Το υποσχέθηκα, το καταθέτω.
Ναι, φοιτητές μου, οι εργασίες είναι έτοιμες, ομολογώ με υπερηφάνεια περισσή. Κι εγώ επέζησα.
αναφορά στην Αρουντάτι Ρόι, Ο θεός των μικρών πραγμάτων, αφιέρωση πριν καν ξεκινήσει η ιστορία: "στον...που, όπως κι εγώ, επέζησε". Έτσι, κι εγώ, όπως κι εσείς, επέζησα.
Back to Munich.
Μουσεία. Δεν το' χω να πάω σε έναν τόπο άνευ μουσείων, γιατί άνευ είναι χώρος κενός και όχι τόπος, θυμάστε φοιτητές μου, θυμόμαστε να λέτε. Και το Μόναχο το κυνηγούσα χρόνια, αλλά δεν είχε προκύψει, για τη Γλυπτοθήκη και τα τοπία που μου υποσχόταν τις ατέλειωτες ώρες μελέτης της κλασικής γλυπτικής, τότε, παλαιά, στη Φιλοσοφική.
Γλυπτοθήκη εστί Μουσείο του Μονάχου στο οποίο φυλάσσονται τα αετωματικά γλυπτά (ναι, και του δυτικού και του ανατολικού) του ναού της Αφαίας στην Αίγινα. Κι ενώ το ναό τον έχω δει, κι αν όχι, να πάτε στην Αίγινα, όχι για τα φυστίκια, για την Αφαία, κι αν το αντέχετε, ανεβείτε με τα πόδια όλη τη διαδρομή, γιατί θα σας αποκαλυφθεί ατόφια η ομορφιά του κόσμου κι αυτό δε συμβαίνει δα και κάθε μέρα.
Πήγα λοιπόν στη Γλυπτοθήκη, δες εικόνα στην αρχή της ανάρτησης. Αρχιτέκτων: ο Leo von Klenze, αποπεράτωση 1830, σκοπός να στεγάσει αυτά ακριβώς τα γλυπτά.
Βρέθηκα, στους δρόμους χιόνι, επισκέπτες ελάχιστοι έως κανείς, οι γνωστοί φοιτητές των Σχολών Καλών Τεχνών που πασχίζουν να αποδώσουν το τρισδιάστατο στη δεύτερη διάσταση, που πόσο τους θαύμαζα πάντα γι' αυτό. Βρέθηκα και ένιωσα χαρά, ατόφια χαρά, αναίτια χαρά, ευχή το τελευταίο που μου χαρίστηκε αρχές του έτους από φοιτήτριά μου και την ευχαριστώ.
Και ο Φαύνος Μπαρμπερίνι εκεί, μόνο που εγώ δεν το θυμόμουν και τον αντίκρυσα ξαφνικά. Δε σας τον παρουσιάζω, κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, αναζητήστε τον.
Απέναντι από τη Γλυπτοθήκη, Antikensammlungen, μουσείο αναλόγου ύφους και αισθητικής, με κοινό εισιτήριο, αν θες. Κυρίως αγγεία, λίγα προϊστορικά, μία νεολιθική στεατοπυγική κυρία και μία κυκλαδικού τύπου από την Αίγινα σε ασβεστόλιθο.
Και έκθεση αυτόν τον καιρό "Strong Women in Antiquity", αυτά είναι, τώρα τι κάνουμε;
Οι πινακοθήκες, Alte και Neue, η παλαιά και η καινή. Την παλαιά την προσπέρασα, ζητώ ταπεινά συγγνώμη, δεν προλάβαινα, αλήθεια, τη νέα πάλι επ' ουδενί. Δε θα αναφερθώ διεξοδικά στην υποδειγματική έκθεση των έργων, στη διακριτικότητα των φυλάκων που αφήνουν στην ησυχία της αλλόφρονα τινα ξένη να συγκινείται και να χαμογελά στους πίνακες λες και ξανανταμώνουν μετά από χρόνια χωρισμένοι. Θα αναφερθώ σε ένα έργo:
Ι lock the door upon myself, Fernard Knoppf,1891.
Μουσείο Αιγυπτιακής Τέχνης, δεν είναι δα και το Αιγυπτιακό Μουσείο, αλλά είναι αξιοπρεπές, στεγάζεται σε άλλο ένα υπέροχο κτήριο, και, εν πάση περιπτώσει, Αίγυπτος, θα επεκταθώ σε άλλη ανάρτηση, επιφυλάσσομαι.
Τέλος, το Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης και Αρχιτεκτονικής: ένα κτήριο, ένα καλειδοσκόπιο εικόνων και ερεθισμάτων. Άνοιξε τας θύρας το 2007, λες γι' αυτό να μη μου έμελλε να πάω παρά τώρα; Χμ...
