santa baby

Η αποσκευή έφτασε.
Η μία αποσκευή. Η δική μου.
Η άλλη δεν έφτασε ακόμη. Η κάτοχος την περιμένει από τις 8 π.μ. σήμερα και από τη Δευτέρα το βράδυ γενικώς.
Πολλές παρατυπίες με πρόσχημα-καραμέλα τον καιρό. Οι περιστάσεις κάνουν τον άνθρωπο. Ο διευθυντής του Heathrow απαρνήθηκε το bonus του έμπλεως - θέλω να ελπίζω - αισχύνης για τα αίσχη που γνώρισε το αεροδρόμιο της ευθύνης του. Ο διευθυντής της Aegean τι θα κάνει άμα μάθει; Που θα μάθει.

ο Σάντα βγήκε λίγο ανάποδος φέτος. Τι να κάνουμε;

Bristol

μήπως καλύτερα με πλοίο τελικά;

Το Bristol ήταν ο τελευταίος σταθμός πριν την αγρανάπαυση των Χριστουγέννων. Στο Bristol απέθανε το i-phone μου και μου το κάνανε restore στο Apple Store κάτι καλοί κύριοι - ο εξής ένας, ο Andrew. Andrew ήτο και ο νέος στο ξενοδοχείο μου, το Clifton bed and breakfast, έμοιαζε δε με το Sheldon Cooper, στα 22 - για την ηλικία τον ρώτησα, δεν το μάντεψα.

Στο Bristol πήγαμε για το Theoretical Archaeology Conference, μιλήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, χάσαμε μια βαλίτσα και επιστρέψαμε με ένα κινητό χωρίς επαφές, χωρίς τις φωτογραφίες της πρώτης ημέρας και χωρίς ελληνικά. Τα ελληνικά αποκαταστάθηκαν εύκολα. Οι επαφές σιγά-σιγά. Οι φωτογραφίες ποτέ. Η βαλίτσα μου είναι στο Μιλάνο από τη Δευτέρα. Φήμες αναφέρουν ότι μετά από τρεις ημέρες και άπειρες εργατοώρες σε τηλέφωνα και email ενδέχεται να τη δω αύριο - ή και όχι. Το "ή και όχι" ήταν η έκφραση που Πρωτοχρονιά του 2010 στο Κάιρο αποφάσισα να υιοθετήσω για όλη τη χρονιά. Θα την εγκαταλείψω οσονούπω, οπότε είπα να τη μεταχειριστώ λιγάκι ακόμη. Δεν έχω βρει ακόμη αντικαταστάτη για το 2011, μου 'ρχονται κάτι όχι ιδιαίτερα κομψά, ένεκα η ένταση των ημερών, αλλά λέω να δώσω τόπο στην οργή κι αφού αποχαιρετίσω το ανυπόφορο 2010 με χαρά περισσή, να υποδεχτώ το 2011 για αλλαγή στην Ελλάδα και με μία σχετική, συγκρατημένη οπωσδήποτε, αισιοδοξία.

Το Bristol ήτο, λέει, το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Αγγλίας επί βιομηχανικής επανάστασης. Και του φαίνεται: αν θες να δεις βιομηχανική επανάσταση, ροβόλα κατά το λιμάνι, στα docks, όπου έχει παρκαριστεί και έκπαγλο πλοίο ιστιοφόρο χρυσοποίκιλτο, άμα βγάλεις εισιτήριο μπορείς και να το χαζέψεις από κοντά, αλλιώς απέξω. Διατηρούνται οι ράγες των βαγονιών που μετέφεραν τα φορτία το πάλαι ποτέ. Ετοιμάζεται και θα ανοίξει μέσα στο 2011 το μουσείο The Shed δίπλα στα docks με την ιστορία της πόλης από την προϊστορία έως σήμερα, με άφθονο υλικό και για τη βιομηχανική επανάσταση.

Πως θα πας: θα πάρεις το τρενάκι απ΄ το Paddington και θα φτάσεις σε δύο ώρες, περνώντας από διάφορα εξωτικά, μεταξύ άλλων το Bath, στο οποίο δεν αξιώθηκα να πάω ούτε αυτή τη φορά, παρότι κατά ορισμένους είναι η ομορφότερη πόλη της Αγγλίας. Η ομορφότερη πόλη της Αγγλίας, ορισμένοι, είναι το Λονδίνο, end of story, και μη με τσιγκλάτε γιατί έχω και τα νεύρα μου.

Που θα μείνεις: το Clifton ήτο καλή επιλογή, ζήτα ανακαινισμένο δωμάτιο για να μη βρεθείς στο δωμάτιο υπηρεσίας (σοφίτα), όπως εμείς που όμως όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις σε αυτό το ταξίδι αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας και κάναμε κουράγιο στα μικροσκοπικά πλην γραφικά δωμάτιά μας. Και απέναντι έχει το St. Paul, για δες:

ενώ λίγο παρακάτω το Student Union, με την Αθηνά Παλλάδα:

Στο υπόγειο είναι η έκπληξη. Εστιατόριο Racks με καλό πρωινό, τέλεια ατμόσφαιρα κατακόμβης, ωραία συλλογή από τσάγια και μαρμελάδες. Τα baked beans ούτε αυτή τη φορά κατόρθωσα να τα παλέψω. Πάλεψα όμως τα cornish pasties μέχρι τελικής πτώσεως, ήτοι κρεατόπιτα εξαιρετική:

Μιας και το 'φερε στο φαΐ η κουβέντα:
Brown's, για πρωινό και βραδινά ουίσκι(α) κάτω από τη σόμπα, στους -10, στο αγιάζι,  γιατί εντός δεν καπνίζουμε.
Albion, Clifton Village, για φαΐ και ποτό.
The Old Hatchet Inn, Bristol's oldest pub, όπως αυτοδιαφημίζονται, εξαιρετική κουζίνα, εξαιρετικές τιμές, ατμόσφαιρα δεν το συζητώ, κρύο ανελέητο μέσα κι έξω, ένας κύριος μας είπε ότι ήθελε να φάει μια πατάτα μας, τελικά αστειευόταν - έμφαση στο μπάρμαν που τόσο φέρνει σε πειρατή, χωρίς φαντάζομαι να το επιδιώκει.

 Εγώ κάνω την κλίμακα, το καπέλο βρίσκεται στη βαλίτσα, προσευχηθείτε να το ξαναδώ σε 3D.

Τι να δείτε: Το Μουσείο, ένα είναι μέχρι να ανοίξει το Shed, δες παραπάνω. Δίπλα στο Wills Memorial που έγινε το συνέδριο. Τι να δείτε στο μουσείο:

α. Τον αγαπημένο Banksy. Δεν ήξερα ότι είναι Μπριστολιανός, τον αγαπώ.
β. κάτι λίγα αιγυπτιακά.
γ. κάτι σκόρπια προκολομβιανά.
δ. κάτι κρυμμένα ασσυριακά.
ε. πολλές πορσελάνες και γυαλιά.
στ. αρκετά ασημικά.
ζ. πολλά και αρκούντως τρομακτικά προϊστορικά ζώα.

megaloceros giganteus

η. ευρωπαϊκή ζωγραφική μέχρι σύγχρονη.
θ. ορυκτά και τριλοβίτες, αμμωνίτες κλπ.

Η είσοδος είναι δωρεάν και έχει και lockers.
Να δείτε επίσης την κρεμαστή γέφυρα στο Clifton Village, του 19ου, ενός κυρίου Brunel δημιούργημα, μου θύμισε κάτι Αμερικές, κάτι Καλιφόρνιες, κάτι δε βαριέσαι τώρα, τέτοια ώρα...Ωραία είναι, αξίζει να τη δει κανείς. Και να τη φωτογραφίσει, εγώ δεν...

Τι διαβάζω, καιρό έχω να σας ενημερώσω και θα έχετε σκάσει από αγωνία και λαχτάρα συνάμα: High Fidelity, αγαπώ Nick Hornby, ο Άγγλος Λένος Χρηστίδης, τον οποίο αγαπώ, γνωστό αυτό. Άλλος αγαπημένος, Παύλος Μάτεσις, στο νοσοκομείο σε βαριά κατάσταση, ευχές.

Τι ακούω, μετά τον Umeyabashi, κατόρθωσα να συνέλθω, ακούω κάτι Bach που είναι και των ημερών, μία κατάνυξη, ένα θείο βρέφος, κάτι. Α, φέτος δε στόλισα δέντρο. Την είδα εναλλακτικά με αλεξανδρινό, ρόδια και ένα πλουμιστό χαλί που δίνει μία νότα γιορτής.

Καλά Χριστούγεννα!

at your own risk, ή αλλιώς το άλλο πρόσωπο του ταξιδιού

Ως γνωστόν, μου αρέσει να ταξιδεύω. Ταξιδεύω συχνά και σχεδόν πάντοτε ταξιδεύω με μία βαλίτσα σε μέγεθος χειραποσκευής με δυνατότητα επέκτασης, με ανάγλυφες βελουτέ καφέ και μπεζ βούλες.
Μετά από χθες το βράδυ ίσως χρειαστεί να αρχίσω να καλλιεργώ την ιδέα ότι η βαλίτσα μου κι εγώ έφτασε η ώρα να χωρίσουμε, για να παραθέσω άλλον έναν κλασικό, καιρός μου ήτανε (Καρβέλας, για την ιστορία, άσμα "Εμείς").

Η βαλίτσα μου αυτή τη στιγμή είναι μόνη, δηλ. χωρίς εμένα, γιατί κατά τα λοιπά είναι περικυκλωμένη από χιλιάδες άγνωστες βαλίτσες, σε μία χώρα που συναντιούνται οι χαμένες βαλίτσες. Δεν έχω καμία πληροφορία, γιατί η Lufthansa με παρέπεμψε στον ΕλΒενιζέλο κι ο ΕλΒενιζέλος μιλούσε ολημερίς. Βρήκα ένα website που με τον αριθμό αναφοράς της δήλωσης απώλειας βλέπεις αν βρέθηκε κάτι - δε βρέθηκε.

Στατιστικά, το έχω ξαναγράψει, στα τόσα ταξίδια, ή θα γνωρίσεις έναν μεγάλο έρωτα, ή θα χάσεις μια βαλίτσα. Εμένα όμως η βαλίτσα μου ήτο μεγάλος έρως και τα υπάρχοντά της, τα ταπεινά ρούχα, παπούτσια και λοιπά είδη, ήσαν δικά μου, ολοδικά μου και με θλίβει που τα αποχωρίστηκα τόσο βάναυσα και αναπάντεχα. Η βαλίτσα που πάντοτε ξεχείλιζε, που πάντοτε έπρεπε να κάθομαι πάνω και να ζουλάω από δω κι από κει για να κλείσει, η βαλίτσα που αγόγγυστα υπέμενε την κακομεταχείριση στα αεροδρόμια του κόσμου, η  βαλίτσα που είχε καταβρωμίσει απ' τα πέρα-δώθε, η  βαλίτσα που την ξεχώριζα από μακριά στον ιμάντα αποσκευών άμα τη αφίξει και την έπαιρνα πασιχαρής και γυρίζαμε σπίτι, εγώ κι η βαλίτσα μου, η βαλίτσα που έμενε μισάνοιχτη στο σαλόνι και άδειαζε κατά το πως με βόλευε, η βαλίτσα που σε περιόδους αγρανάπαυσης κατοικούσε στην αποθήκη μαζί με τη μεγάλη  βαλίτσα, δεν είναι πια εδώ. Και είμαι απαρηγόρητη. Δε χρειάζεται πολύ ο άνθρωπος για να είναι απαρηγόρητος. Αρκεί μία μικρή βαλίτσα. Ή μία μεγάλη βαναυσότητα. Ή μία αναπάντεχη ρωγμή. Ή μία τεράστια κούραση. Ή και κάτι άλλα πράγματα. Εμένα ήταν η βαλίτσα.

Επέστρεψα από ένα ταξίδι στο Bristol, που πολύ γκαντεμιάστηκε εξαρχής. Εγώ επέστρεψα αρτιμελής και σχετικά άνετα, αν ληφθεί υπόψη η γενικότερη κατάσταση στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Με ενημέρωσαν ότι ο επίτροπος της ΕΕ θα επιβάλει πρόστιμα για το μπάχαλο: ως αυτόπτης, αυτήκοος και κυρίως παθούσα, ν' αγιάσει το χεράκι του, έρχομαι να δηλώσω. Το Heathrow που εγώ κι η βαλίτσα μου τόσο είχαμε αγαπήσει κατά το παρελθόν, υπήρξε για κάτι περισσότερο από 5 ώρες χθες ο χειρότερος εφιάλτης που έχω ζήσει σε αεροδρόμιο, με εκπροσώπους τόσο αεροδρομίου όσο και αερογραμμών άφαντους, ένα πλήθος εξαγριωμένο, ένα website που έλεγε ψέματα, ένα σύστημα ελέγχου, αφού όμως τα έβγαζες πέρα μόνος σου με τα παλούκια του όχλου και της αποδιοργάνωσης, που σε απαξίωνε παντελώς και ποικιλοτρόπως - νέο φρούτο: μου συνέβη στο Μόναχο και χθες στο Μιλάνο: έλεγχος εξαρχής και στο transit, δηλ. στη μετάβαση από ασφαλή περιοχή σε ασφαλή περιοχή. Ότι, δηλ. τι; Μέσα στο αεροπλάνο κάνω το σουτιέν σφεντόνα; Είμαι έξαλλη, νιώθω αδύναμη κι ανυπεράσπιστη ως πολίτης, ως μέλος ενός πολιτισμού έστω κατ' επίφασιν, ως επιβάτης και ως καταναλωτής κυρίως.

Αλλά αυτή η ανάρτηση αφορά τη βαλίτσα μου και αφιερώνεται σ' αυτή. Αν καμιά φορά, σε κανένα μαγαζί lost and found βρείτε μία λεοπάρ liz claiborne να της φερθείτε με στοργή και προδέρμ. Αν αυτές τις μέρες σε κανένα αεροδρόμιο από δω ως την Καλκούτα, τη δείτε, να μου το πείτε. Αν ταξιδέψετε, οπλιστείτε με θάρρος και υπομονή. Αν σας κακομεταχειρίζονται, να το αναφέρετε και να το καταγγέλλετε. Αν είστε κολλημένοι σε καμιά Ευρώπη, θα σας σκέφτομαι λίγο περισσότερο αυτή τη φορά. Να πάτε στις Ευρώπες και να περάσετε και καλά, αλλά την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ή θα ακούσετε ότι είμαστε τριτοκοσμικοί και ανοργάνωτοι κλπ., σκεφτείτε και τα δικά τους χαΐρια ένεκα, λέει, καιρικών συνθηκών. Αφορμές υπάρχουν πάντα. Στο διά ταύτα, τα πάντα είναι διάτρητα.

Ο αξιότιμος κύριος Wong Kar Wai

και οι ταινίες του. Ταξίδια μεγάλα. Και ο κύριος Shingeru Umeyabashi, ουφ το έγραψα, για τις μουσικές. Και του Βονγκ και κάτι άλλων - π.χ. A Single Man, στο δεύτερο μαζί με τον Abel Korzeniowski, επίσης καλός κύριος.

Χτες το  βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο Shingeru έδωσε τα ρέστα του. Και η ορχήστρα συμπαθής και το κοινό ήταν εκεί. Μόνο στο τέλος το ανκόρ το ξεχείλωσε λιγάκι ο ζων εν μέσω κρίσης Έλλην. Τελείωσε η συναυλία, αγάπη μου, όβερ, καπούτ, πως το λένε;

Τέλος πάντων, εμένα το θέμα μου ήταν ο Βονγκ και οι ισοπεδωτικές του ταινίες, που είναι ισοπεδωτικές γιατί αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως την απόλυτη ματαιότητα και το απόλυτο ανεκπλήρωτο κι αυτό σε πραγματικές διαστάσεις είναι το απόλυτο ξενέρωμα και η απόλυτη σαπουνόφουσκα μαζί, πλην κινηματογραφικά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο. Μέγιστο ταξίδι όταν ο κυριούλης του In the mood for love φιλάει επιτέλους την κυριούλα κι εκείνη περιφέρεται με τα κραγιόν χυμένα, το βλέμμα αλλοπαρμένο και κάπως σαν ολόκληρη, κάπως σα φιλημένη. Κι από πίσω οι μουσικές του Shingeru. Γιατί, γλυκέ μου Ιάπωνα; Γιατί μας απογειώνεις; Αφού θα ξαναγυρίσουμε.

Και προχτές το βράδυ, κόσμος, ξύδια, μεγάλα ταξίδια. Ευχαριστώ. Και πολλά χαμόγελα. Και πολλά "παφ!".

Κι ένα βράδυ πριν κάτι βράδια, ένας σεμνός συγγραφέας-σκηνοθέτης, ένας κουραστικός άλλος σκηνοθέτης, ένας στο όριο του μύθου τρίτος σκηνοθέτης, κι ένας τέταρτος, εξίσου μυθικός και πιο ταλαιπωρημένος, μία σκηνοθέτις να λέει μια ιστορία που κάτι μου θύμισε που είχε ειπωθεί σ' ένα σινεμά από κάτι κοριτσάκια στο όριο της αφέλειας πριν χρόνια, μια ηθοποιός γνωστή μου είπαν - εγώ δεν την ξέρω, σόρι κιόλας - που δε μπορούσε να ομιλήσει την ελληνική και δε μπορούσε να χειριστεί το κοινό της - τι σόι ηθοποιός, μη με ρωτάς, γιατί έχω τις στραβές μου σήμερα, ένα παλιακό σινεμά με χαρακτήρα, διάφοροι γνωστοί κι άλλοι τόσοι άγνωστοι, μια ζεστή νύχτα με εσάνς σκουπιδιών στην Αθήνα, πέρασαν κιόλας δυο χρόνια απ' το Δεκέμβρη του '08 που προηγήθηκε του ταξιδιού που αποτέλεσε την αφορμή για το παρόν ιστολόγιο και, πλάκα-πλάκα. κλείνουμε δύο χρόνια - κι άλλα γενέθλια, χαχα - κι ούτε που το πήραμε χαμπάρι.

γενέθλια

γιορτάζουμε.

Ten fingers shape a bowl for shadows.
My mendings itch. There is nothing to do.
I shall be good as new.


Δεν το λέω εγώ το παραπάνω, το είπε ή μάλλον το έγραψε η κυρία Πλαθ, Σύλβια Πλαθ, ξέρεις, αυτή που έχωσε το κεφάλι της στο φούρνο κι άρπαξε λιγάκι παραπάνω απ' όσο υπολόγιζε. For the record, Poem for a Birthday ο τίτλος, κι είπα μέρα που ξημερώνει να το ρίξω στα γενέθλια ποιήματα.


Κι άλλο ένα, της άρεσαν τα γενέθλια, εμφανώς: A Birthday Present. Ακούστε το από τη Σύλβια, κέρασμα.


Κι ένα παλιό που μου 'ρθε και το θυμήθηκα χτες: Πόσο σ' αγαπώ, Στ. Κραουνάκης. Χάρισμα αθωότητος.

τα όμορφα μυαλά

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

όμορφα καίγονται. Κάπου το έγραψα, μου άρεσε, το μεταφέρω. Δεν είναι κακό να σου αρέσει κάτι που έγραψες εσύ, όπως θα σου άρεσε κάτι που έγραψε κάποιος άλλος. Κακό είναι να σου αρέσουν τα άπαντά σου, ω, Παπαδιαμάντη.
Για του λόγου το αληθές, ιδού ο Βλαδίμηρος, όχι τόσο για το κάψιμο, όσο για το κάλλος. Απολαύστε τον.
σε μία προσπάθεια να μην κάψω το όμορφο μυαλό μου, σκέφτομαι τι διάβασα εσχάτως ή τι άκουσα. Διαβάζω πολλή ανθρωπολογία και πολλές τέχνες και, όταν συμβαίνει αυτό, περιορίζεται ο χώρος της λογοτεχνίας εντός μου. Περιμένω να αξιωθώ να αποκτήσω την τελευταία Μάρω Δούκα. Ακόμη και στα όχι κορυφαία της, την αγαπώ με συνέπεια και δεν έχει ξεθωριάσει.
Άκουγα διάφορα τραγούδια από νοσταλγικά έως φολκλόρ αυτές τις μέρες, διότι "η πλατεία ήταν γεμάτη", με την κακή έννοια: γεμάτη φωνασκούντες υποψηφίους με τα μεγάφωνα και τα φερέφωνά τους.
Αυτό τέλειωσε χτες πανηγυρικά και ήμουν κι εγώ εκεί, γιατί, κάπως έγινε, κάπως τα 'φερε η μοίρα και το μαύρο ριζικό μου και βρέθηκα γραμματεύς σε εκλογικό τμήμα της Αττικής -σκέτο, το νομό εννοώ, περιφέρεια, πες το όπως θες, μπερδεύτηκα, μην πάει ο νους σου σε συνδυασμό. Δε θέλω να μιλήσω τώρα για εκλογές, θέλω να εγκαινιάσω τη νέα μοβ εμφάνιση του ιστολογίου μου.
Έχει κάτι τεχνικές λεπτομέρειες που πρέπει να εντοπίσω πως και κατόπιν να τις ρυθμίσω, αλλά ειλικρινά δεν προλαβαίνω.
Τι; Θέλετε και ταξίδι; Πήγα κι ήρθα με τις εκλογές, πόσο άλλο;
Ασματάκι: της Διδούς, ναι, όχι του Αινεία, άλλης. Με τις υγείες σας. Αφιερωμένο στη Ζωή και σε κάτι παμπάλαια Χριστούγεννα που τραγουδούσαμε μαζί με το της Διδούς το ελαφρώς παρηλλαγμένο Last Christmas στην Ούλοφ Πάλμε: "blah, blah,blah...I' ll give it to someone better", τι να πεις, παιδιά, lol.

Καληνύχτα σας και εις άλλα με υγεία.

food is the new porn

Πάρκο, Olomouc

Πάρκο, Olomouc

αποφάνθηκα το μεσημέρι και η φίλη μου η Αιμιλία είπε: "αυτό, Χατζή, να το γράψεις". Ε, κι εγώ το έγραψα. Ήτοι, δε μπορώ να ερμηνεύσω τη μανία με τους σεφ από δω σεφ από κει, γκουρμέ να χτυπιέστε όλα σε εικόνα και τα εστιατόρια καθ' εαυτά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και να προσφέρονται αφειδώς στα groupon, goldendeals και άλλα προσφοράδικα τινά. Η μόνη ερμηνεία είναι όπως κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με αποκορύφωμα την εσχάτη, η εικόνα του σεξ επικρατούσε και μεγαλουργούσε από γιαούρτια μέχρι τριαξονικά, έτσι τώρα, σε καιρούς χαλεπούς που σφίγγουμε το ζωνάρι - θα αδυνατίσει ο Έλληνας, όπως δήλωσε η φίλη μου η Σταματία σε μεγάλη αναλαμπή - και δεν έχουμε να φάμε, φάτε μάτια ψάρια κυριολεκτικά.
Κουράστηκα με την εμβριθή κοινωνική ανάλυση και εν πάση περιπτώσει, άλλοι πληρώνονται για να τα γράφουν, εγώ έχω κι άλλα. Συνειδητοποίησα ότι είχα να γράψω απ' το Σεπτέμβρη. Πέρασε το ΟΧΙ, το ναι κι άλλα πολλά πέρασαν, αλλά πέρασαν, αυτό μετράει. Και πάλι εδώ, κι αυτή τη φορά επιλέγω την Τσεχία. Κάθε φορά λέω τώρα θα γράψεις όλα τα χρωστούμενα ταξίδια και κάθε φορά κάτι προκύπτει και δεν...

Γέφυρα Καρόλου, Πράγα

Δε βαριέσαι. Τσεχία ίσον όχι Πράγα. Εμένα η Πράγα δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου. Και απεδείχθη ότι ορθώς δεν ήτο. Η Πράγα είναι σα theme park. Ανακατασκευασμένο ιστορικό κέντρο, όχι αναπαλαιωμένο, προσοχή, μαγαζιά και μαγαζάκια παντού, τουρίστες ασυμμάζευτοι, σεξοτουρισμός, καμπαρέ, μπουρδέλα, μπουκάλια, εμετοί κλπ. στο δρόμο, not my kind of thing, σόρι κιόλας. Από κει μεριά, από τη μεριά του κάστρου ντε, στην Κάτω Πόλη, η κατάσταση παλεύεται κι ήπια ένα νερό με γεύση εσπεριδοειδών, δε βαριέσαι, διψούσα. Τα αγάλματα στη γέφυρα του Καρόλου ήταν μία όαση πολιτισμού, έτσι που είχε και συννεφιά και έτσι που είχαν ξεβάψει και μου θύμισαν τη σκηνή από το Io sono l' amore - δεν το είδες ακόμη; Σταμάτα να με αναγιγνώσκεις και σπεύσε - εκεί που κλαίει ο Έντο, κλαίει και το άγαλμα, αχ, αυτοί οι Ιταλοί, είναι και τσαχπίνηδες, ξέρουν να κάνουν και ταινίες.
Τι μου άρεσε, γιατί τους πήρα κι απ' τα μούτρα τους Πραγινούς (κατά το Παργινούς, μη με κράζεις, λογοτέχνης είμαι, ό, τι θέλω γράφω): Το Εθνικό Μουσείο άλλως πως χρονοκάψουλα, τι μαγεία, τι cabinets of curiosity, τι curia που είχε, τι πετρώματα, τι απολιθώματα, τι σιχάματα, τριλοβίτες, ψάρια, ημίψαρα κι άλλα εξωτικά που έζησαν παλιά, πολύ παλιά κι έμεινε το σκιαχτικό τους αποτύπωμα, ωραία ζωή. Πατώματα να τρίζουν, κι εγώ να χαίρομαι που η παλιά ζωή υπάρχει και μας εκδικείται. Και μία αξιολογότατη αρχαιολογική συλλογή από τις Κεντρικές Ευρώπες και το Ορειχάλκινο Παρελθόν τους.
Η γέφυρα, αν εξαιρέσουμε τους ατάλαντους καλλιτέχνες και τους ακόμη πιο ατάλαντους περιπατητές, μου άρεσε.
Το σπίτι που χορεύει, ένα γκαουντίζον οικοδόμημα σε μία άλλη λιγότερο διάσημη γέφυρα.
Το αστρονομικό ρολόι, τ' ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι κάνει, αλλά δεν έχει σημασία, εμείς να είμαστε καλά.
Μία γειτονιά λίγο παραπέρα, ένα βήμα απ' τον τουριστοπολιτισμό, λίγο ερειπωμένη, λίγο εγκαταλελειμμένη, λίγο φοβήσιμη, απόλυτα ερωτεύσιμη.
Η πλατεία Βεντσεσλάς, όχι, πες μου, τώρα είναι όνομα αυτό; Τα χοτ ντογκ μου πέσανε βαριά, ΙΚΕΑ και πάλι ΙΚΕΑ. Ένα με κάτι καλλυντικά, τσιπιά εντελώς, αλλά μύριζε ωραία. Για καλλυντικά, όχι σ' αυτούς, που δε θυμάμαι και πως τους λένε, στους MANUFACTURA, που είναι βιολογικοί, τους πιστεύω, δε ζήτησα πιστοποιητικό, είναι ευγενικοί - οι μοσχομυριστοί δεν ήσαν - και μου έσωσαν την επιδερμίδα των χεριών στ' αγιάζι - όπου έβρισκα, έμπαινα, έβαζα κρέμα, έφευγα - ψώνισα κιόλας, είμαι κυρία.
Από shopping, τίποτα. Κάτι κεχριμπάρια είχε ωραία και μου είπανε και μια συνταγή για κρυολόγημα, δώσε βάση: σε καθαρό οινόπνευμα, τύπου βότκα, βάζεις κεχριμπάρια, ήλεκτρα, πέτρες κεχριμπαριού, κάθονται αυτά, βγάζουν κάτι, λέμε τώρα, και κάνεις εσύ εντριβές - ό,τι μου είπαν, σας το μεταφέρω, εγώ δεν εντρίβομαι καλού-κακού.

Τα κρύσταλλα Βοημίας δεν τα κατέχω και βαριόμουν. Τα ξύλινα παιχνίδια τα βρίσκω και στην Ομόνοια, στον κυριούλη απέναντι από τα τρία έργα σεξ ή και στη Σόλωνος, απέναντι από τι δε θυμάμαι.

Η Τσεχία όμως δεν είναι μόνο η Πράγα και εκεί θα επικεντρωθώ από τούδε και στο εξής: Olomouc, Όλομοτς, τι όνομα τώρα είναι αυτό για να κάνεις καριέρα; Διερωτώμαι. Στο μέσο της απόστασης Πράγας-Κρακοβίας, ναι, είναι στην Πολωνία η Κρακοβία, δε θέλω χαζά, μέχρι κι εγώ το κατέχω, με τρένο 2 ώρες και κάτι  ψιλά από Πράγα, έχει και πιο αργά τρένα που το κάνουν ως και 4 ώρες, διάλεξε και πάρε. Α, κι αν μένεις στα πέριξ της Βεντσεσλάς, εμένα πολύ με εξυπηρέτησε χωροταξικώς, πηγαίνοντας προς το τρένο μην το πάρεις ανάποδα και πας κατά τα μπουρδέλα, πάρτο σωστά κατά το πάρκο και βγήκες. Εγώ στο παρατσάκ το πρόλαβα το τρένο και τσακίστηκα να φτάσω, αλλά έφτασα κυρία κι ήταν καινούργιο τύπου Αγγλία και άδειο, τύπου δεν ξέρω, καιρό έχει να μου τύχει άδειο μέσο μαζικής μετακίνησης, και γρήγορο και πολύ ποιοτικό και έφτασε και είχε και ήλιο και τα λεωφορεία στο Olomouc ήταν στην ώρα τους και με άφησε όμως σε λάθος στάση και ταξί διερχόμενα δεν είχε και μίλησα γερμανικά σε κυριούλα περιπτερού του παλαιού καθεστώτος αν με εννοείς - δες το Goodbye, Lenin εν πάση περιπτώσει, ή διάβασε Μην πας ποτέ μόνος σου στο ταχυδρομείο, εγώ χθες το τελείωσα, μπράβο μου, Κούλογλου for the record - και με καθοδήγησε και βρέθηκα στο κατάλυμά μου το οποίο καταλαμβάνει την επίζηλη θέση νο. 1 στην κατάταξη του που να μην πάτε ποτέ ποτέ ποτέ. Γιατί, λέει, είχαν συνέδριο και κάτι γιατροί, περί τους 2.000, στο Olomouc. Κι εγώ λέω, ή φτιάξτε ξενοδοχεία ή εμπάργκο στους γιατρούς, τώρα που το σκέφτομαι ψηφίζω β., άσε με, έχω κι εγώ τα βάσανά μου.
Η πόλη είναι μία κούκλα, μία αντι-Πράγα και πόσο χάρηκα που οι τουριστικές ορδές δεν την έχουν ανακαλύψει δε λέγεται. Ήταν, λέει, πρωτεύουσα της Μοραβίας - τι είναι η Μοραβία; Έχει ένα πάρκο, εμένα μου θύμισε το Central Park, τι να σου λέω τώρα, συνάψεις είναι αυτές, άστες να συνάπτονται. Έχει κι ένα μεσαιωνικό τείχος εξαιρετικά διατηρημένο που το περπατάς γύρω-γύρω και χαίρεσαι να είναι φθινόπωρο και να είσαι ντυμένος καλά και να έχει ήλιο και να πέφτουν τα φύλλα και να είσαι ασφαλής σε ένα μέρος εμφανώς φιλόξενο και όλα καλά.
Το συνέδριο έλαβε χώρα σε παλαιό μοναστήρι, νυν κέντρο τεχνών, εγώ δε εμίλησα σε παλαιό εκκλησάκι μέσα, ένα όνειρο.

Το φαΐ, άσε, πόνος. Δε μου άρεσε. Δοκίμασα ένα τυρί που  βρωμούσε, και βρωμούσε. Αν στο λέει αυτό ο άνθρωπος που αγάπησε τη γκοργκοντσόλα κι άλλα βρωμερά τυριά, καταλαβαίνεις πόσο πολύ βρωμούσε.

Η μπίρα είχε 12 βαθμούς αλκοόλ και 1 ευρώ κόστος. Είπες τίποτα; Δεν κάπνιζες εντός κι εκτός κρύωνες, παρ' όλ' αυτά, έβγαινες και κάπνιζες μαζί με τον ανιψιό του προέδρου της χώρας, ένα Ρώσο που ισχυριζόταν ότι ήταν ο νεότερος συγγραφέας στη χώρα του, τι να σου πω, μανούλα μου, εγώ πάντως δε σε ξέρω, άλλη χώρα, και το είχα πει, πάμε Αγία Πετρούπολη, όχι, πάμε Αίγυπτο, ιδού τώρα, δεν τον έμαθα ποτέ το νέο Ντοστογιέφσκι, μαζί με μία κοπέλα που μαζί εθάβαμε το Χάβελ και τη Ντενίση, που εγώ δε νόμιζα ότι ο Χάβελ κατέληξε από ανίατη νόσο, τον μπέρδεψα με τον Τρίτση, το ξεκαθαρίσαμε στο lindendn, οκ, social media, merci mille fois, μαζί με έναν Βραζιλιάνο, έναν Τούρκο, κάτι ιθαγενείς, και ένα παιδί που το λέγανε Μάρτιν κι όταν ήταν μικρός πήγαινε διακοπές με τους Τσέχους γονείς του στην Προβηγκία - ποιότης.
Τι άλλο; Ο σταθμός του τρένου δε διανυκτερεύει, ήτοι τα τρένα περνούν όλη νύχτα, καλό αυτό, αλλά δεν έχει ούτε νερό να πάρεις, κακό αυτό. Έχει wifi παντού, τόσο wifi δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου, thumbs up, Τσεχία, όμορφη χώρα, έχει κρύο φυσικά, αλλά μετά όταν προσγειώθηκα είχε πιάσει κι εδώ κρύο, οπότε οκ, κάτι Αμερικάνοι συνταξιούχοι που ήρθαν για κρουαζιέρα τότε στο Αιγαίο την πάτησαν, εγώ είχα τόση χαρά που α. επέστρεφα, β. ήμουν ενδεδυμένη καταλλήλως, που δεν τους συμπαραστάθηκα όσο ίσως θα έπρεπε, oh well.
Αγόρασα έναν ντιπ ναΐφ πίνακα (μικρό πίνακα, μη χαίρεσαι) με έναν Αδάμ και μία Εύα, και τον έβαλα δίπλα σε έναν άλλον που είχα αγοράσει στο Θέρμο of all places, με κάτι μήλα, μια χαρά έκατσε, τώρα θα αγοράσω κι έναν άλλον με ανακόντα, οχιά, δεντρογαλιά, κάτι, και θα τα βάλω όλα μαζί να κάνουνε παρέα.
Άσχετο: μήπως να έβαζα κουρτίνες στο σαλόνι;

Με αυτή την απορία θα σας αποχαιρετίσω και θα κάνω κάτι απολύτως φαντασμαγορικό: θα διαβάσω, laughing out as loud as it gets.

