Αμοργός

Μὲ τὴν πατρίδα τους δεμένη στὰ πανιὰ καὶ τὰ κουπιὰ στὸν ἄνεμο κρεμασμένα 
Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια 
Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα 
Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια 
Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν 
Μόνο ν᾿ ἀνάψουνε στὰ βουνὰ οἱ στέγες τῶν ἐρημοκκλησιῶν μὲ τὸ μεράκι τοῦ ἀποσπερίτη 
Νὰ κυματίσουνε τὰ πουλιὰ στῆς λεμονιᾶς τὰ κατάρτια 
Μὲ τῆς καινούργιας περπατησιᾶς τὸ σταθερὸ ἄσπρο φύσημα 
Καὶ τότε θά ῾ρθουν ἀέρηδες σώματα κύκνων ποὺ μείνανε ἄσπιλοι τρυφεροὶ καὶ ἀκίνητοι 
Μὲς στοὺς ὁδοστρωτῆρες τῶν μαγαζιῶν μέσα στῶν λαχανόκηπων τοὺς κυκλῶνες 
Ὅταν τὰ μάτια τῶν γυναικῶν γίναν κάρβουνα κι ἔσπασαν οἱ καρδιὲς τῶν καστανάδων 
Ὅταν ὁ θερισμὸς ἐσταμάτησε κι ἄρχισαν οἱ ἐλπίδες τῶν γρύλων
Ν. Γκάτσος, Αμοργός


ολόκληρο το βρίσκετε εδώ.


Αμοργός ίσον νησί των Κυκλάδων, λίγο πιο κάτω από τη Νάξο, όπου φτάνεις μετά από 9 ώρες αφού περάσεις Σχοινούσα, Ηρακλειά και Κουφονήσι - η πρότασή μου να τους ρίχνουμε με ένα σωσιβιάκι καθοδόν δεν εισακούσθηκε κι έτσι σταματήσαμε και στα τρία νησιά. Τη Δονούσα τη γλιτώσαμε καθότι κομμάτι παραπάνω, δες και κανά χάρτη:

κουραστικό το καράβι για ανυπόμονους σαν και του λόγου μου, η πρώτη φωτό της ανάρτησης από κει, τα αθλητικώς ενδεδυμένα πόδια δεν είναι δικά μου, το scrabble ούτε, τα πόδια ανήκουν σε φίλτατη φίλη, το scrabble επίσης. Το καράβι ήτο το Blue Star κάτι (Νάξος;), ωραία περάσαμε, κάποια στιγμή έγιναν άθλιες οι τουαλέτες, το επεσήμανα κι αμέσως διορθώθηκε: ηθικό δίδαγμα, συν Αθηνά και χείρα κίνει.


Αμοργός: φτάνεις δυόμιση τη νύχτα στα Κατάπολα και περιμένεις τον κύριο Δημήτρη (εμείς) που θα σε πάει στο δωματιάκι σου να ξαποστάσεις. Έχει δημοτικό πάρκινγκ, αφήνεις το αμάξι, ανεβαίνεις κάτι σκαλιά δεν είναι πολλά, συνεχίζονται σου λέει ως τη Μινώα, αλλά εσύ σταματάς πολύ παρακάτω, πλην μέσα στη μαύρη νύχτα πολλά σου φαίνονται. Έχει και μία κρεπερί κλπ. μπροστά απ' το καράβι που έχει wifi, κι ένα σφύριξα κι έληξες από  youtube στο κινητό επίσης νύχτα το αποζητάς όσο να 'ναι - δε φταίω εγώ, το καράβι έχει παρενέργειες στην ψυχοσύνθεσή μου, αεροδρόμιο δε σας βλέπω να φτιάχνετε, με μπρατσάκια και βατραχοπέδιλο θα έρθω την επόμενη φορά.


Ξυπνάς το πρωί κατά το μεσημέρι, ω, μέρα λαμπρή, καύσωνας στην Αθήνα, αέρας στην Αμοργό. Παίρνεις την ανηφόρα για τη χώρα, γιατί, όπως θα δεις, όπου και να θες να πας, αυτή την ανηφόρα θα την πάρεις, δεν το συζητώ. Εκεί θα βρεθείς στο σταυροδρόμι, στο σταυροδρόμι που λέει και το αλησμόνητο άσμα. Πήγαινε όπου θες, εγώ θα σου πω τις επιλογές σου και κάνε ό,τι σε φωτίσει η Χοζοβιώτισσα.


Χώρα: ωραία χώρα, ακολουθεί τον τύπο κάστρο Κυκλάδων, μου θύμισε χώρα Φολεγάνδρου, σοκάκια, στενάκια, εντοιχισμένα αρχαία μέλη, μέχρι επιτύμβιο ανάγλυφο κομψότατο εντόπισα, μαγαζάκια, μπουκαμβίλιες τεράστιες, ω, τι καημός, γιασεμιά και βασιλικοί, λειτουργεί τώρα κατευναστικά ο βασιλικός στο στομαχόπονο; Εμένα πάντως πολύ με παρηγόρησε μία γλάστρα που αγκάλιασα και μύριζα μέχρι να με μαζέψουν μία μέρα που στομαχοπονούσα - επόμενη κραιπάλης, θα τα πούμε σε λίγο.


Που να κολυμπήσεις: ου, που να στα λέω, άπειρες παραλίες.

Μούρος: ομόφωνα κηρύχτηκε number 1. Κατέβα το σκαλί-μονοπάτι, μόνο σ' εξορκίζω, μην ξεχάσεις τίποτα, θα το ξανανέβεις στη ντάλα, τρεις φορές το ανεβοκατέβηκα σε μια μέρα και ούτε πόντος δεν απωλέσθη, ω άδικε ντουνιά, αλλά δεν έπαθα και ηλίαση, οπότε μία η άλλη. Ο Μούρος έχει μία εκπληκτική άνωση, πεντακάθαρα βαθιά νερά και βότσαλο ολέ, άσε που έχει και μήκος, οπότε δεν παίζεις με τα πατουσάκια του διπλανού σου - παρεκτός κι αν το επιθυμείς στην οποία περίπτωση ποια είμαι εγώ να σου το απαγορεύσω; Έχει και μία μυστική παραλία πίσω από έναν βράχο, εντάξει δεν είναι και απόρρητη, τη βρίσκεις, μην το κάνουμε θέμα, αλλά έχει πλάκα, έχει και κάτι σπηλιές, τι να λέμε τώρα, απ' όλα έχει... φαΐ δεν έχει, νερό δεν έχει, σκιά πολλή δεν έχει, πλην είναι από τις ελάχιστες παραλίες της Αμοργού που μπορεί να σταθεί η ομπρέλα σου, οπότε οπλίσου με κουράγιο και αξεσουάρ και κατέβα τα σκαλιά που λέγαμε.


Πάμε παρακάτω: τα νησάκια. Η Αμοργός είπαμε, είναι νησί. Πέριξ τώρα της Αμοργού βρίσκονται κι άλλα νησίδια. Δύο εξ αυτών είναι προσβάσιμα με καΐκι και μπορείς κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ να κολυμπήσεις εκεί. Τα δε ονόματα αυτών Νικουριά και Γραμβούσα - έχει και στο νομό Χανίων μία, μη μπερδευτείς και το κόψεις όλο νότια, μείνε στην Αμοργό προς το παρόν.

Το εκκλησάκι βρίσκεται στη Νικουριά μεταξύ πρώτης (μεγάλης) και δεύτερης (μικρής) παραλίας, είναι αφιερωμένο στην Παναγία και πας από μονοπάτι σε ένα δεκάλεπτο από την πρώτη παραλία. Έχω και σχετικό βίντεο, αλλά λέω να το κρατήσω προς το παρόν. Στην πρώτη παραλία λειτουργεί μικρό, αλλά θαυματουργό σε φάση έχω αφυδατωθεί μπαράκι.


Η Γραμβούσα έχει δύο παραλίες: μία μεγάλη που χωρίζεται και σε άλλες μικρότερες και μία πιο ιδιωτική στα αριστερά όπως σε αφήνει το καραβάκι, πλην όταν πήγαμε εμείς είχε κύμα και πολύ επικράνθην γιατί δε μπορούσες να κολυμπήσεις σαν άνθρωπος. Κατά τα λοιπά blue lagoon κι άμα βρεις σκιά να μου τρυπήσεις τη μύτη.

Μαλτέζι: επίσης με καραβάκι, εκτός αν το κόψεις με τα πόδια απ' τα Κατάπολα και κάποια στιγμή θα φτάσεις. Δίπλα έχει κάτι επίπεδους βράχους που τους λένε Πλάκες και μπορείς να κολυμπήσεις κι εκεί, πλην το Μαλτέζι είχε beach bar, ξαπλώστρες, Κώστα Δήμο και Έμιλυ κι εμείς κολλήσαμε εκεί. Θάλασσα ιδανική για πέρα-δώθε, έστω για αργά πέρα-δώθε. Από το πολύ πέρα-δώθε δε μου βγήκε το παρατσούκλι Σκοπελίτης slow κατά το Σκοπελίτης express - δε με λες και κορίτσι-αστραπή. Απέναντι απ' τα Κατάπολα για να καταλάβεις.


Αιγιάλη: το δεύτερο λιμάνι του νησιού, σαφώς τουριστικότερη των Καταπόλων, εμένα μου θύμισε Ίο και σκιάχτηκα λίγο, το χύμα δεν το έχω ιδιαίτερα, σόρι κιόλας. Παραλία μπροστά στο δρόμο, με δίχτυ για beach volley, περί ορέξεως...Έχει πλήρως εξοπλισμένο φαρμακείο ωστόσο - και δεν εννοώ φάρμακα, εννοώ καλλυντικά, γεγονός που εκτιμήθηκε δεόντως.


Τώρα βέβαια η τελειότερη παραλία βρίσκεται κάτω από τη Χοζοβιώτισσα, πλην είναι προσβάσιμη από το Μπεσόν (Grand Bleu) και τους σκαφάτους, δηλ. όχι εμάς. 

Η Χοζοβιώτισσα (αρκετά κολύμπησες, ώρα για ιστορία, έτσι θα σε άφηνα; όχι, ποτέ δε χάνουμε τη φυτίασή μας, jamais) είναι μονή σκαλισμένη στο βράχο, ένας άσπρος μικρός σχετικά όγκος (την περίμενα πολύ μεγαλύτερη από τις φωτό) στο καφέ φόντο, έχει άπειρα σκαλιά, αν κάνεις το ολέθριο να την ανέβεις ντάλα μεσημέρι θα καταλάβεις τι εννοώ, και μέσα τρελή δροσιά τόσο που λες τι είναι ο άνθρωπος, όλα μάταια, ας μείνω εδώ, πλην είναι αντρικό το μοναστήρι, το νεράκι σου και έξω απ' την πόρτα. Λουκούμι δεν είχε και πολύ επικράνθην, είχε όμως ψημένη, θα σας πω σε λίγο τι είναι, πλην δεν ηδυνάμην, λύγισα απ' τη ζέστη. Να φροντίσετε να μην πάτε με μπραζίλιαν, ρίχτε κάτι πάνω σας, μοναστήρι είναι και έχει και dress code, εγώ, π.χ. κατέβασα τη μπλούζα ως τη μέση των γοφών, κατέβασα αναλόγως τη φούστα ως τη μέση της γάμπας (ήτο μίνι αρχικώς), έβαλα κι ένα φουλάρι τερατωδών διαστάσεων ως μαντήλι-παύλα ημίμπλουζα και ανέβηκα κυρία. Κατέβηκα δε τρέχοντας και αποχωριζόμενη ιμάτια καθώς απομακρυνόμουν από τη μονή.


