Γιατί μιας και μιλάμε για ταξίδια, θα επιστρέψω σε ένα παλαιό ταξίδι, το πλέον αγαπημένο όλων ακόμη και, ως φαίνεται, ες αιεί.
Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, σωτήριον έτος 2002, Κεντρική Ανατολία, προσγειωνόμαστε στην Άγκυρα και επιβιβαζόμαστε στο μαγικό λεωφορείο που μας ταξιδεύει ως τις Κιλίκιες Πύλες κι ακόμα παραπέρα...
Κι ο καθένας έχει τη θέση του στο μαγικό λεωφορείο με τα υπάρχοντά μου, εν προκειμένω discman, που το θυμήθηκα, και κόκκινο τετράδιο, που έμελλε να φιλοξενήσει το θρήνο της εποχής και τμήματα αυτού που θα γινόταν Η Ελεγεία χρόνια μετά.
Κι εκεί γράφω, ακούω μουσική και διαβάζω. Διαβάζω πολλά και πολλούς και προσπαθώ στην ξένη χώρα να ταυτιστώ ξανά με τη δική μου μετά από μία δύσκολη επιστροφή από την άλλη άκρη του κόσμου.
Και διαβάζω το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Και μαγεύομαι. Και ταξιδεύω στην Ελλάδα που πάντα θα ζητώ ανεξαρτήτως προορισμού, εκεί στα βάθη της Ανατολής.
Και ο συγγραφέας του. Που τον γνώρισα, που είχα την ευκαιρία, τη χαρά και την τιμή να μεταφράζω στις συνεντεύξεις του για δύο ημέρες. Που είναι από τις ελάχιστες φορές που ο άνθρωπος δε μου φάνηκε ολίγος απέναντι στο έργο του: τουναντίον.
Αυτή η ανάρτηση είναι για το Λουί.
Και για την τύχη μου να τυγχάνω συγγραφέας και να συναντώ τυχαία ή όχι ανθρώπους σαν το Λουί.
Που χτες τυπώθηκε το βιβλίο μου και του το είπα στο τέλος της βραδιάς και με ρώτησε "γιατί δε μου το είπες;" και του απάντησα "γιατί αυτή η μέρα ήταν δική σου" και απόρησε...
Ας διδαχθούμε συνέπεια πρωτίστως και ολίγην σεμνότητα δευτερευόντως.
ΥΓ. την ταινία δεν την είδα ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου