LONDON CALLING

Λονδίνο,
μεγάλος έρωτας, έρως διαρκείας, κάθε φορά που πηγαίνω το ερωτεύομαι και περισσότερο. Κρατάει πολλά χρόνια αυτή η κολώνια. Η κολώνια του Λονδίνου, το φεγγάρι από το αεροπλάνο της επιστροφής, η Tower Bridge, τα docks του Τάμεση και ο Χρίστος (στις φωτό, στις φωτό...). Ο Χρίστος φίλος, φίλτατος, από το Berkeley, μετράμε 11 χρόνια αισίως, στις Η.Π.Α., στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στις χώρες του κόσμου που επισκεφθήκαμε μαζί, σε όσες πάμε χώρια και ανταλλάσσουμε εντυπώσεις και προπάντων σε κείνες που μας περιμένουν να τις επισκεφθούμε μαζί.

Λονδίνο: έχω πάει κάμποσες φορές, κάθε φορά είναι αλλιώς και είμαι αλλιώς, ποτέ καλοκαίρι, όχι τυχαία, Αιγαίο, σιγά μην τρέχω στα Λονδίνα, το καλοκαίρι δεν ξεκουνιόμαστε, αρμενίζουμε, τελεία και παύλα. Αυτή τη φορά έφυγα Δευτέρα ξημερώματα με καταιγίδα απίστευτη και ξενυχτισμένη, της τελευταίας στιγμής γαρ, λεπτο ύπνου, Nessun Dorma, ή εν πάση περιπτώσει, κοιμηθείτε, αγρυπνώ και σας φυλάω, τίποτε κακό, ποτέ πια, συν η ησυχία της νύχτας βοηθά να σκεφτείς ακριβώς αυτό που θες να πεις και τίποτε λιγότερο και κανένα περιττό στολίδι και να το καταθέσεις τότε, λίγο πριν φύγεις, κι αν πέσει σε ώτα μη ακουόντων, Oh, well...θα στενοχωρηθείς, αλλά θα σου περάσει, κι αν δε σου περάσει, δε θα το μάθει ποτέ.

Φτάνω Λονδίνο με τον ήλιο να με υποδέχεται και να μου κάνει τη χάρη να είναι εκεί σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια της διαμονής μου. Όπου το Λονδίνο δεν έμοιαζε με Λονδίνο αυτή τη φορά, κάτι σε Ιταλία μου έκανε, κάτι σε Φλωρεντία, κάτι σε Ρώμη, κάτι σε κάτι άλλο πάντως. Τραπεζάκια έξω, παρέες με κρασί στο χέρι, κοντά μανίκια, κοντά παντελονάκια, χαμόγελα, βαρκάδες στον Τάμεση, όλα ανθισμένα και η διάθεση ευφρόσυνη, γιατί αφού έχει άνοιξη στο Λονδίνο, το έαρ θα μας καταδεχτεί κι εμάς εντός τε και εκτός, δε γίνεται αλλιώς.

Το Λονδίνο είναι μία υπέροχη πόλη, είναι πολλές διαφορετικές καταστάσεις και κάθε φορά ζω κι ένα διαφορετικό Λονδίνο. Αυτή τη φορά το Λονδίνο ήταν St. Catharine's docks (σταθμός Tube: Tower Hill), το ζην παραποταμίως, η βόλτα στον Τάμεση, ένας τεράστιος περίπατος, ήτοι: ξεκινάς από την άλλη πλευρά της Tower Bridge, τη διασχίζεις πεζή ως γνήσιος τουρίστας, θες να πας στην Tate Modern, αφού το θες, σε ξέρω, και περπατάς παράλληλα στο ποτάμι και απολαμβάνεις ήλιο και κόσμο να χαζεύει το θαύμα της μέρας. Και απέναντι ο τρούλος του καθεδρικού του St. Paul - αυτή τη φορά δε θα πας, συγγνώμη, Άγιέ μου, δεν προλαβαίνω, σε είδα παλαιά, θυμάσαι; Περνάς το City Hall, κάτι μεταξύ φουτουριστικό και στο όριο του kitsch, αρχιτεκτονικά ερεθίσματα σκέψης πολλά στο Λονδίνο και σκέφτομαι τα παιδιά μου που θα βρεθούν τέτοιες μέρες στο θάμπος της Νέας Υόρκης, λατρεμένοι φοιτητές, σας ζηλεύω που θα αντικρύσετε Νέα Υόρκη για πρώτη φορά, δε συγκρίνεται η πρώτη φορά, δεν, σας λέω.

Πίσω στο Λονδίνο, πας στην Tate Modern, σταματάς, να δεις και καμιά έκθεση, πέφτω πάνω σε ρωσικό κονστρουκτιβισμό, μου αρέσει, τζάμπα μετέφραζα το Comrades τόσον καιρό; Όχι, κάτι έμαθα. Aleksandr Mikhailovich Rodchenko πρωτοστατεί, αλλά εμένα με τραβάει το έργο της Βαρβάρας (Varvara Stepanova, η σύζυγος), κυρίως TWO FIGURES, ο άντρας τετράγωνος και μονοκόμματος κι η γυναίκα στρογγυλή, κάνε εσύ κονστρουκτιβισμό, Αλεκούκο μου, κι εγώ, γυναίκα εγώ, την ουσία κυνηγώ, την ουσία της φόρμας του ανθρώπου, ανδρός τε και γυναικός. Και υπέροχος, ελάχιστος πλην εμπεριστατωμένος και επί της ουσίας καταλογίσκος.

Τη μόνιμη της Tate Modern επί τροχάδην. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου αυτή τη φορά. Το gift shop τουναντίον αργά, βασανιστικά αργά το περιεργάζομαι, πάντοτε ο κήπος των θαυμάτων και μαζί με το αντίστοιχο του MOMA, της Νέας Υόρκης φυσικά, παιδιά μου να πάτε, κορυφαίο στο είδος του.

Και συνεχίζει ο περίπατος, παραποταμίως πάντοτε, διασχίζοντας την πόλη κι ανηφορίζοντας μέσα από το Covent Garden (tube: Covent Garden, άμα βαριέσαι το περπάτημα ή βρέχει ή και τα δυο) και την εύθυμη, πλην αδιάφορη πανήγυρή του, γραμμή για Bloomsbury και γωνία Russell και Bloomsbury, τι έχει;

Έχει Βρετανικό Μουσείο, από βιβλίο της Άγκαθα Κρίστι απευθείας βγαλμένο, εντυπωσιακά ανακαινισθέν εντός με το υπέροχο αίθριο να το λούζει ο ήλιος, διότι προνοητικός γαρ ο αρχιτέκτων, κάποτε θα δεήσει να βγει ο ήλιος σου λέει, δε μπορεί να μείνει για πάντα πεισματικά προσκολλημένος στη Μεσόγειο. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα για ανθρωπολογική παρατήρηση των επισκεπτών περισσότερο, αλλά κάθε φορά, όσο μπλαζέ και να προσπαθείς σε συνεπαίρνει η τεχνική αρτιότης και πέρα από κάθε ιδεολογία ή πολιτική σκοπιμότητα, αντιλαμβάνεσαι γιατί να "σφάζονται παληκάρια". Τη Στήλη της Ροζέττας δε θα κατορθώσω να τη φωτογραφίσω ποτέ, βρε κάντε μου λίγο χώρο, μια τοσηδά φωτογραφία, όχι, κυρία μου, είμαι τουρίστας, για τη στήλη ήρθα, έτσι μου 'παν, αυτό κάνω κι εγώ, κι άμα μείνω εδώ και την κοιτάζω μέχρι μεθαύριο θα το ανοίξει το ρημάδι της και θα μου μιλήσει κιόλας, polyglott γαρ - η στήλη, για να εξηγούμεθα.

Και τα κυκλαδικά, τα δωράκια του J. Theodore Bent στο κατεξοχήν μουσείο της πατρίδος. Πού τα βρήκες, Θεόδωρε; Με το ανυπέρβλητο βιβλίο σου (Cyclades, or life among the insular Greeks, έχω ξαναγράψει γι' αυτό, νομίζω, αν όχι, γράφω τώρα).

Πού θα φάς:
tapas bar, DEHESA, 25 Ganton St, Oxford Circus, και μπορεί και να δεις και τον Denzel Washington, δεν πρόλαβα να λιποθυμήσω, next time, I promise! Τι να φας;
tapas, ό,τι θες, όλα καλά είναι, τι να πιεις, cava rosado, μα πόσο πολύ τα ακριβοπληρώνουμε τα κρασιά σε αυτή τη χώρα; αναφώνησα για άλλη μια φορά.

gaucho, αργεντίνικο, απ' αυτά με τα μοσχάρια, απέναντι από το City Hall, και πιάτο η Tower Bridge, το City Hall και ανάμεσα η πανσέληνος σε ανέφελη βραδιά, αυτά είναι. Άψογα μοσχάρια, ανατριχιαστικά ακριβή κοψίματα, ορθή εκτέλεση του "medium, rare" (κανιβαλίζω το κρεατάκι μου, πειράζει;) και κάτι τυροψωμάκια μπουκιά και συχώριο κυριολεκτικώς - και μαζί με το συχώριο 1,000,000 θερμίδες, χαλάλι όμως, τόσο περπάτημα γαρ.

τι διαβάζω: το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο, η εμμονή μου τον τελευταίο καιρό, κυρίως το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο, Κλέα τιτλοφορείται, Lawrence Durrell ο συγγραφέας, υπενθυμίζω, κυρίως η Κλέα, γιατί εκεί, ό,τι ήταν να προδώσουν το πρόδωσαν, ό,τι ήταν να χάσουν το έχασαν κι εμφανίζονται οι εναπομείναντες ο ένας απέναντι στον άλλον, αγνότεροι από ποτέ, απογυμνωμένοι από τις υποκριτικές συμβάσεις τους και πληγωμένοι ανεπανόρθωτα από τον πόλεμο που σάρωσε τις ζωές τους. Σπαρακτικές διαπιστώσεις περί έρωτος και ανθρώπινης φύσης, γλώσσα που τσακίζει και λες, αφού έγραψε αυτός, και δη έτσι, άλλος ας μη γράψει ποτέ ξανά - το λες και σε άλλες περιπτώσεις, σιγά-σιγά θα αποκαλύπτονται.

τι ακούω: όχι το London Calling, παρά τον τίτλο της ανάρτησης.
Η Ζωή εν Τάφω , και, ναι, το youtube.com αποθεώνεται, ευχαριστίες σε όντινα το ανέβασε. Μητσιάς και Ξυλούρης, έτσι για να μπαίνουμε στο κλίμα. Πάσχα Κυρίου, ταξίδι αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, τι έκανα, τι παρέλειψα, τι έθαψα, τι μένει να αναστήσω.