Ο ομφαλός της γης...

...και άλλες περιπέτειες ταξιδιωτικού πάντα τύπου, άλλως πως Δελφοί, κυρίες και κύριοι. Σωτήριον έτος 2010, περί τα εννέα χρόνια αργότερα, Θεέ μου, πώς πέρασαν τόσα χρόνια, σε ένα εκδρομικό πούλμαν, τότε με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών φοιτήτρια, τώρα με το ΑΠΚυ καθηγήτρια και δικούς μου φοιτητές. Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στα παιδιά της ΑΣΚΣΑ, που εκδράμαμε δεξά κι αριστερά την περίοδο 2001-2002.

Το δελφικό τοπίο είναι λατρεμένο και δεν περιμένει εμένα να το λατρέψω. Αλλά εγώ το λατρεύω έτσι κι αλλιώς. Και καθ' οδόν, η ακρόπολη του Ορχομενού, μη με κοιτάς εμένα απειλητικά χρυσή μου βουνοκορφή σε ανέβηκα κάποτε και περπατούσα στα ριζά όλο χαρά και χάρη, take that!

Και άλλα τινά, όπως η σκέψη ότι κάπου μέσα μου κατοικεί μία ανεπίδοτη συγγνώμη, θα μου πεις από την άλλη δικιά μου είναι, άμα γουστάρω την επιδίδω κιόλας...Εν πάση περιπτώσει, στους Δελφούς επέστρεψα μετά από χρόνια με αφορμή ένα συνέδριο, στο δελφικό τοπίο μίλησα για την ιδέα του τοπίου με αφορμή το μύθο της Αρκαδίας, τρέχα γύρευε.

Οι Δελφοί είναι το ιερό βεβαίως του Απόλλωνος και από την κάτω πλευρά του δρόμου της Αθηνάς, ναι αυτό το μισό στρογγυλό κτηριάκι που αντικρύζετε και έχετε αντικρύσει πολλάκις σε γραμματόσημα και αφίσες του ΕΟΤ, αυτό. Ήταν μαντείο περίλαμπρο, πήγαινε κόσμος και ντουνιάς μια φορά κι έναν καιρό, μας τα μαρτυρά ο Ηρόδοτος ο καλός μου, αργότερα το ήλεγξαν και οι Αιτωλοί τα χρυσά μου, στήσανε και τρόπαιο άμα τη αναχαιτίσει των Γαλατών, αμέ, τώρα είναι κλειστός ο αρχαιολογικός χώρος από το πολυγωνικό τείχος του ναού και πάνω ένεκα σεισμικών δονήσεων και τρελών κατολισθήσεων.

Είναι και η Κασταλλία μες στην τούρλα του Σαββάτου δεν πρόκαμα να τη δω αυτή τη φορά και για δυνατούς λύτες είναι και το Κορύκειον Άντρον, σπηλιά διόλου κακή καταβουνού, αν είστε της ανάβασης, να πάτε, κατά προτίμηση όχι καταχείμωνο.

Οι Δελφοί αυτή τη φορά ήταν αμυγδαλιές, ομίχλη απ' αυτή που κόβεται σαν καμαμπέρ, Αράχωβα, περαστική μόνο, δε μπόρεσα καλή μου Αράχωβα να σε τιμήσω, σόρι κιόλας. Οι Δελφοί ως χωριό είναι κατά πολύ συμπαθέστερο της Αραχώβης, ας μου επιτραπεί bitte, και προσκολλημένο στην υπέροχη, ανυπέρβλητη δεκαετία του 1970, σε σημείο να περιμένω εναγωνίως το Βόγλη να ροβολάει τις πλαγιές για να μου προσφέρει μύγδαλα, αναφωνώντας στάσου. Δε φάνηκε, μην και τον είδατε πουθενά;

Που να φάτε: όπου βρείτε, δεν έχει το τρελό φαί, εκτός από ένα σούπερ τουριστίκ με φολκλόρ μουσική, λατρέψαμε το φολκλόρ και θυσιάσαμε ώρες ολόκληρες στο βωμό του τον σκεπασμένο με κιλίμια χειροποίητα. Αυτό τώρα που δεν ενθυμούμαι η τάλαινα πως το λένε είναι από την άλλη άκρη του χωριού, δηλ. πρόσεξέ με, το 'χω: περνάς τον αρχαιολογικό χώρο, φτάνεις στο χωριό, περνάς όλο το χωριό, φτάνεις στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο, περνάς το ΕΠΚ, φτάνεις στον επαρχιακό δρόμο, προσεύχεσαι μη σε κόψει κανά διερχόμενο πούλμαν και φτάνεις στο εν λόγω εστιατόριο που είναι τεραστίων, δεν το χάνεις δηλ. και κάθεσαι και τρως υπέροχα και ρίχνεις και κανά χορό. Εγώ ζήτησα παραγγελιά απ' το συνάδελφο Αντώνη το "ούλα χαλάλι σου", άβυσσος η ψυχή του πιωμένου ανθρώπου, τι να λέμε τώρα...

Που να μείνετε: αν δε σας φιλοξενήσουν στο ΕΠΚ, όπως εμάς, που παρεμπιπτόντως εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου που έδωσε ο εγκέλαδος πιστοποίησα ότι είναι και αντισεισμικό, μείνετε στο Βούζα, άκομψο όνομα, στοιχειωδέστατες υποδομές, η καλύτερη θέα έβερ στους Δελφούς.

Αυτά και εις άλλα με υγεία.

Ακούω Του Αιγαίου τα μπλουζ, για το έλα Απόλλωνα έλα, στίχοι-μουσική-ερμηνεία Κ. Μπίγαλης.
Δε διαβάζω η έρμη, διορθώνω -εξετάσεις και παρεμπιπτόντως γράφω καμιά ανάρτηση, για να μην ξεχνιόμαστε...