Ως γνωστόν, μου αρέσει να ταξιδεύω. Ταξιδεύω συχνά και σχεδόν πάντοτε ταξιδεύω με μία βαλίτσα σε μέγεθος χειραποσκευής με δυνατότητα επέκτασης, με ανάγλυφες βελουτέ καφέ και μπεζ βούλες.
Μετά από χθες το βράδυ ίσως χρειαστεί να αρχίσω να καλλιεργώ την ιδέα ότι η βαλίτσα μου κι εγώ έφτασε η ώρα να χωρίσουμε, για να παραθέσω άλλον έναν κλασικό, καιρός μου ήτανε (Καρβέλας, για την ιστορία, άσμα "Εμείς").
Η βαλίτσα μου αυτή τη στιγμή είναι μόνη, δηλ. χωρίς εμένα, γιατί κατά τα λοιπά είναι περικυκλωμένη από χιλιάδες άγνωστες βαλίτσες, σε μία χώρα που συναντιούνται οι χαμένες βαλίτσες. Δεν έχω καμία πληροφορία, γιατί η Lufthansa με παρέπεμψε στον ΕλΒενιζέλο κι ο ΕλΒενιζέλος μιλούσε ολημερίς. Βρήκα ένα website που με τον αριθμό αναφοράς της δήλωσης απώλειας βλέπεις αν βρέθηκε κάτι - δε βρέθηκε.
Στατιστικά, το έχω ξαναγράψει, στα τόσα ταξίδια, ή θα γνωρίσεις έναν μεγάλο έρωτα, ή θα χάσεις μια βαλίτσα. Εμένα όμως η βαλίτσα μου ήτο μεγάλος έρως και τα υπάρχοντά της, τα ταπεινά ρούχα, παπούτσια και λοιπά είδη, ήσαν δικά μου, ολοδικά μου και με θλίβει που τα αποχωρίστηκα τόσο βάναυσα και αναπάντεχα. Η βαλίτσα που πάντοτε ξεχείλιζε, που πάντοτε έπρεπε να κάθομαι πάνω και να ζουλάω από δω κι από κει για να κλείσει, η βαλίτσα που αγόγγυστα υπέμενε την κακομεταχείριση στα αεροδρόμια του κόσμου, η βαλίτσα που είχε καταβρωμίσει απ' τα πέρα-δώθε, η βαλίτσα που την ξεχώριζα από μακριά στον ιμάντα αποσκευών άμα τη αφίξει και την έπαιρνα πασιχαρής και γυρίζαμε σπίτι, εγώ κι η βαλίτσα μου, η βαλίτσα που έμενε μισάνοιχτη στο σαλόνι και άδειαζε κατά το πως με βόλευε, η βαλίτσα που σε περιόδους αγρανάπαυσης κατοικούσε στην αποθήκη μαζί με τη μεγάλη βαλίτσα, δεν είναι πια εδώ. Και είμαι απαρηγόρητη. Δε χρειάζεται πολύ ο άνθρωπος για να είναι απαρηγόρητος. Αρκεί μία μικρή βαλίτσα. Ή μία μεγάλη βαναυσότητα. Ή μία αναπάντεχη ρωγμή. Ή μία τεράστια κούραση. Ή και κάτι άλλα πράγματα. Εμένα ήταν η βαλίτσα.
Επέστρεψα από ένα ταξίδι στο Bristol, που πολύ γκαντεμιάστηκε εξαρχής. Εγώ επέστρεψα αρτιμελής και σχετικά άνετα, αν ληφθεί υπόψη η γενικότερη κατάσταση στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Με ενημέρωσαν ότι ο επίτροπος της ΕΕ θα επιβάλει πρόστιμα για το μπάχαλο: ως αυτόπτης, αυτήκοος και κυρίως παθούσα, ν' αγιάσει το χεράκι του, έρχομαι να δηλώσω. Το Heathrow που εγώ κι η βαλίτσα μου τόσο είχαμε αγαπήσει κατά το παρελθόν, υπήρξε για κάτι περισσότερο από 5 ώρες χθες ο χειρότερος εφιάλτης που έχω ζήσει σε αεροδρόμιο, με εκπροσώπους τόσο αεροδρομίου όσο και αερογραμμών άφαντους, ένα πλήθος εξαγριωμένο, ένα website που έλεγε ψέματα, ένα σύστημα ελέγχου, αφού όμως τα έβγαζες πέρα μόνος σου με τα παλούκια του όχλου και της αποδιοργάνωσης, που σε απαξίωνε παντελώς και ποικιλοτρόπως - νέο φρούτο: μου συνέβη στο Μόναχο και χθες στο Μιλάνο: έλεγχος εξαρχής και στο transit, δηλ. στη μετάβαση από ασφαλή περιοχή σε ασφαλή περιοχή. Ότι, δηλ. τι; Μέσα στο αεροπλάνο κάνω το σουτιέν σφεντόνα; Είμαι έξαλλη, νιώθω αδύναμη κι ανυπεράσπιστη ως πολίτης, ως μέλος ενός πολιτισμού έστω κατ' επίφασιν, ως επιβάτης και ως καταναλωτής κυρίως.
Αλλά αυτή η ανάρτηση αφορά τη βαλίτσα μου και αφιερώνεται σ' αυτή. Αν καμιά φορά, σε κανένα μαγαζί lost and found βρείτε μία λεοπάρ liz claiborne να της φερθείτε με στοργή και προδέρμ. Αν αυτές τις μέρες σε κανένα αεροδρόμιο από δω ως την Καλκούτα, τη δείτε, να μου το πείτε. Αν ταξιδέψετε, οπλιστείτε με θάρρος και υπομονή. Αν σας κακομεταχειρίζονται, να το αναφέρετε και να το καταγγέλλετε. Αν είστε κολλημένοι σε καμιά Ευρώπη, θα σας σκέφτομαι λίγο περισσότερο αυτή τη φορά. Να πάτε στις Ευρώπες και να περάσετε και καλά, αλλά την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ή θα ακούσετε ότι είμαστε τριτοκοσμικοί και ανοργάνωτοι κλπ., σκεφτείτε και τα δικά τους χαΐρια ένεκα, λέει, καιρικών συνθηκών. Αφορμές υπάρχουν πάντα. Στο διά ταύτα, τα πάντα είναι διάτρητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου