Μετά από ολιγοήμερη αποχή - μεσολάβησαν μετακινήσεις - καταθέτω τις εντυπώσεις μου από τη Λακωνία, το fringe festival και κάτι ψιλά, έπεται δε Αγκίστρι.
Η Λακωνία αυτή τη φορά ακολούθησε τη Μεσσηνία: προορισμός, Μολάοι, αρκετά συμπαθητική πολίχνη, από αυτές που είναι χτισμένες αμφιθεατρικά κι εμένα αυτές μου αρέσουν.
που να κολυμπήσετε: Πλύτρα, οργανωμένο μπιτς μπαρ/ εστιατόριο, μουσική, φευ, ησυχία πλέον δεν παίζει πουθενά, είτε πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα είτε για ερημικές παραλίες όπου άξαφνα εισβάλλουν καμιά 15αριά άτομα με τους καλύτερους φίλους τους κι αποχαιρέτα την ηρεμία που χάνεις...Πλύτρα ίσον συμπαθητικά νερά, μην τρελαίνεσαι, ωραιότατο κλαμπ σάντουιτς, ταβερνείο με συμπαθητικό φαϊ και κτηνώδεις μερίδες, ένα υπέροχο ερείπιο μέσα στο νερό και συμπαθέστατοι περιφερόμενοι κύριοι από τους οποίους αγόρασα το πρώτο καρπούζι της σεζόν - και δεν ήταν μάπα, οποία αγαλλίασις!
ασφαλώς, υπάρχουν κι άλλες παραλίες, όπως στην Ελαφόνησο, νοτιότατη Λακωνία, με κορυφαία παραλία το Σίμο. Εμείς πήγαμε λίγο παραδίπλα στο μικρό Σίμο, γιατί ο μεγάλος με τις άπειρες ομπρέλες, ξαπλώστρες και αντιστοίχως άπειρα αυτοκίνητα και τους επιβάτες τους/ λουομένους μας έσκιαξε!
Η Ελαφόνησος είναι αμμοθίνες, θάλασσα τύπου Γαλάζια Λίμνη, πολλές σκηνές, ο παράδεισος του κάμπινγκ γαρ, και άλλου τύπου σκηνές των οποίων υπήρξαμε (οσιο)μάρτυρες:
"έφαγες τη ντομάτα σου, αυτή είναι η δικιά μου", απόσπασμα πραγματικού διαλόγου, και εν πάση περιπτώσει, παιδιά, να σας πάρουμε ένα καφάσι, αν είναι να σιωπήσετε!!!
Έχει ένα μικρό μπιτς μπαρ (κομμάτι πίτσα 3 ευρώ), για το οποίο υπάρχουν βελάκια από την παραλία, πλην λοξοδρομήσαμε, για αλλού κινήσαμε γι' αλλού κι αλλού τα βήματά μας μας πήγαν, κι αφού υποδυθήκαμε το Λόρενς, ναι αυτόν της Αραβίας, με μαγιό, περάσαμε τις άπειρες αμμοθίνες και φτάσαμε σ' ένα ξέφωτο, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε χαθεί. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, βρήκαμε το μπαρ, πήραμε την προαναφερθείσα πίτσα και μπίρες και επιστρέψαμε στην παραλία. Η Ελαφόνησος έχει μία ταβέρνα που φαινόταν τέλεια από κει που φεύγει το καράβι. Ποιό καράβι; Σε περίπτωση που δεν το κατέστησα σαφές, που δεν το κατέστησα δηλαδή, είμαι βεβαία, η Ελαφόνησος είναι νησί, ήτοι περνάς με καραβάκι που εκτελεί τακτικότατα δρομολόγια, πλην το τελευταίο αναχωρεί στις 8:30, ίσως το καλοκαίρι βέβαια να πυκνώνουν, ουκ οίδα, ρωτήστε καλού κακού, εν πάση περιπτώσει η ταβέρνα φαινόταν καλή, αλλά εμείς δεν προλάβαμε. Το χωριό είναι πλήρως εξοπλισμένο και τίγκα στο ενοικιαζόμενο, αν σας εμπνεύσει η νήσος, αλλα δεν είστε κάμπερς.
Άλλο: το χωριό Παπαδιάνικα, όπου σε μία κεντρική καφετέρια έψηναν ωραιότατα χταπόδια στα κάρβουνα παρακαλώ, η δε καφετέρια, όπως διαπίστωσα περιμένοντας να παραλάβω καφέδες, διαθέτει και πληρέστατη συλλογή ουίσκι, τόσο πλήρη που παραλίγο να βουρκώσω από νοσταλγία.
Άλλο: η Σπάρτη, η Σπάρτη είναι πόλη ολόκληρη, δε θα την ξεπετάξω στο τέλος μίας ανάρτησης, η Μονεμβασία επίσης, ο Μυστράς και κάτι άλλα ψιλά, σε επόμενη.
Για το τέλος, fringe festival, νέες γνωριμίες, Ίρις, η κόρη της Νοέλ (Μπάξτερ, ομότεχνος, η Νοέλ, όχι το παιδί, το παιδί είναι μικρό), και Βίκυ, αναγνώστρια του μπλογκ, όπως έμαθα στην Τεχνόπολη, αναγνώστρια δεινή εν γένει και πολλά άλλα. Η Τεχνόπολη πάντα μου άρεσε, κυρίως φωτισμένη, όπου οι υψικάμινοι αποκτούν διαστάσεις φουτουρισμού. Η συζήτηση υπήρξε άκρως ενδιαφέρουσα, δώσαμε ραντεβού στο Έναστρον κάποια στιγμή το φθινόπωρο, όχι τώρα, όχι τώρα, τώρα ονειρευόμαστε διακοπές, αμμουδερές παραλίες, ραστώνη, και ευκαιρίες να κρατήσουμε την καινούργια μας τσάντα θαλάσσης που είναι πετσετέ, βεραμάν και κίτρινη και στο κέντρο καρδούλα με βέλος, αυτό μάλιστα!
Στα προσεχώς:
Αγκίστρι, όπως προείπα
Συνέχεια Λακωνίας
Τι παίρνω μαζί μου στις διακοπές, ανάλογα με
α. που πάω
β. πόσο θα μείνω
Μετά την επιτυχία της αντίστοιχης ανάρτησης περί Μονάχου και κυρίως τα ευεργετικά της αποτελέσματα σε φίλτατο άνθρωπο ο οποίος δεν είναι αυτό που λέμε μινιμαλιστής της βαλίτσας, θα επανακάμψω με νέες προτάσεις.
Διάβασα τα Δέντρα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, δεν τρελάθηκα, αλλά αναγνώρισα το συναίσθημα, τα πάθη και τη μαγιά κυρίως των ηρώων των Ψάθινων Καπέλων που θεωρούσα και θεωρώ βιβλίο μαγικό.
Ακούω τη φωνή του Δάκη στη διαφήμιση, ναι αυτή με τα είδη θαλάσσης, και ευφραίνομαι.
Αθηνά μου, όταν είχα πάει για πρώτη φορά στην Ελαφόνησο, όντας φοιτήτρια, η παραλία ήταν ακόμη άδεια, είχαμε πολύ λίγες σκηνές δίπλα στις 3 δικές μας, κάναμε ντους βγάζοντας νερό από ένα πηγάδι λίγα μέτρα πιο πέρα και τα απομεσήμερα τρώγαμε σαλάτα χωριάτικη με φρέσκιες τηγανιτές πατάτες που μας έφτιαχνε ο αγροφύλακας με την γυναίκα του στο σπίτι τους που για τις ανάγκες των λιγοστών campers το είχαν κάνει cafe-snack-bar!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να τα πούμε αύριο στα Εξάρχεια..έχω ξεκινήσει την Sagrada κι έχω ενθουσιαστεί με την γλώσσα του. Τι παιχνίδι εκπληκτικό με τις λέξεις μπορείς και παίζεις! Εύγε!
Ευελπιστώ να το τελειώσω μέχρι αύριο και θα σου πω την γνώμη μου ολοκληρωμένα.
Βίκυ (από το fringe)
Βίκυ,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα. Αυτά είναι! Δυστυχώς άργησα πολύ να πάω στην Ελαφόνησο. Παρόμοια φάση είχα ζήσει στη Μήλο στον Προβατά που μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης επίσκεψής μου σε διάστημα οκταετίας σχεδόν ήρθαν τα πάνω κάτω.
Φυσικά και θα είμαι στο floral απόψε. χαίρομαι που σου αρέσει η σαγράδα, φέρτη μαζί για αφιέρωση.
μαίρη..ή αλλιώς η μαξιμαλίστρια της βαλίτσας..
ΑπάντησηΔιαγραφήθα είμαι γρήγορη φιλτάτη.. γιατί πολλά έχουν ειπωθεί για το "μικρό" μου κουσουράκι..
η δικαίωση του όλου μαξιμαλιστικού μου υπερθεάματος είναι η στιγμή που οι έτερες φίλτατες έχετε ξεπαγιάσει και η μαξιμαλίστρια έχει μαζί της ..τρία μπουφάν!!!!
ε, ναι, Μαίρη μου, τα φιλάνθρωπά σου αισθήματα δε σου επέτρεψαν να μας αφήσεις να μας φάει τ' αγιάζι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου επιτρέπω μεγάλη βαλίτσα πάντως, κι εγώ άλλωστε δε θα περιοριστώ αυτή τη φορά, αν με εννοείς.