Μόναχο

...όχι η ταινία, η πόλη.

"Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο, να ταξιδεύω"...ακούμε Δημήτρη Λάγιο και συγγράφουμε zusammen με τη Μαίρη και τη Σταματία - με σειρά αλφαβητική και κλινών στο δωμάτιο.


Η σημερινή ανάρτηση είναι πολυφωνική, όπου η καθεμία γράφει το κομμάτι της, για να σχηματίσει ο αναγνώστης τη δική του άποψη, εφόσον οι απόψεις μας περί Μονάχου δε συγκλίνουν:

Αθηνά
Είμαστε στο Μόναχο. Στο Μόναχο έχει κρύο, στην Αθήνα επίσης, καθώς και στο Οχάιο το Γενάρη κάποιες μέρες που στην Αθήνα είχε ζέστη, αλλά εγώ ήμουν στο Οχάιο και όχι στην Αθήνα τότε. Και δε μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που λατρεύει τις χώρες του φωτός βρίσκεται να περνά έναν βαρύ χειμώνα, όπου χιόνι να 'μαι!

Πίσω στο Μόναχο. Το αεροδρόμιο του Μονάχου δε μου αρέσει, αλλά ομολογουμένως βελτιώθηκε, γιατί μπορεί την πόλη να τη βλέπω πρώτη φορά αλλά το αεροδρόμιο το είχα δει και περπατήσει πολλάκις ως στάση στο δρόμο για την Καλιφόρνια, τότε παλιά, τι να λέμε τώρα.

Έχει κρύο εδώ. Χτες είχε χιόνι, σήμερα βροχή, ήλιο δεν είδαμε, κρύο και υγρασία μονίμως. Είναι ωραία πόλη. Έχει πλατείες, δημαρχείο παλαιό, ρυθμού νεογοτθικού, θέλει λίγο καθάρισμα κατά την άποψή μου, αλλά άνθρωπος που κατοικεί στην πόλη που καθάρισε το Δρομέα άπαξ για τους Ολυμπιακούς δικαιούται να έχει άποψη;

Το Μόναχο έχει μπιραρίες, πολλές. Και λουκάνικα, πολύ Wurst στο Μόναχο. Και πατάτες, πολλές πατάτες, και φυσικά μπίρες, μαύρες, ξανθές και weiss, η αδυναμία μου, θολές και κάπως λιγότερο μπίρες από τη μπίρα. Τα παραδοσιακά λουκάνικα του Μονάχου είναι λευκά και όχι του γούστου μου. Το Sauerkraut πάλι μου άρεσε. Όπως μου άρεσε και η υπαίθρια αγορά κοντά στη Marienplatz (η κεντρική πλατεία, εκεί που είναι και το δημαρχείο), η Viktualienmarkt, με τα λουκάνικα, τα τυριά, τα καπνιστά κρέατα, τα λουλούδια, τόσες τουλίπες, μα τόσες, ωραία, θορυβώδης, πεντακάθαρη.

Αύριο είναι η μεγάλη μέρα που θα πάω στη Γλυπτοθήκη. Ες αύριον λοιπόν...

Μαίρη:

εμένα το Μόναχο μου αρέσει.. Μου αρέσει γιατί είναι χειμωνιάτικο και ταιριάζει με τη διάθεσή μου, γιατί είναι πόλη που φαντάζει μη τουριστική, ήσυχη και πολύβουη ταυτόχρονα.. και γιατί ό,τι βρίσκεις το ψάχνεις πολύ, μέσα στο κρύο και το χιονιά, πόλη δηλαδή underground.. και όταν το κρύο διαπεράσει τα 3-4 μπλουζάκια, πουλόβερ και ζακέτες που φοράς μπαίνεις αναγκαστικά στην πρώτη μπυραρία, μπιστρώ ή και πολυκατάστημα που θα βρεις...κι εκεί μπορούν να συμβούν τα πάντα.

Μόναχο..πόλη με όμορφους και αρκούντως ευγενικούς ανθρώπους, που τριγυρνούν με ποδήλατα, έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν (ακόμα και χωρίς να το ζητήσεις) και σου κορνάρουν εσένα του απαίδευτου που, ως Έλληνας κλασσικά, βολτάρεις στον ποδηλατόδρομο..

και φυσικά πόλη παρεξηγημένη.. στιγματισμένη από ζοφερό παρελθόν..αλλά πόλη φιλότεχνη, ζεστή και φιλόξενη..Ευρωπαϊκός αέρας που λατρεύω γιατί είσαι όπως θες, φοράς ότι θες χωρίς να τραβάς βλέμματα περιέργειας...για μια ακόμη φορά ανακάλυψα ότι είμαι άνθρωπος της πόλης.

Σταματία:
Μόναχο...όχι για μονάχους......για καλή επιλεγμένη παρέα, που δεν θα διασπαστεί στην πορεία με αποτέλεσμα να χαθεί ο καθένας μόνος του στις αμέτρητες μπυραρίες, τα υπέροχα υπαίθρια παζάρια,στο ψιλόβροχο που στην πορεία θα γίνει χιόνι...Μου αρέσει αυτή η πόλη, πολύ...Δε βαριέσαι να περπατάς κι ας έχει κρύο, το χαμόγελο δεν παγώνει ποτέ...Κι ας κρατάνε το χάρτη της πόλης οι δυο προηγούμενες κυρίες, για να οδηγηθούν κλασσικά στο πουθενά....Όλο και κάποιος ψηλό ξανθός Βαυαρός θα μας βγάλει από το αδιέξοδο...Μια πόλη που γουστάρεις απλά να χάνεσαι.......

Τραγούδι:
Αθηνά, Εικόνα του χειμώνα, Πυξ Λαξ, το προτιμώ από το live του Μπάμπη Στόκα, αλλά de gustibus κλπ.
Μαίρη, Δρόμοι που αγάπησα, Στίχοι: Στέλιος Χατζημιχαήλ, Μουσική:Γιώργος Σταυριανός, Πρώτη Εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη.
Σταματία, Το παράπονο, Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης, Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη.

TINDERSTICKS

...όπου τώρα εμένα δεν ήτο η ώρα μου, αλλά, όχι, δεν το δέχομαι, ήρθαν το Σάββατο στην Αθήνα κι "εγώ, εγώ που ήμουν", Κοσμά;
Ήρθαν, παιδιά, ήρθαν οι Tindersticks, ήρθε ο Στούαρτ μου, ήρθε και ήδε, με υπογεγραμμένη, εκ του "άδω", κι εγώ απούσα.
Για τιμωρία, θα ακούσουμε όλοι μαζί περί τις εκατό φορές το "That leaving feeling".
Γιατί είναι εξόχως ταξιδιάρικο και η κεφαλή του Stuart Staples ηγείται αμαξοστοιχίας, αισθητική.
Γιατί με έχει συνοδεύσει σε πλείστα όσα ταξίδια και θα με συνοδεύσει σε άλλο ένα - τουλάχιστον.
Γιατί αγαπώ Στούαρτ.
That leaving feeling

The Killers, Are we Human or are we Dancer, χωρίς s, υπόψιν...

Να διαβάσετε: το Χειμωνά, τον διαβάσατε κιόλας;

MUENCHEN

Για να μην ξεχνιόμαστε:
το επόμενο ταξίδι είναι στο Μόναχο. Τί παίρνουμε μαζί μας στο Μόναχο όταν ενσκήπτει "βαρύς χειμώνας και το κλίμα" κατάλληλο, θα παραφράσω Μάνο Ξυδού, όχι ακατάλληλο, καταλληλότατο, πλην βαρύ. Κατάλογος υπαρχόντων για ταξιδιώτες στις χώρες του χειμώνα:
1. φορώ:
το βαρύ μου παλτό (αν είναι "το παλιό μου παλτό" ακόμα καλύτερα, ναι, μου αρέσει να μιλώ με λόγια άλλων, και δη έμμετρα), κατά προτίμηση σε χρώμα χαρωπό για να ξορκίζει το χειμώνα που προανέφερα
UGGS γιατί κάνει κρύο
το αγαπημένο τζιν
κασκόλ, σκουφί και γάντια απ' αυτά που αφήνουν έξω τα δαχτυλάκια
γυαλιά ηλίου, μπας και εμφανιστεί
μεγάλη τσάντα ήτις περιέχει διαβατήριο, φωτογραφική, κάρτα, μετρητά όσα χρη, κινητό, σιγά που θα το κλείσω, netbook με μουσικές, μη φύγεις χωρίς μουσική, ενυδατική, moleskine και στυλό, γιατί αν δε γράψεις στο ταξίδι που θα γράψεις...
2. χειραποσκευή
3. περιεχόμενα χειραποσκευής τα οποία αναλύονται ως εξής:
πουλόβερ 2, τριήμερο, αρκούν
UGGS δεύτερο ζεύγος, αν βρίσκονται, αλλιώς δεν έγινε και τίποτε
ομπρέλα, εγώ λεοπάρ, εσύ ό, τι θες
πυτζάμα, hello kitty, τι να λέμε τώρα, τα έχουμε πει ήδη
ό, τι θες σε καλλυντικό αρκεί:
Α. να είναι συνολικά λιγότερο από ένα λίτρό
Β. να είναι το καθετί λιγότερο από 100 ml
και καλό μας έκανε, ας αρχίσουμε έστω για τις διαφυγές μας το ζην ελαφρώς από πλευράς υλικών υπαρχόντων
Γ. να είναι σε σακούλα διαφανή, αν δε σου βρίσκεται, μη σκας, στο Ελευθέριος Βενιζέλος, που δεν είναι Ελληνικό, αλλά το αγαπάς, γιατί έγινε εκεί που δεν του το 'χες, θα στη δώσουν με χαμόγελο και ευχές πριν τον τελικό έλεγχο
βιβλία, πολλά, όποια θες, ταξίδι πας, δε σε εξαναγκάζει κανείς
κολάν, ζεστά και άνετα και τρώγε όσα wurst θες και πίνε όσες κανάτες weissbier αντέχεις
κάλτσες εξυπακούεται
αλλαξιές
φορτιστές για φωτογραφική και κινητό και νέτμπουκ
λίγα, πάρε λίγα, ζήσε πολλά
α, μην ξεχάσω, και τις σημειώσεις από συμβουλές φίλου που έζησε στο Μόναχο κι απλόχερα σου είπε όσα ξέρει
Και τη χαρά ότι ήρθε η ώρα να πας στη Glyptothek
Καλό Ταξίδι!

τραγούδι: Μια Ευχή, Κωστής Μαραβέγιας, αν το ακούτε στο Ηράκλειο Κρήτης, σε περίπατο βραδυνό στον Κούλε με τα κύματα να υπερβαίνουν τον κυματοθραύστη ακόμα καλύτερα
βιβλίο: διαβάστε Γιώργο Χειμωνά, ό,τι θέλετε, αλλά διαβάστε τον

ΚΙ ΑΛΛΟ, ΚΙ ΑΛΛΟ...

Όχι, δεν τσικνίζω, διορθώνω εργασίες και παρεμπιπτόντως γράφω.

Και ακούω Δημήτρη Λάγιο, Ερωτική Πρόβα, σπεύσατε αν δεν έχετε υπόψη σας, η ζωή δε θα είναι ποτέ πια ίδια, μα ποτέ...

Αυτή η ανάρτηση είναι για ένα τεράστιο ταξίδι: οι φίλοι μου. Το μεγαλύτερο της ζωής μου ταξίδιον. Αυτή την ανάρτηση τους τη χρωστώ. Φίλοι εδώ, φίλοι στα ταξίδια, φίλοι σκορπισμένοι απανταχού, κοινός παρονομαστής ότι ήταν, είναι και θα είναι φίλοι.

Κι εκείνοι που δε μιλιόμαστε - όλα είναι μέσα στη ζωή - κι εκείνοι που μιλιόμαστε καθημερινά και δη πολλάκις ημερησίως.

Ευχαριστώ που υπάρχετε και παρίστασθε όπου δει και χρη συνάμα.

Και κάτι ακόμη: δε θα ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη, και ο νοών νοείτο, γιατί δεν υπάρχουν πια. Αφ' ης στιγμής τα αφήσαμε, δε θα είναι ποτέ πια ίδια.

Κατά τα άλλα, ετοιμάζω ταξίδι, λεπτομέρειες οσονούπω.

ΠΑΤΡΑ ΙΙ, αφιερωμένο εξαιρετικά

Αυτή τη φορά δε θα είναι που να πάτε και τι να κάνετε, παρά παρεμπιπτόντως.
Στο ΠΑΤΡΑ ΙΙΙ οι λεπτομέρειες.

Η ΠΑΤΡΑ ΙΙ αφιερώνεται στους φοιτητές μου της Αρχιτεκτονικής Σχολής, στις εξαίσιες Παρασκευές και Δευτέρες πέρυσι, Τρίτες και ουκ ολίγες Δευτέρες, έτσι όπως πορευθήκαμε αυτό το ταραχώδες εξάμηνο, στο αγαπημένο πλέον Σ5, την "καλή" πλευρά, αυτή με τη θέα, και αφήστε επιτέλους τα παράθυρα ελεύθερα να μπαίνει φως!

Αφορμή το τέλος του χειμερινού εξαμήνου που μας συνέβη μόλις την περασμένη Παρασκευή και εγώ τώρα ας πούμε ότι ευτυχώ γενικώς και ειδικώς όμως ευτύχησα να έχω αυτή την τάξη με αυτή τη δυναμική, αυτές τις ατάκες και αυτούς τους φοιτητές αυτό το τρικυμιώδες χειμερινό εξάμηνο 2008.

Πάτρα λοιπόν είναι η Πανεπιστημιούλη στο Ρίο. Ο καφές - απαρεγκλίτως - στο Πάρκο της Ειρήνης πριν το μάθημα άμα τη αφίξει, και ευχαριστώ που το ανοίξατε ξανά και αδημονώ να έρθει η άνοιξη - επιτέλους πού είναι; τόσο κρύο υπέστην στις εσχατιές του κόσμου - να καθόμαστε κάτω από τον πλάτανο.

Και Πάτρα για μένα είναι ο,τιδήποτε σχετίζεται με το μάθημα και τις τάξεις μου - δε μπορώ να δω Πάτρα ανεξαρτήτως και δε θέλω κιόλας. Αγαπούσα από πάντα έτσι κι αλλιώς, αλλά τώρα πιο πολύ. Να πάτε, να πάτε, να πάτε. Και να κάνετε ό,τι θέλετε, αλλά να την αγαπήσετε οπωσδήποτε.

Τραγούδι: Τόσα καλοκαίρια, Δάκης (άσχετο-σχετικό, ξέρουμε εμείς...μου ταιριάζει στα σκαλιά της Αγίου Νικολάου, έτσι...)

Βιβλίο: Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι, έτσι, γιατί έχω αδυναμία στο Λουί (Ντε Μπερνιέρ, έλεος!!!)

LOUIS DE BERNIERES

Γιατί μιας και μιλάμε για ταξίδια, θα επιστρέψω σε ένα παλαιό ταξίδι, το πλέον αγαπημένο όλων ακόμη και, ως φαίνεται, ες αιεί.
Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, σωτήριον έτος 2002, Κεντρική Ανατολία, προσγειωνόμαστε στην Άγκυρα και επιβιβαζόμαστε στο μαγικό λεωφορείο που μας ταξιδεύει ως τις Κιλίκιες Πύλες κι ακόμα παραπέρα...
Κι ο καθένας έχει τη θέση του στο μαγικό λεωφορείο με τα υπάρχοντά μου, εν προκειμένω discman, που το θυμήθηκα, και κόκκινο τετράδιο, που έμελλε να φιλοξενήσει το θρήνο της εποχής και τμήματα αυτού που θα γινόταν Η Ελεγεία χρόνια μετά.
Κι εκεί γράφω, ακούω μουσική και διαβάζω. Διαβάζω πολλά και πολλούς και προσπαθώ στην ξένη χώρα να ταυτιστώ ξανά με τη δική μου μετά από μία δύσκολη επιστροφή από την άλλη άκρη του κόσμου.
Και διαβάζω το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Και μαγεύομαι. Και ταξιδεύω στην Ελλάδα που πάντα θα ζητώ ανεξαρτήτως προορισμού, εκεί στα βάθη της Ανατολής.
Και ο συγγραφέας του. Που τον γνώρισα, που είχα την ευκαιρία, τη χαρά και την τιμή να μεταφράζω στις συνεντεύξεις του για δύο ημέρες. Που είναι από τις ελάχιστες φορές που ο άνθρωπος δε μου φάνηκε ολίγος απέναντι στο έργο του: τουναντίον.
Αυτή η ανάρτηση είναι για το Λουί.
Και για την τύχη μου να τυγχάνω συγγραφέας και να συναντώ τυχαία ή όχι ανθρώπους σαν το Λουί.
Που χτες τυπώθηκε το βιβλίο μου και του το είπα στο τέλος της βραδιάς και με ρώτησε "γιατί δε μου το είπες;" και του απάντησα "γιατί αυτή η μέρα ήταν δική σου" και απόρησε...

Ας διδαχθούμε συνέπεια πρωτίστως και ολίγην σεμνότητα δευτερευόντως.

ΥΓ. την ταινία δεν την είδα ποτέ...

ΑΘΗΝΑ ΞΑΝΑ

Ξέρω ότι χρωστώ μία συνέχεια της Πάτρας, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ.
Χτες λοιπόν πήγα στο Gazarte, Βουτάδων κάτι στο Γκάζι, όπως βγαίνεις απ' το μετρό Κεραμεικός πάρτο αριστερά και μετά αμέσως δεξιά στη γωνία σε περιμένει απέναντι από οικόπεδο ψιλοσκαμμένο που Κύριος οίδε τι θα (απο)γίνει: lofts? χαχαχαχα, γέλασα πάλι.

Συνεχίζω: Πρωτοψάλτη-Κορκολής, Κορκολής-Πρωτοψάλτη, ένα πιάνο με έναν εκ των κορυφαίων στο είδος (ναι, τον Κορκολή εννοώ, όταν δεν προέτρεπε να ντυθείς πρόχειρα και να βγάλεις το κραγιόν σου, μεγαλουργούσε στο πιάνο), και φωνή τη φωνάρα της Αλκήστιδος, αναλλοίωτη, μαγική, τεράστια.

Χώρος ωραίος, λίγο στριμωχτός, εν συγκρίσει με άλλους δε, αλάνα. Προσπαθήστε σκληρά για καναπέδες δίπλα στη σκηνή, εκεί είναι το ταξίδι. Δευτερότριτα, ξεκινά νωρίς, 8:30, κατά τις 9 παρά έχει ξεκινήσει, ωραίο πρόγραμμα, συγκίνηση, δυνατές στιγμές, άλλες λιγότερο δυνατές, και κυρίως δύο άνθρωποι που γουστάρουν ΑΠΟΛΥΤΑ αυτό που κάνουν. Κι αυτό το εισπράττεις. Και πράττεις αναλόγως.

Τραγούδι: τραγουδάρα που τραγούδησε μοναδικά η Άλκηστις, Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, Νικολακοπούλου-Κραουνάκης, σε πρώτη εκτέλεση Γαλάνη.

LA SAGRADA FAMILIA

Είναι η ώρα που παρουσιάζουμε το έργο μας, ας πούμε. Είναι μία ώρα αμήχανη, γιατί τυγχάνω οπαδός της χαράς της ανακάλυψης.

16 Φεβρουαρίου βγαίνει το δεύτερο βιβλίο μου. Από μένα έχει φύγει αρκετό καιρό τώρα. Που θα πάει, μόνο εκείνο ξέρει.

Ταξίδι υπήρξε επί μακρόν, από την άνοιξη του 2006 που εμφανίστηκε η πρώτη εικόνα ως το αεροπλάνο της επιστροφής από τη Νέα Γη στα τέλη Γενάρη 2009 που έκανα τις τελευταίες διορθώσεις. Και σε ταξίδια γράφτηκε ως επί το πολύ. Σε αεροπλάνα, αεροδρόμια, μετρό και λεωφορεία υπό μορφήν sms ενίοτε και αν ποτέ είδατε μια τρελή να γράφει ασυναρτησίες εμπρός σας, όχι δεν τα προόριζα να τα στείλω πουθενά, ορκίζομαι, σημειώσεις κρατούσα.

Από τις κορυφαίες στιγμές μου στο ταξίδι της σαγράδα φαμίλια:

διορθώσεις στο καφέ rive gauche στην Κομοτηνή τον περασμένο Οκτώβρη.

το σελιδοποιημένο στο γραφείο της Zoe στο Kenyon College το Γενάρη κι έξω μισό μέτρο χιόνι κι ο απαραίτητος Χένρι Μουρ για τον οποίο έχω γράψει ήδη.

με τη Hello Kitty πυτζάμα στη Σαντορίνη, man on the moon, REM, και μαργαρίτα και η ιδέα περί άλαλης γάτας.

ένα μακρύ ζεστό καλοκαίρι και το ζευγάρι του χαμού να παίρνει σχήμα στο κείμενό μου.

κι άλλα πολλά: συνέβησαν πολλά τα χρόνια του σαγράδα, και πλέον για μένα δεν είναι μια ιστορία, είναι η συμπύκνωση της ζωής μου σ' αυτά τα χρόνια.
Καθώς και η χαρά του "σε πείσμα..."

Και μία εικόνα για το τέλος, άσχετη με το βιβλίο, σχετική με το ταξίδι, αγαπημένη όπως και να 'χει:
"Βγες στο μπαλκόνι να δεις", Πυξ Λαξ, πρώτη φορά, ως υπόκρουση σε τηλεοπτική σειρά αδιάφορη για μένα σε χρόνο-πληγή, το αντελήφθην.
Δεύτερη φορά, Φραγκοκάστελλο σε καλοκαίρι-χαρά, με αέρα τρελό και ακουστικά στ' αυτιά.
Τρίτη φορά, περπατώντας προς τον "Ευαγγελισμό", ό,τι είχα αναδυθεί από το μετρό, επιστρέφοντας από δουλειά που δε με αφορούσε, πλην με συντηρούσε - και θυμήσου, μην είσαι αγνώμων - ακούω το τραγούδι επίσης στα αυτιστικά ακουστικά μου, και ξάφνου, να, το φεγγάρι τεράστιο, κίτρινο και καταστρόγγυλο κάπου ανάμεσα Χίλτον και δρομέα. Πέρυσι, σε μια εποχή που ήταν λίγο πριν την άνοιξη.

Καλό ταξίδι σε ήρωες, αυταπάτες, ιστορίες και εξομολογημένες αμαρτίες. Και καλή αντάμωση κάπου ανάμεσα.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Όχι πολλά, το Πάτρα νο. 2 ακολουθεί εντός των προσεχών ημερών.
Για σήμερα, δύο πράγματα:
1. Η υπόσχεση της άνοιξης στον αέρα και η πρώτη μου ανθισμένη αμυγδαλιά.
2. Τραγούδι: "όπου να 'ναι θα 'ρθω να σε βρω", Ν. Άσιμος, όπου δει.

Καλό σας βράδυ

ΑΘΗΝΑ RELOADED

Όπερ σημαίνει ότι βγήκα στο κέντρο Σάββατο βράδυ μετά από αιώνες, ήτοι πρώτη φορά μετά τον τερατώδη από πάσης απόψεως Δεκέμβρη.
Και δεν έβρεχε, και είχε κρύο ωραίο και καθόλου υγρασία μετά από καιρό και μία υποψία ωραίου Αττικού βοριά και κυκλοφορούσε κόσμος και κυκλοφορούσα μαζί και ήμουν ασφαλής και δεν πατούσα σε σπασμένα γυαλιά και δεν έκαιγε κανείς τίποτα, πουθενά και ο βίος ήτο κανονικός.
Και θυμήθηκα γιατί παρ' όλ' αυτά επιμένω να ζω εδώ. Κι αυτό ήταν καλό.
Που πήγα δεν έχει σημασία. Έχω πάει και σε καλύτερα, εξ ου και δεν το προτείνω κιόλας.
Να πάτε να δείτε το Μπέντζαμιν Μπάτον, ως αλλαγή σε μία σειρά ταινιών με βάρος, Revolutionary Road κλπ., που ναι μεν, αλλά δε μπορώ να επωμιστώ τόσο βάρος. Όχι τώρα. Είναι γεγονός ότι θυμίζει Φόρεστ Γκαμπ, όπως διάβασα κάπου. Εμένα ο Φόρεστ μου άρεσε, συγκαταλέγεται δε στις κορυφαίες ταινίες μου. Δεν είναι, μόνο θυμίζει. Είναι μία αφελής, όμορφη ιστοριούλα, με όμορφους ανθρώπους, και πιστεύω ότι τα επόμενα μαλλιά μου θα είναι μακριά και ίσια στο χρώμα του χαλκού.
Καλό μήνα!