το ταξίδι στην τέχνη

ήτοι, η πρώτη παράσταση του μικρού αδελφού, απ' όπου και η αφίσα. Κι επειδή θυμάμαι - δεν ξεχνάς ποτέ - τις πρώτες φορές, κυρίως λογοτεχνικά, παρά επιστημονικά, εκεί θεωρείται δεδομένο και κανείς, εκτός από τον κόσμο που κινείται στο ακαδημαϊκό πλαίσιο, δε δίνει σημασία, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που την έχω ήδη πει και έχει δημοσιευθεί (η γνωσιοτοπία, αλλού), νιώθω ένα συμπάσχειν, μία συμπάθεια λοιπόν. Α, το γεγονός ότι ξεκινά με Μπέκετ με χαροποιεί ιδιαίτερα, λατρεμένος γαρ, παραπέμπω σε παλαιότερη σχετική ανάρτηση.

Κατά τα λοιπά, σκόπευα ειλικρινά να κάνω απολογισμό, να γιορτάσω γενέθλια ιστολογίου, να βγάλω συμπεράσματα, να ανακηρύξω τους τοπ 5 προορισμούς της διετίας που πέρασε, αλλά δεν το έπραξα. Σκόπευα επίσης να βάλω το "Σφύριξα κι έληξες" (ερμηνεία: Πάνος Κιάμος, στίχοι: Θάνος Παπανικολάου, μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης) αφιερωμένο στο 2010, αλλά ούτε αυτό το έκανα.

Το σύνθημα της χρονιάς που πέρασε ήταν "ή και όχι", έμπνευση ολίγων λεπτών μετά την έλευση της νέας τότε χρονιάς πάνω από ένα πιάτο αιγυπτιακό σούσι, τι να λέμε τώρα, και δικαιώθηκε πανηγυρικά, παράπονο δεν έχω. Το σύνθημα της νέας χρονιάς το βρήκα, δε σας το λέω, θα το καταλάβετε.

Ευχές ιδιαίτερες δεν έχω, τις βαριέμαι κιόλας, με τόσες υγείες και τόσες ευτυχίες που έχω εισπράξει κατά καιρούς, έπρεπε να είχα σκάσει από υγεία και να είχα ξεχειλίσει από ευτυχία. Ούτε το ένα συνέβη, ούτε το άλλο.

Τι θα μου μείνει από το 2010: σαφώς το τελευταίο ταξίδι, το λεγόμενο και γκαντεμοτάξιδο, κι επειδή γενικώς είμαι καλότυχος άνθρωπος, θα το ξεχάσω κάποια στιγμή. Το ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία που δεν πήγα. Και τα υπόλοιπα πολλά ταξίδια το καθένα για τους δικούς του λόγους.

Τι θέλω από το 2011: να μην ξαναχάσω τη βαλίτσα μου. Να αντέξει η βαλίτσα μου τουλάχιστον άλλα τόσα ταξίδια - καίτοι έχω εντοπίσει άξιο αντικαταστάτη. Να συμβαίνει και τίποτα αστείο στο ενδιάμεσο, αρκετός ζόφος ενέσκηψε εντός του 2010. Να σοβαρευτούμε κοινωνικώς και ατομικώς.

Α, μιας και μιλάω για σοβαρότητα και έλλειψη αυτής, πήγα Παλλάς, ναι, κι άλλα πεταμένα λεφτά, Καβάφης, μία μούφα ολκής, μικρής διάρκειας ευτυχώς, απελπισία, απόγνωση, έλλειψη αιδούς πρωτίστως και έμπνευσης δευτερευόντως.

Προς Δ. Π. για τη σκηνοθετική παρέμβαση: πέριξ της Ομονοίας μοιράζουν τουλάχιστον χαρτοπετσέτες. Προς Λ.Π.: κάποτε υπήρξατε αιθέριο κορίτσι με αιθέριες μουσικές. Κάποτε...Προς Παλλάς: έλεος!

Προς πάσα κατεύθυνση: καλή χρονιά ή τουλάχιστον όχι απαίσια, γιατί όχι;