έλεγα, λοιπόν, αφελώς για την άνοιξη που τίποτα δεν άνοιξε κλπ. Η άνοιξη άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, και το κρασί ήταν ξινισμένο, if you know what I mean, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς ο κόσμος κυριολεκτικά φλέγεται, δονείται, μετατοπίζεται, μολύνεται, οι ασκοί έγιναν ασκάκια στη μικροκλίμακα.
Κατά τα λοιπά, τ' είχες, Γιάννη, μ' έβγαλε ο δρόμος για άλλη μια φορά στη Ρώμη, περίπου ένα χρόνο μετά την τελευταία επίσκεψη στην αιωνίως αγαπημένη αιώνια πόλη. Έβρεχε στη Ρώμη αυτή τη φορά, έβρεξε πολύ, βράχηκα πολύ, οι φωτογραφίες μου βγήκανε βρεγμένες, στη Φοντάνα δεν έπεσα ως άλλη Dolce Vittική μορφή, που να βάλεις στράπλες με τόσο κρύο από τη μια, ήταν αδιάβατοι οι δρόμοι ένεκα εθνικής εορτής από την άλλη: 150 χρόνια από την ένωση και την ίδρυση του κράτους τους γιόρτασαν οι γείτονες κι όλα έγιναν τρικολόρε, ακόμη και τα παρτέρια με τα κυκλάμινα, εξαιρετικό.
Τι έκανα στη Ρώμη; Κλασικά: μουσεία, έφαγα, ήπια, τα έκαψα όμως γιατί ξεποδαριάστηκα, κι αυτό να κάνεις κι εσύ, αγαπημένε αναγνώστη: Ρώμη ίσον ξεποδάριασμα, καίτοι αυτή τη φορά έπαιξε και λεωφορείο και μετρό και τρένο και ταξί, δεν έχω παράπονο.
Ίζολα Τιμπερίνα: σιγά το νησί που έλεγε και το αλήστου μνήμης γκράφιτι που είχε κυκλοφορήσει μια φορά κι έναν καιρό με αφορμή μία προσβλητική δήλωση μάλλον για κάποια πρώην του γράφοντος το μήνυμα σε τοίχο της Μήλου. Θέλω να πω ότι πας εσύ τώρα, περνάς τη γέφυρα, σκέπτεσαι μεν "μα καλά, χωράει κοτζάμ νησί στον Τίβερη", αλλά μια προσδοκία νήσου την έχεις, άνθρωπος είσαι, και περνάς λοιπόν, έλεγα, και βλέπεις δυο δέντρα, ένα νοσοκομείο - αντικέ, δε λέω, και κάτι σχολεία που το επισκέπτονται - το νησί, όχι το νοσοκομείο! Μια χαρά. Μετά συνεχίζεις τη ζωή σου.
Έκπληξη: στην Ara Pacis, που είχε μετατραπεί σε Ara Irae, καθώς είχε κόσμο, πολύ στριμωγμένο κόσμο, είχε έκθεση τεραστία Chagal, κι εμείς το Μαρκ τον αγαπάμε και τον απολαύσαμε, καταπληκτική! Το κτήριο τώρα που περιβάλλει το βωμό, Richard Meier, κλασικά, όταν ήμουν μικρή και δεν πολυσκάμπαζα περί αρχιτεκτονικής, ήθελα να μου χτίσει το σπίτι μου, μετά μου πέρασε. Λίγη υπόλευκη πέτρα, αδρώς κατεργασμένη, λίγος βωμός, λίγο γυαλί, πολύ συγκεκριμένα, μια λιμνούλα, ε, αυτά. Αδιάφορο, αν μου επιτρέπεται φυσικά.
Αυτά τα δέντρα τώρα είναι τεράστια και τερατώδη, τράβηξα δε ογδόντα εκατομμύρια φωτό για να τα αποδώσω, αλλά δεν το κατόρθωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου