"εδώ, λοιπόν, εδώ

κεντάω τα βράδια", λέει η αγαπημένη Άλκηστις (Πρωτοψάλτη), σε μουσική Νίκου Αντύπα και στίχους Λίνας  Νικολακοπούλου. Τίτλος, Δράκος.
Ανάποδα σήμερα, ξεκινάμε απ' το τραγούδι, ανάποδες οι τελευταίες εβδομάδες χωρίς διαδίκτυο στο σπίτι - από σήμερα και όχι από την Πέμπτη που άρχισα να το χρεώνομαι - ξανά δικτυωμένη. Και δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω και τι να πρωτογράψω, γι' αυτό λέω να κάνω το Βούδα και να προσποιηθώ ότι ζω σε μία άλλη πραγματικότητα, όπου δε μετρώνται τα πάντα με ποσοστά και να κάνω αυτό που ξέρω και μπορώ, να γράψω τις περιπέτειές μου. Ειλικρινά με κούρασε το κόβε-ράβε-ξήλωνε των ημερών, όχι μόνο οι ανακοινώσεις των ιθυνόντων, αλλά και οι συζητήσεις του ελληνικού λαού. Φίλη είπε χθες "ευκαιρία να αδυνατίσει ο Έλληνας", είχα γράψει παλιότερα να μαζευτούμε λιγάκι, ηθικώς εννοούσα, και σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που λόγω έλλειψης διαδικτύου είχα ανοιχτό ραδιόφωνο κι άκουγα κι αυτά που ήθελα κι άλλα που δεν ήθελα ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για μία ουσιαστική και πρακτική πρακτικότατη φιλοσοφία - κρίμα που οι φιλόσοφοι μας άφησαν νωρίς. Σκεφτόμουν για παράδειγμα τον Καστοριάδη που θα έκανε πάρτυ καίριων επισημάνσεων.

Τέλος πάντων. Ας ξεκινήσω από κάπου γιατί έχω χάσει το μπούσουλα με τα πέρα-δώθε. Ηράκλειο. Κι επειδή σε γενικές γραμμές το έχουμε ξαναγράψει, θα προσθέσω ενημέρωση μόνο.
Ξανάνοιξε ο Κούλες (το ενετικό κάστρο του λιμανιού με το λέοντα της Γαληνοτάτης), εξαιρετικά συντηρημένος και καλοδιατηρημένος και του βάλανε και ξύλινες εσωτερικές πόρτες και καγκελωτά παράθυρα και κάνει περίεργα παιχνίδια το φως και κει μες στις σκιές μετριέσαι όπως πρέπει ουσιαστικά με το παρελθόν αυτού του τόπου το οποίο σε περίπτωση που το ξεχάσαμε μες στην τούρλα του Σαββάτου είναι πρώτον τεράστιο και δεύτερον υπέροχο για να υποχωρήσουμε ατάκτως τώρα.
Ποτό στο Παγοποιείον ανυπερθέτως στην πλατεία του Αγίου Τίτου, παλιό παγοποιείο όντως, εξαιρετικά διατηρημένο επίσης, ωραία κοσμοπόλιταν  - στο Ηράκλειο Κρήτης, of all places - ωραία μουσική, όλα ωραία...
Και εκτός Ηρακλείου, αν σας βρει κακός καιρός Απρίλη μήνα και δε δυνηθείτε να πάτε για κολύμπι στον Κομμό - που τόσο πολύ τον αγαπάμε, δίπλα στα γνωστότερα Μάταλα, και μπόνους άιτεμ μινωικό ανάκτορο δίπλα στην παραλία. Αν λοιπόν, αν, να πάτε στα Ανώγεια όπου ευδοκιμούν τεράστια ολόμαυρα πεντακάθαρα γυαλιστερά τογιότα με τα συμπαρομαρτούντα - ηλιοκαμένους μαυροντυμένους οδηγούς με επιθετικό ύφος και επιθετικότερη οδήγηση. Τέλεια διαδρομή μες στους εγκρεμνούς (αγαπημένη παραλία της Λευκάδας, αλλά δεν ήρθε η ώρα της, συγκεντρώσου, εαυτέ μου ταλαίπωρε), αετοί πηγαινοέρχονται πάνω απ' το κεφάλι σου και, ναι, σου 'ρχεται η επιφοίτηση: μα εδώ λίγο πιο πάνω ήταν που γαλουχήθηκε ο γλυκός μου ο Ζευς με τους Κουρήτες να χοροπηδούν γύρω τριγύρω - αριστουργηματική απόδοση της παράστασης σε αρχαϊκό κάτοπτρο στο Μουσείο του Ηρακλείου. Στα Ανώγεια θα πηγαίναμε για φαγητό, αλλά ενέσκηψαν δύο πούλμαν με παιδιά μόλις Γυμνασίου και κάπως μας ήρθε και πήγαμε για ρακές instead. Εκεί συναντήσαμε το Γιώργη - μαζί με το Μανώλης, πρωτότυπο όνομα στη νήσο Κρήτη- ο οποίος ζήτησε επιτακτικά να του πω κάτι πανεπιστημιακό και, ομολογώ, δεν είχα!
Ωστόσο, οι Ανωγειανοί, κι όταν λέμε Ανωγειανοί, εννοούμε, σκληροπυρηνική κι όχι ερασιτεχνική αντίσταση με εξίσου σκληρά αντίποινα στους Γερμανούς, και εννοούμε και Ξυλούρης και Ψαραντώνης, κι αν ξεχνώ κανέναν, σόρι κιόλας άνθρωπος είμαι και μόλις διαπίστωσα ότι στη βεράντα μου κυκλοφορούν κάτι κώνωπες κτηνώδεις. Οι Ανωγειανοί, έλεγα, μιλούν διαφορετικά, ήτοι το Λ το λένε Ρ και δη they roll their rs, ρρρρρρρρρ. Και με αξίωσε ο θεός της Κρήτης να ακούσω Αιτωρρρρoακαρνανία, καρρρρρρρά, Ερρρρράδα και άλλα τινά. Ποιότης!

Τι άλλο να κάνετε στο Ηράκλειο; Να πάτε στο Ιστορικό Μουσείο που είναι πετίτ και συμπαθέστατο και κεντρικό και είχα ξεχάσει ότι είχα πάει μέχρι που το είδα και κάπως μου 'ρθαν ένα ένα χρόνια δοξασμένα. Να περπατήσετε μέχρι να ξεποδαριαστείτε και να ακολουθήσετε την περίμετρο του τείχους με τη βοήθεια ενός απλού και ταπεινού χάρτη της πόλης. Η διαδρομή αυτή θα σας φέρει στο μέρος της πόλης που προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει ώστε να μπορώ να δηλώνω νοσταλγικά και κυρίως ανερυθρίαστα ότι το Ηράκλειο είναι η αγαπημένη μου πόλη στην Ελλάδα μετά την Αθήνα διαμαντόπετρα, τοπ, εννοείται, εξ ου και  βρισκόμαστε εδώ και όχι, ας πούμε, στη Γουαδελούπη - no offence...Α, τη μπουγάτσα του Κιρκόρ σας την έχω γράψει; Σας την ξαναγράφω, Κιρκόρ, κάνε λίγο μεγαλύτερες τις μερίδες, αν θες βέβαια. Κατά τα λοιπά, πανδαισία.

Και εν είδει ανεκδότου: πιλότος τις ήθελε να εντυπωσιάσει προφανώς νεαρά τινα κατά την προσγείωση στο Ηράκλειο και παραλίγο η μεσογειακή κουρού του Γρηγόρη - υπέροχη, αλλά τραυματίστηκα, ποτέ ξανά, θα καταλάβεις - παραλίγο να συναντήσει τη Μεσόγειο. Προειδοποίησε, αγόρι μου γλυκό, πες "κατά την προσγείωση δέστε τις ζώνες σας, φέρτε το κάθισμα σε όρθια θέση, βεβαιωθείτε ότι το ατομικό σας τραπεζάκι είναι κλειστό και κυρίως, for the love of God, μη μασαμπουκώνετε τυρόπιτες, θα το μετανιώσετε...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν κάμποσες εβδομάδες, αλλά τώρα του έμελλε να εμφανιστεί. Ανειλημμένες γαρ...