Άννινος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χωριό, στα όμορφα πλην κακόφημα Γκράβαρα: η Περίστα. Κι εκεί γύρω ήταν ένα ανυπέρβλητα μεγαλειώδες βουνό, ο Άννινος.

Για να μη μακρηγορώ κι επειδή δεν είμαι σε mood για παραμύθι, η Περίστα είναι το χωριό του παππού μου στην ορεινή Ναυπακτία, ο δε Άννινος, ο γρανιτένιος όγκος που αγάπησα απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου και θα αγαπώ εσαεί.


Φέτος δε το καλοκαίρι τον ανέβηκα κιόλας και έμαθα ότι είναι φτιαγμένος από γρανίτη. Το γρανίτη τον αγαπούσα επίσης πάντα, αλλά δεν ήξερα γιατί. Τώρα έμαθα. Ανάβαση λοιπόν στα 1700 μ., από το χωριό Κόνισκα, απέναντι από την Περίστα, μπροστά στην οποία δεν πιάνει μία, σόρι κιόλας, αλλά στην πλατεία, πού αλλού;, έχει τρελό ταβερνείο κάτω από πλάτανο, με ευγενέστατους ιδιοκτήτες και εξυπηρετικότατα τρισχαριστωμένα τέκνα. Ο ελληνικός 1 ευρώ και κάτι κοψίδια αλησμόνητα. Εκεί έμαθα να εκτελώ σφήκες (και ουχί σφίγγες, θα το ξαναπώ μπας και το εμπεδώσετε, μάλλιασε η γλώσσα μου), οικολόγοι please don't shoot me, με χαρτοπετσέτα. Ήσαν πάνω στο κρέας μου και ήμουν πεινασμένη μετά από οκτάωρο στο βουνό.

Αν θελήσετε να πάτε, να πάτε πρωί, σαφώς να πάτε καλοκαίρι, ο Γιώργος και κάτι άλλοι που είχαν πάει πριν άφησαν κόκκινα βελάκια σε καίρια σημεία, κι όταν φτάσετε στην κατάβαση πια, εκεί που τα σταχοειδή χορταράκια γλιστρούσι, αφεθείτε, κάντε τσουλήθρα, και have the time of your life.

Τα σαντουιτσάκια που προανέφερα στο Πάντα Βρέχει θα σας χρειαστούν κι εδώ. Νερό θα βρείτε στη βρύση πριν την κορυφή. Αν συμπέσετε με τα προβατάκια, αφήστε τα να προπορευτούν. Έμαθα επίσης ότι αν δεν πιουν εκείνη την ώρα, μετά δεν ξαναγυρνάνε. Μη σκάσουν τα προβατάκια εξαιτίας σας, εν αντιθέσει προς άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, δε σας φταίνε σε τίποτα. Έχει πέρδικες, άλλος ένας λόγος να πας καλοκαίρι, γιατί μετά έχει και κυνηγούς, μη σε περάσουν για πτηνό.

Γιατί να πας: για να δεις ότι τα άπειρα χωριά της περιοχής χτίστηκαν με αίμα κυριολεκτικά πάνω στα κακοτράχαλα βουνά και να αναλογιστείς τι εποχές πέρασε ο τόπος, ο έρημος τόπος (οσονούπω και κυριολεκτικά, δες τι θα γίνει σε δύο σ-κ με το κάλεσμα της Αυστραλίας "έλα σε μένα, έλα σε μένα΄") και ότι παρ' όλ' αυτά οι σκληροτράχηλοι άνθρωποι επεβίωσαν και μεγαλούργησαν, εμείς τα μαλθακά όντα, τα αδικημένα που έπεσαν στη λούμπα της ιστορίας οντίδια, δεν ξέρω τι θ' απογίνουμε.

 τα απράκια της φωτό είναι τα προβατάκια που πίνανε νερό - μετά πήγαν για φαΐ

Επίσης, για να δεις, όντας στην κορυφή, μία σειρά κορυφών και βουνοσειρών όσο φτάνει το μάτι, και να διαπιστώσεις ότι ναι, τα Γκράβαρα είναι αδιαπέραστος τόπος, παντού βουνά, περίκλειστος, για ανθεκτικές ιδιοσυγκρασίες.

έτσι, για να γελάσουμε λιγάκι: εννοείται ότι ο εξοπλισμός χρησιμοποιήθηκε - από μένα τουλάχιστον - αυστηρά για τις ανάγκες της φωτογράφησης. Όταν ανέβεις στο βουνό, φρόντισε να πάρεις κάποιον να κουβαλά μπουφανάκι, νεράκι, σαντουιτσάκι, φρουτάκι, και κυρίως αντηλιακάκι - ο ήλιος καίει στα υψόμετρα αυτά.

Ενίοτε με πιάνει μία περηφάνεια τύπου τοπικισμού, δε θα σου κρυφτώ. Έπεται συνέχεια στις φυσιολατρικές εξορμήσεις. Τις συστήνω και συνιστώ ανεπιφύλακτα διότι:
α. κάνεις γυμναστική
β. αναπνέεις καθαρό αέρα
γ. είναι σχετικά ανέξοδες
δ. προετοιμάζεσαι για την ώρα που θα πάρεις τα βουνά

Ακούω στο άστυ πια αυτό: Tindersticks, A Night In, καμία σχέση με τα βουνά.
"Αnd I know you 're hurting and I can't be there for you". Για σκέψου: συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά, ανθρώπινο γαρ.

Διαβάζω τα Άπαντα του Μάριου Χάκκα, Καισαριανιώτη par excellence. Άλλη φορά θα σας γράψω και κάτι από Χάκκα.