Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ο αξιότιμος κύριος Wong Kar Wai

και οι ταινίες του. Ταξίδια μεγάλα. Και ο κύριος Shingeru Umeyabashi, ουφ το έγραψα, για τις μουσικές. Και του Βονγκ και κάτι άλλων - π.χ. A Single Man, στο δεύτερο μαζί με τον Abel Korzeniowski, επίσης καλός κύριος.

Χτες το  βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο Shingeru έδωσε τα ρέστα του. Και η ορχήστρα συμπαθής και το κοινό ήταν εκεί. Μόνο στο τέλος το ανκόρ το ξεχείλωσε λιγάκι ο ζων εν μέσω κρίσης Έλλην. Τελείωσε η συναυλία, αγάπη μου, όβερ, καπούτ, πως το λένε;

Τέλος πάντων, εμένα το θέμα μου ήταν ο Βονγκ και οι ισοπεδωτικές του ταινίες, που είναι ισοπεδωτικές γιατί αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως την απόλυτη ματαιότητα και το απόλυτο ανεκπλήρωτο κι αυτό σε πραγματικές διαστάσεις είναι το απόλυτο ξενέρωμα και η απόλυτη σαπουνόφουσκα μαζί, πλην κινηματογραφικά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο. Μέγιστο ταξίδι όταν ο κυριούλης του In the mood for love φιλάει επιτέλους την κυριούλα κι εκείνη περιφέρεται με τα κραγιόν χυμένα, το βλέμμα αλλοπαρμένο και κάπως σαν ολόκληρη, κάπως σα φιλημένη. Κι από πίσω οι μουσικές του Shingeru. Γιατί, γλυκέ μου Ιάπωνα; Γιατί μας απογειώνεις; Αφού θα ξαναγυρίσουμε.

Και προχτές το βράδυ, κόσμος, ξύδια, μεγάλα ταξίδια. Ευχαριστώ. Και πολλά χαμόγελα. Και πολλά "παφ!".

Κι ένα βράδυ πριν κάτι βράδια, ένας σεμνός συγγραφέας-σκηνοθέτης, ένας κουραστικός άλλος σκηνοθέτης, ένας στο όριο του μύθου τρίτος σκηνοθέτης, κι ένας τέταρτος, εξίσου μυθικός και πιο ταλαιπωρημένος, μία σκηνοθέτις να λέει μια ιστορία που κάτι μου θύμισε που είχε ειπωθεί σ' ένα σινεμά από κάτι κοριτσάκια στο όριο της αφέλειας πριν χρόνια, μια ηθοποιός γνωστή μου είπαν - εγώ δεν την ξέρω, σόρι κιόλας - που δε μπορούσε να ομιλήσει την ελληνική και δε μπορούσε να χειριστεί το κοινό της - τι σόι ηθοποιός, μη με ρωτάς, γιατί έχω τις στραβές μου σήμερα, ένα παλιακό σινεμά με χαρακτήρα, διάφοροι γνωστοί κι άλλοι τόσοι άγνωστοι, μια ζεστή νύχτα με εσάνς σκουπιδιών στην Αθήνα, πέρασαν κιόλας δυο χρόνια απ' το Δεκέμβρη του '08 που προηγήθηκε του ταξιδιού που αποτέλεσε την αφορμή για το παρόν ιστολόγιο και, πλάκα-πλάκα. κλείνουμε δύο χρόνια - κι άλλα γενέθλια, χαχα - κι ούτε που το πήραμε χαμπάρι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου