Florida, Ιανουάριος 2009, τα ίχνη μου και η σκιά μου...
Ξαναδιάβαζα λοιπόν την Εκδρομή του Γιώργου Χειμωνά - ναι, συχνά-πυκνά τον αναφέρω, ανήκει γαρ στις εμμονές μου και χωρίς εμμονές δεν αξίζει τον κόπο - και εντόπισα το εξής:
"Την εκδρομή έχει δικαίωμα να την απαιτήσει οποιοσδήποτε και χωρίς λόγο κανέναν"
ως επίσης και:
"Το μόνο ασφαλές πράγμα. Θετικό η παρουσία του και δίνει ο ένας στον άλλον την παρουσία του κι άλλο δεν υπάρχει κι αυτό ποτέ δε θα χαθεί αυτό ευτυχώς δε θα χαθεί"
Γι' αυτό, λοιπόν, είμαι υπέρμαχος της εκδρομής και του δικαιώματος στην εκδρομή. Η εκδρομή είναι μικρό ταξίδι, κάπου ανάμεσα ταξίδι και όχι ταξίδι, μέχρι να πας, γύρισες, αλλά είναι δρόμος πάνω απ' όλα και υπέρ πάντων δικαίωμα απαιτητέο.
Απαιτήστε την εκδρομή, ας απαιτήσουμε τα μικρά πρώτα, τα ανεπαίσθητα ενίοτε, που όμως οι κύκλοι που θα κάνουν ως άλλο βότσαλο σε λίμνη κανείς δεν ξέρει πόσο μεγάλη ακτίνα θα καταλήξουν να σχηματίσουν στο τέλος. Κι αφού ασκήσουμε το δικαίωμά μας στις μικρές απαιτήσεις και στις μικρές εκδρομές, με πλήρη επίγνωση της υποχρέωσης προς τη συνέπεια, που συνάδει με το δικαίωμα αυτό, που ξέρεις, μπορεί μια μέρα να κατορθώσουν τα μέγιστα και ύψιστα των δικαιωμάτων να γίνουν απαίτηση: για παράδειγμα, το δικαίωμα να σ' αγαπούν, εντάξει, όχι όλοι, αυτοί που πρέπει, και πρέπει γιατί θες, κι αυτό αρκεί.
Θα πάω μία εκδρομή σύντομα, στη Βραυρώνα, θα σας γράψω γι' αυτή. Προς το παρόν, διαβάζουμε κι ακούμε. Τί ακούμε;
Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, Στίχοι: Άρης Δαβαράκης, Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας.
Εσείς τι ακούτε αυτόν τον καιρό;
θυμάμαι μια συζήτηση βραδυνή, επιστρέφοντας από Τσανακλίδου, οδηγούσα, καθόσουν στη θέση του συνοδηγού και ακούγαμε Αρλέττα.."μα εγώ από σένα θέλω μόνο μια εκδρομή, μια αναπνοή, στο φως μια διαδρομή"..και συνειδητοποιήσαμε ομού ότιαυτό είναι το περισσότερο που μπορείς να ζητήσεις και να απαιτήσεις, το σπουδαίο και το μεγαλειώδες..κι αν η ζωή είναι ένα ταξίδι (που είναι κατ' εμέ) τι πιο όμορφο να μοιράζεσαι στάσεις του..ένα ταξίδι σε συνέχειες, μια εκδρομή..χαίρομαι που μοιραζόμαστε μαζί κάποιες από τις στάσεις αυτές.. εκλεκτικές συγγένειες όπως θα λεγες κι εσύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πολύ σωστά παρατηρήσατε κ.Χατζή ποτέ δεν ξέρουμε το μέγεθος της ακτίνας που θα κάνει το «λιλάδι»..Μάλλον εκ του αποτελέσματος είναι το ασφαλέστερο για να κρίνουμε...τα μικρά και τα μεγάλα..Πόσες φορές τα μεγάλα ταξίδια αποδείχθηκαν πολύ μικρότερα από τις προσδοκίες μας... οι οποίες ως γνωστόν είναι ανάλογες του μεγέθους του ταξιδίου;;Και ανάποδα όμως, πόσες εκδρομές με μικρούλες απαιτήσεις και προσδοκίες τελικά γίνονται ταξίδια ζωής;; Εεεε;; πόσες;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εκδρομή φαντάζει μικρότερη απαίτηση, λιγότερο δύσκολη στην πραγματοποίηση...
Το ταξίδι είναι από μόνο του δέσμευση...
Επίσης κ.Ραφαηλίδου, θα ήθελα να ήμουν αν όχι συνοδηγός σας κι εγώ, έστω συνεπιβάτης κι ας το μετανιώνατε τελικά κι ας αναφωνούσατε «είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή-φαϊ...». Αλλά μάλλον στις δικές σας στάσεις είμαι ξεχασμένη αποσκευή....
κ. ξεχασμένη αποσκευή..έχουμε κάνει μαζί άπειρα ταξίδια άρα κατά την άποψή σας, την οποία και σέβομαι, δεσμευτήκαμε εκατέρωθεν..και αν θυμάμαι καλά υπήρξατε πολλάκις και συνοδηγός και συνεπιβάτης..η κ. Χατζή θα μπορούσε να σας κατατοπίσει ως προς τις έννοιες...ας μην σας ξεμπροστιάσω εδώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαίρη και "ανώνυμε" εκλεκτέ πεινασμένε φίλε-συγγενή της εκδρομής, ειρήνη υμίν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγράφω σχόλιό μου στο fbook:
"αναφέρομαι στην απαίτηση από εκείνον που θα σε πάει εκδρομή, ότι να είναι μια φορά χωρίς περιπλοκές φυσικό το δικαίωμα και η απαίτηση ανεξαρτήτως εξωτερικών παραγόντων."
Όχι εγωιστικά, αλλά απλά, αυθόρμητα και αυτονόητα. "Έλα σε μένα, έλα σε μένα", αυτό...
Αν δεν έχω πάλι χαθεί στον πλούτο των νοημάτων που φέρουν οι προτάσεις σας, αγαπητή μου Αθηνά, με τον όρο εκδρομή δεν εννοείτε τη διαφυγή από τον χρόνο και/ή τον χώρο απλά, εννοείτε και τη διαφυγή από τις καταστάσεις ρουτίνας, πραγματικότητας κλπ. Και σε αυτήν την περίπτωση το δικαίωμα που αναφέρετε είναι κατ'εμέ κι υποχρέωση του ενός προς τον άλλο και τον εαυτό του.. Όσο για το "απλά, αυθόρμητα, αυτονόητα" με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη... Τι να κάνεις τήν εκδρομή εάν είναι ο άλλος να έχει μείνει αταξίδευτος;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν και πάλι άλλο εννοούσατε κι άλλο κατάλαβα, θα μείνω στον δρόμο που ανέφερα στο blog σας, εφόσον αν μη τι άλλο κι η μουσική ένα ταξίδι είναι και τα ξύλινα έχουν από εμένα το ελεύθερο να με πάνε ό,που μας βγάλει.
Θα συμφωνήσω, εκδρομή = η ατόφια χαρά που είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, συνένοχο στη χαρά που σου κλείνει το μάτι και σου λέει "έλα σε μένα, έλα σε μένα"
ΑπάντησηΔιαγραφήτα νοήματά μου είναι απλά, τα σχήματά μου ενίοτε περίπλοκα, αλλά η ουσία παραμένει, κι επειδή πολύ μίλησα, ας παραθέσω με τη σειρά μου Ξύλινα, "Σιωπή", "λένε πως στη χώρα που ναυάγησες κατοικούσαν οι μάγισσες", αλλά χωρίς ναυάγια πια...
καλούς καιρούς μόνο για τα πανιά μας και καλό ταξίδι (στα χρυσά μας παραμύθια, για να συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο)
Βρίσκω υπέροχη την εμμονή με τον Χειμωνά...Τί γραφή και τί φωνή, εκπληκτικός!!!Αναφορικά με την εκδρομή αυτή καθαυτή, οποιαδήποτε εκ ''τροπή'' από τον πολλάκις πεπατημένο ''δρόμο'' αξίζει να θεωρηθεί εκδρομή.Γιατί αν θεωρηθεί απλώς ως μεσοδιάστημα και ως ''μουσικό διάλειμμα'', άσχημα τα πράγματα.Και εγώ ως μαθητής τρίτης Λυκείου θέλω καμία εκδρομή, αλλά πού καιρός...Και μετά θα ατονίσει το ενδιαφέρον όταν υποτίθεται θα κάνω μόνο εκδρομές...Αλλά όσο πιο σπάνια και επιλεκτικά γίνεται η εκδρομή και όσο καλύτερη η συντροφιά, τόσο δικαιολογείται η απόδραση αυτή και χρωματίζεται με ενδιαφέρον.Γιατί στο τέλος εκδρομή είναι η ίδια η ζωή και μόνο οι συνταξιδιώτες είχαν εν τέλει σημασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου ανώνυμε! Είναι παρήγορο για το γενικότερο χάλι μαθητές Τρίτης Λυκείου να καταφεύγουν στο Χειμωνά, να θαυμάζουν το Χειμωνά, να γνωρίζουν το Χειμωνά και, επιτέλους, να διαβάζουν Χειμωνά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκδρομές πολλές θα πας, λίγες θα θυμάσαι ως στιγμές δικαίωσης του ανθρωπίνου βίου.
Stay tuned!