ΒΡΑΥΡΩΝΑ

Κι αφού καταλάγιασε λιγάκι εντός μου ο απόηχος της παρουσίασης κι αφού είχα τάξει όχι μια εκδρομή, κατά το άσμα, παρά την αφήγηση μιας εκδρομής, γράφω για τη Βραυρώνα, όπου βρέθηκα ξανά πρόσφατα μετά από χρόνια.

Βραυρώνα εστί περιοχή της Ανατολικής Αττικής, κοντά στο Πόρτο-Ράφτη, αλλά καμία σχέση με Ανατολική Αττική, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και δομηθεί εσχάτως.

Μείναμε δύο μέρες, σχεδόν, είχα μάθημα Κυριακή πρωί, άχαρα πράγματα, να σηκώνεσαι άρον-άρον εκεί που την έχεις καταβρεί, αλλά αφενός, έτσι είναι η ζωή, που θα έλεγε η θεά Βίκυ (Μοσχολιού), ήτοι "εκεί που πάω να σε συνηθίσω, σε χάνω" (αυτό δεν είναι Μοσχολιού είναι Σαββίνα Γιαννάτου και Δημήτρης Λάγιος), και αφετέρου ήταν αρκετές τελικά. Μείναμε στο γνωστό ξενοδοχείο, δε θα το διαφημίσω, δεν έχω λόγο, ένα είναι. Και είναι ό,τι πρέπει. Αν, δε, μπορείτε να πάτε Παρασκευή-Σάββατο, αντί για Σάββατο-Κυριακή, την Παρασκευή όλος ο χώρος της υδροθεραπείας δικός σας.

Και η θέα, και η θέα, ζητήστε δωμάτιο στον 6ο και θα με θυμηθείτε. Και η ησυχία, προπάντων η ησυχία. Η θέα, λοιπόν, είναι ανυπέρβλητη, γιατί η απέναντι πλευρά είναι καταπράσινη και ελάχιστα κτισμένη και μεσολαβεί η θάλασσα που εκείνη την Παρασκευή ήταν απαστράπτουσα και πιο γαλάζια από ποτέ και μια αμμουδιά στα δεξιά όχι μικρή και παραπέρα ακόμη ελιές, λουλούδια κίτρινα στρώματα ολόκληρα, λοφίσκοι, ευλογημένο, αγαπημένο αττικό τοπίο. Γαλήνη, δεν υπάρχει ψυχή ζώσα νομίζεις, δε σε ενοχλεί κανείς, γι' αυτό ήρθες εξάλλου, για να ηρεμήσεις και για να μην ακούς - το νέτμπουκ στο σπίτι, το κινητό στο δωμάτιο, παρεκτός κι αν θες οπωσδήποτε ν' ακούσεις εκείνο το τραγούδι στη θάλασσα, όρα: φωτό-πειστήριο.

Η υδροθεραπεία ήταν ευεργετική, τοξίνες έφυγαν σωρηδόν από το σώμα και κυρίως από το μυαλό και την ψυχή μας, κάθαρση, πως το λένε, νεράκια να τρέχουν, εσύ μέσα στο νεράκι, και ό,τι σε βάρυνε, ό,τι σε πίκρανε, ό,τι σου έδωσε μάταιες ελπίδες, και τις καταδέχτηκες, κόντρα στον Αλεξανδρινό, που πόσες φορές στο 'χω πει να τον ακούς κι εσύ κωφεύεις, εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά απουσιάζουν. Επικρατεί ησυχία κι αυτή δεν πληρώνεται με τίποτα.

Και μετά στη θάλασσα, δεν είναι δύσκολο, ένας δρόμος υπάρχει, φτάνεις στη θάλασσα και έρχεται η ώρα της γιορτής: εμείς Veuve Clicquot rose vintage, εσείς ό,τι θέλετε, δεν έχει σημασία, άλλωστε, de gustibus et coloribus non disputandum. Στην υγειά μας, σε ένα ανυπέρβλητο απόγευμα, στην υπόσχεση της θάλασσας του καλοκαιριού. Φυσικά χωρίς παπούτσια, φυσικά πόδια μέσα στο νερό ως τη μέση της γάμπαςκι ακόμα παραπάνω, φυσικά ήταν κρύο και φυσικά οι UGGS δεν το καλοδέχτηκαν το μουλιασμένο ποδαράκι μετά.

Βραυρώνα είναι και κάτι άλλο, καίτοι αυτή τη φορά δεν πήγαμε, δε συνέτρεχε άλλωστε, άλλος ήτο ο σκοπός της επίσκεψής μας:
το Ιερό της Αρτέμιδος, ένας χώρος μαγικός, παραπέμπει στον "Κήπο με τα Αγάλματα" - το θυμάται κανείς, εκτός από μένα; Νερά, βλάστηση ανεξέλεγκτη, τα ερείπια του ναού, ένα ελάχιστο μουσείο - κλειστό, έμαθα προσφάτως - και πρωτίστως η ιδέα ότι κάποτε εκεί τελούνταν ορισμένες από τις ομορφότερες λατρευτικές πράξεις της αρχαίας Ελλάδας: η ιδέα της άρκτου, τα κοριτσάκια-ιέρειες, η αφιέρωση του πλέον πολυποίκιλτου και βαρύτιμου και εισηγμένου ενίοτε ενδύματός σου στη θεά - όποιος είπε ότι Έλληνες και Πέρσες δε μιλιούνται, είχε τόσο μα τόσο άδικο, και μιλιούνται και τα ψώνια τους κάνουν και δη κατά τον 5ο αι. π.Χ., ειδικώς οι κυρίες - η ιδέα μίας λατρείας σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα γυναικείας.

Τέλος, γιατί, καλά όλα αυτά, αλλά εμείς πεινάμε, συνεχίζεις μετά το ξενοδοχείο κι εκεί που λες ότι πως βρεθήκαμε μέσα στα χωράφια ως άλλοι Ντιουκς, βρίσκεσαι στη θάλασσα ξανά, σε παράταξη οι ταβέρνες, πάνω στο νερό σχεδόν, και διάλεξε όποια σε εξυπηρετεί.

Και όλα τα παραπάνω κάτι περισσότερο από μία ώρα από την πραγματική σου ζωή.

Διαβάζω:
τη χιλιοκιτρινισμένη "Αστραδενή" μου της Φακίνου για τη σύνδεση με τη λατρεία της Αρτέμιδος και τις μικρές άρκτους.

Ακούω:
Ας ακούσουμε, αφουγκραστούμε καλύτερα, τη μέσα μας φωνή, αυτή που υπαγορεύει αποφάσεις και δράσεις και ας πράξουμε αναλόγως.

Εγώ τώρα, ετοιμάζω (άλλο ένα) ταξίδι. Θα σας τα πω όλα, όταν επιστρέψω, σύντομα...Μέχρι τότε, καλή αντάμωση!