επίκαιρα

Τις τρεις αναρτήσεις που προηγούνται τις διαβάζουμε από κάτω προς τα πάνω, αν θέλουμε, αλλιώς όπως θέλουμε.
Αν τις διαβάσετε, δείτε τις αναλογίες, τις ομοιότητες, την ανατριχίλα και κυρίως την τρανή και τρανταχτή απόδειξη ότι η τέχνη καθίσταται περισσότερο αναγκαία από ποτέ - δε σώζει, δίνει φωνή όταν νομίζεις ότι βοάς σε μία έρημο.

Ο Σεφέρης ήταν διπλωμάτης, εκτός από ποιητής. Ψημένος στον πόλεμο. Ψημένος και στην ποίηση.

Παλαιά Επίδαυρος, Ιούνιος 2011

Γ´ Τὸ ναυάγιο τῆς «Κίχλης»

«Τὸ ξύλο αὐτὸ ποὺ δρόσιζε τὸ μέτωπό μου τὶς ὦρες ποὺ τὸ μεσημέρι πύρωνε τὶς φλέβες σὲ ξένα χέρια θέλει ἀνθίσει. Πάρ᾿ το, σοῦ τὸ χαρίζω- δές, εἶναι ξύλο λεμονιᾶς...» Ἄκουσα τὴ φωνὴ καθὼς ἐκοίταζα στὴ θάλασσα νὰ ξεχωρίσω ἕνα καράβι ποὺ τὸ βούλιαξαν ἐδῶ καὶ χρόνια- τὄ᾿λεγαν «Κίχλη» ἕνα μικρὸ ναυάγιο- τὰ κατάρτια, σπασμένα, κυματίζανε λοξὰ στὸ βάθος, σὰν πλοκάμια ἢ μνήμη ὀνείρων, δείχνοντας τὸ σκαρί του στόμα θαμπὸ κάποιου μεγάλου κήτους νεκροῦ σβησμένο στὸ νερό. Μεγάλη ἀπλώνουνταν γαλήνη.

Κι ἄλλες φωνὲς σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴ σειρά τους ἀκολούθησαν- ψίθυροι φτενοὶ καὶ διψασμένοι ποὺ βγαίναν ἀπὸ τοῦ ἥλιου τ᾿ ἄλλο μέρος, τὸ σκοτεινό- θἄ ῾λεγες γύρευαν νὰ πιοῦν αἷμα μία στάλα- ἤτανε γνώριμες μὰ δὲν μποροῦσα νὰ τὶς ξεχωρίσω.

Κι ἦρθε ἡ φωνὴ τοῦ γέρου, αὐτὴ τὴν ἔνιωσα πέφτοντας στὴν καρδιὰ τῆς μέρας ἥσυχη, σὰν ἀκίνητη: «Κι ἂ μὲ δικάσετε νὰ πιῶ τὸ φαρμάκι, εὐχαριστῶ- τὸ δίκιο σας θἆ ῾ναι τὸ δίκιο μου ποῦ νὰ πηγαίνω γυρίζοντας σὲ ξένους τόπους, ἕνα στρογγυλὸ λιθάρι. Τὸ θάνατο τὸν προτιμῶ- ποιὸς πάει γιὰ τὸ καλύτερο ὁ θεὸς τὸ ξέρει».

Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο. Χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε ν᾿ ἀντικρίσετε τὸν ἄνθρωπο.

Τὸ φῶς

Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν- καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες   φωνές, βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια- ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν, τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.

Ὅπως, τὴ νύχτα στρίβοντας στὴν ἔρμη δημοσιά, ἄξαφνα βλέπεις νὰ γυαλίζουν τὰ μάτια ἑνὸς ζώου ποὺ ἔφυγαν κιόλας, ἔτσι νιώθεις τὰ μάτια σου τὸν ἥλιο τὸν κοιτᾶς, ἔπειτα χάνεσαι μὲς στὸ σκοτάδι- ὁ δωρικὸς χιτώνας ποὺ ἀγγίξανε τὰ δάχτυλά σου καὶ λύγισε σὰν τὰ βουνά, εἶναι ἕνα μάρμαρο στὸ φῶς, μὰ τὸ κεφάλι του εἶναι στὸ   σκοτάδι.

Κι αὐτοὺς ποὺ ἀφῆσαν τὴν παλαίστρα γιὰ νὰ πάρουν   δοξάρια καὶ χτύπησαν τὸ θεληματικὸ μαραθωνοδρόμο κι ἐκεῖνος εἶδε τὴ σφενδόνη ν᾿ ἀρμενίζει στὸ αἷμα ν᾿ ἀδειάζει ὁ κόσμος ὅπως τὸ φεγγάρι καὶ νὰ μαραίνουνται τὰ νικηφόρα περιβόλια- τοὺς βλέπεις μὲς στὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο.
Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάναν μακροβούτια ἀπ᾿ τὰ μπαστούνια πηγαίνουν σὰν ἀδράχτια γνέθοντας ἀκόμη, σώματα γυμνὰ βουλιάζοντας μέσα στὸ μαῦρο φῶς μ᾿ ἕνα νόμισμα στὰ δόντια, κολυμπώντας ἀκόμη, καθὼς ὁ ἥλιος ράβει μὲ βελονιὲς μαλαματένιες πανιὰ καὶ ξύλα ὑγρὰ καὶ χρώματα πελαγίσια- ἀκόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξὰ πρὸς τὰ χαλίκια τοῦ βυθοῦ οἱ ἄσπρες λήκυθοι.

Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς, γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου, δακρυσμένο γέλιο, σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη. Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα- ἡ γλυφὴ γέψη τῆς γυναίκας ποὺ φαρμακώνει τὸ φυλακισμένο βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κύμα δροσερὸ κλωνάρι στολισμένο στάλες.

Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε... δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου, σκοτεινὴ κοπέλα- ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε, ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει, κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει, στὸ φῶς-   καὶ εἶσαι σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ   νὰ κοιτάξεις πρῶτα, γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ   καὶ τὸ τιτιβισμάτων πουλιῶν θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ   καὶ νότο θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.

Σύμη, Αύγουστος 2011

Β´ Ὁ Ἡδονικὸς Ἐλπήνωρ

Τὸν εἶδα χτὲς νὰ σταματᾶ στὴν πόρτα κoιτῶ ἀπὸ τὸ παράθυρό μου θἄ᾿ταν ἑφτὰ περίπου μιὰ γυναίκα ἦταν μαζί του. Εἶχε τὸ φέρσιμο τοῦ Ἐλπήνορα, λίγο πρὶν πέσει νὰ τσακιστεῖ, κι ὅμως δὲν ἦταν μεθυσμένος. Μιλοῦσε πολὺ γρήγορα, κι ἐκείνη κοίταζε ἀφηρημένη πρὸς τοὺς φωνογράφους- τὸν ἔκοβε καμιὰ φορὰ νὰ πεῖ μία φράση κι ἔπειτα κοίταζε μ᾿ ἀνυπομονησία ἐκεῖ ποὺ τηγανίζουν ψάρια- σὰν τὴ γάτα. Αὐτὸς ψιθύριζε μ᾿ ἕνα ἀποτσίγαρο σβηστὸ στὰ χείλια: - Ἄκουσε ἀκόμη τοῦτο. Στὸ φεγγάρι τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε σὰν τὸ καλάμι ἀνάμεσα σὲ ζωντανοὺς καρποὺς — τ᾿ ἀγάλματα- κι ἡ φλόγα γίνεται δροσερὴ πικροδάφνη, ἡ φλόγα ποὺ καίει τὸν ἄνθρωπο, θέλω νὰ πῶ. - Εἶναι τὸ φῶς... ἴσκιοι τῆς νύχτας... - Ἴσως ἡ νύχτα ποὺ ἄνοιξε, γαλάζιο ρόδι, σκοτεινὸς κόρφος, καὶ σὲ γέμισε ἄστρα κόβοντας τὸν καιρό. Κι ὅμως τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν κάποτε, μοιράζοντας τὸν πόθο στὰ δυό, σὰν τὸ ροδάκινο κι ἡ φλόγα γίνεται φίλη μὰ στὰ μέλη κι ἀναφιλητὸ κι ἔπειτα φύλλο δροσερὸ ποὺ παίρνει ὁ ἄνεμος- λυγίζουν γίνουνται ἀλαφριὰ μ᾿ ἕνα ἀνθρώπινο βάρος. Δὲν τὸ ξεχνᾶς.

- Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο. -Ὄχι, σὲ κυνηγοῦν, πῶς δὲν τὸ βλέπεις; θέλω νὰ πῶ μὲ τὰ σπασμένα μέλη τους, μὲ τὴν ἀλλοτινὴ μορφή τους ποὺ δὲ γνώρισες κι ὅμως τὴν ξέρεις. Ὅπως ὅταν στὰ τελευταῖα τῆς νιότης σου ἀγαπήσεις γυναίκα ποὺ ἔμεινε ὄμορφη, κι ὅλο φοβᾶσαι, καθὼς τὴν κράτησες γυμνὴ τὸ μεσημέρι, τὴ μνήμη ποὺ ξυπνᾶ στὴν ἀγκαλιά σου- φοβᾶσαι τὸ φιλὶ μὴ σὲ προδώσει σ᾿ ἄλλα κρεβάτια περασμένα τώρα ποὺ ὡστόσο θὰ μποροῦσαν νὰ στοιχειώσουν τόσο εὔκολα τόσο εὔκολα καὶ ν᾿ ἀναστήσουν εἴδωλα στὸν καθρέφτη, σώματα ποὺ ἦταν μία φορὰ- τὴν ἡδονή τους. Ὅπως ὅταν γυρίζεις ἀπ᾿ τὰ ξένα καὶ τύχει ν᾿ ἀνοίξεις παλιὰ κασέλα κλειδωμένη ἀπὸ καιρὸ καὶ βρεῖς κουρέλια ἀπὸ τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσες σὲ ὄμορφες ὧρες, σὲ γιορτὲς μὲ φῶτα πολύχρωμα, καθρεφτισμένα, ποὺ ὅλο χαμηλώνουν καὶ μένει μόνο τὸ ἄρωμα τῆς ἀπουσίας μιᾶς νέας μορφῆς. Ἀλήθεια, τὰ συντρίμμια δὲν εἶναι ἐκεῖνα- ἐσὺ ῾σαι τὸ ρημάδι- σὲ κυνηγοῦν μὲ μία παράξενη παρθενιὰ στὸ σπίτι στὸ γραφεῖο στὶς δεξιώσεις τῶν μεγιστάνων, στὸν ἀνομολόγητο φόβο τοῦ ὕπνου- μιλοῦν γιὰ περιστατικὰ ποὺ θὰ ἤθελες νὰ μὴν ὑπάρχουν ἢ νὰ γινόντουσαν χρόνια μετὰ τὸ θάνατό σου, κι αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιατί... -Τ᾿ ἀγάλματα εἶναι στὸ μουσεῖο. Καληνύχτα. -... γιατὶ τ᾿ ἀγάλματα δὲν εἶναι πιὰ συντρίμμια, εἴμαστε ἐμεῖς. Τ᾿ ἀγάλματα λυγίζουν ἀλαφριὰ ... καλή- νύχτα. Ἐδῶ χωρίστηκαν. Αὐτὸς ἐπῆρε τὴν ἀνηφόρα ποὺ τραβάει κατὰ τὴν Ἄρκτο κι αὐτὴ προχώρεσε πρὸς τὸ πολύφωτο ἀκρογιάλι ὅπου τὸ κύμα πνίγεται στὴ βοὴ τοῦ ραδιοφώνου: Τὸ ραδιόφωνο «Πανιὰ στὸ φύσημα τοῦ ἀγέρα ὁ νοῦς δὲν κράτησε ἄλλο ἀπὸ τὴ μέρα. Ἄρωμα πεύκου καὶ σιγὴ εὔκολα θ᾿ ἁπαλύνουν τὴν πληγὴ ποὺ ἔκαμαν φεύγοντας ὁ ναύτης ἡ σουσουράδα ὁ κοκωβιὸς κι ὁ μυγοχάφτης.

Γυναίκα ποὺ ἔμεινες χωρὶς ἁφή, ἄκουσε τῶν ἀνέμων τὴν ταφή. «Ἄδειασε τὸ χρυσὸ βαρέλι ὁ γήλιος ἔγινε κουρέλι σὲ μιᾶς μεσόκοπης λαιμὸ ποὺ βήχει καὶ δὲν ἔχει τελειωμό- τὸ καλοκαίρι ποὺ ταξίδεψε τὴ θλίβει μὲ τὰ μαλάματα στοὺς ὤμους καὶ στὴν ἥβη. Γυναίκα ποὺ ἔχασε τὸ φῶς, ἄκουσε, τραγουδᾶ ὁ τυφλός.» «Σκοτείνιασε- κλεῖσε τὰ τζάμια- κάνε σουραύλια μὲ τὰ χτεσινὰ καλάμια, καὶ μὴν ἀνοίγεις ὅσο κι ἂν χτυποῦν- φωνάζουν μὰ δὲν ἔχουν τί νὰ ποῦν. Πάρε κυκλάμινα, πευκοβελόνες, κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο, κι ἀπ᾿ τὴ θάλασσα ἀνεμῶνες γυναίκα ποὺ ἔχασες τὸ νοῦ, ἄκου, περνᾶ τὸ ξόδι τοῦ νεροῦ...»

«Ἀθῆναι. Ἀνελίσσονται ραγδαίως τὰ γεγονότα ποὺ ἤκουσε μὲ δέος ἡ κοινὴ γνώμη. Ὁ κύριος ὑπουργὸς ἐδήλωσεν, Δὲν μένει πλέον καιρός...» «... πάρε κυκλάμινα... πεῦκο βελόνες... κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο... πεῦκο βελόνες... γυναίκα. .» «... ὑπερτερεῖ συντριπτικῶς. Ὁ πόλεμος...»

ΨΥΧΑΜΟΙΒΟΣ

(έμφαση δική μου)

Όσλο, Σεπτέμβρης 2011

Γιῶργος Σεφέρης - Κίχλη

Α´ Τὸ σπίτι κοντὰ στὴ θάλασσα

Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν. Ἔτυχε νά᾿ ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ κάποτε δὲν τὰ βρίσκει- τὸ κυνήγι ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια- οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.

Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τ᾿ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ μήτε γιὰ τὴ μικρούλα σουσουράδα ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της- δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια ξέρω πὼς ἔχουν τὴ φυλή τους, τίποτε ἄλλο.

Καινούργια στὴν ἀρχή, σὰν τὰ μωρὰ ποὺ παίζουν στὰ περβόλια μὲ τὰ κρόσσια τοῦ ἥλιου, κεντοῦν παράθροφυλλα χρωματιστὰ καὶ πόρτες γυαλιστερὲς πάνω στὴ μέρα- ὅταν τελειώσει ὁ ἀρχιτέκτονας ἀλλάζουν, ζαρώνουν ἢ χαμογελοῦν ἢ ἀκόμη πεισματώνουν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν μ᾿ ἄλλους ποὺ θὰ γυρίζανε ἂν μποροῦσαν ἢ ποὺ χάθηκαν, τώρα ποὺ ἔγινε ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο.

Δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια, θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους καμιὰ φορά, σὰ σταματήσω- ἀκόμη καμιὰ φορά, κοντὰ στὴ θάλασσα, σὲ κάμαρες γυμνὲς μ᾿ ἕνα κρεβάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου κοιτάζοντας τὴ βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι πὼς κάποιος ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ, πὼς τὸν στολίζουν μ᾿ ἄσπρα καὶ μαῦρα ροῦχα μὲ πολύχρωμα κοσμήματα καὶ γύρω του μιλοῦν σιγὰ σεβάσμιες δέσποινες γκρίζα μαλλιὰ καὶ σκοτεινὲς δαντέλες, πὼς ἑτοιμάζεται νὰ ᾿ ρθει νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσει- ἤ, μιὰ γυναίκα ἐλικοβλέφαρη βαθύζωνη γυρίζοντας ἀπὸ λιμάνια μεσημβρινά, Σμύρνη Ρόδο Συρακοῦσες Ἀλεξάντρεια, ἀπὸ κλειστὲς πολιτεῖες σὰν τὰ ζεστὰ παράθυροφυλλα, μὲ ἀρώματα χρυσῶν καρπῶν καὶ βότανα, πὼς ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ χωρὶς νὰ βλέπει ἐκείνους ποὺ κοιμήθηκαν κάτω ἀπ᾿ τὴ σκάλα.

Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις.

yes, it does

greeceisforlovers.com

εγώ την  Αθήνα την αγαπώ, για να μην παρεξηγηθώ. Ωστόσο, εσχάτως Athens καρα-sucks, σόρι κιόλας, αλλά η πολιτική ορθότης - εκτός των άλλων - μας έφτασε στα παρόντα χάλια.

Ο στρατός θα μαζέψει τα σκουπίδια, σου λέει, με ΡΕΟ. Αυτά τα ΡΕΟ, τι κόσμο μάζευαν επί του πρώτου - όσο θυμάμαι - διδάξαντος του είδους των συνδικαλισταράδων, τι σκουπίδια τώρα, μήπως το ΡΕΟ είναι η σύγχρονη άμαξα της Σταχτοπούτας αντιστρόφως, ν' ανέβω άμα είναι να βρω κανά γαλαζοαίματο, βαρέθηκα να ζω ως πτωχή κοινή Ελληνίς θνητή.


Έχει να δώσει ο φετινός χειμώνας στην πόλη, γι' αυτό - και για άλλους λόγους που δε σε αφορούν - θα μείνουμε εδώ στας επάλξεις (είπα "επάλξεις" και θυμήθηκα τας Επάλξεις του Μάτεσι, τη Μητέρα του Σκύλου στην έχω ξαναπροτείνει, άμα δεν τη διάβασες τότε παλιά που όσο να 'ναι μια αλλεγκρία θα την είχες, διάβασέ την τώρα που σε κατέβαλαν αι συνθήκαι.

Α, μιας και είπα "κατέβαλαν", ναι, έτσι το πάω σήμερα, υπάρχει πρόβλημα; Μη σε καταβάλει η νόσος πρόσεχε, διότι κυκλοφορεί ίωση τρελή που σε καθηλώνει στο κρεβατάκι σου να κλαις από τα νεύρα σου βήχοντας και φυσώντας τη μύτη σου ταυτοχρόνως ως η μυξιάρα αδελφή της Μαργαρίτας Γκοτιέ(ς).

Η φωτό ανήκει στους αγαπημένους Greece is for lovers που τώρα έχουν και eshop, σχεδιαστές με χιούμορ και στιλ, τους παρακολουθώ χρόνια τώρα, όχι, δε με πληρώνουν, δε με ξέρουν καν. Εγώ τους ξέρω και τους μοιράζομαι μαζί σας.

Ακούω Β πρόγραμμα, απεργούν γιατί κάτι θέλουν από την ΕΡΤ, να την κλείσουν, να μην την κλείσουν, ξέρω γω, εγώ έχω τηλεόραση, δε βλέπω τηλεόραση, πληρώνω ΕΡΤ φυσικά - δεν είμαι η Μελίνα, είμαι καστανή και κανείς ποτέ δε μου πρότεινε υπουργείο, αλήθεια, ούτε καν τώρα που δεν τα θέλει κανείς, αλλά δεν πήρα χαμπάρι τι έπαθε η ΕΡΤ, με έχουν απορροφήσει τα σκουπίδια τα οποία μεγαλειωδώς ήρθαν να δώσουν τον τόνο σε μία πόλη η οποία, γιατί να κρυβόμαστε; sucks.

Σας εύχομαι ένα υπέροχο απόγευμα (αν θέλετε να είναι εύοσμο έτσι για αντιπερισπασμό, Zara Home σπρέι χώρου με άρωμα σύκο, φτηνό και ποιοτικό, δεν είμαστε για να ξοδευόμαστε).

Όταν μαζευτούν τα σκουπίδια, θα πάω και κανά ταξίδι, μέχρι τότε εδώ, διότι, αν φτάσουν στη γωνία της Δημητρούλας τα στρατά (μια άλλη ιστορία, δεν προλαβαίνω τώρα), θέλω να είμαι εδώ να αγαλλιάσω ως άλλος Τσαρούχης (κι άλλη μία άλλη ιστορία - το ότι είσαι ρόντι δε σημαίνει ότι τα ξέρεις όλα, ξέρεις εσύ), και κατόπιν να πάω να βάλω ένα χεράκι. Ζω για τη στιγμή που θα δω τον εύζωνα με την πλισέ φουστίτσα και το υπόλευκο κολάν να μαζεύει τα απομεινάρια μιας πόλης.

Και τώρα τελειώνει αυτή η ανάρτηση στ' αλήθεια και πανηγυρικά.