santa baby

Η αποσκευή έφτασε.
Η μία αποσκευή. Η δική μου.
Η άλλη δεν έφτασε ακόμη. Η κάτοχος την περιμένει από τις 8 π.μ. σήμερα και από τη Δευτέρα το βράδυ γενικώς.
Πολλές παρατυπίες με πρόσχημα-καραμέλα τον καιρό. Οι περιστάσεις κάνουν τον άνθρωπο. Ο διευθυντής του Heathrow απαρνήθηκε το bonus του έμπλεως - θέλω να ελπίζω - αισχύνης για τα αίσχη που γνώρισε το αεροδρόμιο της ευθύνης του. Ο διευθυντής της Aegean τι θα κάνει άμα μάθει; Που θα μάθει.

ο Σάντα βγήκε λίγο ανάποδος φέτος. Τι να κάνουμε;

Bristol

μήπως καλύτερα με πλοίο τελικά;

Το Bristol ήταν ο τελευταίος σταθμός πριν την αγρανάπαυση των Χριστουγέννων. Στο Bristol απέθανε το i-phone μου και μου το κάνανε restore στο Apple Store κάτι καλοί κύριοι - ο εξής ένας, ο Andrew. Andrew ήτο και ο νέος στο ξενοδοχείο μου, το Clifton bed and breakfast, έμοιαζε δε με το Sheldon Cooper, στα 22 - για την ηλικία τον ρώτησα, δεν το μάντεψα.

Στο Bristol πήγαμε για το Theoretical Archaeology Conference, μιλήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, χάσαμε μια βαλίτσα και επιστρέψαμε με ένα κινητό χωρίς επαφές, χωρίς τις φωτογραφίες της πρώτης ημέρας και χωρίς ελληνικά. Τα ελληνικά αποκαταστάθηκαν εύκολα. Οι επαφές σιγά-σιγά. Οι φωτογραφίες ποτέ. Η βαλίτσα μου είναι στο Μιλάνο από τη Δευτέρα. Φήμες αναφέρουν ότι μετά από τρεις ημέρες και άπειρες εργατοώρες σε τηλέφωνα και email ενδέχεται να τη δω αύριο - ή και όχι. Το "ή και όχι" ήταν η έκφραση που Πρωτοχρονιά του 2010 στο Κάιρο αποφάσισα να υιοθετήσω για όλη τη χρονιά. Θα την εγκαταλείψω οσονούπω, οπότε είπα να τη μεταχειριστώ λιγάκι ακόμη. Δεν έχω βρει ακόμη αντικαταστάτη για το 2011, μου 'ρχονται κάτι όχι ιδιαίτερα κομψά, ένεκα η ένταση των ημερών, αλλά λέω να δώσω τόπο στην οργή κι αφού αποχαιρετίσω το ανυπόφορο 2010 με χαρά περισσή, να υποδεχτώ το 2011 για αλλαγή στην Ελλάδα και με μία σχετική, συγκρατημένη οπωσδήποτε, αισιοδοξία.

Το Bristol ήτο, λέει, το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Αγγλίας επί βιομηχανικής επανάστασης. Και του φαίνεται: αν θες να δεις βιομηχανική επανάσταση, ροβόλα κατά το λιμάνι, στα docks, όπου έχει παρκαριστεί και έκπαγλο πλοίο ιστιοφόρο χρυσοποίκιλτο, άμα βγάλεις εισιτήριο μπορείς και να το χαζέψεις από κοντά, αλλιώς απέξω. Διατηρούνται οι ράγες των βαγονιών που μετέφεραν τα φορτία το πάλαι ποτέ. Ετοιμάζεται και θα ανοίξει μέσα στο 2011 το μουσείο The Shed δίπλα στα docks με την ιστορία της πόλης από την προϊστορία έως σήμερα, με άφθονο υλικό και για τη βιομηχανική επανάσταση.

Πως θα πας: θα πάρεις το τρενάκι απ΄ το Paddington και θα φτάσεις σε δύο ώρες, περνώντας από διάφορα εξωτικά, μεταξύ άλλων το Bath, στο οποίο δεν αξιώθηκα να πάω ούτε αυτή τη φορά, παρότι κατά ορισμένους είναι η ομορφότερη πόλη της Αγγλίας. Η ομορφότερη πόλη της Αγγλίας, ορισμένοι, είναι το Λονδίνο, end of story, και μη με τσιγκλάτε γιατί έχω και τα νεύρα μου.

Που θα μείνεις: το Clifton ήτο καλή επιλογή, ζήτα ανακαινισμένο δωμάτιο για να μη βρεθείς στο δωμάτιο υπηρεσίας (σοφίτα), όπως εμείς που όμως όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις σε αυτό το ταξίδι αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας και κάναμε κουράγιο στα μικροσκοπικά πλην γραφικά δωμάτιά μας. Και απέναντι έχει το St. Paul, για δες:

ενώ λίγο παρακάτω το Student Union, με την Αθηνά Παλλάδα:

Στο υπόγειο είναι η έκπληξη. Εστιατόριο Racks με καλό πρωινό, τέλεια ατμόσφαιρα κατακόμβης, ωραία συλλογή από τσάγια και μαρμελάδες. Τα baked beans ούτε αυτή τη φορά κατόρθωσα να τα παλέψω. Πάλεψα όμως τα cornish pasties μέχρι τελικής πτώσεως, ήτοι κρεατόπιτα εξαιρετική:

Μιας και το 'φερε στο φαΐ η κουβέντα:
Brown's, για πρωινό και βραδινά ουίσκι(α) κάτω από τη σόμπα, στους -10, στο αγιάζι,  γιατί εντός δεν καπνίζουμε.
Albion, Clifton Village, για φαΐ και ποτό.
The Old Hatchet Inn, Bristol's oldest pub, όπως αυτοδιαφημίζονται, εξαιρετική κουζίνα, εξαιρετικές τιμές, ατμόσφαιρα δεν το συζητώ, κρύο ανελέητο μέσα κι έξω, ένας κύριος μας είπε ότι ήθελε να φάει μια πατάτα μας, τελικά αστειευόταν - έμφαση στο μπάρμαν που τόσο φέρνει σε πειρατή, χωρίς φαντάζομαι να το επιδιώκει.

 Εγώ κάνω την κλίμακα, το καπέλο βρίσκεται στη βαλίτσα, προσευχηθείτε να το ξαναδώ σε 3D.

Τι να δείτε: Το Μουσείο, ένα είναι μέχρι να ανοίξει το Shed, δες παραπάνω. Δίπλα στο Wills Memorial που έγινε το συνέδριο. Τι να δείτε στο μουσείο:

α. Τον αγαπημένο Banksy. Δεν ήξερα ότι είναι Μπριστολιανός, τον αγαπώ.
β. κάτι λίγα αιγυπτιακά.
γ. κάτι σκόρπια προκολομβιανά.
δ. κάτι κρυμμένα ασσυριακά.
ε. πολλές πορσελάνες και γυαλιά.
στ. αρκετά ασημικά.
ζ. πολλά και αρκούντως τρομακτικά προϊστορικά ζώα.

megaloceros giganteus

η. ευρωπαϊκή ζωγραφική μέχρι σύγχρονη.
θ. ορυκτά και τριλοβίτες, αμμωνίτες κλπ.

Η είσοδος είναι δωρεάν και έχει και lockers.
Να δείτε επίσης την κρεμαστή γέφυρα στο Clifton Village, του 19ου, ενός κυρίου Brunel δημιούργημα, μου θύμισε κάτι Αμερικές, κάτι Καλιφόρνιες, κάτι δε βαριέσαι τώρα, τέτοια ώρα...Ωραία είναι, αξίζει να τη δει κανείς. Και να τη φωτογραφίσει, εγώ δεν...

Τι διαβάζω, καιρό έχω να σας ενημερώσω και θα έχετε σκάσει από αγωνία και λαχτάρα συνάμα: High Fidelity, αγαπώ Nick Hornby, ο Άγγλος Λένος Χρηστίδης, τον οποίο αγαπώ, γνωστό αυτό. Άλλος αγαπημένος, Παύλος Μάτεσις, στο νοσοκομείο σε βαριά κατάσταση, ευχές.

Τι ακούω, μετά τον Umeyabashi, κατόρθωσα να συνέλθω, ακούω κάτι Bach που είναι και των ημερών, μία κατάνυξη, ένα θείο βρέφος, κάτι. Α, φέτος δε στόλισα δέντρο. Την είδα εναλλακτικά με αλεξανδρινό, ρόδια και ένα πλουμιστό χαλί που δίνει μία νότα γιορτής.

Καλά Χριστούγεννα!

at your own risk, ή αλλιώς το άλλο πρόσωπο του ταξιδιού

Ως γνωστόν, μου αρέσει να ταξιδεύω. Ταξιδεύω συχνά και σχεδόν πάντοτε ταξιδεύω με μία βαλίτσα σε μέγεθος χειραποσκευής με δυνατότητα επέκτασης, με ανάγλυφες βελουτέ καφέ και μπεζ βούλες.
Μετά από χθες το βράδυ ίσως χρειαστεί να αρχίσω να καλλιεργώ την ιδέα ότι η βαλίτσα μου κι εγώ έφτασε η ώρα να χωρίσουμε, για να παραθέσω άλλον έναν κλασικό, καιρός μου ήτανε (Καρβέλας, για την ιστορία, άσμα "Εμείς").

Η βαλίτσα μου αυτή τη στιγμή είναι μόνη, δηλ. χωρίς εμένα, γιατί κατά τα λοιπά είναι περικυκλωμένη από χιλιάδες άγνωστες βαλίτσες, σε μία χώρα που συναντιούνται οι χαμένες βαλίτσες. Δεν έχω καμία πληροφορία, γιατί η Lufthansa με παρέπεμψε στον ΕλΒενιζέλο κι ο ΕλΒενιζέλος μιλούσε ολημερίς. Βρήκα ένα website που με τον αριθμό αναφοράς της δήλωσης απώλειας βλέπεις αν βρέθηκε κάτι - δε βρέθηκε.

Στατιστικά, το έχω ξαναγράψει, στα τόσα ταξίδια, ή θα γνωρίσεις έναν μεγάλο έρωτα, ή θα χάσεις μια βαλίτσα. Εμένα όμως η βαλίτσα μου ήτο μεγάλος έρως και τα υπάρχοντά της, τα ταπεινά ρούχα, παπούτσια και λοιπά είδη, ήσαν δικά μου, ολοδικά μου και με θλίβει που τα αποχωρίστηκα τόσο βάναυσα και αναπάντεχα. Η βαλίτσα που πάντοτε ξεχείλιζε, που πάντοτε έπρεπε να κάθομαι πάνω και να ζουλάω από δω κι από κει για να κλείσει, η βαλίτσα που αγόγγυστα υπέμενε την κακομεταχείριση στα αεροδρόμια του κόσμου, η  βαλίτσα που είχε καταβρωμίσει απ' τα πέρα-δώθε, η  βαλίτσα που την ξεχώριζα από μακριά στον ιμάντα αποσκευών άμα τη αφίξει και την έπαιρνα πασιχαρής και γυρίζαμε σπίτι, εγώ κι η βαλίτσα μου, η βαλίτσα που έμενε μισάνοιχτη στο σαλόνι και άδειαζε κατά το πως με βόλευε, η βαλίτσα που σε περιόδους αγρανάπαυσης κατοικούσε στην αποθήκη μαζί με τη μεγάλη  βαλίτσα, δεν είναι πια εδώ. Και είμαι απαρηγόρητη. Δε χρειάζεται πολύ ο άνθρωπος για να είναι απαρηγόρητος. Αρκεί μία μικρή βαλίτσα. Ή μία μεγάλη βαναυσότητα. Ή μία αναπάντεχη ρωγμή. Ή μία τεράστια κούραση. Ή και κάτι άλλα πράγματα. Εμένα ήταν η βαλίτσα.

Επέστρεψα από ένα ταξίδι στο Bristol, που πολύ γκαντεμιάστηκε εξαρχής. Εγώ επέστρεψα αρτιμελής και σχετικά άνετα, αν ληφθεί υπόψη η γενικότερη κατάσταση στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Με ενημέρωσαν ότι ο επίτροπος της ΕΕ θα επιβάλει πρόστιμα για το μπάχαλο: ως αυτόπτης, αυτήκοος και κυρίως παθούσα, ν' αγιάσει το χεράκι του, έρχομαι να δηλώσω. Το Heathrow που εγώ κι η βαλίτσα μου τόσο είχαμε αγαπήσει κατά το παρελθόν, υπήρξε για κάτι περισσότερο από 5 ώρες χθες ο χειρότερος εφιάλτης που έχω ζήσει σε αεροδρόμιο, με εκπροσώπους τόσο αεροδρομίου όσο και αερογραμμών άφαντους, ένα πλήθος εξαγριωμένο, ένα website που έλεγε ψέματα, ένα σύστημα ελέγχου, αφού όμως τα έβγαζες πέρα μόνος σου με τα παλούκια του όχλου και της αποδιοργάνωσης, που σε απαξίωνε παντελώς και ποικιλοτρόπως - νέο φρούτο: μου συνέβη στο Μόναχο και χθες στο Μιλάνο: έλεγχος εξαρχής και στο transit, δηλ. στη μετάβαση από ασφαλή περιοχή σε ασφαλή περιοχή. Ότι, δηλ. τι; Μέσα στο αεροπλάνο κάνω το σουτιέν σφεντόνα; Είμαι έξαλλη, νιώθω αδύναμη κι ανυπεράσπιστη ως πολίτης, ως μέλος ενός πολιτισμού έστω κατ' επίφασιν, ως επιβάτης και ως καταναλωτής κυρίως.

Αλλά αυτή η ανάρτηση αφορά τη βαλίτσα μου και αφιερώνεται σ' αυτή. Αν καμιά φορά, σε κανένα μαγαζί lost and found βρείτε μία λεοπάρ liz claiborne να της φερθείτε με στοργή και προδέρμ. Αν αυτές τις μέρες σε κανένα αεροδρόμιο από δω ως την Καλκούτα, τη δείτε, να μου το πείτε. Αν ταξιδέψετε, οπλιστείτε με θάρρος και υπομονή. Αν σας κακομεταχειρίζονται, να το αναφέρετε και να το καταγγέλλετε. Αν είστε κολλημένοι σε καμιά Ευρώπη, θα σας σκέφτομαι λίγο περισσότερο αυτή τη φορά. Να πάτε στις Ευρώπες και να περάσετε και καλά, αλλά την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε ή θα ακούσετε ότι είμαστε τριτοκοσμικοί και ανοργάνωτοι κλπ., σκεφτείτε και τα δικά τους χαΐρια ένεκα, λέει, καιρικών συνθηκών. Αφορμές υπάρχουν πάντα. Στο διά ταύτα, τα πάντα είναι διάτρητα.

Ο αξιότιμος κύριος Wong Kar Wai

και οι ταινίες του. Ταξίδια μεγάλα. Και ο κύριος Shingeru Umeyabashi, ουφ το έγραψα, για τις μουσικές. Και του Βονγκ και κάτι άλλων - π.χ. A Single Man, στο δεύτερο μαζί με τον Abel Korzeniowski, επίσης καλός κύριος.

Χτες το  βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο Shingeru έδωσε τα ρέστα του. Και η ορχήστρα συμπαθής και το κοινό ήταν εκεί. Μόνο στο τέλος το ανκόρ το ξεχείλωσε λιγάκι ο ζων εν μέσω κρίσης Έλλην. Τελείωσε η συναυλία, αγάπη μου, όβερ, καπούτ, πως το λένε;

Τέλος πάντων, εμένα το θέμα μου ήταν ο Βονγκ και οι ισοπεδωτικές του ταινίες, που είναι ισοπεδωτικές γιατί αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως την απόλυτη ματαιότητα και το απόλυτο ανεκπλήρωτο κι αυτό σε πραγματικές διαστάσεις είναι το απόλυτο ξενέρωμα και η απόλυτη σαπουνόφουσκα μαζί, πλην κινηματογραφικά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο. Μέγιστο ταξίδι όταν ο κυριούλης του In the mood for love φιλάει επιτέλους την κυριούλα κι εκείνη περιφέρεται με τα κραγιόν χυμένα, το βλέμμα αλλοπαρμένο και κάπως σαν ολόκληρη, κάπως σα φιλημένη. Κι από πίσω οι μουσικές του Shingeru. Γιατί, γλυκέ μου Ιάπωνα; Γιατί μας απογειώνεις; Αφού θα ξαναγυρίσουμε.

Και προχτές το βράδυ, κόσμος, ξύδια, μεγάλα ταξίδια. Ευχαριστώ. Και πολλά χαμόγελα. Και πολλά "παφ!".

Κι ένα βράδυ πριν κάτι βράδια, ένας σεμνός συγγραφέας-σκηνοθέτης, ένας κουραστικός άλλος σκηνοθέτης, ένας στο όριο του μύθου τρίτος σκηνοθέτης, κι ένας τέταρτος, εξίσου μυθικός και πιο ταλαιπωρημένος, μία σκηνοθέτις να λέει μια ιστορία που κάτι μου θύμισε που είχε ειπωθεί σ' ένα σινεμά από κάτι κοριτσάκια στο όριο της αφέλειας πριν χρόνια, μια ηθοποιός γνωστή μου είπαν - εγώ δεν την ξέρω, σόρι κιόλας - που δε μπορούσε να ομιλήσει την ελληνική και δε μπορούσε να χειριστεί το κοινό της - τι σόι ηθοποιός, μη με ρωτάς, γιατί έχω τις στραβές μου σήμερα, ένα παλιακό σινεμά με χαρακτήρα, διάφοροι γνωστοί κι άλλοι τόσοι άγνωστοι, μια ζεστή νύχτα με εσάνς σκουπιδιών στην Αθήνα, πέρασαν κιόλας δυο χρόνια απ' το Δεκέμβρη του '08 που προηγήθηκε του ταξιδιού που αποτέλεσε την αφορμή για το παρόν ιστολόγιο και, πλάκα-πλάκα. κλείνουμε δύο χρόνια - κι άλλα γενέθλια, χαχα - κι ούτε που το πήραμε χαμπάρι.