ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ

...ας πούμε, το ταξίδι που δεν έκανα στην Πάτρα χτες, το θέατρο που δεν είδα προχθές, προορισμοί που έμειναν προγραμματισμοί και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, γιατί στο μεταξύ το κίνητρο για να πας είχε χαθεί. Και μία συζήτηση με φίλο καλό για τη βαρύτητα του λάθους και την έννοια του αστοχείν.

Χτες, ωστόσο, με το πονεμένο μου πλευρό να πονεί, πήγα, ως έπρεπε, στην Έκθεση Βιβλίου στην Ερμού, χαμηλά, μεταξύ Θησείου και Πειραιώς και στο βάθος η Τεχνόπολη, ένα ποίημα. Αν εξαιρέσουμε το κοκκινόχωμα που ερχόταν κατά πάνω σου και επικάλυπτε τα βιβλία, την προτιμώ από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, γιατί είναι πιο άνετα, πιο ανοιχτά, λιγότερο κλισέ, καίτοι φυσικά η Ακρόπολη καραδοκεί, δεν ξεφεύγεις, και γιατί, όπως και να το κάνουμε, η Βόρεια Κλιτύς πάντοτε με ενέπνεε περισσότερο.

Να πάτε στην έκθεση, να περιδιαβείτε τους πάγκους, να χαζέψετε βιβλία, και μετά;
Να καταλήξετε στο Γκάζι, το οποίο έχει γίνει επικινδύνως mainstream, εδώ και αρκετό καιρό δυστυχώς, και λίγο δήθεν-κάπως ενίοτε κι αυτό ενοχλεί. Έχω ξαναγράψει ίσως ότι αναζητώ το επόμενο Γκάζι, το βρήκα λίγο στη Λευκωσία, αλλά μου πέφτει κομμάτι μακριά. Όστις το βρει εντός των τειχών, παρακαλώ σας πείτε μου κι εμένα.
Εν πάση περιπτώσει, τώρα στο Γκάζι θα καταλήξετε, γεμάτο μαγαζιά, γεμάτα κόσμο, πάτε όπου σας βγάλει η άκρη, δε θα το κάνουμε και θέμα.
Να διαβάσετε κάτι όμορφο, σκεφτείτε απ' όσα έχετε διαβάσει στη ζωή σας τι πιστέψατε ως όμορφο κι αυτό να ξαναδιαβάσετε. Καιρός της ομορφιάς...
Και τί ακούμε; εγώ καλοκαιρινά τραγούδια, γιατί με κούρασε η προσδοκία του θέρους που όσο κι αν αναφωνώ "έλα σε μένα, έλα σε μένα" ανθίσταται σθεναρά.