...ου μ' εθέσπισεν...,
ενδέχεται κάποιοι να το θυμούνται απ' το Σεφέρη, αρχικά από την Ελένη του Ευριπίδη.
Κύπρος, όπου πήγα για πρώτη φορά εν έτει 1997, φοιτήτρια της ενδόξου Φιλοσοφικής Αθηνών - την πέρασα ένα κομψό χεράκι στην "Ελεγεία", αυτή τη στιγμή δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ.
Θα ασχοληθώ όμως με την Κύπρο. Το 1997 περιοδεύσαμε - δε θυμάμαι και πολλά.
Θυμάμαι το Κούριον, το φως στο αρχαίο θέατρο κι από κάτω θάλασσα, θυμάμαι τη διαδρομή προς Πάφο, το φως κι από κάτω θάλασσα, θυμάμαι Απρίλιος ήταν και καήκαμε λιγάκι από τον ήλιο και πολύ από τα νιάτα μας τα μαρμαίροντα, αυτό.
Ξαναπήγα το Σεπτέμβρη του 2008 για συνάντηση καθηγητών του ΑΠΚυ και το Σ-Κ της Πρωτομαγιάς για τον ίδιο λόγο. Το αεροδρόμιο της Λάρνακας έχει κάτι από Ελληνικό, που πολλάκις έχω δηλώσει ότι νοσταλγώ για πολλούς λόγους, καίτοι ομολογουμένως το ΕλΒενιζέλος με εξυπηρετεί, ειδικά τώρα με το δεύτερο περίπτερο Κορρέ και τον αντίστοιχο Ελευθερουδάκη προς τις εξόδους Α, οπότε και δε χρειάζεται να τρέχεις από την άλλη πλευρά.
Στην Κύπρο είχε ζέστη και τις δύο φορές, ειδικά τώρα που εδώ είχε κρύο, πολύ κρύο. Όταν πας Κύπρο, να θυμηθείς, ζήτα παράθυρο στο αεροπλάνο, μόνο παράθυρο, η διαδρομή πάνω απ' το Αιγαίο είναι φανταστική και οι μέρες συνήθως καθαρές, οπότε και τα περιγράμματα των νησιών στη διάθεσή σου για να θυμηθείς που είχες πάει με ποιον, τις παραλίες να τις μετρήσεις μία-μία, να νιώσεις στο πετσί σου ζεστά αχνιστά μεσημέρια αποχαύνωσης καλοκαιρινής και κάπως έτσι να περάσει η μία και μισή περίπου ώρα που διαρκεί η πτήση και να φτάσεις. Και να βλέπεις και τα καράβια να περνούν από κάτω και να θυμάσαι ότι δε θ' αργήσεις να βρεθείς κι εσύ επιβάτης με προορισμό κάπου στο αρχιπέλαγος.
Η Λάρνακα δεν είναι μακριά απ' τη Λευκωσία. Η διαδρομή δεν είναι ιδιαίτερη, αυτή τη φορά δε ήταν κάπως πράσινη, εν αντιθέσει με την τρομακτική ξεραΐλα του Σεπτέμβρη. Και παντού οι καφέ πινακίδες προς αρχαίους τόπους, για να μην ξεχνάς ότι αυτό το νησί δεν είναι αρχαίο, είναι πανάρχαιο.
Λευκωσία: εμένα μου αρέσει. Το Αρχαιολογικό Μουσείο, να πάτε, δεσμοί συγγένειας πολιτισμικής πάντοτε υπήρχαν, ωστόσο οι κυπριακές αρχαιότητες έχουν κάτι ιδιαίτερο - παρεμπιπτόντως, προσφάτως άνοιξε και η πτέρυγα κυπριακών αρχαιοτήτων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ναι, αυτό της Πατησίων, να πάτε, ωραία οργανωμένη έκθεση, μπράβο στους επιμελητές.
Λευκωσία πλέον ίσον Οκτάνα. Οίκημα παλαιό και πανέμορφο. Όνομα που παραπέμπει σε Εμπειρίκο, όχι τυχαία, λατρεύεται ο Εμπειρίκος εδώ. Κι εμείς που τον αγαπάμε, χαιρόμαστε.
Ισόγειο, βιβλία, όσα θες, κυρίως Άγρα, που έχω μια προτίμηση, ψέματα δε θα πω, τραπεζάκια, ημίφως κλπ.
Ξύλινη φαρδιά σκάλα σε ανεβάζει στον όροφο, δωμάτιο ελάχιστο με παράθυρα μεγάλα, οντάς της Λωξάντρας, ας πούμε, πάγκοι και μαξιλάρες, ναργιλές με άρωμα μήλου και θυμάσαι τον κήπο του Μάριοτ στο Κάιρο πριν κάτι χρόνια, ανυπέρβλητες σαλάτες, τα ωραιότερα Κοσμοπόλιταν της Μεσογείου διά χειρός Κυριάκου, ζητήστε τα και πείτε ότι σας στέλνω εγώ, κρέπες θεϊκές, ωραίες μουσικές, χαλάρωση, πως το λένε.
Κι αν σας πιάσει μια ανεπαίσθητη υπογλυκαιμία; να πάτε στην Πραλίνα, ό,τι πάρεις συνοδεύεται από απολαυστικές πραλίνες και ο πληθυσμός του μαγαζιού είναι χάρμα ιδέσθαι στιλιστικώς μιλώντας και ο νοών νοείτο.
Λένε ότι η καλύτερη ταβέρνα της πόλης είναι η Λυσιώτικη Σούβλα. Εμένα είχε ενσκήψει η αλλεργία μου και δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω.
Ακούω Tindersticks, Raindrops, I've been loving you too long, My oblivion πρωτίστως και τόσα άλλα. Αφορμή το Salero, αυτό στα Εξάρχεια, έχω ξαναγράψει γι' αυτό, δες σχετική ανάρτηση, Κυριακή άμα τη επιστροφή για τη γιορτή της Μαίρης, Cava, κουβέντα, Stuart στο βάθος, ποιότητα ζωής το ονομάζω αυτό.
Διαβάζω "Σύγχρονη Άποψη" για να ενημερώνομαι για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο και όσα την αφορούν. Κυρίως τα πολιτιστικά. Διάβασα σε παλαιότερο τεύχος συνέντευξη του Roderick Beaton, ελληνιστή, σεφεριστή, αν μου επιτραπεί ο όρος. Διαβάστε, αν θέλετε, το "Waiting for the Angel", έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά πριν δυο-τρία χρόνια, η βιογραφία του Σεφέρη διά χειρός Μπήτον, τη διάβασα το καλοκαίρι του 2004, Σεπτέμβρη συγκεκριμένα στα Κύθηρα, στην ανάπαυλα μεταξύ Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών, Κύθηρα και Σεφέρης, ωραία ζωή.
Ακούω, τώρα τα πουλιά στο μπαλκόνι μου που τα χτύπησε η άνοιξη και κορυβαντιούν, χτες που ουσιαστικά έγραψα την ανάρτηση και έβρεχε σα φθινόπωρο πες και αποπροσανατολίστηκα λιγάκι, Tindersticks, My Oblivion.
Και κρατώ το στίχο ότι "the good days are back". Ή, αν θες, δεν έφυγαν ποτέ.
Η χυδαιότης δε μας αγγίζει σε όποια έκφανσή της κι έχει πολλές. Υπενθυμίζω το σεφερικό "ποιος πάει για το καλύτερο...", οψόμεθα.
Τώρα πραγματικά έθιξες μια ευαίσθητη χορδή μου. Πέρσι Απρίλιο-Μάιο είχα κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα στην Κύπρο. Την αγαπώ ιδιαίτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, Durell συνέχεια, τι φρονείς για τα Bitter Lemons?
Mar Azul
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τη φωνή της Cesaria Evora κι έξω φεγγάρι να ζηλεύουνε τα κρύσταλλα τη λάμψη του. Να γράφει στο νερό υποσχέσεις, για όσα μια αγκαλιά θα φέρει, αν κάποτε η γοργόνα χάσει την ουρά της, κι ας χάσει μαζί και τη φωνή της. Ας μην πει ποτέ αγά –
πης λόγια .
Πανσέληνος απόψε και μ’ αρέσει που ψάχνω ψέμα για να κρατηθώ, κι ας κρύβει η αγκαλιά αγκάθια.
Οι προσδοκίες μου να ξεπερνούν τα όρια που τέθηκαν, να ρίχνω στο νερό το δαχτυ- λίδι το χρυσό μου, κι ενός τσιγάρου την καύτρα, μπας και δεθεί η επιθυμία στο νερό
στα μάγια αυτής της νύχτας, όπως μας λέγανε παιδιά σ’ αυλές που στέναζαν κάτω α-
πό ολάνθιστα γιασεμιά, οι τσιγγάνες οι Ρουμάνες.
Φέρνω στο νου τα λόγια του μικρού μου ανιψιού, με το πέρας της ανάγνωσής των «Εμπόρων των Εθνών»
-Γιατί δεν καίμε κι εμείς το καράβι που ταξιδεύεις;
Κι όσο κι αν συγκροτώ τα δάκρια, κυλάνε. Για όλες τις φορές που στεφόταν μονάχο ένα παιδί, κι αγνάντευε απ’ την ταράτσα του σπιτιού, να φεύγουνε και να ‘ρχονται καράβια, κι αυτό να περιμένει εκείνο που θα έφερνε κι εμένα.
Παραβλέπω της παιδικής ηλικίας τον παραλογισμό ή την άγνοια του κινδύνου μιας φωτιάς, γνώστης ων του πόσο πονά η απουσία όταν αγαπάς.
Για όλες τις ψυχές που απόψε μόνες ταξιδεύουν σε στεριά ή θάλασσα δίχως ένα λα-
αγνό ψέμα, από βαθιά, παθιάρικη φωνή, ικανή να σε κάνει να πιστέψεις και το αδύνα
το.
Minima d’ Font Felipe
Συνεχίζω ν’ ακούω Cesarean, όπως όλες τις φορές που μέσα μου η χαρά βγάζει μικρά, αδύναμα φτερά κι ελπίζει πως θα ζήσει καλοκαίρια ζεστά, θα λιώσει κάτω από βροχή του Αυγούστου, δίχως ομπρέλα μα μέσα σ’ αγκαλιά αγαπημένη. Πως θα ‘ρθουνε μέρες, θα ‘ρθουνε γιορτές, και της Κυριακής το γεύμα ή το δείπνο, δεν θα ‘ναι μοναχά για έναν.
Μαζί, ένας έρωτας που δεν θα ανθίσει γιατί ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει, είναι η ισχύς του δεύτερου αναμφισβήτητη.
Συνταξιδιώτες, άνθρωποι που η καλύτερη ζωή τους έδειξε τα σάπια δόντια της και πί-
σω επιστρέφουν κουρασμένοι και πιο γαλήνιοι, αφού ο τόπος τους, που κάποτε τον μίσησαν για όσες ευκαιρίες δεν τους έδωσε, τώρα έχει πάρει την παραμυθένια δια-
στασή του.
Κι άλλοι, που όπως μου εξομολογήθηκαν τις ώρες που όλοι βγάζουμε μικρά ή μεγάλα απ’ τα κρυφά μας, σ’ έναν άγνωστο, θανάσιμα μίσησαν κάποιον που δέθηκαν μαζί του στο παρελθόν με αιώνια αγάπη και δεσμά κι είναι σαν να ζητούν συγχώρεση, ή έστω δίκιο.
Έξω, φεγγάρι, τι φεγγάρι απόψε! Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου! Μα είσαι μακριά, κι εγώ πολύ. Και σ’ αγαπώ και μου λύπης!
Non e vero io sto in sicilia e tu…
Να με πληγώνει η απόσταση, κι ας μ’ αγαπάς όσο κι εγώ, κι ας μην ποτέ το πούμε,
μας φτάνει που το ξέρουμε.
Κι ύστερα, σε λίγο μοναχά,
Χάρηκα που σε είδα σήμερα. Είχαμε καιρό να βρεθούμε έτσι σε τακτά διαστήματα. Περνάω καλά μαζί σου. Μου έχει λείψει ένας φίλος του ύψους σου.
Κι είμαι βία, ένα κι εβδομήντα!
Κι ύστερα, η φίλη μου που με ψάχνει, γιατί δεν τα είπαμε σήμερα, η άλλη που μαζί της έχει πάντα το κάλεσμα των αγγέλων, η επόμενη, που τόσα της χρωστώ ευχαριστώ
η παρακάτω με την έννοια της, η παραπέρα …
Τόσοι τριγύρω άνθρωποι, που όλους τους φέρνω στο μυαλό, και για όλους ζητάω απ’ το φεγγάρι τις νύχτες της ζωής τους να φωτίζει, άνθρωποι ξένοι ως τα χτες, που γίνα -
με δικοί από ένα της ζωής γύρισμα.
Έχει φεγγάρι απόψε, και στη μέση των άλλων, δεν μετανιώνω παρά για όσα αγαπώ δεν είπα ποτέ, κι έφυγαν με παράπονο οι άνθρωποι παρακάτω.
Φεγγάρι απόψε, καθρέφτης το νερό, κι εγώ πετάω στη θάλασσα αγριόκρινα γαλάζια,
να πάνε χαιρετίσματα σ’ όσες ψυχές αγάπησα και πήγανε στα ουράνια. Όμως δεν χάθηκε καμιά τους στην απόσταση του χώρου και του χρόνου, αφού γεμίζει πάντα η αγάπη τους τους πόρους στο κορμί μου.
Φεγγάρι απόψε, να φωτάει όσα η καρδιά στη σκοτεινιά της κρύβει, αφού για αδυναμίες τα περνάει.
Φεγγάρι απόψε, κι ονειρευτήκαμε για μια στιγμή πως κάνουμε ταξίδι αναψυχής, με μύριες τις πληγές κρυμμένες, δεν πειράζει!
Έφτασε ένα τσιγάρο , στην κουπαστή μαζί με φίλη που μακριά κι εκείνη ζει απ’ όσους αγαπάει, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα τυχαίο, κι ας ήταν άλλα τα χείλια που
Ήθελα να σκάσουν σε χαμόγελο, άλλο το χάδι στην παλάμη μου, κι όχι αυτό το ξένο.
Έχει φεγγάρι και πονάει η διαύγεια της νυχτιάς, έτσι όπως κυλάμε στα νερά.
Σαν κάθε που ανοίγει η καρδιά τις χαραμάδες της, και μπαίνει μιαν αχτίδα.
Σε λίγο, στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας κοντά, η Εγναντία θα φωτάει σαν σε γιορτή, τα
φορτηγά θα πάρουνε το δρόμο το γνωστό της μοναξιάς, με λαικά παλιά στο τέρμα, έτσι να φύγει η νύχτα κι ο καημός να μεγαλώσει κι άλλο.
Όλα είναι δρόμος κι απόψε, φωτεινός ή λιγότερο, δεν έχει σημασία. Δρόμος. Όπως αυτός του φεγγαριού, στης θάλασσας τα νερά πάνω. Κοχύλια και σύννεφα.
10/5/09
περικλης
Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα. θα το ψάξω το αφιέρωμά σου στην Κύπρο, άργησα να ανακαλύψω τον κόσμο των μπλογκς.
Το Bitter Lemons δεν το έχω διαβάσει, αλλά, οποία σύμπτωσις, το σκέφτηκα στο τελευταίο αυτό ταξίδι στην Κύπρο και θα το αναγνώσω άμεσα, οπότε και θα τοποθετηθώ.
Καλή επιτυχία αύριο, θα τα πούμε κι από κοντά!
Περικλή μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν λίγες ώρες επέστρεψα από Πάτρα.
Θέμα σημερινό ο μύθος του καταραμένου καλλιτέχνη: ποιητές, ζωγράφοι, προικισμένοι και καταραμένοι σε μία αιώνια δυστυχία.
Μαγιακόφσκι, Τεντ Χιουζ και Σύβλια Πλαθ, οι δικοί μας Καρυωτάκης και Πολυδούρη, ένα τέλειο μάθημα, καίτοι λίγο βαρύ, και ζητώ συγγνώμη απ' τα παιδιά μου...
Το κείμενό σου με συγκίνησε και αποτέλεσε αφορμή να ονειρευτώ ταξίδια σε θάλασσες ακύμαντες, Αιγαίου τώρα που έρχεται επιτέλους το πολυαναμενόμενο θέρος, και που προς το παρόν αποτελούν όνειρο εαρινής νυκτός!
Να προσέχεις στα ταξίδια σου.
Καλή αντάμωση!