ΘΕΡΜΟ

...και, για μας, πήγαμε, φάγαμε, ήπιαμε, λιαστήκαμε, φωτογραφηθήκαμε, υπογράψαμε πεντέξι αντίτυπα μεταξύ ούζου και καλαμαρακίου και...ήρθαμε!

Θέρμο Αιτωλίας, χώρος ιστορικός, έδρα του Θερμίου Απόλλωνος, θεού αρχαιοτάτου, έδρα του ναού του θεού, και εκείνου της αδερφούλας του, Αρτέμιδος, έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας αργότερα...χώρος αρχαιολογικός επισκέψιμος, με ελάχιστο μουσείο, όπου ατάκτως ερριμμένα κείνται αρχαία τινά, τώρα όμως αποπερατούται νέο μουσείο, σχόλια επί της αρχιτεκτονικής και της εν γένει αισθητικής του εν ευθέτω, τώρα δεν αδειάζω.

...και πολύ αργότερα, Θέρμο εστί γενέθλια γη για μας και χώρος της πρώτης ανασκαφής μου, σωτήριον έτος 1996. Θέρμο, λοιπόν, η γη των προγόνων, από πάντα εκεί, από πολύ παλιά τουλάχιστον, εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί επιστρέφω.

Προπάντων το Πάσχα. Και φέτος ήταν Πάσχα πασχαλινό, κανονικό κι ωραίο, με τους 30 βαθμούς του, με τις νεραντζιές να μη μ' αφήνουν σε χλωρό κλαρί, κυριολεκτικά, κι αποφάσισα, αντί να σκορπίζομαι κάθε που μυρίζω άνθος νεραντζιάς, να χαίρω που δύναμαι να τσακίζομαι κάθε χρόνο ομοίως και είθε να έχω τας φρένας και τας αισθήσεις μου στη θέση τους ως το πέρας των ημερών μου και ας με κάνουν κομματάκια οι νεραντζιές. Και πασχαλιές στην εκκλησία - Κοίμησις της Θεοτόκου, η μητρόπολή μας, πρόσφατα αποκαλυφθείσα η υπέροχη πέτρινη όψη της, κάτω από απαισιότατο κιτρινωπό σοβά, και στα σπίτια και σε αγρούς εγκαταλειφθέντες κι εκεί οι πασχαλιές, οι πασχαλιές διόλου εγκαταλειφθείσες, έκπαγλες, το μάθαμε πια το επίθετο όλοι, ναι;

Και τριανταφυλλιές, και γιασεμιά και γλυκιές βραδιές σχεδόν Μαΐου, και βουνά όσο φτάνει το μάτι, και λίγα χιόνια στο βάθος, εκεί που τα βουνά γίνονται σχεδόν μπλε. Κι ένα απ΄αυτά το τριγωνικό βουνό, ο Μηλιός, που ανεβήκαμε ως την κορφή ένα ζεστό αυγουστιάτικο ξημέρωμα ακριβώς πριν φύγω για την Αμερική, Κουρ θυμάσαι;

Και φυσικά η λίμνη. Όπως η λίμνη της Λένας, εξάλλου δε μου ήρθε επιφοίτηση, η λίμνη υπάρχει ατόφια και είναι η μεγαλύτερη της χώρας, η λίμνη Τριχωνίδα κι εκείνο το μεσημέρι που πήγαμε για φαγητό εκεί πάνω από τη λίμνη στο ξενοδοχείο με το όνομα της αρχαίας, είχε τόση ζέστη και υγρασία που η λίμνη είχε εξαχνωθεί και τα γύρω βουνά δεν υπήρχαν, αιωρούνταν λες και βγήκαν από ποίημα Ελύτη.

Και το βίστα πόιντ μου που επισκέφθηκα αμέσως μετά τη βροχή και που τείνει να μετατραπεί σε πρότυπη παράνομη φυσικά χωματερή - ας λάβουμε τα μέτρα μας...

Και ο Άγιος Νεκτάριος, που το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης ήταν στ' αλήθεια περιβεβλημένος με ομίχλη, κι αυτή τη φορά δεν το ονειρεύτηκα, το είδα, αλλά, ευτυχώς, κανείς αδελφός μου δεν έφυγε λάθρα για να μπαρκάρει, είναι άλλωστε μεγάλοι πια, κι ο μπαμπάς μου δεν είναι Διαμαντής!

Το Θέρμο είναι κωμόπολη, διοικητικά δήμος μαζί με κάμποσα χωριά εκεί γύρω που δεν τα θυμάμαι όλα, ορισμένα δε δεν τα έχω επισκεφθεί κιόλας. Αντικειμενική δεν παίζει να είμαι, ούτως ή άλλως, για κανέναν τόπο που επισκέπτομαι, θυμόμαστε, φοιτητές μου, ο χώρος πως σημασιοδοτείται ως τόπος και εν συνεχεία ο τόπος πως προσδιορίζεται βάσει της θέασης ως τοπίο για να καταλήξει ενίοτε σε προσωπική ή συλλογική, αδιάφορο για το ιστολόγιό μου, ουτοπία; Ναι, θυμόμαστε. Μπράβο, ομοίως κι εγώ.

Το Θέρμο είναι πράσινο, πολύ, έχει νερά, πολλά, και υγρασία, πολλή. Δυτική Ελλάδα, γαρ. 290 χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας, 290 κάτι ή παρά κάτι, πάντα το ξεχνώ, αλλά δεν είμαι και η ΑΑΑ, ΕΛΠΑ, ΕΛΤΑ ή όπως τη λένε, δεν υποχρεούμαι - εξάλλου και οι πινακίδες της Κορίνθου-Πατρών άλλ΄αντ΄άλλων λένε ως προς τις αποστάσεις, ξέρω που σου λέω, τα έχω μετρήσει τα χιλιομετράκια ένα προς ένα, τα μετρώ κάθε Τρίτη που "κίναγα να πάω στη δουλειά, στο Ρίο, αδελφές μου, στο Ρίο", κυρίως στα αριστουργηματικά ξέμπαρκα κομμάτια της εθνικής, της ποιας; Α, νόμισα πως βαριάκουσα ένεκα γρίπης, αλλά όχι, δε φταίνε τα μπαμπακάκια με οινόπνευμα που σνίφαρα όλη μέρα χτες για να ανοίξει η μύτη μου, όντως είναι καρμανιόλα. Την ξαναπέρασα, βλέπεις, και το 'χω φρέσκο το τραύμα...

Το Θέρμο έχει μια πηγή που μια φορά κι έναν καιρό είχε πέσει ένα μικρό κοριτσάκι κι ένα άλλο λίγο πιο μικρό είχε σπάσει τα αυγά κι έτρεχαν κρόκοι και ασπράδια από τη χαρτοσακούλα στο κόκκινο φόρεμά της, το καινούργιο, κι έγιναν κι οι δύο χάλια, κι αντί βόλτα, κατσάδα από πάνω, η βρεγμένη κι η λερωμένη, μετά μεγάλωσαν, καλά είμαστε αμφότερες, το αυτό επιθυμούμε και δι' υμάς και για όλους, ακόμη και για τους οχτρούς μας - που δεν έχουμε, γιατί είμαστε καλοί άνθρωποι!

Το Θέρμο κρατά την παιδική μου ηλικία κι αν ισχύει το "μόνη πατρίδα η παιδική μας ηλικία", τότε δικαίως το νιώθω πατρίδα μου. Αφορμή για αναμνήσεις άνθρωποι, τόποι, εποχές, γιορτές, προπάντων οι γιορτές, κι αν στο Πάσχα ορισμένοι αναγνώριζουν κάποια βαρβαρότητα, εγώ δεν τη βλέπω, εγώ βλέπω το αρνί να γυρίζει στην ταράτσα κι εγώ να στροβιλίζομαι στον Ικαριώτικο, και να είμαστε όλοι εκεί και να είμαστε όλοι καλά.

Το Θέρμο έχει μία ωραία πλατεία και πολλές καφετέριες, ο καφές είναι καλός, το δε wifi δωρεάν. Τι άλλο να ζητήσω απ' τη ζωή; Έχει άλλο ένα ξενοδοχείο στο βουνό, διάλεξε και πάρε, πολύ φαΐ, ποιοτικό φαΐ, κάνε καλού-κακού μία δίαιτα πριν πας.

Έχει και μία διαδρομή από Ναύπακτο προς Θέρμο, εκεί που περνάς τον Εύηνο που όλοι τον έχουν διασχίσει ως ράφτερς, εκτός από μας, που όλο πηγαίνουμε απ' τα μικράτα μας, κι όλο στο δρόμο είμαστε. Εμένα ποιος θα με πάει για ράφτινγκ; Ρωτώ! Η διαδρομή λοιπόν είναι απίστευτη, και δη την άνοιξη, και φέτος έβρεξε και χιόνισε τόσο πολύ που το ποτάμι ήταν γεμάτο, κατέβαζε νερά, πολλά νερά, καθαρά νερά, γαλάζια νερά, νερά που είχα χρόνια να δω. Έχει τρελές στροφές, αλλά εμείς δε μασάμε και η διαδρομή σε αποζημιώνει κανονικά. Μη χάσετε μόνο τη στοιχειωδέστατη σήμανση για Θέρμο και καταλήξετε σε κάποιο γραφικό χωριό, για το οποίο δε μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα - δεν έχω πάει.

Κι όταν με το καλό φτάσετε στο Θέρμο, αναζητήστε το μπαμπά μου. Θα χαρεί να σας γνωρίσει και να σας κεράσει και καφέ στα πλατάνια - αυτά που είναι στην πηγή, εκεί που έπεσε η άλλη κι έσπασα εγώ τα αβγά, ως άλλος Καρακατσάνης.

Ας πούμε και κάτι αποφθεγματικό, για να ολοκληρώσω την ανάρτησή μου:
"[...] I was mentally preparing a large empty space in my mind which would have to accommodate the thought of her dead. A large space like an unexplored subcontinent on the maps of my mind." Lawrence Durrell, Clea, Book III, Part II.
όπου το dead ας το πάρει ο καθείς κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς, ανάλογα με την απώλεια που έχει να αναλογιστεί.

Ακούω πολλά, εσχάτως έχω μία προτίμηση για παλαιό Πάριο και δη 220 volt, δε θα σας το συνδέσω εδώ, το έβαλα στο fbook, αλλά επειδή, όπως προείπα, περί ορέξεως, μη σας καταπιέσω.

Διαβάζω το "Περί Έρωτος" του Σταντάλ. Θα αναφερθώ, όταν το τελειώσω.
Α, μην ξεχάσω. Athens Voice αύριο, θα είμαι.