Ή αλλιώς "να 'μαστε πάλι εδώ, Αντρέα" (Μανώλης Ρασούλης, Αντρέας Μικρούτσικος). Η αλήθεια είναι ότι εγώ είχα καιρό να εμπνευστώ για να θελήσω να γράψω για δική μου μετακίνηση, πλην στο ενδιάμεσο μετακινήθηκαν άλλοι σε ταξιδάκι αναψυχής (;) από την Κρήτη στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Νομική και κατόπιν στο Μέγαρο (όχι της μουσικής, το άλλο). Α, μιας και μου 'ρθε: προς το Μέγαρο (όχι το άλλο, της Μουσικής): μπορείτε ελεύθερα να ανεβάσετε το εισιτήριο, ώστε να συμπεριλαμβάνεται η τιμή του πάρκινγκ, γιατί 7 ευρώ για παρκάρισμα στο γκαράζ με την πλέον κακοσχεδιασμένη κατηφορική διαδρομή στο σύμπαν με εκνευρίζει. Ευχαριστώ. Επίσης, προ ολίγου συνειδητοποίησα ότι θα πάω στο Μέγαρο για να δω έναν Ληρ κονσέρβα - μα δεν υπάρχει κανείς να με συγκρατήσει; Κατά τα λοιπά, το Μέγαρο το αγάπησα νωρίς.
Break, ακούστε αυτό και προχωράμε (Requiem for a dream, Clint Mansell, από την ομώνυμη ταινία του Αρονόφσκι, αυτουνού καλέ του Μαύρου Κύκνου).
Λοιπόν, θα σας γράψω για ένα παλιότερο ταξίδι, για να σταματήσω τη γκρίνια, γιατί αλλιώς δεν...στη Χάγη, έτσι γιατί έτσι μου 'ρθε τώρα. Στη Χάγη εγώ πήγα το Σεπτέμβρη και μάλιστα αρχές, πολύ αρχές, εκεί που ό, τι είχα αποχαιρετίσει τις ακτές και τον κατάζεστο Αύγουστο (το πόδι συμβολίζει τις ακτές).
Στη Χάγη εγώ το Σεπτέμβρη κρύωσα, όχι ιδιαίτερα, αλλά κρύωσα τόσο που να αναζητήσω με πόνο ψυχής ένεκα ψύχους το H&M στο παρακείμενο Άμστερνταμ και να προμηθευτώ καλσόν-κολάν τύπου μάλλινο, ναι, αυτό που κάνει τα μπούτια σου να φαίνονται διπλάσια, πλην ζεσταίνει, άρα, εμπρός της γης οι κολασμένοι. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι αν σε βγάλει ο δρόμος σου, διαβάτη, μην ξεγελαστείς, ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου μεν, φόρα και καμιά ζακετούλα δε.
Η Χάγη βρίσκεται κανά μισάωρο από το Άμστερνταμ και είναι ποιοτική (έχει και πασχαλίτσες στα παγκάκια). Έχει διπλωμάτες, έχει μία πινακοθήκη με "το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι" του Βερμέερ, έχει αρκετές πλατείες, έχει ασφαλώς και το Ανώτατο Διεθνές Δικαστήριο, αν και θέλει λίγο περπάτημα, έχει κι ένα ποτάμι, όπως κάθε ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται εαυτήν - εκτός από τις δικές μας, δε θέλουμε τρεχούμενα νερά, δε γουστάρουμε, είμαστε τσίφτηδες και καραμπουζουκλήδες, end of story.
Τι δεν έχει: φαΐ της προκοπής. Δηλαδή, εγώ δε βρήκα. Αν βρήκε κάποιος, ας με ενημερώσει, μπορεί να με ξαναβγάλει ο δρόμος - δεν πήγα για διακοπές, δουλειά είχα, αλλά τι να έκανα; Να έμενα νηστική;
Η Χάγη είχε και μία ωραία συγκυρία: βραδιά μουσείων, πετύχαμε μία μέρα που όλα τα μουσεία ήσαν ανοιχτά μέσα στη μαύρη νύχτα και ουρές πελώριες ουρές περίμεναν υπομονετικά - η υπομονή χαρακτηριστικό μέγα του Ευρωπαίου. Αγόραζες ένα ενιαίο εισιτήριο που το περνούσες βραχιολάκι στο χεράκι και ανεβοκατέβαινες στα τραμ σα χαρωπός και σαν άνετος προπάντων.
Να πας συνεπώς στο Maurithuis, εκεί με το κορίτσι, το σκουλαρίκι κλπ. Να πας και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, ό, τι άρχιζε μια Louise Bourgeois αλλά φεύγαμε. Μείναμε όμως στο πάρτυ και ήπιαμε και μία νερουλή μπίρα. Να πας και στο Διεθνές Δικαστήριο, αξιοθέατο το λες. Να πας κυρίως να πιεις cosmopolitan, 3 και κάτι ευρώ; Φέρτε μου κόσμο και τω θεώ δόξα!
