Κάποιο καλοκαίρι, ερμηνεία: Θάνος Καλλίρης, στίχοι: Ναταλία Γερμανού, μουσική: Φοίβος
μη γελάτε, δεν είναι ευγενικό.
Και πάμε πάλι, νησιά τσέπης ΙΙ: η Ηρακλειά (ή Αρακλειά για τους απέναντι, δηλ. τους Σχοινουσιώτες). Αυτοί τώρα, για να καταλάβεις, έχουν μια απόσταση 10 λεπτών με το Σκοπελίτη (Εξπρές) ο ένας από τον άλλον και μία ψιλοκόντρα, τύπου Χίος-Λέσβος, Θέρμο-Αγρίνιο, Μπρουκ-Καρολάιν (για τους παλαιότερους, οι νεότεροι ανοίξτε το wikipedia, δε θα σας τα μαθαίνω όλα!) κλπ.
Πάρε και μια απόδειξη ότι, ναι, το ευκταίον επετεύχθη, επιβιβάστηκα κι εγώ στο Σκοπελίτη . Κι άκου να δεις και κάτι άλλο που έμαθα (στη Σχοινούσα το έμαθα, να είμαι δίκαιη): είδες που λέει το άσμα "γεια σου Σκοπελίτη Γιάννη"; Δε στο βάζω εδώ, διότι δε μου άρεσει, να πας στο youtube άμα θες να το βρεις. Ε, λοιπόν δεν το οδηγεί ο Γιάννης, αλλά ένας άλλος Σκοπελίτης, νομίζω Δημήτρης μου είπανε, θα σε γελάσω και, θέλω να με πιστέψεις, δεν το θέλω, ποτέ δεν το θέλησα.
Η Ηρακλειά, που λες, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής μεν από τη Σχοινούσα, δηλαδή, το βράδυ εκείνο που εφοπλιστής τις είχε καλέσει κόσμους πολλούς και τον κύριο Ρέμο και πέφτανε κάτι βεγγαλικά στο τσακίρ κέφι, στη Σχοινούσα δε όλα αυτά, άμα θες κους κους πήγαινε στη Σίβυλλα του Βήματος της Κυριακής, εγώ απλώς το καταθέτω, εμείς λοιπόν απέναντι στην Ηρακλειά τα βλέπαμε, αυτά...
Και φτάνουμε πρωί στην Ηρακλειά, με ένα τεράστιο χανγκόβερ, αλλά χαλάλι, κι αυτό μες στη ζωή είναι, και έναν μικρό αποπροσανατολισμό, τολμώ να πω, και πάμε στο ταπεινό μας κατάλυμα και μας κόβεται η ανάσα ομού μετά της μαγκιάς, διότι εγώ, πλην της ακριβοπληρωμένης, αλλά χαλάλι της κι αυτηνής καλντέρας, τέτοια θέα δεν έχω ξαναματαϊδεί από το κρεβατάκι μου, κι αρχίζω να αλαλάζω "πω πω τι ωραία!", ώσπου μας έκραξε διπλανή κοπέλα που προσπαθούσε να κοιμηθεί και το έκανα τουμπεκί. Μετά μας περιέθαλψε ο κύριος Πέτρος στο συμπαθέστατο μπιτς μπαρ στο Λιβάδι, βλ. παρακάτω, και μετά από μία καρδαμωτική ομελέτα και δυο-τρια πράσινα τσάγια, μπόρεσα να περάσω απέναντι στην παραλία, για να συνεχίσω τη νιρβάνα μου με το Ντάρελ απαρεγκλίτως παραμάσχαλα.
Το λιμάνι της Ηρακλειάς είναι, μάντεψε, τσέπης, αφού είναι πεντακάθαρο και κάνεις και μπάνιο - άμα δε σε ενοχλούν τα αλαλάζοντα παιδιά - έχει δε δύο χωριά: το λιμάνι που φτάνει μέχρι πάνω και στην κορυφή του λόφου μέναμε εμείς κι ένα άλλο, την Παναγιά, στα μεσόγεια. Η Ηρακλειά δεν είναι φλατ. Όχι, καθόλου, αλλά είναι μικρή και περπατιέται. Τα αθλητικά σου τα έχεις από τη Σχοινούσα, οπότε συνεχίζεις τον τίμιο αγώνα σου με προσήλωση στο σκοπό σου: τις παραλίες.
Δηλαδή το απολύτως φαντασμαγορικό Λιβάδι, άμα όμως σε πιάσει κύμα ζαλίζεσαι κατά τι, και πιο μακριά, το Τουρκοπήγαδο που εμένα μου θύμισε το Βαθύ της Καλύμνου, αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος, ό, τι θυμάται, χαίρεται.
Το κολύμπι είναι και εδώ απολαυστικό κι αυτό γιατί δεν έχει πλεούμενα γιοτ, φουσκωτά, κτήνη κλπ. και δεν έχει και τζετ σκι, οπότε το φχαριστιέσαι χωρίς να κινδυνεύεις να γίνεις Βασιλάκης Δοσούλας - δεν εννοώ γιατρός, εννοώ χωρίς πόδια.
Έχει δε κάτι αρμυρίκια όνειρο, για να βάζεις την πετσετούλα σου και να ρίχνεις και κανάν ύπνο, αν προκύψει. Προκύπτουν βεβαίως και τα αναπάντεχα, όπως στο Τουρκοπήγαδο που βρέθηκα να βάφω μία βάρκα, γιατί; Γιατί βαριόμουν αφενός, και μου αρέσει καμιά φορά το βάψιμο αφετέρου. Έχω και ντοκουμέντα, αλλά θα στα δείξω μια άλλη φορά. Εκεί ο βαρκάρης ο Αντώνης μας έδειξε κι ένα σκυλάκι, όχι σκύλο, αλλά μικρό σκυλόψαρο, μπλιαχ.
Έχει κι ένα μπαράκι, το Μακάμπο, μόνο του, πάνω στη θάλασσα, κοντά στο Λιβάδι, που άμα έχει κέφια - δεν έχει πάντα - παίζει κάτι τρελές ροκιές και μου θύμισε ένα ροκ μπαρ στη Λευκωσία πάνω στην πράσινη γραμμή, τι σου λέω κι εσένα τώρα. Κι ένα κάστρο, πάνω ακριβώς απ' το Λιβάδι, με κάτι ένδοξα ερείπια, αγκαθωτούς θάμνους για γρατζουνιές-παράσημα και θέα ανυπέρβλητη. Ανέβα, μπορείς.
Έχει πολλές ταβέρνες και καλούς ανθρώπους, γενικώς στα νησιά τσέπης μας έλαχαν καλοί άνθρωποι και τους αγαπήσαμε πολύ.
Έχει και άπειρο αέρα καμιά φορά, τόσο που ένα πρωί πήρε ένα ποτήρι γεμάτο νερό από το τραπέζι και το απογείωσε!
Κυκλαδίτικο, ερμηνεία Μανώλης Μητσιάς, μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Νίκος Γκάτσος
Ο Γιάννης ο φονιάς, ερμηνεία Μανώλης Μητσιάς, μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Νίκος Γκάτσος
άσχετο, αλλά το θυμήθηκα, απολαύστε το.
Τώρα τελειώνω το Μπαλτάζαρ, γιατί επέστρεψα στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο, αλλά το πήρα ανάποδα αυτή τη φορά, μένει η Ιουστίνη.
μη γελάτε, δεν είναι ευγενικό.
Και πάμε πάλι, νησιά τσέπης ΙΙ: η Ηρακλειά (ή Αρακλειά για τους απέναντι, δηλ. τους Σχοινουσιώτες). Αυτοί τώρα, για να καταλάβεις, έχουν μια απόσταση 10 λεπτών με το Σκοπελίτη (Εξπρές) ο ένας από τον άλλον και μία ψιλοκόντρα, τύπου Χίος-Λέσβος, Θέρμο-Αγρίνιο, Μπρουκ-Καρολάιν (για τους παλαιότερους, οι νεότεροι ανοίξτε το wikipedia, δε θα σας τα μαθαίνω όλα!) κλπ.
Πάρε και μια απόδειξη ότι, ναι, το ευκταίον επετεύχθη, επιβιβάστηκα κι εγώ στο Σκοπελίτη . Κι άκου να δεις και κάτι άλλο που έμαθα (στη Σχοινούσα το έμαθα, να είμαι δίκαιη): είδες που λέει το άσμα "γεια σου Σκοπελίτη Γιάννη"; Δε στο βάζω εδώ, διότι δε μου άρεσει, να πας στο youtube άμα θες να το βρεις. Ε, λοιπόν δεν το οδηγεί ο Γιάννης, αλλά ένας άλλος Σκοπελίτης, νομίζω Δημήτρης μου είπανε, θα σε γελάσω και, θέλω να με πιστέψεις, δεν το θέλω, ποτέ δεν το θέλησα.
Η Ηρακλειά, που λες, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής μεν από τη Σχοινούσα, δηλαδή, το βράδυ εκείνο που εφοπλιστής τις είχε καλέσει κόσμους πολλούς και τον κύριο Ρέμο και πέφτανε κάτι βεγγαλικά στο τσακίρ κέφι, στη Σχοινούσα δε όλα αυτά, άμα θες κους κους πήγαινε στη Σίβυλλα του Βήματος της Κυριακής, εγώ απλώς το καταθέτω, εμείς λοιπόν απέναντι στην Ηρακλειά τα βλέπαμε, αυτά...
