αυτή τη φορά η εκκλησία, που δεν τελείωσε, όχι, αλλά άνοιξε και λειτούργησε, έγιναν δηλ. τα καθ' ημάς θυρανοίξια - δεν ξέρω αν το λένε και οι άλλοι έτσι...
έργο του κυρίου Γκαουντί, αυτουνού των modernistas, εμένα δε μ' αρέσει ιδιαίτερα γενικώς, η σαγράδα όμως μου αρέσει ειδικώς, κυρίως γιατί δεν τελειώνει ποτέ. Ποτέ; Χμ...Τις προάλλες που την είδα είχε σαφώς προχωρήσει από το 2001. Λένε ότι θα τελειώσει το 2026. Άρχισε κάποια στιγμή το 19ο. Καλά το πάει ο μάστορας.
Α, ναι. Είναι στη Βαρκελώνη. Εκεί που είχα πάει το 2001 και ξαναπήγα το 2011. Nice! Η Βαρκελώνη είναι ωραία. Είναι δε και δημοφιλής, δεν περιμένεις εμένα να στο πω. Την προηγούμενη φορά είχα μείνει κοντά δυο μήνες. Αυτή τη φορά κοντά δυο μέρες, πως τα φέρνει η ζωή...
Έχει καινούργιο αεροδρόμιο, πλην δεν έχει κάτι της προκοπής να ψωνίσεις, εκτός από παιδικά, εξαιρετικά παιδικά - επίσης, δεν έχει κάτι της προκοπής να φας. Παράκληση προς αεροδρόμια, εξαίρεση το SFO: σκεφτείτε και τον κόσμο που θέλει κάτι ωραίο, φρέσκο και όχι με 1,000,000 θερμίδες, ευχαριστώ. Είχε βέβαια άπειρες κάβες (κρασιά, όχι χώρους, το αφρώδες της Ισπανίας) σε τιμές θεϊκές, αλλά βαριόμουν να κουβαλάω, τι να κάνω.
Που να πας τώρα κι εσύ; Να πας στη Μποκερία, την αγορά φρέσκων προϊόντων, μία πανσπερμία, η χαρά της ζωής σε φρούτα, λαχανικά, κρέατα και χαμόν, αχ αυτά τα χοιρομέρια, αχ...Εκεί παραδίπλα, πέρνα τη Ράμπλα, πας και στην Ερμού, μην το κάνεις θέμα, μπες στα στενοσόκακα του Ελ Ραβάλ, και κάτι θα βρεις, αν μη τι άλλο, άπειρες photo ops.
Αυτή τη φορά πήγα σε μία περιοχή που δεν είχα ξαναπάει. Εκεί που είναι το πανεπιστήμιο, με πράσινο, σπιτάκια με μπουκαμβίλιες, δηλ. δεν τα λες και σπιτάκια, ωραιότατα ήσαν. Θα ανέβαζα και τις παλαιές φωτό μου, αλλά δεν ξέρω που είναι, sad. Οπότε, here's a flower for you.
Μετά γύρισα. Πολύ καλημέρα σας.
Καιρό έχω να σας ενημερώσω για το τι διαβάζω και το τι ακούω κι όσο να 'ναι έναν καημό θα τον έχετε. Λοιπόν, διαβάζω αλληλοδιαδόχως (για να θυμηθούμε τους κλασικούς, Χρύσα Παραδείση, και μ' εβαζε η μάνα να ανακατεύω μίγματα κέικ με την τομάκλα ανά χείρας, αχ μάνα, αχ κέικ - δίαιτα - Χρόνια Πολλά, μαμά!) Το Κοιμητήριο της Πράγας, Ουμπέρτο Έκο, και το Λεμονοδάσος, Κοσμάς Πολίτης, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, τι γυρεύεις τώρα. Διάβασα την Περίπτωση Φίνκλερ και έχω καβάντζα τα Σταφύλια της Οργής. Ό, τι να 'ναι, I know, άλλοι το λένε eclectic. Δύο θετικά: α. σε δουλειά να βρισκόμαστε, β. και κυριότερον, επανήλθε η όρεξη για ανάγνωση λογοτεχνίας που μέσα σ' έναν μακρύ, λίαν δυσοίωνο χειμώνα, είχε παραμεριστεί. Ο χειμώνας πέρασε, κάτι ερασιτεχνικά κρύα σε γκεστ εμφάνιση δεν πτοούν πόδια εξασκημένα στη σαγιονάρα, και ήλθε ορμητική η διάθεση, εκτός των άλλων, και για διάβασμα.
Ακούω διάφορα επίσης, χτες συγκεκριμένα αυτό: Αγκριτζέντο, Γιώργος Νταλάρας ερμηνεύει, Μουσική και Στίχοι του Γιώργου Ζήκα, με ολίγον φοκλόρ στις συνοδευτικές φωτό, έτσι, για να γουστάρουμε.
Και μιας και σε βρήκα, τσάκο κι αυτό: Του κάτω κόσμου τα πουλιά, ξανά Νταλάρας (γιατρέ μου, να το κοιτάξω;), Στίχοι Μάνος Ελευθερίου, Μουσική Σταύρος Κουγιουμτζής.
Πάω να κρεμάσω τις Κυκλάδες στ' αυτιά μου, μπούχτισα τον αστικό μου βίο. Σας φιλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου