Είναι η ώρα που παρουσιάζουμε το έργο μας, ας πούμε. Είναι μία ώρα αμήχανη, γιατί τυγχάνω οπαδός της χαράς της ανακάλυψης.
16 Φεβρουαρίου βγαίνει το δεύτερο βιβλίο μου. Από μένα έχει φύγει αρκετό καιρό τώρα. Που θα πάει, μόνο εκείνο ξέρει.
Ταξίδι υπήρξε επί μακρόν, από την άνοιξη του 2006 που εμφανίστηκε η πρώτη εικόνα ως το αεροπλάνο της επιστροφής από τη Νέα Γη στα τέλη Γενάρη 2009 που έκανα τις τελευταίες διορθώσεις. Και σε ταξίδια γράφτηκε ως επί το πολύ. Σε αεροπλάνα, αεροδρόμια, μετρό και λεωφορεία υπό μορφήν sms ενίοτε και αν ποτέ είδατε μια τρελή να γράφει ασυναρτησίες εμπρός σας, όχι δεν τα προόριζα να τα στείλω πουθενά, ορκίζομαι, σημειώσεις κρατούσα.
Από τις κορυφαίες στιγμές μου στο ταξίδι της σαγράδα φαμίλια:
διορθώσεις στο καφέ rive gauche στην Κομοτηνή τον περασμένο Οκτώβρη.
το σελιδοποιημένο στο γραφείο της Zoe στο Kenyon College το Γενάρη κι έξω μισό μέτρο χιόνι κι ο απαραίτητος Χένρι Μουρ για τον οποίο έχω γράψει ήδη.
με τη Hello Kitty πυτζάμα στη Σαντορίνη, man on the moon, REM, και μαργαρίτα και η ιδέα περί άλαλης γάτας.
ένα μακρύ ζεστό καλοκαίρι και το ζευγάρι του χαμού να παίρνει σχήμα στο κείμενό μου.
κι άλλα πολλά: συνέβησαν πολλά τα χρόνια του σαγράδα, και πλέον για μένα δεν είναι μια ιστορία, είναι η συμπύκνωση της ζωής μου σ' αυτά τα χρόνια.
Καθώς και η χαρά του "σε πείσμα..."
Και μία εικόνα για το τέλος, άσχετη με το βιβλίο, σχετική με το ταξίδι, αγαπημένη όπως και να 'χει:
"Βγες στο μπαλκόνι να δεις", Πυξ Λαξ, πρώτη φορά, ως υπόκρουση σε τηλεοπτική σειρά αδιάφορη για μένα σε χρόνο-πληγή, το αντελήφθην.
Δεύτερη φορά, Φραγκοκάστελλο σε καλοκαίρι-χαρά, με αέρα τρελό και ακουστικά στ' αυτιά.
Τρίτη φορά, περπατώντας προς τον "Ευαγγελισμό", ό,τι είχα αναδυθεί από το μετρό, επιστρέφοντας από δουλειά που δε με αφορούσε, πλην με συντηρούσε - και θυμήσου, μην είσαι αγνώμων - ακούω το τραγούδι επίσης στα αυτιστικά ακουστικά μου, και ξάφνου, να, το φεγγάρι τεράστιο, κίτρινο και καταστρόγγυλο κάπου ανάμεσα Χίλτον και δρομέα. Πέρυσι, σε μια εποχή που ήταν λίγο πριν την άνοιξη.
Καλό ταξίδι σε ήρωες, αυταπάτες, ιστορίες και εξομολογημένες αμαρτίες. Και καλή αντάμωση κάπου ανάμεσα.
Υπέρχο κείμενο Αθηνά μου, "φευγάτο" όπως και το βιβλίο και το εξώφυλλό του άλλωστε. Εύχομαι καλό ταξίδι στο βιβλίο σου, που, σαν μήνυμα σε μπουκάλι, θα βρει τον τρόπο να ταξιδέψει και να φτάσει στους αναγνώστες που το περιμένουν κι ας μην το ξέρουν ακόμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλειώ
Επειδή ως γνωστόν εγώ ανήκω στην κατηγορία των σπαστικών aka nerds που όμως ουδείς τολμάει να τους το πει θα πω πως το τραγούδι δεν είναι Πυξ Λαξ. Και μετά την επίδειξη του υψηλού βαθμού ιδιωτείας θα ευχηθώ την καλύτερη πορεία στο καινούργιο βιβλίο (το θέμα με τα μπουκάλια και τα φιαλίδια το έχουμε εξαντλήσει πιστεύω).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλειώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για τις ειλικρινείς ευχές και την εν γένει (υπο)στήριξη. Αδημονώ!
a(litariamd),
ΑπάντησηΔιαγραφήγια άλλη μια φορά σολάρεις!
Ηλίας Μακρίδης λοιπόν και Πυξ Λαξ (με αυτή την ιδιότητα συμμετείχε ο αγαπημένος Μπάμπης).
Ευχαριστώ για τις ευχές και, ναι, το περί συσκευασιών και μεγεθών είναι λήξαν.