ΓΕΙΑ, ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ...

Ο στίχος από το τελευταίο τραγούδι της Έλενας (Παπαρίζου) και πριν ξυνίσετε, σκεφτείτε το λιγάκι. Στίχος-μόττο του τριημέρου που έγινε πενθήμερο, φυγή, φυγή, φυγή, σε μία περίοδο μεγάλης πίεσης, το ταξίδι είναι ανάγκη επιτακτική και η φύση συνωμοτεί για να εντείνει αυτό το αίσθημα της φυγής, φωνάζοντας ως άλλη σειρήνα "έλα σε μένα, έλα σε μένα".

Πελοπόννησος ήταν (και) αυτή τη φορά η φυγή: Μεσσηνία, παρεμπιπτόντως, και Λακωνία, ο προορισμός. Αφορμές υπήρξαν, δεν είναι της παρούσης, γιατί βρέθηκα εκεί, η αιτία ήταν η ανάγκη του ταξιδιού, κοινώς αποσυμπίεση σε καιρό απαιτητικό.

Μεσσηνία, λοιπόν. Ως τώρα, Μεσσηνία για μένα ήταν η Πύλος, η ανυπέρβλητη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, το ανάκτορο του Νέστορος, η γραφική πόλη με ένα από τα ωραιότερα λιμανάκια που έχω δει από το ξενοδοχείο που έβλεπε ακριβώς εκεί, όπως πριν κι από την Πύλο ένα αντίστοιχο ξενοδοχείο στην Τήνο, ένα εστιατόριο με φαγητό που δεν το περιμένεις εκεί: δε θυμάμαι πως το λένε, πάνε χρόνια...

Αυτή τη φορά, Μεσσηνία ήταν η Ανδρούσα, δήμος και χωριό, μέσα από μία απίστευτη τύπου Dukes of Hazard διαδρομή, με φίδια πατημένα και φίδια ζωντανά ιριδίζοντα και έρποντα, με στρατιωτικά αεροπλάνα να πετάνε χαμηλά σε θέαμα συναρπαστικό, με φούρνο που πήγα να ζητήσω οδηγίες και να "χαζέψω ψωμια" - φούρνο με λαμαρίνες, που μύριζε φούρνος, αν με εννοείτε, όχι σφολιατοειδή ακαθορίστου. Με εγκαταλελειμμένο κτήριο με ωραιότατες καμάρες στην πλατεία, πίσω από την εκκλησία, και, φυσικά, με κάστρο. Κάστρο μικρό, όχι εξαιρετικά διατηρημένο, αλλά φιλικό και φιλόξενο, και οπωσδήποτε περίβλεπτο και εγγυώμενο την καλύτερη θέα. Και παπαρούνες, και συκιές, αλλά ακόμη είναι νωρίς για σύκα, μόνο σε αφρόλουτρο...

Και η Καλαμάτα, όπου το αγαπημένο καπέλο ήταν φτηνότερο απ' ό,τι πριν δύο καλοκαίρια στο Μοναστηράκι και η ταβέρνα ήταν πάνω στη θάλασσα.

Και η Μάνη, όπου δεν είχα ξαναβρεθεί, πέτρα και πολλοί πύργοι προκάτ. Αρεόπολη: πέραν του αναπόφευκτα τουριστικού κλίματος και τις απαραίτητες πινακίδες στα γερμανικά, η Μάνη, σου λέει, η χαρά του Γερμανού, πλήθος τα τροχόσπιτα στο δρόμο κι όλα γερμανικά, η Αρεόπολη έχει μία αίσθηση ιστορίας, ωραία καλντερίμια και στο βάθος η θάλασσα. Και είχε και κρύο εκεί που δεν το περιμέναμε και μια μεγάλη καρυδιά στην αυλή του ξενοδοχείου που μου θύμισε την καρυδιά στην Αιολική Γη του Βενέζη που φύτεψε το κοριτσάκι κι ήταν απαρηγόρητο που δε θα την έβλεπε να μεγαλώνει.

Θα διακόψω εδώ, για τη Λακωνία θα συνεχίσω.

Να ξαναδιαβάσουμε την Αιολική Γη, για να θυμηθούμε την εποχή που υπήρξαμε αθώοι κι όλα μπροστά μας.
Να ακούσουμε τα τραγούδια που ακούγαμε τότε, γιατί η πολυτέλεια της νοσταλγίας δε μας χαρίζεται κάθε μέρα.

Είδαμε την πανσέληνο, να δούμε το ακόμα γεμάτο φεγγάρι, γιατί είναι πολλά υποσχόμενο.
Και να οραματιστούμε το επόμενο ταξίδι.

Στο μεταξύ, θα πάω ένα μικρό ταξίδι στο Διόνυσο, προσκεκλημένη της Λέσχης Ανάγνωσης Διονύσου, για να συζητήσουμε τη ΣΑΓΡΑΔΑ. Θα σας ενημερώσω γι' αυτό και για άλλα που ακολουθούν στα ΠΡΟΣΕΧΩΣ.