HIT THE ROAD

...ελπίζω βέβαια να επιστρέψω, εν αντιθέσει με την αποτροπή του άσματος στο οποίο παραπέμπει ο τίτλος.
Τον χτύπησα το δρόμο και με έδειρε αλύπητα. Διεσχίσθη ο Ατλαντικός, σώα και αβλαβής, με ολίγες αναταράξεις πάνω από τους αρκτικούς πάγους, προκαλεί αναταράξεις ο πάγος; Άβυσσος ο πάγος.

Βανκούβερ, όχι η πόλη, το αεροδρόμιο, που είναι, λέει, αλλού απ' την πόλη, την οποία εν πάση περιπτώσει δεν είδα και δεν προβλέπεται να δω - πάει ο μικρός αδελφός φαντάρος και καλό είναι να ξεσκονίσω τη φανταρική μου ορολογία για παν ενδεχόμενο, είναι και τα διαβάσματά μου σήμερα πολεμικά, βλ. παρακάτω.

Είμαι στο Langley, προάστιο του Βανκούβερ, λέει το Διαδίκτυο και άλλα ανακριβή. Είναι πολίχνη. Όταν δε αντίκρυσα McDonald's απέναντι απ΄ το ξενοδοχείο μου, σκιάχτηκα, αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα. Βρέχει και για μας που ζούμε στην Αθήνα, που ζήσαμε έναν Οκτώβριο στην Αθήνα, σιγά τη βροχή. Έχει και δέντρα απ' αυτά που το φθινόπωρο γίνονται πολύχρωμα και συρρέουν τα πλήθη στις άκρες της εθνικής να τα δουν, foliage για τους ομιλούντες την αγγλική.

Το πανεπιστήμιο έχει χώρο, πολύ χώρο, πράσινο, πολύ πράσινο, και ησυχία, πολλή ησυχία. Και βροχή, πολλή βροχή. Η βροχή δε σταμάτησε παρά μόνο το Σάββατο το πρωί που έφυγα για το αεροδρόμιο ξανά - μιάμιση ωρα διαδρομή και τα γυαλιά ηλίου στον πάτο της βαλίτσας. Αυτή η ταλαίπωρη ανάρτηση γράφεται σε επεισόδια μεταξύ δύο χωρών, τριών αεροδρομίων, τριών ημερών, ενός νέτμπουκ που τα έχει παίξει και με πολλή προσπάθεια καθώς με έχει παρασύρει ο στρόβιλος που λέγεται Νέα Υόρκη.

Διάβασα δύο βιβλία εκεί που διέσχιζα, γιατί το σύστημα ήχου της δικής μου θέσης, ναι, My middle name is Murphy, ήταν χαλασμένο κι έτσι έχασα την ευκαιρία που τόσο λαχτάρησα να δω Νύχτα στο Μουσείο ΙΙ, My life in ruins και Illuminati, αλλά και ένα Bollywood και να μην καταλάβω πως έφτασα. Το παρακατάλαβα, πιστέψτε με. Πόση βαρεμάρα, μες στην καρδιά μου μόνο πλήξη, για να παραφράσω τους κλασικούς.

Το Langley δεν είναι αυτό που λέμε συναρπαστική πόλη, βλ. Νέα Υόρκη - θα δεις σε λίγο, μπάστα, δεν προλαβαίνω να σε εξυπηρετήσω στην παρούσα ανάρτηση. Έχει φυσικό κάλλος, όπως προείπτα, δεν έχει δρόμους να περπατούν οι πεζοί, εκτός κι αν είσαι πειραγμένος και περπατάς στο πλάι του highway, κακή ιδέα, πιστέψτε με, αλλά θέλαμε να ξεμουδιάσουμε.

Έχει ένα μέρος της πόλης, το "ιστορικό κέντρο" ας πούμε, που το λένε Fort Langley και εκεί παίζουν παμπς, εστιατόρια και μαγαζιά για να ψωνίσεις ό,τι ή σχεδόν ό,τι θες. Δεν ψώνισα, ήπια και έφαγα. Το φαγητό δεν είναι το δυνατό τους σημείο, για να το θέσω κομψά, συμπαθητικά ήταν, αλλά δεν εκστασιάστηκα κιόλας. Τώρα βέβαια η αλήθεια είναι ότι η σύγκριση γίνεται με τη Νέα Υόρκη και αδικείται κατά τι το Langley, αλλά πώς να είναι κανείς δίκαιος;

Τελευταίο για Καναδά: πρώτη φορά πήγα ΗΠΑ από Καναδά, και πρώτη φορά Καναδά γενικώς δηλ. Στο αεροδρόμιο, λοιπόν, του Βανκούβερ, περνάς απέναντι κανονικά. Δηλ. περνάς immigration, περνάς customs, και από ένα σημείο και μετά ΜΕΣΑ στο αεροδρόμιο που βρίσκεται ΜΕΣΑ σε καναδικό έδαφος, είσαι στις ΗΠΑ. Συμπαθώ αρκετά το σουρεαλισμό ώστε να εκτιμώ τις εκδηλώσεις του όταν μου προκύπτουν. Καλημέρα σας!


Διάβασα λοιπόν Χατζόπουλο, Εν μέρει ελληνίζων και Γκουρογιάννη, Κόκκινο στην πράσινη γραμμή. Τα συστήνω για όσους ενδιαφέρονται για το κυπριακό, σε όλες τις φάσεις και τις πτυχές του. Γραφή εντελώς διαφορετική, ανασύσταση δύο διαφορετικών κόσμων, και οι δύο θα δώσουν διαλέξεις στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, αν σας βγάλει ο δρόμος, λέω να πάτε.

Άκουσα Μαλαματένια Λόγια, μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι: Μάνος Ελευθερίου, ερμηνεία Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λιζέττα Καλημέρη και Δημήτρης Υφαντής, εξίμιση το πρωί στο ΕλΒενιζέλος, που αλλού, σε φάση που άνοιξα ραδιόφωνο και είπα να ακούσω κάτι που να μη θέλω να το αλλάξω. Και συνέβη.

Και κάτι άλλο, Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, που το θυμάμαι κάθε φορά που φτάνω στας Αμερικάς. Κατά το "οι δρόμοι τρέχουν χιαστί" και το "παρά σε βάζο περιωπής". Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης μουσική: Ανδρέας Μικρούτσικος, ερμηνείες δικές τους.