Που να φάτε, πείνασα, τόση ώρα γράφω και κάπως μου 'ρθε: λοιπόν,
στα Κατάπολα, Καπετάν Δήμος. Μην πάρετε για κυρίως δύο σαλάτες (το έκανα, αλλά είχα πιει, δεν είχα επίγνωση), δε θα τις παλέψετε. Πάρτε ό,τι οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Είναι κι άλλη μία που φάγαμε τα ψάρια προς το λιμάνι, κορίτσια, βοηθάτε, πως τη λέγανε;;;;;;;;;;;
στο Ξυλοκερατίδι, ήτοι από Κατάπολα κόψτο όλο δεξιά, ουσιαστικά η προέκταση, και στο τέλος κάτι σε μικρή Βενετία: Βιντσέντζος, μα ένα παπουτσάκι!!!
Τιπ: τη χωριάτικη με ξινομυζήθρα απαρεγκλίτως, αποχαιρετήστε τη φέτα για λίγες μέρες, μπορείτε.
Χώρα: Λιοτρίβι, εγώ δυστυχώς την έβγαλα με μακαρόνια (που απεχθάνομαι) με τυρί, ένεκα στομαχόπονου, βλ. παραπάνω. Τα κορίτσια διονυσιάστηκαν. Εγώ ακόμη κλαίω καμιά φορά που θυμάμαι τους κεφτέδες που δεν έφαγα.
Μούρος: έχει ταβέρνα ακριβώς από πάνω. Φάγαμε αργά, δεν είχαν μείνει και πολλά πράγματα. Καλό φαΐ κι άμα πεινάς και διψάς, σου κάνει κατάσταση (πάγο, κλπ.) και για παραλία.
Κι άλλη μία σ' ένα χωριό μια μέρα που γυρίζαμε από κάπου και εν πάση περιπτώσει, άμα έχεις το μπλογκ μου τι να τον κάνεις τον ταξιδιωτικό οδηγό, τέτοια ακρίβεια στην περιγραφή. Αλλά: κάνει κάτι κεφτέδες, θα τη βρω και θα σας πω ποια ήταν και κυρίως που.
Και τέλος στο ορεινό χωριό Θολάρια, πάνω από την Αιγιάλη, δεν πας και στον Όλυμπο, χαλάρωσε, μαστ ταβέρνα Πανόραμα με τον αειθαλή παππού να τραγουδά και να λέει προστυχιές αριστοφανικού τύπου. Τραγουδούσε κι ένας άλλος, απόγονος μάλλον, που μας θύμισε κάποιον και γελάσαμε πολύ, αλλά δεν το μαρτυράμε. Το φαΐ θεϊκό, αλλά τους είχε τελειώσει το κοκορέτσι, γιατί;
Πρωινά: στη χώρα, Γιασεμί, αργοί ρυθμοί, αν πάτε χωρίς καφέ και τον θέλετε κατεπειγόντως, ξεχάστε το. Χαλαρώστε, η μουσική βοηθά σ' αυτό, και θα σας έρθει κι ο καφές. Προτείνω γαλλικό, έχουν καλό χαρμάνι και τον φχαριστιέσαι.
Στα Κατάπολα κατά μήκος του λιμανιού: αν πάρετε πίτσα μαργαρίτα για πρωινό (μη ρωτάς το γιατί) να επιμείνετε να είναι καλοψημένη. Κατά τα λοιπά, αυγά σε άπειρους συνδυασμούς, έχω πλέον να καυχώμαι ότι μία μικρή Βέττα σε ένα μικρό καφέ απέναντι απ' το φαρμακείο στη Χώρα έμαθε να κάνει αυγά μάτια.


Που να πιείτε: στο μπιτς μπαρ στη Νικουριά ψημένη ρακή. Τι είναι αυτό; Ρακή που βράζουν με αρωματικά βότανα, εμένα μου θύμισε λιγάκι τεντούρα - μη με πετροβολάτε, ψυχραιμία και οι μεν και οι δε, πιστεύω ότι ήταν το κανελλογαρίφαλο που με οδήγησε σε αυτή την ατραπό. Εγώ την πίνω με έξτρα πάγο κι όταν λέω έξτρα εννοώ ένα έξτρα ποτήρι με παγάκια (ή πιατάκι, αναλόγως). Στο μπιτς μπαρ στο Μαλτέζι της Παναγιάς τα μάτια, Κώστας rules, ζητήστε πειραγμένο cuba libre, τόσα χρόνια, κάτι μάθαμε, χαχαχαχαχα. Στο γιασεμί κοκτέιλ, και σε ένα άλλο δίπλα στο γιασεμί κατά το σούρουπο, μα πάλι να μη θυμάμαι πως το λένε; what is my problem?
Στα Κατάπολα στην Αυλή τζιν τόνικ κάργα. Και ψημένη όπου βρεθείτε κι όπου σταθείτε.
Τώρα εγώ όλο και κάτι θα έχω ξεχάσει, έτσι συμβαίνει, εν κατακλείδι, ωραίο νησί η Αμοργός, η άλλη σου λέει έχει πάει έξι φορές. Μη σκιστείτε στο packing, ούτε τα μισά δε θα φορέσετε.

Οι τελευταίες φωτό από τη Χώρα.


Διαβάζω την Αμοργό του Γκάτσου, ακούω την Αμοργό του Γκάτσου σε μουσική Μ. Χατζιδάκι. Και το Γιάννη το φονιά γιατί μου αρέσει και γιατί το ακούσαμε στην Αμοργό.


Σας αποχαιρετώ, όπως σας αντάμωσα, με Γκάτσο και τον απόλυτο αναπτήρα του καλοκαιριού:

Χρόνια καὶ χρόνια πάλεψα μὲ τὸ μελάνι καὶ τὸ σφυρὶ βασανισμένη καρδιά μου
Μὲ τὸ χρυσάφι καὶ τὴ φωτιὰ γιὰ νὰ σοῦ κάμω ἕνα κέντημα
Ἕνα ζουμπούλι πορτοκαλιᾶς
Μίαν ἀνθισμένη κυδωνιὰ νὰ σὲ παρηγορήσω
Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας
Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιὰ μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.