Η εικόνα Man Ray, Blanche et Noire, 1926.
Τα λόγια φειδωλά.
Είναι η εποχή της επιστροφής στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο και τις Ακυβέρνητες Πολιτείες.
Laurence Durrell και Στρατής Τσίρκας αντιστοίχως, με σειρά όχι προτεραιότητας, τυχαία.
Το πρώτο (τέσσερα βιβλία, όπως υποδηλοί ο τίτλος), αν μπορείτε διαβάστε το στο πρωτότυπο. Το δεύτερο, τριλογία, ο Μάνος, τι άλλο; Και άλλοι, και άλλα πολλά, διαβάστε τα, αφεθείτε στην αφήγηση και του μεν και του δε και βιώστε, νιώστε τι εστί λογοτεχνία.
Η χαρά είναι ταξίδι, σαν τρενάκι στο λούνα παρκ, όπως έγραφα κατά την επιστροφή από την Αμερική εσχάτως, κι αυτού του είδους το ταξίδι θέλω τώρα: χαρά ατόφια, χωρίς σκιές, χαρά ελαφριά, χαρά πτερόεσσα.
Χαίρομαι που χαιρόμαστε μαζί, η έννοια του "συμφιλείν" πληρούται έτσι.
Καλημέρα.
καλημέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις απόλυτο δίκιο. Είχα διαβάσει Στρατή Τσίρκα πολλά χρόνια πρίν....μάλλον πρέπει αναζητήσω τα βιβλία του, γιατί δυστυχώς τα έχω δανείσει και έμειναν δανεικά....
Δυστυχώς έφυγε νωρίς....είχε πολλά ακόμα να δώσει....φιλιά πολλά
εγώ θα σταθώ στην ατόφια χαρά, στη χαρά χωρίς σκιές..αναζητούμε τα ίδια..ίσως γι' αυτό
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλημεντίνη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα. Άσε, με τα δανεικά (και αγύριστα) βιβλία το θέμα είναι τεράστιο και πολύ πονεμένο. Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες προσωπικά τις συγκαταλέγω στα κορυφαία έργα λογοτεχνίας, όχι μόνον ελληνικής. Το δε αγαπημένο μου εκ των τριών είναι οι Νυχτερίδες, το τελευταίο.
Φιλιά
Μαίρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα. Αν κατορθώσουμε να συν-χαίρουμε ίσως και να είναι πιο κοντά στο ατόφιο η χαρά μας. Αρκετή συν-λύπη...
Σε φιλώ