ο τίτλος δανεισμένος από παλαιό της Άννας Βίσση. Η δε συνέχεια; "το πολύ-πολύ να βραχώ". Ήρθε το φθινόπωρο σήμερα κανονικά, φθινόπωρο απ' αυτά που βρέχει καθ΄ έξιν και μετά μυρίζει βροχή κι ο ήλιος δε βγαίνει ποτέ και βγαίνεις εσύ χωρίς γυαλιά ηλίου και λές "μπα, χωρίς τα γυαλιά ηλίου μου, πώς;"
και τα δέντρα πρώτη φορά τα πρόσεξα που ακόμη και εδώ, σ' αυτή την πόλη που πασχίζουμε να την παρουσιάσουμε σε εαυτούς και αλλήλους απάνθρωπη και κυρίως εκτός εποχών, τα δέντρα αλλάζουν χρώμα, και γίνονται κόκκινα και κίτρινα και όλα τα ενδιάμεσα και ήταν η πρώτη μέρα που βγήκα με τις UGGs μου στους δρόμους και με ομπρέλα ανοιχτή - όχι τη λεοπάρ, τη μπλε, μπλε σκέτη, το χρώμα μου τελευταία είναι το μπλε, όπως το δαχτυλίδι της γιαγιάς που το φοράω μονίμως, καίτοι γενικώς δεν το 'χω το θέμα δαχτυλίδι.
και πήγα στη Σόλωνος, στο High Fidelity, στο τέρμα της Σόλωνος, 136 συγκεκριμένα, και θα ξαναπάω, γιατί μου άρεσε η μουσική, γιατί μου άρεσαν τα μαρτίνι, γιατί μου άρεσαν οι άνθρωποι -Ευδοξία, ευχαριστώ.
και περπάτησα στη βροχή και τελικά σα να μ' αρέσει η βροχή στην πόλη, η βροχή είναι για να περπατάς και για να ξέρεις ότι στο προσεχές μέλλον κανείς δε θα σε μετακινήσει, παρεκτός κι αν το θες. Και γιατί έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει εντός μου η ιδέα για το τι θέλω να γράψω.
Ακούω μουσικές φθινοπωρινές και διαβάζω τη λατινοαμερικάνικη τριλογία του Louis de Bernieres σε μία εξαίσια μετάφραση, καθώς και τα κείμενα του Le Corbusier για την Ελλάδα σε μία εξίσου υπέροχη μετάφραση.
Προσεχώς, η πτήση που έχασα, η πτήση που πρόλαβα, και το Ηράκλειο Κρήτης.
Για άλλη μια φορά Αθηνά, συμπίπτουν οι αναγνώσεις μας. Είχα διαβάσει και χαρεί πριν αρκετά χρονια την τριλογία του De Bernies στο πρωτότυπο, ελπίζω η μετάφραση να μη προδωσε το πρωτότυπο.
ΑπάντησηΔιαγραφή