Λουτράκι, Περαχώρα, Ισθμός, Ακροκόρινθος

Περαχώρα, φάρος

Ιερό Ήρας Ακραίας, Περαχώρα

Περαχώρα: έχω ξαναγράψει ενδεχομένως για την Περαχώρα. Σα βγεις στον πηγαιμό για το Λουτράκι, πήγαινε, πέρνα το, προσπέρνα το εν προκειμένω, πήγαινε, πήγαινε, πήγαινε κι άλλο, μπορείς και τσουπ! όχι, δεν έφτασες. Πέρνα τον Όσιο Πατάπιο - έχει και εικόνα της Αγίας Υπομονής, βοήθειά μας - και μετά πέρνα και τη Λίμνη Βουλιαγμένης, έτσι κι αλλιώς θα ξαναγυρίσεις, φαΐ, εξαιρετικό στα μεγάλα κέφια σε μια ταβέρνα στη λίμνη μια φορά κι έναν καιρό που συνοδεύτηκε από κεράσια αγορασθέντα στο πλάι του δρόμου καθ' οδόν προς Αθήνα, τι τα θες...

Στην Περαχώρα είχαν χτίσει αρχαίοι τινες κύριοι το Ιερόν της Ήρας Ακραίας και δε θα σας το αναλύσω, βαριέμαι, αλλά θα πω ότι είναι α. εκεί, β. αφύλαχτο, γ. καλτ, καθότι στρώνεις πετσέτα και λιάζεσαι εκεί που κάποιοι κάποτε τελούσαν ολόκαυστες.

Η Περαχώρα έχει ένα βάθος βαθύ, σηκώνει τσουνάμια και σου  βρέχει τα υπάρχοντα άμα περνάει κανά καράβι στο βάθος, έχει αχινούς, μια φορά είχε κάτι τσούχτρες (ή μέδουσες, βαρέθηκα να ερίζω) διαφανείς και εντελώς μπλιαχ θα μπορούσα να πω, μια σπηλιά στα δεξιά όπως βγεις κολυμπώντας προς τα μέσα - δεν ξέρω αν με εννοείς, προσπάθησε κι εσύ λιγάκι.

Έχει σκαλιά και έναν φάρο, ο οποίος είναι κλειστός, αλλά άμα το 'χεις να πηδάς το κάγκελο μπαίνεις και στον περίβολο άμα θες - εγώ θέλω, αλλά δεν το 'χω. Έχει προπάντων πολλές φορές εδώ και πολλά πολλά χρόνια, πολλές φορές χαράς, που την έχουν καταστήσει τόπο δηλούντα.

Ακούω Anthony and the Johnsons, Atrocities, πιστή στα προστάγματα των καιρών που είναι ιδιαζόντως atrocious - προειδοποιώ ότι το βίντεο είναι λίγο σκιαχτικό, εγώ δηλαδή κάπως σα να σκιάχτηκα. Ακούστε και το River of Sorrow, του Αντωνάκη κι αυτό.

Ισθμός

next: εκεί λοιπόν που περνάτε τον Ισθμό, σταματήστε και περάστε τον με τα πόδια. Δεν είναι που φεύγεις, όχι, λάθος, δεν είναι που τρίζει λοιπόν και κουνιέται το γεφύρι, είναι που ζαλίζεσαι, χάνεις εντελώς την προοπτική, κάτι παθαίνει ο λαβύρινθος ή και κάποιος άλλος, δε γνωρίζω, αλλά είναι εμπειρία από τις λίγες, να περπατάς να κοιτάς τον ισθμό και να ζαλίζεσαι τραγικά. Κατά τα λοιπά, ο ισθμός είναι μία τεράστια γεωλογική τούρτα με άπειρα στρώματα και αλφαδιασμένο κόψιμο, δε μπορώ να πω. Τον φτιάξανε κάτι Γάλλοι που είχανε, σου λέει, ξεπατικώσει τις μεθόδους από το Σουέζ, εκείνη την εποχή οι Γάλλοι έδιναν ρέστα.

Canal Cruises

Έμαθα δε, δεν ήταν δύσκολο το είδα μπροστά μου εκεί που παρκάραμε για να φάμε στο Λουτράκι, έμαθα ότι υπάρχει βάρκα, πλοιάριο δηλαδή, που κάθε Σάββατο σε πηγαίνει κρουαζιέρα και περνάς μέσα απ' τον ισθμό, θέλω να πάω, το αποφάσισα, μη γίνει κανάς σεισμός μοναχά ενόσω θα διασχίζω τη διώρυγα.

Ξέρω ότι όλο για φαΐ μιλάω, αλλά άνθρωπος είσαι, τόσος ξεπατωμός πέρα-δώθε και τόση ζαλάδα, μπορεί να σε κόψει. Εν τοιαύτη περιπτώσει, έχει κάτι σουβλάκια δίπλα στο ΚΤΕΛ Ισθμού, αρκούντως θελκτικά. Έχει επίσης και περίπτερα με παντόφλες-τσαρούχια από την απέναντι πλευρά, μπήκα στον πειρασμό, αλλά συγκρατήθηκα.

Λουτράκι, λιμάνι

Λουτράκι, προκυμαία

Το Λουτράκι είναι σαν τη Χαλκίδα. Όποιος έχει πάει, με εννοεί. Όποιος όχι, πώς να το εξηγήσω; Ότι κάποτε είχαν γνωρίσει δόξες. Τώρα πάλι έχουν μία γλυκιά παρακμή και μη με λιθοβολήσετε - οι επιθέσεις τείνουν να γίνουν της μόδας σ' αυτή την όμορφη πλην τόσο μα τόσο άτυχη χώρα.

Πού να μείνετε: εγώ στο καζίνο κλαμπ χοτέλ ή όπως το λένε. Καλό ξενοδοχείο με άτεγκτους κανόνες και άθλια κρεβάτια και ανυπέρβλητα ολομάρμαρα μπάνια. Καλό πρωινό, ευγενέστατη ρεσεψιόν, ωραία θέα στη θάλασσα και, αν το 'χετε, δίπλα το καζίνο. Δεν ενθουσιάστηκα, δεν πένθησα κιόλας από θλίψη.

Καμένη νυχτερινή στο ξενοδοχείο, στο βάθος η πισίνα, στο πιο  βάθος η θάλαττα

Πού να φάτε: θα το κόψετε όλο άκρη από την άλλη μεριά, όχι του καζίνου, κι εκεί θα βρείτε το λιμανάκι, κι εκεί θα βρείτε μία έκθεση βιβλίου, τύπου παράγκα, που ήταν αυτό που ονομάζουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες ένα eclectic mix βιβλίων, όπου έστεκαν δίπλα-δίπλα σε εξαιρετικά ευφάνταστους συνδυασμούς αταίριαστοι συγγραφείς και ασυνδύαστοι τίτλοι.

Δίπλα τώρα, είναι η ταβέρνα του Γιάννη που πολύ τη λαχταρήσαμε, γιατί είχαμε ακούσει πολλά και καλά. Όντως, ο μαύρος χαμός, αλλά ο Γιάννης α. δε μας έκλεινε τραπέζι (εδώ δε μου κλείνει η τράτα δίπλα στο σπίτι μου, θα μου κλείσει ο Γιάννης ο ξένος άνθρωπος;), β. είχε ένα ολίγον ανορθόδοξο σύστημα προτεραιότητας, το άκουσα, το μεταφέρω "περιμένετε εδώ κι άμα σας θυμηθώ σας βάζω [σε τραπέζι]", κι ενόσω περιμέναμε να μας θυμηθεί ο κατάκοπος κύριος (γινόταν χαμός), άλλοι έμπαιναν από την άλλη είσοδο και κάθονταν. Έτσι, πήραμε κι εμείς την πείνα μας και πήγαμε στον παραδίπλα κύριο Σπύρο (όλες οι ταβέρνες στο Λουτράκι έχουν όνομα βαφτιστικό - χωρίς επώνυμο). Δεν ήτο εξίσου ατμοσφαιρικός, αλλά μας τάισε υπέροχα:

Αυτή είναι μία ποικιλία που παίζει πολύ στο Λουτράκι, τρώγεται κιόλας. Τα χοντρά ψαράκια είναι, λέει, γόπες. Εμένα δε μου αρέσουν. Τα λοιπά εδώδιμα πάλι μια χαρά τα ετσάκισα. Οδεύοντας προς την Αποκριά.

Μιας και είπα Αποκριά, θυμήθηκα Πάτρα. Άκουσα προ εβδομάδος στους δρόμους της πόλης των Πατρών από τα δημοτικά μεγάφωνα "πατρινό καρναβάλι για πάντα, έλα να μάθεις τι θα πει Πατρινός" και πάντα ήθελα να το διορθώσω σε "τι εστί Πατρινός", τι σου λέω τώρα κι εσένα. Τώρα ακούω tell her today, Tom Baxter.

Ο Ακροκόρινθος και τελειώνω γιατί έχω να δω και νέα σειρά με το Τζόι των φιλαρακίων με γκρίζα κόμη και ολίγα χρονάκια στην πλάτη - ωραία πλάτη, θυμηθείτε τη σκηνή με το Τζόι στο ντους στην ταινία του υποτίθεται Αλ Πατσίνο.

Ο Ακροκόρινθος, καμιά σχέση με το Τζόι, βρίσκεται στ' αριστερά σου καθώς κατευθύνεσαι προς Πάτρα, ό, τι πέρασες στα δεξιά την Κόρινθο. Ωραιότατο μεσαιωνικό κάστρο, ανοικτό και Δευτέρα ως τις τρεις, περνάς μέσα από το χωριό της Αρχαίας Κορίνθου, το οποίο με χαρά διαπίστωσα ότι έχει αναβαθμιστεί στα κοντά δέκα χρόνια που είχα να πάω - αφού απορείς θα στο πω: είχα ανασκάψει ΚΑΙ εκεί. Παλιά στο Κάνσας, μετά μου πέρασε. Φτάνεις λοιπόν, παρκάρεις, απολαμβάνεις την απίστευτη θέα του Κορινθιακού και, αν φοράς decent υπόδημα, γιατί γλιστρά, πολύ όμως, ανεβαίνεις και φτάνεις όσο ψηλά θες. Ποτέ όμως να μην έχω φτάσει στην κορυφή, είναι κοπιαστικό κάστρο, αλλά γοητευτικό, από τα αγαπημένα μου. Κυρίως γιατί επιστρέφοντας στην Αθήνα είναι το πρώτο σημάδι ότι φτάνω σπίτι μου.