Υπέροχο αρχιτεκτόνημα κατ' αρχάς και έκθεση αρχιτεκτονικής που με βρήκε σύμφωνη, δυστυχώς τελείωσε.
Και είχε και τον Καντίνσκυ, αλλά sold out φυσικά, με τεράστιες ουρές μπας και βρεθεί κανένα εισιτήριο, αλλά δεν αποτόλμησα. Λίγο λιγότερο Καντίνσκυ, δυστυχώς.
Τραγούδι am Fenster, City
Αντί βιβλίου, απόψε που "λυσσομανάει ο άνεμος, μα ο άνεμος δεν ξέρει", υπόψιν, στίχος αφών Κατσιμίχα "κι όμως βαθιά μέσα στη γη ο ήλιος του καλοκαιριού κοιμάται".
Η παρούσα ανάρτηση αφιερώνεται στις δύο συνταξιδιώτισσές μου και για μία και μόνη ανάρτηση και συγγραφείς του ιστολογίου για πολλούς λόγους και γιατί κατανοούν την ανάγκη του παρόντος ανθρώπου να είναι μόνη στα μουσεία.
Πότε θα επιστρέψει η άνοιξη; Ρωτώ. Ας μου απαντήσει κάποιος, παρακαλώ σας.
πέρσι πήγα στο Μόναχο. Για λίγο, τρεις μέρες όλες κι όλες καθαρές. περπατήσαμε στις όχθες του Ιζαρ, πήγαμε στη ν περίφημη γλυπτοθήκη, εντυπωσιαστήκαμε από τα αυθεντικά έργα των Γκωγκέν, Ματίς, Βαν Γκογκ και τόσων άλλων στην Πινακοθήκη μοντέρνας Τέχνης, είδαμε τη Παλαιά Πινακοθήκη. Αξέχαστος θα μου μείνει ο πίνακας του Καρλ Σπίτσβεχ με τίτλο "ο φτωχός ποιητής" για ευνόητους λόγους!!!Φάγαμε ντόπιες σπεψιαλιτέ και δοκιμάσαμε μπύρες. Όλα καλά σε μια πόλη που λάτρεψε την αρχαία Ελλάδα και το βλέπεις σε κάθε σου βήμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγα χιλιόμετρα παρακάτω όμως μας περίμενε ένας άλλος τόπος μνήμης και περισυλλογής. ΝΤΑΧΑΟΥ! Το στρατόπεδο μόλις μισή ώρα με το λεωφορείο. Τόσο κοντά στην πόλη του Μονάχου, σε μια ιδιαίτερης ομορφιάς περιοχή. Κι εκεί η καρδιά και το χαμόγελο πάγωσαν μπροστά στην ανεκδιήγητη φρίκη!!!
φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό παρουσιάζεται στο μουσείο, οι κοιτώνες περίμεναν να μας δείξουν τη σκληρή πραγματικότητα, τα κρεματόρια! Απελπισία! φύγαμε με σκυμμένο κεφάλι και το στομάχι ανακατεμένο να διαμαρτύρεται. Το Μαουτχάουζεν του Καμπανέλη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη συνόδευε την σκέψη μας όση ώρα επιστρέφαμε στο Μόναχο. Κι η παγωνιά του τόπου χαραγμένη στα χαμόγελα των κατοίκων του μας συντρόφευσε την άλλη μέρα μέχρι το αεροδρόμιο. Φύγαμε, έχοντας κρατήσει μέσα στην ψυχή την ομορφιά και τον πολιτισμό αυτού του τόπου και στη συνείδηση χαραγμένη τη φράση"Ποτέ ξανά"
Τέσυ Μπάιλα
Γεια σου Τέσυ,
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου και τις προσθήκες στην περιγραφή μου.
Νταχάου δεν πήγα, πήγαν όμως οι φίλες μου...
Καλό σαββατοκύριακο!
ακριβώς ίδια εμπειρία κι εγώ τέσυ, η μια εκ των δυο συνταξιδιώτισα της φιλτάτης..υπερήφανη συνταξιδιώτισα..αν και το "ποτέ ξανά" δεν υπάρχει παρά μόνο στον τοίχο του Νταχάου..γιατί έκτοτε οι άνθρωποι ξέχασαν..και δυστυχώς δεν θυμάται κανείς από όσους θα έπρεπε..άτιμο πράγμα η ανθρώπινη φύση..ικανή γαι τα καλύτερα και τα χειρότερα..Μαουτχάουζεν ναι..κι εγώ μόλις το τελείωσα..
ΑπάντησηΔιαγραφή