ΑΓΚΙΣΤΡΙ

Ήτοι νησίς ελαχίστη του Αργοσαρωνικού, μόλις 6 χιλιόμετρα η μέγιστη χιλιομετρική απόσταση, η χαρά του σκούτερ (ενοικιάζονται εν αφθονία).

Με καράβι ή δελφίνι από τον Πειραιά, παραπάνω από μία εταιρίες, πολλά δρομολόγια και τακτικότατα, μην αγχωθείτε αν χάσετε ένα, παίρνετε άλλο. Σε μία ώρα και κάτι φτάνετε. Τα δελφίνια πλέον σταματούν σε ένα άλλο λιμάνι, λίγο έξω από τη Σκάλα, αλλά μην αγχώνεστε, σε λίγα χρόνια, έτσι όπως χτίζεται το νησί, θα είναι ένα όλος ο οικισμός. Σε παραλαμβάνει λεωφορειάκι, δυστυχώς νέας τεχνολογίας, πάει το καημένο το ορεινό, βρίσκεται αποσυρθέν σε ένα χωράφι στο δρόμο προς Δραγουνέρα. Το λεωφορειάκι κάνει διάφορες στάσεις, όπου του πεις, ο οδηγός είναι εξυπηρετικότατος, και σταματά στην εκκλησία, στο κέντρο του οικισμού.

Πού να μείνεις: πονεμένη ιστορία. Εμείς τελευταία στιγμή γαρ, δε μείναμε εκεί που θέλαμε, ήτοι στα ήσυχα. Κλείσαμε κάπου που φαινόταν ήσυχο και όντας ήδη εν πλω ενημερωθήκαμε ότι έγινε διπλοκράτηση και να απευθυνθούμε στην τουριστική αστυνομία να μας βρει! Δεν υπήρχε. Το ενδεχόμενο αυτό, μας βρήκαν δωμάτιο σε θορυβωδέστατο ξενοδοχείο του κέντρου, πάνω ακριβώς από το μπαρ καραόκε - ένα είναι, δε θα δυσκολευτείτε να το αναγνωρίσετε. Το "ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα", καίτοι άλλαξε το μόττο της καμπάνιας του Υπουργείου Τουρισμού ("Greece: a masterpiece you can afford" είναι το νέο μόττο), καλά κρατεί. Ο εμπαιγμός επίσης. Άρα, κλείνουμε νωρίς, εκεί που θέλουμε, αλλιώς φεύγουμε, πάμε αλλού. Τα αγαπημένα μας είναι ο Διόνυσος και η Κεκρυφάλεια, ανάλογα με τον προϋπολογισμό σας. Τώρα βρήκαμε ένα άλλο: δεν το δοκιμάσαμε ακόμη, δεν έχουμε άποψη, φαινόταν λόγω θέσης κυρίως πολλά υποσχόμενο. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά.

Πού να φας: η Αλκυόνη, τοπ, ακολουθείς το δρόμο αριστερά από το λιμάνι και φτάνεις, η τέλεια ταράτσα, πέσαμε σε διακοπή ρεύματος και οι διαθέσιμες επιλογές ήταν μετριότατες, επειδή όμως πριν κάποια χρόνια, έτυχα σε μία νύχτα με φεγγάρι, Χατζιδάκι, ωραίο φαγητό, και στο τέλος λιμοντσέλο, πολύ λιμοντσέλο, θα την προτιμήσω.
Κάντε κράτηση, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και όχι ιδιαίτερα μεγάλη.
Η ταβέρνα στην Απόνησο. Ζητήστε το (φρεσκότατο) ψάρι σας καλοψημένο, πείτε τους να μην το βιαστούν. Υπέροχα, αρκεί να μη βρεθείτε δίπλα σε θορυβώδεις συμπεριφορές και nouveau riche καταστάσεις. Τελευταία ανακάλυψή μας, με χαρά περισσή ξέρουμε πια ότι υπάρχει και μας περιμένει.
Το πρωινό είναι μία σχετικά πονεμένη ιστορία. Δεν έχω εντοπίσει καλό πρωινό, αν έχετε βρει κάτι, παρακαλώ σας, ενημερώστε με.

Που να κολυμπήσεις: Χαλικιάδα, τοπ παραλία, των γυμνιστών ή του Κουφοντίνα, διαλέγεις και παίρνεις. Ο αστικός μύθος θέλει τον Κουφοντίνα κρυμμένο στην παραλία για κανά μήνα, μέχρι να αποφασίσει να παραδοθεί. Η πρόσβαση δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη, δεν είναι αποκλειστικά γυμνιστών και οι γυμνιστές είναι ευγενικοί με τους ντυμένους, δε μας προπηλάκισαν κιόλας, το νερό απίστευτο, αξίζει με τα χίλια. Μην αφήσετε τα σκουπίδια σας, παράκληση. Μη οργανωμένη και εκτεθειμένη στον ήλιο, πάρτε νερά!

Δραγουνέρα: η κοσμική. Με ξαπλώστρες, δυστυχώς λίγες, είναι μικρή γαρ, και συνήθως καβαντζωμένες από νωρίς, π.χ. το προηγούμενο βράδυ. Ωραία νερά επίσης, αλλά πολλά σκάφη, ενίοτε ενοχλητικά μετακινούμενα για όποιον θέλει να κολυμπήσει κανονικά και όχι απλώς να πλατσουρίσει. Μπιτς μπαρ και...και αυτή τη φορά, βροχή. Επί δίωρο, με τεράστιες αστραπές να χωρίζουν τον ορίζοντα στα δύο και εξίσου εντυπωσιακές βροντές να έπονται. Κι εμείς κάτω από την ομπρέλα που έμπαζε έτσι κι αλλιώς, με την πετσέτα στους ώμους να βρεχόμαστε και να παρακολουθούμε το υπερθέαμα των σταγόνων που έμοιαζαν θρυμματισμένα γυαλιά στην επιφάνεια της θάλασσας. Και η μουσική του μπιτς μπαρ από τρέντι, άμπιεντ, κι από άμπιεντ, τίποτα, ησύχασε, κι έμεινε η χαρά της βροχής. Και στην επιστροφή η μυρωδιά βρεγμένου πεύκου. Λεπτομέρεια: μέλισσες, πολλές μέλισσες, μία εξ αυτών με τσίμπησε, πάρτε μαζί σας στικ για τσιμπήματα, η αμμωνία είναι η πιο αποτελεσματική, πλην βρωμεί, τώρα δοκιμάζω το μελισσόχορτο, μυρίζει καλύτερα, αλλά αργεί λιγάκι να δράσει.

Γιατί το Αγκίστρι είναι πευκόφυτο, όπως και τα λοιπά νησιά του Αργοσαρωνικού, πριν τα κάψουν. Δεν το έχουν κάψει, ας μην το κάψουν. Στη δε Δραγουνέρα πας και με τα πόδια, δεν είναι τραγικό, 4 και κάτι χιλιόμετρα, με αντηλιακή προστασία και καπελάκι, έφτασες. Αλλιώς με σκούτερ, λεωφορείο ή ταξί.

Παρεμπίπτον σχόλιο: στη Νέα Σμύρνη, σε μέρος που αγαπούσα μέχρι προχθές. Όταν λέμε "μία μπάλα παγωτό", γιατί υπάρχει μικρό παιδί στην παρέα και δεν επιθυμούμε να το κάνουμε παχύσαρκο, η απάντηση "δε σερβίρουμε μία μπάλα" και η επιβολή της δεύτερης που φυσικά το θείο βρέφος θα τη φάει, δε με καλύπτει ως πελάτη. Επίσης, το New York Cheese Cake απ' ό,τι ξέρω - και το ξέρει και η μαμά μου κι ας μην έχει πάει στη Νέα Υόρκη και το κάνει τέλειο, το είπε και η Ζωή που ΕΙΝΑΙ απ' τη Νέα Υόρκη - δε συνίσταται σε λεπτή στρώση αζαχάρωτου κουραμπιέ, από πάνω γενναία δόση σαντιγύ χωρίς ίχνος cream cheese και σιρόπι αμοξίλ για επιστέγασμα και όταν επιστρέφεται σχεδόν άθικτο το γλυκό, το λιγότερο που οφείλει να κάνει κανείς είναι να ρωτήσει "γιατί", το σωστό δε να το αντικαταστήσει. Λέω εγώ τώρα...

Διάβασα πολλή Ιστορία της Τέχνης εσχάτως λόγω ακαδημαϊκής υποχρέωσης. Και πολλή μυθολογία, για να εμπνευστώ για επερχόμενο συνέδριο. Λογοτεχνία στη μεγάλη φυγή που δεν αργεί, δεν αργεί, δεν αργεί.
Ακούω τα Νησιώτικα του Πάριου, γιατί είναι Ιούλιος και δεν είμαι στα νησιά. Και ετοιμάζω τις αποσκευές μου - θα πάρω το μικρό βαλιτσάκι και πάλι, το αποφάσισα. Το μυστικό: διπλώνω τα ρούχα σε ρολό, χωράνε περισσότερα και αποτάσσομαι τα παπούτσια, έστω και τα σανδάλια. Το καλοκαίρι είναι το βασίλειο της σαγιονάρας, ας την τιμήσουμε.

Υ.Γ. Οι φίλοι μου ανακαινίζουν τα σπίτια τους, μου αρέσει!