ΨΕΡΙΜΟΣ

Ψέριμος: περί τα 45 λεπτά με το καραβάκι από την Πόθια (της Καλύμνου). Θεαματική διαδρομή, οι βραχονησίδες καθ' οδόν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες από απόψεως γεωλογικής, θα θέλαμε να αγοράσουμε μία, πλην δεν υπάρχουν...
Κάτι που είδα και στην Κάλυμνο και περισσότερο - πολύ περισσότερο - εδώ, οι ελληνικές σημαίες, σημαίες παντού, μία μεγάλη στο βουνό πάνω από την Πόθια, α λα τουρκική σημαία στη Λευκωσία, χωρίς φωτάκια εδώ ευτυχώς. Στην Ψέριμο, η ελληνική σημαία σε υποδέχεται άμα τη αφίξει ζωγραφισμένη σε τοίχο ασβεστωμένο (δες φωτό στην αρχή). Ας θυμόμαστε πόσο κοντά είναι η Τουρκία κι αν δεν το θυμόμαστε ας ανατρέξουμε στα σχολικά χρόνια στον περίφημο χάρτη της Ελλάδας, όταν συνήθως η Ρόδος και τα πέριξ, της Καλύμνου συμπεριλαμβανομένης, δε χωρούσαν στον κυρίως χάρτη και συνιστούσαν χωριστή ενότητα κάτω αριστερά. Απέναντι λοιπόν είναι η Αλικαρνασσός (Μποντρούμ, κατά το κοινώς λεγόμενον).

Το λιμάνι της Ψερίμου είναι μία υπέροχη αμμώδης παραλία με γαλαζοπράσινα νερά τύπου Σίμος κλπ. πλην Κυριακές καλοκαιριού που πήγαμε εμείς βρίθει φουσκωτών, σκαφών και καϊκιών που ξεβράζουν τουρίστες και τους ξαμολάνε στη γαλαζοπράσινη θάλασσα που μετά από λίγη ώρα γίνεται κάτι στο οποίο δε θα ήθελες να μπεις.

Έχει δυο-τρεις καφετέριες εκεί μπροστά που προσφέρουν και φαγητό, ένα μίνι μάρκετ και ταβέρνες πιο πέρα.

Επειδή, λοιπόν, δεν έπαιζε να μείνουμε εκεί, είδαμε στο χάρτη κάτι άλλες παραλίες σε απόσταση 1.5 έως 2 χιλιομέτρων με τα πόδια φυσικά, όλα γίνονται με τα πόδια, δρόμους δεν έχει - αλλιώς με σκάφος, δεν είχαμε όμως. Ρωτάμε, μας λένε, ω μα ναι, στο Βαθύ, άλλο Βαθύ, όχι αυτό της Καλύμνου, μη μπερδεύεσαι, μονοπάτι, σε είκοσι λεπτά θα είσαι εκεί.

Δεν το σκεφτήκαμε πολύ, χαβαγιάνας (που ποτέ δε θα διαφήμιζα σαγιονάρα, αλλά αν δεν ήταν η στιβαρή κατασκευή της χαβαγιάνας, εμείς ακόμη στα κακοτράχαλα θα ήμασταν και εξηγούμαι), τσάντες θαλάσσης, καπέλα, γυαλιά, νερά και...ένα στρώμα και δη φουσκωμένο.
Περνάμε το δρόμο, χωματόδρομο πλην δρόμο, φτάνουμε σε ένα μαντρί, κάποιος ανέφερε μια πόρτα, λέω ας την ανοίξω, με πρόλαβαν τουρίστες ευτυχώς, συνήθως στα μαντριά κατοικούν και τσοπανόσκυλα, πληροφοριακά το αναφέρω, μας λένε, μα όχι, το βλέπετε το βουνό, το ανεβαίνετε, το κατεβαίνετε, και φτάσατε, πόση ώρα λέμε, ε, κανά μισάωρο μαξ, λένε.
Λίγο η ζέστη, λίγο το περπάτημα, λίγο η προσδοκία, πήραμε να ανεβαίνουμε το βουνό χωρίς μονοπάτι, ανάμεσα σε πέτρες κοφτερές, θάμνους και κατσίκες. Στην κορυφή υπάρχει μία βελανιδιά που ξεκουράζεσαι με σωτήρια σκιά και κάμποσες ακόμα κατσίκες - μόλις σε δουν, φεύγουν. Από κει φαίνεται η παραλία που είναι όντως μαγική (δες φωτό). ΠΛην ακολουθεί η κατάβαση. Φτάσαμε εν πάση περιπτώσει και για πρώτη φορά έζησα στο πετσί μου το πρόσταγμα "σαλάγα τα, σαλάγα τα". Τα κατσίκια ομού μετά ενός ή δύο προβάτων είχαν μετοικήσει στην παραλία και φλέρταραν επικίνδυνα με τα υπάρχοντά μας. Κατάλαβα ότι ένα απλό "ξου" δεν είναι λύση, αλλά πάλι δεν ήθελα να καταφύγω στη βία, ήτοι πέτρες, γιατί με περίμενε βουνό και όσο να ΄ναι το κατσίκι το κατέχει το βουνό, εσύ πάλι όχι.
Η παραλία όμορφή, πλην η θάλασσα ρηχή, δε μπορούσες να ξανοιχτείς, μάντεψε γιατί: γιατί έβριθε σκαφών και αυτή, και μάλιστα κάποιοι μερακλήδες άκουγαν δυνατά και με περηφάνεια περισσή υπέροχα άσματα '80ς καλοκαιρινά και άλλα σε πρόγραμμα αξιοθρήνητο ραδιοφωνικού σταθμού. Επίσης, ένας ευφυέστατος, ως απεδείχθη, κύριος τάιζε τα κατσίκια καρπουζόφλουδες, εξ ου και τα ζωντανά την είχαν δει είμαστε φιλαράκια, γιατί, ως γνωστόν, υπό φυσιολογικές συνθήκες το κατσίκι δε σε πλησιάζει.
ΕΠιστρέψαμε κιόλας. Εν κατακλείδι: αν θέλετε να πάτε στο Βαθύ ή στο Μαραθώντα, ανάλογη παραλία και εμπειρία, δεν είχε κατσίκια μας ενημέρωσαν, να πάτε, δεν είναι τραγική η διαδρομή. Απλώς να γνωρίζετε ότι θα ανεβοκατεβείτε βουνά, να έχετε κατάλληλα παπούτσια, νερό και να μην κινήσετε καταμεσήμερο.

Το ταξίδι της επιστροφής από την Ψέριμο, 5 τις υπόλοιπες μέρες, 6 τις Κυριακές, είναι τόσο χαλαρωτικό. Είσαι κουρασμένος, μπαϊλντισμένος από τον ήλιο, χαρούμενος τελικά για τις αναβάσεις και τις καταβάσεις και η ώρα ιδανική.

Παρεμπιπτόντως: το χειμώνα ζουν τρεις παππούδες και γιαγιάδες στο νησί. Ας μη μιλάμε εκ του ασφαλούς για ηρωισμούς.