ΙΘΑΚΗ

Άμα τώρα είσαι νησί και σ' έχει καταστήσει υπερδιάσημη ο κορυφαίος κατά πολλούς των Ελλήνων αισθαντικών (ναι, ο Κωνσταντίνος, όχι ο τέως,  ο άλλος), τι να πρωτογράψω τώρα εγώ;
Εγώ...Εγώ δεν ήθελα να πάω στην Ιθάκη φέτος. Ήθελα να πάω στο Θέρμο. Όπως σας έγραψα ήδη, μη χάσω, πήγα. Αλλά έσκασα, πλάνταξα, κουράστηκα και θέλησα λίγο θάλασσα - όχι λίγη, λίγο, για να θυμόμαστε οι παλαιότεροι και να μεταλαμπαδεύουμε τη γνώση, ως οφείλουμε ως είδος και ως έθνος, και για να παραφράσω τους ευμεγέθεις κλασικούς "μαζί τα ακούγαμε", μη μου κάνεις τώρα την πάπια.

Θέλησα να βρω τη θάλασσα στη Λευκάδα, πλην κόσμος, τουρισμός δε μπορούσε να με εξυπηρετήσει το νησί που εξυπηρέτησα από τριών ετών ακάματα επί χρόνια. Θέλησα Κάλαμο, άντε και Καστό - ομολογουμένως την Καστό δεν την είχα αντιληφθεί, μόνο τον Κάλαμο γνώριζα αμυδρά, ανεπαίσθητα, τυχαία πες. Δε μπόρεσαν, δυο δωμάτια όλα κι όλα, τα δώσανε αλλού. Θέλησα Παξούς, έχοντας τοποθετήσει νοερά την Ηγουμενίτσα δίπλα στην Πρέβεζα. Αμ δε...Δίπλα στο Τεπελένι, σου λέει η Ηγουμενίτσα, στα σύνορα - που να το ξέρω; Το έμαθα, πάνε κι οι Παξοί. Κεφαλλονιά είχαμε πάει, Κέρκυρα με το ποντικονήσι δεν ήταν της παρούσης - θα 'ρθει η ώρα σου, ω Νησί των Φαιάκων, μη χαίρεσαι, Ιθάκη είχε πάει πρόσφατα κι η Μαίρη, Ιθάκη it was.

Ιθάκη. Πως να μην πας: Αστακός. Τι ταλαιπωρία, τι κούραση, τι κάματος, τι απόγνωση, τι να λησμονήσω...πράγματι. Φτάσαμε πρώτα στην Κεφαλονιά. Γιατί, αγόρι μου, αφού πρώτα είναι η Ιθάκη στο διάβα μας, γιατί δε μας αφήνεις; Όχι, πρώτα Κεφαλονιά, μετά θα σας ξεφορτώσω στην Ιθάκη και μετά θα ξαναπάω στην Κεφαλονιά, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε. Φτάνεις στον Αετό, όχι πουλί, λιμάνι, λιμάνι λέμε τώρα, άστα να πάνε, μία απίθανη παραλία που την κάνανε λιμάνι. Ο Έλληνας, αγάπη μου, ο απόγονος του πολυμήχανου. Δεν έχω λόγια, έχω; Όχι, δεν έχω. Ωραίες διαδρομές τύπου Κεφαλονιά, αν έχετε πάει, αλλά σύντομες, short and sweet, όσο πρέπει να είναι μία διαδρομή διακοπών πριν αρχίσεις τα σιχτίρια και τις νοσταλγίες για τον καναπέ σου.

Μείναμε στο Σταυρό,

όταν ξαναπάμε δε, θα μείνουμε στο Κιόνι που πολύ αγαπήσαμε την άπειρη ομορφιά του και δεν αστειεύομαι, είναι πανέμορφο, από τα ωραιότερα χωριά που έχω δει στη ζωή μου. Το μόνο του πρόβλημα το πάρκινγκ, πολλά αυτοκίνητα και δε χωρούν.
Η Ιθάκη είναι ένα νησί που έχει ένα χωριό που το λένε Φρίκες. Ρισπέκτ τώρα. Για το όνομα, το χωριό δε μου άρεσε.
Που να φάτε: στον κυριούλη με τα κοψίδια στο Σταυρό. Πλατεία ντουγρού, απέναντι από την εκκλησία του χωριού, το γουρουνόπουλο στη σούβλα κι ο Λάλας δίπλα μας. Το Λάλα τον κέρασαν καρυδόπιτα, εμάς όχι, γιατί;
Στην Πινακοθήκη στο Βαθύ, γιατί έχει ωραίους μεζέδες, αν είσαι δε και ρισκέ αγόρι ή κορίτσι, καλή ώρα, δες:

μου το φέρανε και δε μπόρεσα να αντισταθώ: ναι, αδελφές μου, δοκίμασα γλώσσα βοδινή. Μπλιαχ πολλών μεγατόνων!
Στον Οδυσσέα λένε όλοι. Τον πετύχαμε σε κακή  βραδιά, τα 'χανε φάει όλα. Απογοήτευση.
Στο παλιοκάραβο. Η ρετσέτα ή κάπως έτσι (τσερέπα) μούφα. Τα λοιπά συμπαθή. Γενικώς, στο θέμα φαΐ η Ιθάκη δε μας εκστασίασε.

Που να κολυμπήσεις:

στο Γιδάκι. Φύσαγεεεεε. Παραλίγο να μείνουμε εκεί για πάντα - αλήθεια, λέω.
στον Αι-Γιάννη:

στην Πόλη

Τι να δεις

την αρχαιολογική συλλογή του Σταυρού

τη Μονή Καθαρών

Το μενίρ του Αράκλη

το ναό στην Ανωγή

το ναυτικό μουσείο

καμιά έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη ή και στη συμπαθέστατη γκαλερί

το Λάκη Γαβαλά με άψογο στιλ, όπως πάντα - μην τον δεις καλά και σώνει αν δε θες. Εμείς τον είδαμε, το καταθέτω.

το Χριστό φαντάρο στην επιστροφή με το γνωστό τρόπο πάμε πέρα-δώθε στο Ιόνιο και κάποτε την κάνουμε για αιτωλοακαρνανικές ακτές.
Τι διάβαζα στην Ιθάκη. Τίποτα. Σοκάρεστε, το ξέρω, αλλά τίποτα - κάτι ψιλο σοκ, αμόκ, τοκ, νοκ κλπ. ρυπαρά τα διάβασα αποκλεισμένη στο Γιδάκι, μετά τα πέταξα, φιλώ σταυρό.
Τι άκουγα στην Ιθάκη: τίποτα. Ησυχία. Να 'ταν κι άλλα. Να 'μαστε καλά να ξαναπάμε.
Ασπασμοί φθινοπώρου, με θερμοκρασίες καλοκαιριού. Πιστέψτε με, η καλοκαιρία που εμείς θεωρούμε αυτονόητη είναι προνόμιο σ' αυτή τη χώρα - τα υπόλοιπα, όχι.
Και ούτε πήγα Tindersticks πάλι, τι ζωή.

ΔΙΑΚΟΠΕς ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ

Το καλοκαίρι επισήμως μας αποχαιρετά εξ ου και το ως άνω επιτύμβιο, εντοιχισμένο στη Χώρα της Αμοργού - δες προηγούμενη ανάρτηση για να το εμπεδώσεις. Σκασίλα μας. Εμείς θα το συνεχίσουμε. Αποφάσισα. Κουράστηκα να πέφτουν όλοι σαν ακρίδα, πες, σα λαίλαπα, σαν κάτι κακό πάντως, εγώ θα πάω εδώ, εγώ θα πάω εκεί, στη νήσο, αδελφές μου, στη νήσο ή "θάλαττα, θάλαττα" ανάλογα αν σου αρέσουν οι αρχαίοι ή είσαι της ρωσικής λογοτεχνίας. Εν πάση περιπτώσει, κουράστηκα. Ναι, πήγατε, πήγαμε κι εμείς, πήγαμε όλοι, μπράβο μας.

Τώρα που γυρίσατε - ερώτημα: αν τόσο δε σας αρέσει αυτή η ρημαδοπόλη, γιατί επιστρέψατε; - μη μας τους κύκλους ταράσσετε - στο φμπουκ φυσικά - με δηλώσεις τύπου "πάει η αγάπη μου, πάνε οι διακοπές μου, άτιμη κοινωνία, μου φάγαν το μπιφτέκι μου" κλπ. Κουράστηκα, το ξαναείπα, ε;

Σταματώ τη γκρίνια, τα ' πα και ξεθύμανα η γυναίκα, και έρχομαι στο θέμα μου: το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι μας γονάτισε φέτος, μια υγρασία, μια άπνοια, μια απελπισία, γιατί τα 'καψες τα δέντρα, γιατί κακό παιδί; Αλλά δε μου έφτασε, ήταν λίγο. Ήταν βασανιστικό και λίγο. Άτιμο καλοκαίρι και τώρα σα να νυχτώνει μια ιδέα - και δύο - νωρίτερα.

Και πέρασε κι η πανσέληνος του Αυγούστου - σκασίλα μας. Πέρνα κι εσύ, βαρεθήκαμε. Έχει κι άλλο καλοκαίρι, με ένα διαφημιστικό διάλειμμα ψύχους πενθήμερο - θα περάσει, θα τσιτώσει και το δέρμα και μετά λέω να το συνεχίσω το καλοκαίρι.

Κι ένα ταξιδιωτικό: πήγα στο χωριό μου, είχε ζέστη, υγρασία, άπνοια κλπ., απεγνωσμένη μία μέρα πήγα για μπάνιο στο ποτάμι, εκεί που παλιά πλένανε, τραγουδάγανε τους καημούς τους, γκομενίζανε υποθέτω κλπ. Εγώ για ένα μπάνιο πήγα κι αυτό χλιαρό. Το ποτάμι ήταν χλιαρό, τι να λέμε τώρα...Στο Βαλτσόρεμα άμα θες να πας, αλλά να είσαι καλό παιδί γιατί λίγοι πάμε και μην το κάνουμε σαν τα μούτρα μας κι αυτό, ξέρεις εσύ, σκουπίδια κλπ. σε σακουλίτσα και δρόμο. Έχει την κοσμική παραλία, που κατεβαίνεις με το αμάξι και στήνεις και ομπρέλα άμα λάχει - το είδα, το αναφέρω - έχει και την κακοτράχαλη, αυτή που πήγαμε εμείς, γιατί είχαμε βάλει ένα ψιλοστοίχημα του είδους, που έχει όμως κάτι νερά που τρέχουν με ορμή και κάνεις κι ένα τζακούζι στα μεγάλα κέφια - αυτό το είχα ξανακάνει, παραπέρα στο ποτάμι, γι' αυτό το ξεφτιλίζει κάπου η Λένα στο σαγράδα, σε περίπτωση που σας θυμίσει κάτι.
Πάρτε λίγο ακόμη ποτάμι να σας βρίσκεται:

Επίσης, εγώ τώρα που γράφω φοράω ένα απολύτως βρωμερό patch (επίθεμα, κόρη μου, επίθεμα) σιτρονέλλας παρόλ' αυτά με τσιμπούν κουνούπια και σκνίπες, γιατί; Ένα κομμάτι του καλοκαιριού που δε λυπηθώ να χάσω είναι τα ιπτάμενα μοβόρικα όντα, μετά Νείλου ή άνευ, με έχουν κάνει πιτσιλωτή φέτος.

Προς τι η θυμηδία; Είναι μάλλον που διάβασα χθες τον τελευταίο Μάτεσι, ναι, το γκραφίτο, ξεσαλώνει ο Μάτεσις, δε χρωστάει τίποτα σε κανέναν και δίνει τα ρέστα του, από τη Μητέρα του Σκύλου είχα να τον απολαύσω τόσο, θαλερός ανεξαρτήτως ηλικίας εν αντιθέσει με τον μέχρι πρότινος αγαπημένο Τσόκλη που κατέρριψε την αγάπη μου εν μιά εκπομπή. Ο καθένας δικαιούται να καταλήξει στα συμπεράσματά του.

Αυτά, αποχωρώ, βιάζομαι, τι πρωτότυπο! φωτό αργότερα. Καλό φθινόπωρο. Και ναι, έβαλα φωτό, αργότερα μεν, έβαλα δε. Καλό απόγευμα Κυριακής.