Πού να μείνεις: άμα έχεις άπειρα, δε χρειάζεται να ρωτήσεις εμένα, ξέρεις κι από μόνος σου. Άμα σε απασχολεί, αλλά δεν πεθαίνεις και της πείνας - θα μου πεις στις Χάγες θα τρέξω άμα πεθάνω της πείνας; μην τρέξεις, είναι ακριβές. Άμα είπα λέω, πήγαινε στο Corona. Άρτι ανακαινισθέν, τα πρώτα δωμάτια ολοκληρώθηκαν το Σεπτέμβρη και, επειδή εγκρίνιαξα (αφοί Κατσιμίχα) με μετέφεραν στο πρώτο εκ των ανακαινισθέντων, ωραιότατο, εν αντιθέσει προς το αχούρι που με πρωτοπήγαν, πλην δεν είχαν συνδέσει ακόμη το τηλέφωνο, όπως μετά λύπης με ενημέρωσε ο κυριούλης - αλλά εγώ ποτέ δε χρησιμοποιώ το τηλέφωνο στο ξενοδοχείο, μόνο στο Μάριοτ στο Κάιρο (πριν τη μεγάλη χλαπαταγή) που έλεγε το τηλέφωνο καθαρά "at your service", σα να κλέβεις εκκλησία.
Εξακολουθώ να μη διαβάζω - είναι σοβαρό, γιατρέ μου; Από τότε που κατέβασα τους New York Times ως app όλο αυτό διαβάζω, μέχρι και τους γάμους και τις κηδείες. OMG. Αν διάβασε κάποιος κάτι της προκοπής, σας παρακαλώ, πείτε το μου, δεν είναι ότι δε θέλω να διαβάσω, είναι ότι δε βρίσκω τι.
Ακούω Twilight του κυρίου Anthony and the Johnsons.
Break, ακούστε αυτό και προχωράμε (Requiem for a dream, Clint Mansell, από την ομώνυμη ταινία του Αρονόφσκι, αυτουνού καλέ του Μαύρου Κύκνου).
 |
| Maurithuis, Χάγη |
Λοιπόν, θα σας γράψω για ένα παλιότερο ταξίδι, για να σταματήσω τη γκρίνια, γιατί αλλιώς δεν...στη Χάγη, έτσι γιατί έτσι μου 'ρθε τώρα. Στη Χάγη εγώ πήγα το Σεπτέμβρη και μάλιστα αρχές, πολύ αρχές, εκεί που ό, τι είχα αποχαιρετίσει τις ακτές και τον κατάζεστο Αύγουστο (το πόδι συμβολίζει τις ακτές).
 |
| Ηράκλειο Κρήτης |
Η Χάγη βρίσκεται κανά μισάωρο από το Άμστερνταμ και είναι ποιοτική (έχει και πασχαλίτσες στα παγκάκια). Έχει διπλωμάτες, έχει μία πινακοθήκη με "το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι" του Βερμέερ, έχει αρκετές πλατείες, έχει ασφαλώς και το Ανώτατο Διεθνές Δικαστήριο, αν και θέλει λίγο περπάτημα, έχει κι ένα ποτάμι, όπως κάθε ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται εαυτήν - εκτός από τις δικές μας, δε θέλουμε τρεχούμενα νερά, δε γουστάρουμε, είμαστε τσίφτηδες και καραμπουζουκλήδες, end of story.
Τι δεν έχει: φαΐ της προκοπής. Δηλαδή, εγώ δε βρήκα. Αν βρήκε κάποιος, ας με ενημερώσει, μπορεί να με ξαναβγάλει ο δρόμος - δεν πήγα για διακοπές, δουλειά είχα, αλλά τι να έκανα; Να έμενα νηστική;
 |
| Διεθνές Δικαστήριο |
Η Χάγη είχε και μία ωραία συγκυρία: βραδιά μουσείων, πετύχαμε μία μέρα που όλα τα μουσεία ήσαν ανοιχτά μέσα στη μαύρη νύχτα και ουρές πελώριες ουρές περίμεναν υπομονετικά - η υπομονή χαρακτηριστικό μέγα του Ευρωπαίου. Αγόραζες ένα ενιαίο εισιτήριο που το περνούσες βραχιολάκι στο χεράκι και ανεβοκατέβαινες στα τραμ σα χαρωπός και σαν άνετος προπάντων.
 |
| Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης |
Πού να μείνεις: άμα έχεις άπειρα, δε χρειάζεται να ρωτήσεις εμένα, ξέρεις κι από μόνος σου. Άμα σε απασχολεί, αλλά δεν πεθαίνεις και της πείνας - θα μου πεις στις Χάγες θα τρέξω άμα πεθάνω της πείνας; μην τρέξεις, είναι ακριβές. Άμα είπα λέω, πήγαινε στο Corona. Άρτι ανακαινισθέν, τα πρώτα δωμάτια ολοκληρώθηκαν το Σεπτέμβρη και, επειδή εγκρίνιαξα (αφοί Κατσιμίχα) με μετέφεραν στο πρώτο εκ των ανακαινισθέντων, ωραιότατο, εν αντιθέσει προς το αχούρι που με πρωτοπήγαν, πλην δεν είχαν συνδέσει ακόμη το τηλέφωνο, όπως μετά λύπης με ενημέρωσε ο κυριούλης - αλλά εγώ ποτέ δε χρησιμοποιώ το τηλέφωνο στο ξενοδοχείο, μόνο στο Μάριοτ στο Κάιρο (πριν τη μεγάλη χλαπαταγή) που έλεγε το τηλέφωνο καθαρά "at your service", σα να κλέβεις εκκλησία.
Εξακολουθώ να μη διαβάζω - είναι σοβαρό, γιατρέ μου; Από τότε που κατέβασα τους New York Times ως app όλο αυτό διαβάζω, μέχρι και τους γάμους και τις κηδείες. OMG. Αν διάβασε κάποιος κάτι της προκοπής, σας παρακαλώ, πείτε το μου, δεν είναι ότι δε θέλω να διαβάσω, είναι ότι δε βρίσκω τι.
Ακούω Twilight του κυρίου Anthony and the Johnsons.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου