ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Ο τόνος, ανάλογα με τις διαθέσεις του καθενός. Έχουμε ανάγκη παραμύθι ή παραμυθία; Ας αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Από το Περιοδικό Σύγχρονη Άποψη.

Τεύχος Οκτωβρίου 2009 | Αθηνά Χατζή | Κατηγορία: Πολιτισμός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, η Αλίκη. Η Αλίκη ήταν όμορφη, έξυπνη και προπάντων αφελής. Ήταν υπήκοος μιας μεγάλης σε πληθυσμό, αλλά περιορισμένης σε ορίζοντα χώρας, της Μετριότητας, της χώρας των μετρίων μα καθόλου επήκοος στις κλήσεις, προσκλήσεις και εκκλήσεις των γύρω της να συμμορφωθεί προς τον Νόμο της Μετριότητας. Τα ροζ αυτάκια της ήταν ερμητικά κλειστά.

Μία όμορφη μέρα με ωραίο καιρό, η Αλίκη αποφάσισε να γνωρίσει τον κόσμο. Περπάτησε πολύ με σκοπό να φτάσει ως τα σύνορα της χώρας των μετρίων και μάλιστα τα κατάφερε. Από μακριά, στην άλλη πλευρά, έβλεπε χώρες μαγικές, λειβάδια απέραντα, πράσινα, όπου κάλπαζαν άγρια άλογα και χαρούμενοι άνθρωποι έκαναν βόλτες πιασμένοι χέρι-χέρι, τοπία της φαντασίας της που όμως εκεί, πέρα από τα σύνορα, έμοιαζαν πραγματικά, υπαρκτά, και λαχτάρησε να βρεθεί εκεί: Πλην, όταν προσπάθησε να διασχίσει το σύνορο, προσέκρουσε σε τείχος, διάφανο μεν από γυαλί, αλλά γυαλί άθραυστο και αδιαπέραστο. Γύρισε στον συνοριοφύλακα και ρώτησε με απορία και πόνο από την πρόσκρουση: «Τι είναι αυτός ο τοίχος;» Ο φύλακας, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα, συνέχισε ατάραχος να σφραγίζει τα χαρτιά του και σε μια παύση μεταξύ δύο σφραγισμάτων, απάντησε βαριεστημένα: «Το τείχος των μετρίων. Δεν το πέρασε ποτέ κανείς».

Η Αλίκη έφυγε απογοητευμένη. Έκλαψε, βαλάντωσε, στενοχωρήθηκε βαθιά, και την άλλη μέρα ξύπνησε αποφασισμένη να βρει τον τρόπο. Αφού υπήρχαν άνθρωποι κι από κει, δε μπορεί, κάπως θα είχαν περάσει, κάποιος θα είχε περάσει.

Συνέχισε να πηγαίνει πάνω-κάτω στο τείχος χωρίς αποτέλεσμα. Ώσπου μια μέρα, λίγο πριν παραιτηθεί οριστικά και συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του αρχηγείου των μετρίων για να ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία της Μετριότητας, διέκρινε σε μια ακρούλα του τείχους μια ανεπαίσθητη ρωγμή: Κατάλαβε ότι η επιθυμία και οι προσπάθειές της λειτουργούσαν διαβρωτικά και πως αν επέμενε η ρωγμή θα μεγάλωνε κι άλλο και ίσως μια μέρα θα συνέτριβε το τείχος και η Αλίκη, ελεύθερη πια, θα μπορούσε να περάσει από την άλλη πλευρά.

Δεν κατόρθωσα να μάθω αν η μικρή Αλίκη πέρασε ποτέ το τείχος. Ο αγώνας ήταν εξαρχής άνισος: Από την μια ένα μικρό κορίτσι και από την άλλη η δύναμη της μετριότητας. Η αλήθεια είναι πως καμιά φορά νιώθω ότι η ρωγμή θα μεγαλώσει και το τείχος θα λυγίσει, δε μπορεί.

Ακούω την τελευταία αναγγελία της πτήσης μου κι εγώ είμαι ακόμη στη βεράντα με πράγματα unpacked, κλασικά...

Καλό Σαββατοκύριακο!