food is the new porn

Πάρκο, Olomouc

Πάρκο, Olomouc

αποφάνθηκα το μεσημέρι και η φίλη μου η Αιμιλία είπε: "αυτό, Χατζή, να το γράψεις". Ε, κι εγώ το έγραψα. Ήτοι, δε μπορώ να ερμηνεύσω τη μανία με τους σεφ από δω σεφ από κει, γκουρμέ να χτυπιέστε όλα σε εικόνα και τα εστιατόρια καθ' εαυτά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και να προσφέρονται αφειδώς στα groupon, goldendeals και άλλα προσφοράδικα τινά. Η μόνη ερμηνεία είναι όπως κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με αποκορύφωμα την εσχάτη, η εικόνα του σεξ επικρατούσε και μεγαλουργούσε από γιαούρτια μέχρι τριαξονικά, έτσι τώρα, σε καιρούς χαλεπούς που σφίγγουμε το ζωνάρι - θα αδυνατίσει ο Έλληνας, όπως δήλωσε η φίλη μου η Σταματία σε μεγάλη αναλαμπή - και δεν έχουμε να φάμε, φάτε μάτια ψάρια κυριολεκτικά.
Κουράστηκα με την εμβριθή κοινωνική ανάλυση και εν πάση περιπτώσει, άλλοι πληρώνονται για να τα γράφουν, εγώ έχω κι άλλα. Συνειδητοποίησα ότι είχα να γράψω απ' το Σεπτέμβρη. Πέρασε το ΟΧΙ, το ναι κι άλλα πολλά πέρασαν, αλλά πέρασαν, αυτό μετράει. Και πάλι εδώ, κι αυτή τη φορά επιλέγω την Τσεχία. Κάθε φορά λέω τώρα θα γράψεις όλα τα χρωστούμενα ταξίδια και κάθε φορά κάτι προκύπτει και δεν...

Γέφυρα Καρόλου, Πράγα

Δε βαριέσαι. Τσεχία ίσον όχι Πράγα. Εμένα η Πράγα δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου. Και απεδείχθη ότι ορθώς δεν ήτο. Η Πράγα είναι σα theme park. Ανακατασκευασμένο ιστορικό κέντρο, όχι αναπαλαιωμένο, προσοχή, μαγαζιά και μαγαζάκια παντού, τουρίστες ασυμμάζευτοι, σεξοτουρισμός, καμπαρέ, μπουρδέλα, μπουκάλια, εμετοί κλπ. στο δρόμο, not my kind of thing, σόρι κιόλας. Από κει μεριά, από τη μεριά του κάστρου ντε, στην Κάτω Πόλη, η κατάσταση παλεύεται κι ήπια ένα νερό με γεύση εσπεριδοειδών, δε βαριέσαι, διψούσα. Τα αγάλματα στη γέφυρα του Καρόλου ήταν μία όαση πολιτισμού, έτσι που είχε και συννεφιά και έτσι που είχαν ξεβάψει και μου θύμισαν τη σκηνή από το Io sono l' amore - δεν το είδες ακόμη; Σταμάτα να με αναγιγνώσκεις και σπεύσε - εκεί που κλαίει ο Έντο, κλαίει και το άγαλμα, αχ, αυτοί οι Ιταλοί, είναι και τσαχπίνηδες, ξέρουν να κάνουν και ταινίες.
Τι μου άρεσε, γιατί τους πήρα κι απ' τα μούτρα τους Πραγινούς (κατά το Παργινούς, μη με κράζεις, λογοτέχνης είμαι, ό, τι θέλω γράφω): Το Εθνικό Μουσείο άλλως πως χρονοκάψουλα, τι μαγεία, τι cabinets of curiosity, τι curia που είχε, τι πετρώματα, τι απολιθώματα, τι σιχάματα, τριλοβίτες, ψάρια, ημίψαρα κι άλλα εξωτικά που έζησαν παλιά, πολύ παλιά κι έμεινε το σκιαχτικό τους αποτύπωμα, ωραία ζωή. Πατώματα να τρίζουν, κι εγώ να χαίρομαι που η παλιά ζωή υπάρχει και μας εκδικείται. Και μία αξιολογότατη αρχαιολογική συλλογή από τις Κεντρικές Ευρώπες και το Ορειχάλκινο Παρελθόν τους.
Η γέφυρα, αν εξαιρέσουμε τους ατάλαντους καλλιτέχνες και τους ακόμη πιο ατάλαντους περιπατητές, μου άρεσε.
Το σπίτι που χορεύει, ένα γκαουντίζον οικοδόμημα σε μία άλλη λιγότερο διάσημη γέφυρα.
Το αστρονομικό ρολόι, τ' ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι κάνει, αλλά δεν έχει σημασία, εμείς να είμαστε καλά.
Μία γειτονιά λίγο παραπέρα, ένα βήμα απ' τον τουριστοπολιτισμό, λίγο ερειπωμένη, λίγο εγκαταλελειμμένη, λίγο φοβήσιμη, απόλυτα ερωτεύσιμη.
Η πλατεία Βεντσεσλάς, όχι, πες μου, τώρα είναι όνομα αυτό; Τα χοτ ντογκ μου πέσανε βαριά, ΙΚΕΑ και πάλι ΙΚΕΑ. Ένα με κάτι καλλυντικά, τσιπιά εντελώς, αλλά μύριζε ωραία. Για καλλυντικά, όχι σ' αυτούς, που δε θυμάμαι και πως τους λένε, στους MANUFACTURA, που είναι βιολογικοί, τους πιστεύω, δε ζήτησα πιστοποιητικό, είναι ευγενικοί - οι μοσχομυριστοί δεν ήσαν - και μου έσωσαν την επιδερμίδα των χεριών στ' αγιάζι - όπου έβρισκα, έμπαινα, έβαζα κρέμα, έφευγα - ψώνισα κιόλας, είμαι κυρία.
Από shopping, τίποτα. Κάτι κεχριμπάρια είχε ωραία και μου είπανε και μια συνταγή για κρυολόγημα, δώσε βάση: σε καθαρό οινόπνευμα, τύπου βότκα, βάζεις κεχριμπάρια, ήλεκτρα, πέτρες κεχριμπαριού, κάθονται αυτά, βγάζουν κάτι, λέμε τώρα, και κάνεις εσύ εντριβές - ό,τι μου είπαν, σας το μεταφέρω, εγώ δεν εντρίβομαι καλού-κακού.

Τα κρύσταλλα Βοημίας δεν τα κατέχω και βαριόμουν. Τα ξύλινα παιχνίδια τα βρίσκω και στην Ομόνοια, στον κυριούλη απέναντι από τα τρία έργα σεξ ή και στη Σόλωνος, απέναντι από τι δε θυμάμαι.

Η Τσεχία όμως δεν είναι μόνο η Πράγα και εκεί θα επικεντρωθώ από τούδε και στο εξής: Olomouc, Όλομοτς, τι όνομα τώρα είναι αυτό για να κάνεις καριέρα; Διερωτώμαι. Στο μέσο της απόστασης Πράγας-Κρακοβίας, ναι, είναι στην Πολωνία η Κρακοβία, δε θέλω χαζά, μέχρι κι εγώ το κατέχω, με τρένο 2 ώρες και κάτι  ψιλά από Πράγα, έχει και πιο αργά τρένα που το κάνουν ως και 4 ώρες, διάλεξε και πάρε. Α, κι αν μένεις στα πέριξ της Βεντσεσλάς, εμένα πολύ με εξυπηρέτησε χωροταξικώς, πηγαίνοντας προς το τρένο μην το πάρεις ανάποδα και πας κατά τα μπουρδέλα, πάρτο σωστά κατά το πάρκο και βγήκες. Εγώ στο παρατσάκ το πρόλαβα το τρένο και τσακίστηκα να φτάσω, αλλά έφτασα κυρία κι ήταν καινούργιο τύπου Αγγλία και άδειο, τύπου δεν ξέρω, καιρό έχει να μου τύχει άδειο μέσο μαζικής μετακίνησης, και γρήγορο και πολύ ποιοτικό και έφτασε και είχε και ήλιο και τα λεωφορεία στο Olomouc ήταν στην ώρα τους και με άφησε όμως σε λάθος στάση και ταξί διερχόμενα δεν είχε και μίλησα γερμανικά σε κυριούλα περιπτερού του παλαιού καθεστώτος αν με εννοείς - δες το Goodbye, Lenin εν πάση περιπτώσει, ή διάβασε Μην πας ποτέ μόνος σου στο ταχυδρομείο, εγώ χθες το τελείωσα, μπράβο μου, Κούλογλου for the record - και με καθοδήγησε και βρέθηκα στο κατάλυμά μου το οποίο καταλαμβάνει την επίζηλη θέση νο. 1 στην κατάταξη του που να μην πάτε ποτέ ποτέ ποτέ. Γιατί, λέει, είχαν συνέδριο και κάτι γιατροί, περί τους 2.000, στο Olomouc. Κι εγώ λέω, ή φτιάξτε ξενοδοχεία ή εμπάργκο στους γιατρούς, τώρα που το σκέφτομαι ψηφίζω β., άσε με, έχω κι εγώ τα βάσανά μου.
Η πόλη είναι μία κούκλα, μία αντι-Πράγα και πόσο χάρηκα που οι τουριστικές ορδές δεν την έχουν ανακαλύψει δε λέγεται. Ήταν, λέει, πρωτεύουσα της Μοραβίας - τι είναι η Μοραβία; Έχει ένα πάρκο, εμένα μου θύμισε το Central Park, τι να σου λέω τώρα, συνάψεις είναι αυτές, άστες να συνάπτονται. Έχει κι ένα μεσαιωνικό τείχος εξαιρετικά διατηρημένο που το περπατάς γύρω-γύρω και χαίρεσαι να είναι φθινόπωρο και να είσαι ντυμένος καλά και να έχει ήλιο και να πέφτουν τα φύλλα και να είσαι ασφαλής σε ένα μέρος εμφανώς φιλόξενο και όλα καλά.
Το συνέδριο έλαβε χώρα σε παλαιό μοναστήρι, νυν κέντρο τεχνών, εγώ δε εμίλησα σε παλαιό εκκλησάκι μέσα, ένα όνειρο.

Το φαΐ, άσε, πόνος. Δε μου άρεσε. Δοκίμασα ένα τυρί που  βρωμούσε, και βρωμούσε. Αν στο λέει αυτό ο άνθρωπος που αγάπησε τη γκοργκοντσόλα κι άλλα βρωμερά τυριά, καταλαβαίνεις πόσο πολύ βρωμούσε.

Η μπίρα είχε 12 βαθμούς αλκοόλ και 1 ευρώ κόστος. Είπες τίποτα; Δεν κάπνιζες εντός κι εκτός κρύωνες, παρ' όλ' αυτά, έβγαινες και κάπνιζες μαζί με τον ανιψιό του προέδρου της χώρας, ένα Ρώσο που ισχυριζόταν ότι ήταν ο νεότερος συγγραφέας στη χώρα του, τι να σου πω, μανούλα μου, εγώ πάντως δε σε ξέρω, άλλη χώρα, και το είχα πει, πάμε Αγία Πετρούπολη, όχι, πάμε Αίγυπτο, ιδού τώρα, δεν τον έμαθα ποτέ το νέο Ντοστογιέφσκι, μαζί με μία κοπέλα που μαζί εθάβαμε το Χάβελ και τη Ντενίση, που εγώ δε νόμιζα ότι ο Χάβελ κατέληξε από ανίατη νόσο, τον μπέρδεψα με τον Τρίτση, το ξεκαθαρίσαμε στο lindendn, οκ, social media, merci mille fois, μαζί με έναν Βραζιλιάνο, έναν Τούρκο, κάτι ιθαγενείς, και ένα παιδί που το λέγανε Μάρτιν κι όταν ήταν μικρός πήγαινε διακοπές με τους Τσέχους γονείς του στην Προβηγκία - ποιότης.
Τι άλλο; Ο σταθμός του τρένου δε διανυκτερεύει, ήτοι τα τρένα περνούν όλη νύχτα, καλό αυτό, αλλά δεν έχει ούτε νερό να πάρεις, κακό αυτό. Έχει wifi παντού, τόσο wifi δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου, thumbs up, Τσεχία, όμορφη χώρα, έχει κρύο φυσικά, αλλά μετά όταν προσγειώθηκα είχε πιάσει κι εδώ κρύο, οπότε οκ, κάτι Αμερικάνοι συνταξιούχοι που ήρθαν για κρουαζιέρα τότε στο Αιγαίο την πάτησαν, εγώ είχα τόση χαρά που α. επέστρεφα, β. ήμουν ενδεδυμένη καταλλήλως, που δεν τους συμπαραστάθηκα όσο ίσως θα έπρεπε, oh well.
Αγόρασα έναν ντιπ ναΐφ πίνακα (μικρό πίνακα, μη χαίρεσαι) με έναν Αδάμ και μία Εύα, και τον έβαλα δίπλα σε έναν άλλον που είχα αγοράσει στο Θέρμο of all places, με κάτι μήλα, μια χαρά έκατσε, τώρα θα αγοράσω κι έναν άλλον με ανακόντα, οχιά, δεντρογαλιά, κάτι, και θα τα βάλω όλα μαζί να κάνουνε παρέα.
Άσχετο: μήπως να έβαζα κουρτίνες στο σαλόνι;

Με αυτή την απορία θα σας αποχαιρετίσω και θα κάνω κάτι απολύτως φαντασμαγορικό: θα διαβάσω, laughing out as loud as it gets.