 |
| Αγκίστρι, 2011 |
Από τους Schaubuehne, όχι Saubine, επειδή έτσι ακούγεται - νομίζουν, δεν ακούγεται έτσι και δε γράφεται έτσι.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών, τελευταία στιγμή, λέει, γιατί ακύρωσε το αγαπημένο Ensemble που παραμένει η ωραιότερη παράσταση της ζωής μου, στα θεατρικά τουλάχιστον.
Στο Φεστιβάλ Αθηνών, ομολογώ, είχα καιρό να πάω, τουλάχιστον στο 260 της Πειραιώς, από τότε που είχε φύγει το ξύλινο βραχιόλι στη σκάλα και κατρακυλούσε μανιωδώς και θορυβωδώς κατά πάνω στους ηθοποιούς μέχρι να το αναχαιτίσει ευγενής τις κύριος.
Χτες είχε απ' όλα ο μπαξές: κοσμικές κυρίες, μαϊντανούς της "τέχνης", καλλιτέχνες κανονικούς και πολλούς κοινούς θνητούς.
Η παράσταση ήταν απογειωτική και γι' αυτό και της αφιερώνω μία ανάρτηση, διότι καιρό είχα να εκστασιαστώ με κάτι, ο, τιδήποτε σ' αυτή τη ρημαγμένη πόλη. Του είδους που αν το έκανε κάποιος εδώ, θα τα έκανε μαντάρα. Όχι από σνομπισμό, το λέω γιατί ήρθε η ώρα να γειωθούμε λιγάκι, προκειμένου να μπορέσουμε να απογειωθούμε ξανά.
Από την άλλη, πολλά μικρά συμμαζεμένα, εμπνευσμένα πράγματα. Η αισθητική του νυχτοκάματου που κυριάρχησε και στη μέρα μας υποχωρεί αναγκαστικά, no money no honey, και η ζωή ξανακερδίζει το χαμένο χρόνο με μικρά σταθερά βηματάκια. Σε επίπεδο ατομικό και αυστηρά ιδιωτικό, προς Θεού, η πατρίδα εξακολουθεί να κοιμάται. Και με τη θερινή ραστώνη θυμήθηκα ότι χτες ήτο το θερινό ηλιοστάσιο και φαντάστηκα τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου σα μια ανείπωτη χαρά. Μετά μου πέρασε.
Η Αθήνα δεν έκανε τίποτα για να της αξίζει αυτή η απαξίωση. Σε όποιον δεν αρέσει, ας αποχωρήσει, δε θα κλάψουμε. Σε μας που μας αρέσει, θα μείνουμε εδώ και θα την υπερασπιστούμε.
Διαβάζω τη βιογραφία του Ιόλα, "Αλέξανδρος Ιόλας: η ζωή μου", Νίκος Σταθούλης, από την Οδό Πανός, ενδιαφέρον όχι μόνο το οδοιπορικό ενός ξεχωριστού ανθρώπου ή η παραβολή της πτώσης, αλλά και πως ξεκίνησαν ονόματα του κατεστημένου των τελευταίων δεκαετιών. Ο χρόνος δε γιατρεύει τίποτα και δεν απαλείφει τίποτα. Μόνο φανερώνει και καλά κάνει.
Ακούω αυτή τη στιγμή ένα απαίσιο τρανς (πού το θυμηθήκανε;) τουρλουμπούκι ενός ανεντόπιστου γείτονος, διότι, αν τον είχα εντοπίσει, αχ, αν...
Κατά τα λοιπά, ακούω κάτι Έλληνες που κάνανε αίσθηση και ομολογώ ότι μου αρέσουν:
Μαριέττα Φαφούτη, εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=48ENX0PmmRs
Keep Shelly in Athens, εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=vZLhA5X23Z8
Με τη νίκη!
διαβαζω αρκετο καιρο το blog σου-μου αρεσει-και δηλωνω θαυμαστης της εκφορας του λογου σου καθως ανηκω και εγω σε εκεινη την γενια της συγγραφης των δοκιμιων που γραφαμε στο σχολειο-ειμαι 32
ΑπάντησηΔιαγραφήτο Φεστιβαλ Αθηνων και εμενα μου αρεσει αν και πλεον εχω χασει παρα πολλα επεισοδια αυτης της πολυ ομορφης γιορτης....
σε οτι αφορα το θεατρο καταπιανομαι με τα σοβαρα εργα του στυλ "τα παιδια ενος κατωτερου θεου"-εκεινη η συγκλονιστικη παρασταση με την Τρικαλιωτη και τον Βουρο μου εχει μεινει...τα σοβαρα εργα ανεβαζουν αισθητικα αυτους που τα παρακολουθουν εξαλλου....
το ζητημα Αθηνά ειναι να γοητευομαστε απο το neo classical τροπο ζωης των ανθρωπων,ξερεις κατι,η κλασσικη παλια αριστοκρατια ξενερωνει τους περισσοτερους γιατι θεωρειται παρωχημενη και αναποτελεσματικη ως προς τη συναψη ερωτικων σχεσεων,το θεμα ειναι πως η μοντερνα αριστοκρατια-οχι εκεινη που τη συναντας και αηδιαζεις-γοητευει ολο και περισσοτερους ανθρωπους δεν ειναι κουραστικη και βεβαια ελκυει τους περισσοτερους αλλα τετοια ατομα σπανιζουν στις μερες μας....
δεν αρεσουμε σε ολους εξαλλου.....
παω να διαβασω την Ιστορια των Σταυροφοριων του Ρ. Γκρουσέ...
"δεν αρέσουμε σε όλους εξάλλου", φίλτατε, έχεις δίκιο, κι όσο κι αν πασχίσαμε δε μας αγάπησαν όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι τα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι κατά βάσιν αισθητικά με μία αμιγώς πλατωνική θεώρηση της αισθητικής, της ηθικής και της ανθρωπότητας. Τελευταία κουράζομαι να επισημαίνω τα αυτονόητα, χαίρομαι όμως με μία πικρή χαρά όταν η πραγματικότητα με επιβεβαιώνει.
διάβασέ την μαζί με τις Σταυροφορίες του Τσιφόρου, το σοβαρό και το φαιδρό κάποτε συμβαδίζουν εν αρμονίη.
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, να περνάς, καλό καλοκαίρι