ΠΑΤΡΑ , ΠΑΤΡΑ ΜΟΥ

Είμαι τώρα στην Αθήνα και γράφω για την Πάτρα, αλλά δεν έχει σημασία.

Πάτρα, λοιπόν: θα έπρεπε να είμαι εκεί σήμερα, αλλά ένεκα κινητοποιήσεων αγροτών - και όχι αγροτικών κινητοποιήσεων, πώς ορίζεται δηλαδή η αγροτική κινητοποίηση και τι τη διακρίνει από τη μη αγροτική αντίστοιχη - έμεινα εδώ.

Καθότι όμως η Πάτρα σα να με κυνηγάει, σα να την κυνηγάω, σα να με αγαπάει, σα να την αγαπάω, είπα να αρχίσω μία σειρά αναρτήσεων για την Πάτρα, όπως που, πως, πότε και κυρίως γιατί να πάει κανείς.

Αρχή και μυστικό: να πάει κανείς, να πάει στο κάστρο, να πάει με τα πόδια από τα σκαλιά ποιας οδού δε θυμάμαι, ή είσαι τουριστικός οδηγός ή δεν είσαι, μάλλον Αγίου Νικολάου ή και όχι, μη βαράτε, βοηθάτε, να τα ανέβετε τα σκαλιά, επιτέλους, και επί τη ευκαιρία, και στο μετρό, ω Έλληνες και δη Αθηναίοι, ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα σκαλιά, αποφεύγουμε την ανεπιθύμητη γειτνίαση με ανεπιθύμητους κατά τα άλλα αξιολάτρευτους συνανθρώπους και γυμναζόμαστε κιόλας, τι άλλο να ζητήσει ο επιβαίνων απ' τη ζωή;

Και συνεχίζω με Πάτρα και κάστρο: είναι εξαιρετικά καλοδιατηρημένο, εξαιρετικά ήσυχο, ούτε ο φύλακας δε βγαίνει απ' το σπιτάκι του, βαριέται και καλά κάνει, γιατί εσύ εκεί πάνω είσαι ελεύθερος να κόβεις βόλτες, να κατεβάζεις ιδέες, να χαζεύεις βίστες τρελές πόλης και λιμανιού, να 'χει και καμιά πατρινή συννεφιά να ψυχοπλακώνεσαι και λιγάκι και γιατί όχι, άλλωστε, κι αυτό μες στη ζωή είναι. Πότε να πάει τώρα; Να μην πάει την άνοιξη, χαίρω πολύ, που τα λουλούδια ανθίζουν, αυτό είναι εύκολο, να πάει μέσα στο καταχείμωνο, αλλά να επιλέξει μια μέρα που να υπόσχεται άνοιξη - ούτως ή άλλως βρέχει τόσο πολύ που τα πέριξ είναι πάντοτε πράσινα. Όταν δε πάτε, μην παλουκωθείτε, να ξαποστάσετε, δεν τίθεται, αλλά να περπατήσετε, να μετρήσετε βαδίζοντας το κάστρο και την έκτασή του, να το βιώσετε λιγάκι κινούμενοι για αλλαγή.

Τι να ακούσετε; Εγώ όταν βρέθηκα λίγο από επιλογή, λίγο κατά τύχη, ήτοι πολύς κόσμος σ' αυτή την πόλη, ας ανέβω να ξεσκάσω, το Ετών 30 (πατημένα, αλλά δεν είναι της παρούσης), της Δήμητρας Μαστορίδου, πέρυσι που είχε πρωτοβγεί και ήταν στα πάνω του το άσμα/ της η ερμηνεύτρια. Τώρα δεν ξέρω τι κάνουν αμφότεροι. Φέτος ή από δω και μπρος αν πάτε, μπορείτε να ακούσετε τον αέρα να περνάει μέσα απ' τα χαλάσματα αν είστε τυχεροί, τη φωνή της καρδιάς σας, αν είστε ρομαντικοί, τη φωνή της κοιλιάς σας, αν έχετε ψοφήσει από την πείνα στο μεταξύ, που θα έχετε, είμαι βεβαία, αν δεν κλέψετε και ανέβετε όντως με τα πόδια.

Κι αφού θα πεινάσετε και θα σας "ξανάρθουν ένα-ένα χρόνια δοξασμένα", για να παραφράσω, έχω ρέντα σήμερα, μπαλάκι πινγκ-πονγκ οι ατάκες με τη Χρυσούλα (Τσιρούκη, κορυφαία επιμελήτρια, εκδόσεις Ψυχογιός, διαφημίζω γιατί αναγνωρίζω) εν όψει κυκλοφορίας του βιβλίου μου, και ένεκα κεκτημένης συνεχίζω κι εδώ. Να πάτε λοιπόν να φάτε στο "Σινιάλο", δε θυμάμαι που είναι, να ρωτήσετε, όλα εγώ θα σας τα λέω; Όλοι το ξέρουν, καλή τύχη στη συναρμολόγηση προσπαθώντας να επιλέξετε τι θα πρωτοφάτε, εμένα άλλο με σκλάβωσε και μ' έδεσε για πάντα: η τεντούρα του τέλους, κατευθείαν απ' το βαρέλι.

Κι αν κάθε πόλη ήταν ένα πράγμα να προσφέρει στην ανθρωπότητα και μετά ας αφανιστεί, ε, θα το πω, της Πάτρας η προσφορά θα ήτο η τεντούρα: χωνευτικό, ηδύποτο (ήδιστο!), σκούρο καφέ, κανέλα κι άγιος ο θεός, comfort, παρηγοριά, πως το λένε;

Κι αν διερωτάσθε για το που θα τη βρείτε να καβαντζάρετε πεντέξι για το σπίτι, παππούς, κάβα παλαιά στο δρόμο του λιμανιού, λίγο μετά την Αγίου Νικολάου (καλά, αυτό θα το κοιτάξω και θα γράψω συγκεκριμένες οδηγίες), με σήμα κατατεθέν το σουρωμένο παππού, και γιαγιά αν είστε υπερτυχεροί - εγώ δεν ήμουν, μόνο παππού έχω πετύχει, ο οποίος, δε, θα σου βάλει και δυο-τρεις τεντούρες όσο είσαι εκεί (και 30¨ δηλαδή).

Συνεχίζεται...