Και φτάνουμε πρωί στην Ηρακλειά, με ένα τεράστιο χανγκόβερ, αλλά χαλάλι, κι αυτό μες στη ζωή είναι, και έναν μικρό αποπροσανατολισμό, τολμώ να πω, και πάμε στο ταπεινό μας κατάλυμα και μας κόβεται η ανάσα ομού μετά της μαγκιάς, διότι εγώ, πλην της ακριβοπληρωμένης, αλλά χαλάλι της κι αυτηνής καλντέρας, τέτοια θέα δεν έχω ξαναματαϊδεί από το κρεβατάκι μου, κι αρχίζω να αλαλάζω "πω πω τι ωραία!", ώσπου μας έκραξε διπλανή κοπέλα που προσπαθούσε να κοιμηθεί και το έκανα τουμπεκί. Μετά μας περιέθαλψε ο κύριος Πέτρος στο συμπαθέστατο μπιτς μπαρ στο Λιβάδι, βλ. παρακάτω, και μετά από μία καρδαμωτική ομελέτα και δυο-τρια πράσινα τσάγια, μπόρεσα να περάσω απέναντι στην παραλία, για να συνεχίσω τη νιρβάνα μου με το Ντάρελ απαρεγκλίτως παραμάσχαλα.
Το λιμάνι της Ηρακλειάς είναι, μάντεψε, τσέπης, αφού είναι πεντακάθαρο και κάνεις και μπάνιο - άμα δε σε ενοχλούν τα αλαλάζοντα παιδιά - έχει δε δύο χωριά: το λιμάνι που φτάνει μέχρι πάνω και στην κορυφή του λόφου μέναμε εμείς κι ένα άλλο, την Παναγιά, στα μεσόγεια. Η Ηρακλειά δεν είναι φλατ. Όχι, καθόλου, αλλά είναι μικρή και περπατιέται. Τα αθλητικά σου τα έχεις από τη Σχοινούσα, οπότε συνεχίζεις τον τίμιο αγώνα σου με προσήλωση στο σκοπό σου: τις παραλίες.
Δηλαδή το απολύτως φαντασμαγορικό Λιβάδι, άμα όμως σε πιάσει κύμα ζαλίζεσαι κατά τι, και πιο μακριά, το Τουρκοπήγαδο που εμένα μου θύμισε το Βαθύ της Καλύμνου, αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος, ό, τι θυμάται, χαίρεται.
Το κολύμπι είναι και εδώ απολαυστικό κι αυτό γιατί δεν έχει πλεούμενα γιοτ, φουσκωτά, κτήνη κλπ. και δεν έχει και τζετ σκι, οπότε το φχαριστιέσαι χωρίς να κινδυνεύεις να γίνεις Βασιλάκης Δοσούλας - δεν εννοώ γιατρός, εννοώ χωρίς πόδια.
Έχει δε κάτι αρμυρίκια όνειρο, για να βάζεις την πετσετούλα σου και να ρίχνεις και κανάν ύπνο, αν προκύψει. Προκύπτουν βεβαίως και τα αναπάντεχα, όπως στο Τουρκοπήγαδο που βρέθηκα να βάφω μία βάρκα, γιατί; Γιατί βαριόμουν αφενός, και μου αρέσει καμιά φορά το βάψιμο αφετέρου. Έχω και ντοκουμέντα, αλλά θα στα δείξω μια άλλη φορά. Εκεί ο βαρκάρης ο Αντώνης μας έδειξε κι ένα σκυλάκι, όχι σκύλο, αλλά μικρό σκυλόψαρο, μπλιαχ.
Έχει κι ένα μπαράκι, το Μακάμπο, μόνο του, πάνω στη θάλασσα, κοντά στο Λιβάδι, που άμα έχει κέφια - δεν έχει πάντα - παίζει κάτι τρελές ροκιές και μου θύμισε ένα ροκ μπαρ στη Λευκωσία πάνω στην πράσινη γραμμή, τι σου λέω κι εσένα τώρα. Κι ένα κάστρο, πάνω ακριβώς απ' το Λιβάδι, με κάτι ένδοξα ερείπια, αγκαθωτούς θάμνους για γρατζουνιές-παράσημα και θέα ανυπέρβλητη. Ανέβα, μπορείς.
Έχει πολλές ταβέρνες και καλούς ανθρώπους, γενικώς στα νησιά τσέπης μας έλαχαν καλοί άνθρωποι και τους αγαπήσαμε πολύ.
Έχει και άπειρο αέρα καμιά φορά, τόσο που ένα πρωί πήρε ένα ποτήρι γεμάτο νερό από το τραπέζι και το απογείωσε!
Κυκλαδίτικο, ερμηνεία Μανώλης Μητσιάς, μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Νίκος Γκάτσος
Ο Γιάννης ο φονιάς, ερμηνεία Μανώλης Μητσιάς, μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Νίκος Γκάτσος
Τώρα τελειώνω το Μπαλτάζαρ, γιατί επέστρεψα στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο, αλλά το πήρα ανάποδα αυτή τη φορά, μένει η Ιουστίνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου