που λέει και η Λάιζα, ο Φράνκι, ακόμη καλύτερα η Λάιζα μαζί με το Φράνκι, πού αλλού; στο γιουτουμπ. Εδώ το Empire State Building, σήμα κατατεθέν, και ολίγα yellow cabs, επίσης.
Στα καθ' ημάς τώρα: Υπάρχουν κάποιες πόλεις που είναι μαγικές και που, αν και τις έχεις δει ένα τρισεκατομμύριο φορές σε ταινίες, φωτογραφίες, και τις έχεις ακούσει από αφηγήσεις τρίτων, ξεπερνούν τις όποιες προσδοκίες σου όταν πας και κάθε φορά που πας, από την πρώτη ως την εκατοστή πρώτη φορά. Αυτό είναι η πόλη της Νέας Υόρκης. Από την πρώτη φορά, όντας το πρώτο μέρος που επισκέφτηκα στις Η.Π.Α. το σωτήριο έτος 1998, μέχρι την πρώτη φορά μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, μέχρι την πιο πρόσφατη και πιστεύω πια για όσες φορές ακολουθήσουν.
Αν ήθελα να γράψω αναλυτικά περί Νέας Υόρκης δε θα αρκούσε μία ανάρτηση, ούτε καν ένα ιστολόγιο. Η Νέα Υόρκη είναι πλανήτης, είναι η συμπύκνωση του κόσμου σε μία νησίδα που αγοράστηκε κάποτε για 10 δολάρια, και τα πέριξ αυτής, και γι' αυτό ορισμένοι από εμάς ταραχτήκαμε συθέμελα όταν συνταράχτηκε η αγαπημένη πόλη πριν δέκα σχεδόν χρόνια. Ανέφερα κάτι σχετικό και απολύτως παρεμπίπτον στην Ελεγεία, δε νομίζω ότι το πήρε χαμπάρι κανείς, δεν περίμενα να αφορά κανέναν άλλον εκτός από μένα, δεν προοριζόταν για κανέναν άλλον, εκτός από μένα, ήταν και πρόσφατο...
Είναι μια πόλη που χωράει σε μικρή έκταση την οικουμένη. Που έφτιαξε ένα πάρκο απ' το τίποτα και του έχτισε και κάστρο και του έδωσε και λίμνη και ένα boat house που πήγαν first date η Carrie και ο Mr. Big και ήπιαμε κι εμείς ένα κρασί το απόγευμα, αφού περπατήσαμε όλο το πάρκο, αφού βρεθήκαμε απ' το πουθενά σε ιδιωτική ξενάγηση στο The Met, αλλέως πως The Metropolitan Museum of Art, που ναι, φιλοξενεί και αντίγραφα και αγνώστου προελεύσεως, όπως και πολλά άλλα μουσεία, που δεν τα κράζουμε εξίσου, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα την πούμε μια άλλη φορά, όπως λέει και προσφιλής συγγραφεύς. Και μιας και μιλάμε για μουσεία, να πάτε και στο ΜΟΜΑ, και στο Guggenheim, έργο Frank, όχι του Σινάτρα, του αλλουνού, του αρχιτέκτονος, Loving Frank το βιβλίο που περιγράφει την ιστορία του μεγάλου, πλην παράνομου έρωτά του, και το τραγικό τέλος.
Είναι μια πόλη που δε σ' αφήνει να ησυχάσεις και δεν την αφήνεις ήσυχη. Που πας, ας πούμε για sushi και μια συναυλία των Γάλλων Herman Dunne στο Brooklyn και επιστρέφεις, κι εκεί που λες, μα είμαι τόσο πλήρης, βλέπεις το Manhattan από απέναντι και λες, Θεέ, πόση ομορφιά.
Κι επειδή, γνωστό πια, ελπίζω τουλάχιστον, κριτήριό μας η ομορφιά και δεν εξηγούμεθα, δεν απολογούμεθα, οι μη κατέχοντες ας ανοίξουν το κεφάλι τους επιτέλους, ω κόσμε, αυτό που ποτέ δε θα καταλάβω, είναι πως αυτοί οι παίδες καταδέχτηκαν να τινάξουν στον αέρα τόση ομορφιά, πόση απελπισία, πόσο αδιέξοδο, ποτέ μη φτάσουμε, ποτέ. Και πόσο επίκαιρο, αυτές τις μέρες δικάζονται κάποιοι. Oh, well...Εμείς ως άλλοι ήρωες ενός Durrell, ενός Τσίρκα, ενός Χατζόπουλου εσχάτως, διάγουμε βίο μακριά από την ασκήμια του κόσμου ή τουλάχιστον προσπαθούμε με ώτα ερμητικά κλειστά σε ρυπογόνα ακούσματα.
Η Νέα Υόρκη: το Highline Park, ήτοι αποσυρθείσα υπέργεια σιδηροδρομική γραμμή που έγινε πάρκο αντί πεδίο ρίψης μπάζων και προσελκύει παιδάκια, οικογένειες και χαρωπούς τουρίστες αντί τρόμου, αν είναι να μιλήσουμε για μία οργανική αρχιτεκτονική και για αρχιτεκτονική παιδεία, λέω εγώ τώρα...
Το Meatpacking district, παραδίπλα, εκεί που ήσαν τα παλαιά σφαγεία, τα πλακόστρωτα που στέναζαν με το αίμα των βοοειδών και είναι τώρα το Standard Hotel, η Stellla McCartney και το Spice Market του J. J. Vongerichten, να πάτε, το φαϊ λέει, εν γένει ασιατικό, χωρίς συγεκριμένη εθνική ταυτότητα, αλλά προσεγμένο, καλοσυνδυασμένο και φρεσκότατο. Κλείστε εγκαίρως, πηγαίντε νωρίς να αποφύγετε το τουριστομάνι που τρώει από τις εννιάμιση και μετά.
Το αγαπημένο West Village, εστία στο τελευταίο ταξίδι, μια ταράτσα με θέα το Empire State Building κι απ΄την άλλη το ποτάμι, τον ποταμό Hudson, σύνορο Νέας Υόρκης και New Jersey. Και ο περίπατος στο ποτάμι, πρωί Δευτέρας που η πόλη ξυπνάει να πάει στη δουλειά, κι εσύ περιπατείς αμέριμνη γιατί, ω σπάνια στιγμή, δε βρίσκεσαι εκεί για δουλειά! Και στο βάθος το Άγαλμα της Ελευθερίας, στο πολύ βάθος όμως, μα ποτέ να μην έχω πάει στο νησάκι του να το δω από κοντά, νεξτ τάιμ!
Τώρα, ας τα μαζέψω λίγο, που δε μαζεύονται, να καταλήξω στο που θα φάτε, που θα πιείτε. Παντού είναι η απάντηση και τα πάντα: Εκτός από το Spice market, Pastis, ιδιαίτερα γνωστό, απέναντι, δεν πρόλαβα, δεν έχω άποψη, Casa, West Village, βραζιλιάνικο, θα φάτε θεϊκό φαΐ, θα πιείτε την ωραιότερη καϊπιρίνια έβερ, θαμώνες σχεδόν αποκλειστικά Βραζιλιάνοι, μικρό, cozy, απλό, λιτό κι απέριττο, κλείστε από πριν, γιατί είναι πολύ μικρό και το θέλουν όλοι, όσο και σεις.
Sushi tapas bar στο Brooklyn, Bozu inc., ξέρω ακούγεται αηδία, τι σούσι, τι τάπας, αλλά είναι εξαιρετικό, κι αυτό ακριβώς που λέει: όχι σκληροπυρηνικό σούσι, εμείς οι οπαδοί του σασίμι ας κλαίμε, αλλά εξαιρετικό φαγητό εμπνευσμένο από το σούσι και ωραιότατα πολλά σάκε, σερβιρισμένα στη σωστή θερμοκρασία.
Magnolia bakery, διάφορα παραρτήματα σε διάφορα σημεία της πόλης, cupcakes, με ενημέρωσαν ότι τέρμα τα ντόνατς, τέρμα τα κούκις, those in the know τρελαίνονται για cupcakes, δεν τα δοκίμασα, πόσο να φάω πια;
Murray's bagels, η μόνη μου παρηγοριά στο ταξίδι του γυρισμού, ιδιαίτερα κουραστικό και άβολο ταξίδι, ιδιαίτερα γευστικό και αλησμόνητο bagel, ιδιαίτερα αρωματικό cream cheese. Οι ουρές και στα cupcakes και στα bagels έφταναν μέχρι τη γωνία του πεζοδρομίου.
Ένα μεξικάνικο hole-in-the-wall, Tortilla Flats, τέλειο bloody mary, πείτε όχι στα νάτσος, περιοριστείτε σε τορτίγια τσιπς, σάλσα και θεϊκή γκουακαμόλε ολόφρεσκια.
Να πιείτε στο White Horse, επίσης στο Village, όπως και τα παραπάνω, διάσημο για τους Ντίλαν του: Ντίλαν Τόμας και Μπομπ Ντίλαν, δεν τρελάθηκα ποτέ για κανέναν από τους δύο, πήγα ωστόσο, στο δρόμο μου ήταν, γιατί όχι;
Θα σταματήσω, χωρίς να έχω πει ούτε το ένα εκατοστό. Ας πούμε την πρόσκληση σε μία λέσχη γραφής στο Upper East Side και τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις που προέκυψαν, καθώς και η επίσκεψη στο Met, έτσι όπως πρέπει να προκύπτουν τα πράγματα, αβίαστα, φυσικά, όμορφα και κυρίως αναπάντεχα. Ή το cocktail party στο Upper East Side και το ινδικό που ακολούθησε, επίσης αβίαστα, επίσης φυσικά, και με πολύ γέλιο.
Άκουσα πολλές μουσικές, διάβασα δε Ε. Μ. Φόρστερ, Πέρασμα στην Ινδία, άσχετο και Β. Γουλφ, Mrs. Dalloway, επίσης...
Ακολουθεί κάτι διαφορετικό, ωδή στο φθινόπωρο καθώς φθίνοντας δίνει τη θέση του στο χειμώνα και σε καινά ταξίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου