...το ζητούμενο. Εδώ γράφω για το ταξίδι, αλλά ασφαλώς συμβαίνουν. Πράγματα. Εντός τε και εκτός συνόρων. Τα βλέπω, τα ξέρω, τα ζω, δεν τα γράφω. Υπάρχουν άλλοι.
Αύριο το πρωί. Ελευθέριος Βενιζέλος. Γνωστά τα κατατόπια, προνόμιο να ταξιδεύω τις πρώτες μέρες που λειτούργησε, προνόμιο το βίωμα του χώρου που προσπαθεί να γίνει τόπος - κι έγινε, παρά τα προγνωστικά. Νοσταλγώ Ελληνικό, αλλά δεν κλαίω κιόλας.
Βαλίτσα σχεδόν έτοιμη. Πρωτιά: ποτέ πριν το πρωί. Τι μου συμβαίνει; Ενηλικιώθηκα. Ως προς τις αποσκευές μάλλον. Να θαυμάσω ή να ανησυχήσω;
Πρώτος σταθμός: Νέα Υόρκη. Χρόνια αρκετά έχω να πάω. Αγαπώ. Πάντοτε. Πρώτος σταθμός υπήρξε στην ήπειρο έτσι κι αλλιώς πριν δέκα χρόνια. Κι αφού όλα ορίζονται στα δέκα χρόνια (όρα "μετά από δέκα χρόνια ποιός θα το θυμάται;"), σοφά κατ' εμέ, αν με θυμάται ακόμη, καλώς.
Ανακαινισθείσα πτέρυγα ελληνορωμαϊκών στο The Met, έκθεση στο Ωνάση, Central Park μια ανάσα πιο πέρα, yellow cab από το αεροδρόμιο πρώτη φορά επίσης JFK-Manhattan σε yellow cab, ωραίο φαίνεται ότι θα είναι.
Εδώ λοιπόν, εδώ, που λέει και το τραγούδι, θα γράψω ένα χρονικό του ταξιδιού. Και ίσως άμα έχω όρεξη κι άλλων ταξιδιών, που έγιναν, που θα γίνουν, που δε θα γίνουν ποτέ, γιατί έγινε κάτι άλλο στο ενδιάμεσο.
Επιφυλάσσομαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου