ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

30-03-09:
Οι φωτογραφίες διά χειρός φίλου εκλεκτού Σίμου Μιχάλογλου.

Έπονται κι άλλες που θα μας περιλαμβάνουν όλους, αλλά βιάζομαι να αναρτήσω το κείμενο τώρα που είμαι ακόμη εκεί κι όχι από αύριο που θα αρχίσω πάλι να αποσπώμαι.

Ήταν πολλοί οι συνεπιβάτες στο ταξίδι. Πολλοί και εκλεκτοί. Ευχαρίστησα ονομαστικά ορισμένους, ξέχασα κάποιους, το ήξερα, καίτοι το απεχθάνομαι, το ήξερα ότι δε θα το απέφευγα. Ήταν υπέροχη η αίσθηση της χθεσινής βραδιάς στον Ελευθερουδάκη, γιατί ήταν τεράστιο το υποκείμενο συναίσθημα.

Η συμπύκνωση της ζωής μου ως εδώ. Από τους γονείς μου, τους καθηγητές μου από το λύκειο, την ευρεία οικογένεια που ήταν εκεί, τους συναδέλφους στην πορεία, τωρινούς συναδέλφους, αδελφούς, φοιτητές μου, φίλους παλιούς που δε χρειάστηκε να τους καλέσω "με φοβέρες και μ' αίματα" ευτυχώς, φίλους καινούργιους, εκλεκτικές συγγένειες απ' αυτές που μου αρέσουν, σας ευχαριστώ όλους.

Ευχαριστίες ονομαστικές:

στους συγγραφείς που με παρουσίασαν:

στην Πασχαλία Τραυλού, για την άψογη παρουσίαση, την εμμονή στη λεπτομέρεια, τις διακριτικές πλην επί της ουσίας ερωτήσεις και την εκτίμηση εμού και της δουλειάς μου εξαρχής,

στον Άρη Σφακιανάκη, όπως πάντοτε παραστατικός και απρόβλεπτος, Άρη, χαίρομαι που υποστηρίζεις την άποψή μου να στηρίζω το θεσμό της οικογένειας!

στο Θανάση Χειμωνά, για τη σκιαγράφηση της ιστορίας και της θεματικής του βιβλίου μου, για τις καίριες ερωτήσεις και για την υποστήριξη του αποσχιστικού κινήματος, venceramos!

στους ηθοποιούς που ανέγνωσαν τα των ηρώων μου πάθη:

στη Μαρία Βλαβιανού, ιδανική Μαρία στο "φιλί",

στον Κοσμά Χατζή, πρώτη φορά με την ιδιότητα του συνεργάτη, από πάντα και για πάντα με την ιδιότητα του μικρού αδελφού.

στο Νίκο Πολύζο, μέχρι πρότινος φοιτητή μου, και από δω και πέρα και για πολύ ελπίζω φίλο, τελειόφοιτο Αρχιτεκτονικής, ταλαντούχο και βραβευμένο φωτογράφο, για τις φωτογραφίες, τη στήριξη σε στιγμές αμόκ, το στήσιμο του power point, το δέσιμο το αριστοτεχνικό με τις ατάκες, το χειρισμό του προβολέα, ώστε να μην αγχωθώ στο ελάχιστο

στους συντελεστές του βιβλίου που με τίμησαν με την παρουσία τους, καίτοι έχασα το μετά, θα επανορθώσω, υπόσχομαι:

στη Χρυσούλα Τσιρούκη, επιμελήτρια par excellence, για όλα και επειδή άφησε άθικτα τα "φωσάκια" να φέγγουν στο μπαρ του Μόρισον,

στο Γιώργο Παζάλο, για το εξώφυλλο κι αυτό το άσπρο που το πέτυχες έτσι ακριβώς (κατά το "αυτό το μωβ", του Δ. Λάγιου)

στην Αγγέλα (Σωτηρίου), στην Κλειώ (Ζαχαριάδη) και στην Πόπη (Γαλάτουλα) των Εκδόσεων Ψυχογιός για την υποστήριξη της SAGRADA και της συγγραφέως της

στις επιμελήτριες των Εκδόσεων Ψυχογιός
Άννα Μαράντη και
Ευδοξία Μπινοπούλου

γιατί ήρθατε και ήσασταν εκεί και πιστέψατε στη σαγράδα από την αρχή

στους συγγραφείς που με τίμησαν με την παρουσία τους, με αλφαβητική σειρά αυστηρά:

Άρη Αποστολάκη, Άρη κρίμα που δε συστηθήκαμε, στη δική σου παρουσίαση τώρα!
Ιωάννη Καρύτσα
Πέρσα Κουμούτση
Δημήτρη Μαμαλούκα
Λένα Μαντά
Κατερίνα Μουρίκη
Ηρακλή Παπαδάκη
Θανάση Παπαθανασόπουλο
Θοδωρή Παπαθεοδώρου
Δημήτρη Σωτάκη

στη Γιώτα Συκιώτη, δημοσιογράφο, περιοδικό INDEX, χάρηκα για τη γνωριμία, εκτίμησα τα ειλικρινή λόγια

στην εικονογράφο και φίλη Πέγκυ Φούρκα

στους bloggers, άλλους οικείους μου πλέον, αεικίνητη Κλημεντίνη!

άλλους για πρώτη φορά, ακάμας και αεράκι, χάρηκα για τη γνωριμία, καλώς βρεθήκαμε!

στην Τέσυ και ξανά την Πασχαλία για την ιδέα των φωτογραφιών μαζί με το κείμενο.

στον Περικλή που έκανε ταξίδι για να ταξιδέψουμε μαζί.

Που δεν τους ανέφερα όλους στις προφορικές μου ευχαριστίες, επαναλαμβάνω, σύγχυση και ουχί πρόθεση, όσοι με γνωρίζουν πείθονται για το αφηρημένον της διανοίας μου.

στους γονείς μου πρωτίστως, το δήλωσα στη διδακτορική μου διατριβή, το δήλωσα στο βιβλίο μου, το δήλωσα στην παρουσίαση, πάντα και για πάντα ευγνωμοσύνη, πρωτίστως, γιατί, ακόμη και όταν είχαν αντιρρήσεις ή αμφιβολία για το ορθόν των επιλογών μου, με άφησαν να πραγματώσω τα θέλω μου χωρίς εκπτώσεις, χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς σταματημό ενίοτε και χωρίς επίγνωση των συνεπειών, αλλά πάντοτε με γνώμονα την αγάπη και την προσωπική μου ελευθερία.

σε γνωστούς και μέχρι πρότινος άγνωστους που κατέκλυσαν τον έκτο όροφο του Ελευθερουδάκη, στην "καλοσύνη των ξένων" που ασπάζομαι με τη θετικότερη των σημασιών, όχι ως άλλη Μπλανς Ντυμπουά, αλλά ως άνθρωπος έμπλεως αγάπης πλέον σε έναν βίο άχαρο παρεκτός κι αν κατακλύζεσαι από αγάπη.

Το θεαθήναι δε μας αφορά, δε μας αφορούσε ποτέ. Είμαστε οι Έκνταλ του Φάνυ και Αλέξανδρος και είμαστε φτιαγμένοι για χαρές. Να τις βιώνουμε άθικτες απ' την ασκήμια του κόσμου, να τις μοιραζόμαστε και να τις διαδίδουμε στα πέρατα σα φωτάκια μικρά από πυγολαμπίδες νύχτα καλοκαιριού στις Κυκλάδες.

Η Αθήνα έχει καλυφθεί από σκόνη της ερήμου. Σε μία εποχή που η Λένα και η Μαρία δεν είναι πια έρημες στην έρημο. Κι αυτό γιατί αγαπήθηκαν και αγαπιούνται.

Τί ακούμε;

Οι δικοί μου ξένοι, Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία Χάρις Αλεξίου.

Απόψε δε θα διαβάσω κάτι, απόψε μιλάμε, σκεπτόμαστε, γράφουμε κάτι λίγα και αναλογιζόμαστε πως καμιά φορά η ομορφιά δεν πονάει.

Ευχαριστώ από καρδιάς!