ΑΘΗΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΕΤΡΑ

Διότι αποφάσισα στους προορισμούς να συμπεριλάβω και το κλεινόν (το ποιό;). Εξάλλου είναι σα να γύρισα σε άλλη πόλη, αλλουνού, πως το λένε, θέλω καιρό να συνηθίσω πάλι που οι δρόμοι είναι στενοί, οι άνθρωποι όχι τόσο ευγενικοί - λυπάμαι, αλλά ισχύει - τα αυτοκίνητα καταλαμβάνουν όλο το χώρο, παρκαρισμένα, κολλημένα ή εν κινήσει, οι πολυκατοικίες κλείνουν τον ορίζοντα και τι να τον κάνω χρυσέ μου το Λυκαβηττό άμα μπροστά μου ορθώνεται το έκτρωμα σε μορφή πολυκατοικίας;

Δεν είμαι σε ευφρόσυνη διάθεση, όπως κάθε φορά που επιστρέφω από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και είναι ζήτημα κλίμακας: οι άνθρωποι έχουν χώρο και χωράνε όλα και όλοι, εξου και γίνονται όλο και πιο χοντροί, γιατί δεν έχουν θέμα: χωράνε. Εμείς πάλι καλό είναι να προσέξουμε λιγάκι γιατί σε λίγο δε θα χωράμε πουθενά, όρα Τρύπες, παλιό, καλό, πάντα αγαπημένο, και ναι, "τι κρίμα, τι κρίμα"...

Τρίτη έχω μάθημα, ταιριαστό το θέμα με την κατάστασή μου: ο χώρος του τουρίστα vs. ο χώρος του περιηγητή. Τί υπήρξα επί έναν μήνα σχεδόν; Κάτι ανάμεσα. Ή κάτι ολωσδιόλου άλλο: τέως κάτοικος.

Αθήνα λοιπόν, πάλι λοξοδρόμησα. Πού να πάτε; Εγώ απόψε θα πάω Ποτοπωλείο, χρόνια έχω ν' ανηφορίσω κατά Πανόρμου μεριά, ελπίζω να μην είναι τίγκα, θυμάμαι παλαιά που δεν το είχανε μάθει όλοι οι καλοί άνθρωποι κι ήταν χαλαρό, πήγαινες τύπου "είδα φως και μπήκα", τώρα κομμένα αυτά, ασφυκτικά γεμάτο από μια ώρα και μετά, και ελπίζω να προλάβω τις ορδές αφενός και να αλλάξανε κατάλογο κρασιών αφετέρου.

Μη βρέχει, παρακαλώ, στην Αθήνα, την ασκημαίνει ανεπανόρθωτα. Μόνο ήλιος και ολίγος βοριάς να καθαρίζει. Το αττικό τοπίο μας άφησε χρόνους, αν συνεχίσει έτσι, για ποιον θα χτίζουν όλα αυτά τα σπίτια, αφού κανείς δε θα θέλει να τα κατοικήσει;

Δεν κατέβηκα ακόμη κέντρο και μου έχει μείνει η εικόνα του τρόμου: πατάω σε σπασμένα γυαλιά, μυρίζω αποκαΐδια, βλέπω ανθρώπους φοβισμένους, φοβάμαι κι εγώ, άσχημες προσόψεις τραπεζών ακόμη πιο άσχημες με συνήθως άκομψα, σπανίως ευρηματικά συνθήματα - και απορείς που τόση ενέργεια ξοδεύει η υποτιθέμενη νεολαία των εξεγερθέντων, λίγη φαιά ουσία δε βρέθηκε ποτέ, πουθενά; μαζί με λίγο χιούμορ που εντάξει, το ξέρουμε, απουσιάζει χρόνια απο τη χώρα αυτή.

Basta με τη γκρίνια, είναι Σάββατο, μαζί με τους υπό πενθήμερον ζυγόν, βγαίνω κι εγώ, περισσότερο σαν ξένος, παρά ως κάτοικος απόψε, θα μεταμφιεστώ σε επισκέπτη για να περάσει από πάνω μου ακροθιγώς η πόλη, σαν να μη με αφορά, σαν να είναι να φύγω ανά πάσα στιγμή.

Βιβλίο: T. Bent, Cyclades or Life among the Insular Greeks. Γιατί υπήρξε αλλιώς το Αιγαίον. Και τα νησιά κάποτε ενέπνεαν κι άλλους πλην εργολάβων.

Τραγούδι: Μπάμπης Στόκας, επιλέξτε όποιο θέλετε κι ακούστε το. Ο Μπάμπης πραγματοποίησε το "άλμα μεγαλύτερο απ' τη φθορά". Κι επέτυχε. Άντε, και στα δικά μας. Εμένα μ' αρέσει αυτό με το φεγγάρι και την πόλη, α, ναι, και το μπαλκόνι. Αλλά θα το συνδέσω μια άλλη φορά.