Μετά από αγρανάπαυση μηνών και αφού πέρασε στο μεγαλύτερο μέρος του το θαυματουργό ελληνικό καλοκαιράκι που έθρεψε μαγουλάκια και έγιανε πληγές μιας κοινωνίας σε κρίση, αφού η εσωτερική μετανάστευση-επιστροφή στη φύση καλά κρατεί, επιστρέφω στο παρόν ιστολόγιο με ένα από τα ομορφότερα μέρη που αξιώθηκα να βιώσω: το φαράγγι του Κρικελλοπόταμου και τον Καταρράκτη Πάντα Βρέχει στην Ευρυτανία.
Οι φωτό, καίτοι κατ' ανάγκην εκθαμβωτικές, δε μπορούν να αποδώσουν τη χαρά του Πάντα Βρέχει. Είναι τω όντι τόπος για νεράιδες, τόπος απόκοσμης ησυχίας, τόπος φωτοσκιάσεων που θα έκαναν το λατρεμένο Καραβάτζιο να κλάψει, τόπος θάμβους και αγαλλίασης.
Δε μπορώ να πω πολλά, δεν έχει νόημα να επιδοθώ σε λυρισμούς, το βίωμα ισχύει για τον καθένα αλλιώς, τα πρακτικά ακολουθούν ως εξής:
Πως να πας: εμείς από Θέρμο-Προυσό-Πρόδρομο-Καστανιά-Ροσκά. Υπάρχει καλή σήμανση, ο δρόμος ως τον Προυσό άσφαλτος, από κει και πέρα 20 km χωματόδρομος στενός και τραγικός, πολλές και απότομες στροφές, γκρεμίλες και αξεπέραστοι γρανιτένιοι όγκοι, αδιαπραγμάτευτοι συγκεκριμένα. Ή 4X4 ή μηχανή ή πολύ καλό οδηγό και το σταυρό σας. Στο Πάντα Βρέχει θα πας αν το θες πολύ κι αν πας θα ξαναπάς. Περί τις 3 ώρες η διαδρομή που περιγράφω.
Τι χρειάζεσαι: παπούτσια που θα είναι σταθερά σε βρεγμένο και στεγνό έδαφος (έβαλα πλαστικά θαλάσσης, μέσα στο ποτάμι σούπερ, εκτός γλιστρούσε το ποδαράκι στο παπουτσάκι και τσακίστηκα, δεν το συνιστώ, καλύτερα πάνινα).
μαγιό οπωσδήποτε: το φαράγγι ως τον καταρράκτη είναι περί το χιλιόμετρο, σε ορισμένα σημεία αναγκαστικά - έλα που δε θες - μπαίνεις στο νεράκι ως τη μέση τουλάχιστον.
καπέλο, αντηλιακό, νερό θα βρεις στον καταρράκτη, φωτογραφική πήρε ο Γιώργος, ήτο τολμηρός, κατόρθωσε να την κρατήσει στεγνή. Συνιστώ αδιάβροχη της πλάκας. Κινητά, λεφτά κλπ. σαφώς όχι. Αλλαξιά ρούχα, εσώρουχα, παπούτσια για μετά, το ποτάμι είναι κρύο, δηλαδή εξαιρετικά κρύο και ο δρόμος της επιστροφής μακρύς, πρέπει να αλλάξεις.
Σαντουιτσάκια ναι, αγαπημένο με χωριάτικο ψωμί, φέτα, λάδι, ντομάτα και ρίγανη, έτοιμα από το βράδυ να ποτίσει το ψωμί και να γίνει μπουκιά και συχώριο. Μην τα πάρεις μαζί σου, έχει καβούρια, φάτα στο αμάξι.
Μαστ: ντους στον καταρράκτη, ψύχος και άπειρο γέλιο.
Να κάτσεις στο γρανίτη, έχει παντού σκόρπιους τεράστιους βράχους λειασμένους και ζεστούς. Θα ζεσταθεί η έδρα σου μετά την ψυχρολουσία και θα το φχαριστηθείς.
Να κλείσεις τα αυτάκια και να αφεθείς στη μαγεία του απόλυτου.
Κατά τα λοιπά, δες τις φωτό, και μία παράκληση: το Πάντα Βρέχει είναι παραδόξως ανέγγιχτο. Να φερθείς με τον προσήκοντα σεβασμό.
καλό είναι να ξεκινήσεις άγρια χαράματα (6 ή νωρίτερα) ώστε όταν φτάσεις να είσαι σαν τον πρώτο άνθρωπο που ανακάλυψε το θαύμα. Αργότερα πλακώνει κόσμος και γίνεται της Ομονοίας - όχι της θεάς, της πλατείας.
Διαβάζω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, οραματιζόμενη το βίο μου ως Ναστάσια Φιλίποβνα και επιθυμώντας διακαώς το state of mind του πρίγκηπα Μίσκιν. Και στα διαλείμματα τα Four Quartets του T.S. Eliot, με αδυναμία ιδιαίτερη στο Little Gidding.
Ακούω τα τζιτζίκια, το ραδιόφωνο στο πατρικό δεν πιάνει τίποτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου