Θράκη, αλλιώς η γη του Ορφέα

Πάρε να 'χεις.

Οι ασκοί του Αιόλου, Roma Due

 έλεγα, λοιπόν, αφελώς για την άνοιξη που τίποτα δεν άνοιξε κλπ. Η άνοιξη άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, και το κρασί ήταν ξινισμένο, if you know what I mean, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς ο κόσμος κυριολεκτικά φλέγεται, δονείται, μετατοπίζεται, μολύνεται, οι ασκοί έγιναν ασκάκια στη μικροκλίμακα.

Κατά τα λοιπά, τ' είχες, Γιάννη, μ' έβγαλε ο δρόμος για άλλη μια φορά στη Ρώμη, περίπου ένα χρόνο μετά την τελευταία επίσκεψη στην αιωνίως αγαπημένη αιώνια πόλη. Έβρεχε στη Ρώμη αυτή τη φορά, έβρεξε πολύ, βράχηκα πολύ, οι φωτογραφίες μου βγήκανε βρεγμένες, στη Φοντάνα δεν έπεσα ως άλλη Dolce Vittική μορφή, που να βάλεις στράπλες με τόσο κρύο από τη μια, ήταν αδιάβατοι οι δρόμοι ένεκα εθνικής εορτής από την άλλη: 150 χρόνια από την ένωση και την ίδρυση του κράτους τους γιόρτασαν οι γείτονες κι όλα έγιναν τρικολόρε, ακόμη και τα παρτέρια με τα κυκλάμινα, εξαιρετικό.
 

 Τι έκανα στη Ρώμη; Κλασικά: μουσεία, έφαγα, ήπια, τα έκαψα όμως γιατί ξεποδαριάστηκα, κι αυτό να κάνεις κι εσύ, αγαπημένε αναγνώστη: Ρώμη ίσον ξεποδάριασμα, καίτοι αυτή τη φορά έπαιξε και λεωφορείο και μετρό και τρένο και ταξί, δεν έχω παράπονο.

 Ίζολα Τιμπερίνα: σιγά το νησί που έλεγε και το αλήστου μνήμης γκράφιτι που είχε κυκλοφορήσει μια φορά κι έναν καιρό με αφορμή μία προσβλητική δήλωση μάλλον για κάποια πρώην του γράφοντος το μήνυμα σε τοίχο της Μήλου. Θέλω να πω ότι πας εσύ τώρα, περνάς τη γέφυρα, σκέπτεσαι μεν "μα καλά, χωράει κοτζάμ νησί στον Τίβερη", αλλά μια προσδοκία νήσου την έχεις, άνθρωπος είσαι, και περνάς λοιπόν, έλεγα, και βλέπεις δυο δέντρα, ένα νοσοκομείο - αντικέ, δε λέω, και κάτι σχολεία που το επισκέπτονται - το νησί, όχι το νοσοκομείο! Μια χαρά. Μετά συνεχίζεις τη ζωή σου.

 Έκπληξη: στην Ara Pacis, που είχε μετατραπεί σε Ara Irae, καθώς είχε κόσμο, πολύ στριμωγμένο κόσμο, είχε έκθεση τεραστία Chagal, κι εμείς το Μαρκ τον αγαπάμε και τον απολαύσαμε, καταπληκτική! Το κτήριο τώρα που περιβάλλει το βωμό, Richard Meier, κλασικά, όταν ήμουν μικρή και δεν πολυσκάμπαζα περί αρχιτεκτονικής, ήθελα να μου χτίσει το σπίτι μου, μετά μου πέρασε. Λίγη υπόλευκη πέτρα, αδρώς κατεργασμένη, λίγος βωμός, λίγο γυαλί, πολύ συγκεκριμένα, μια λιμνούλα, ε, αυτά. Αδιάφορο, αν μου επιτρέπεται φυσικά.

Αυτά τα δέντρα τώρα είναι τεράστια και τερατώδη, τράβηξα δε ογδόντα εκατομμύρια φωτό για να τα αποδώσω, αλλά δεν το κατόρθωσα.

la sagrada familia

αυτή τη φορά η εκκλησία, που δεν τελείωσε, όχι, αλλά άνοιξε και λειτούργησε, έγιναν δηλ. τα καθ' ημάς θυρανοίξια - δεν ξέρω αν το λένε και οι άλλοι έτσι...
έργο του κυρίου Γκαουντί, αυτουνού των modernistas, εμένα δε μ' αρέσει ιδιαίτερα γενικώς, η σαγράδα όμως μου αρέσει ειδικώς, κυρίως γιατί δεν τελειώνει ποτέ. Ποτέ; Χμ...Τις προάλλες που την είδα είχε σαφώς προχωρήσει από το 2001. Λένε ότι θα τελειώσει το 2026. Άρχισε κάποια στιγμή το 19ο. Καλά το πάει ο μάστορας.

Α, ναι. Είναι στη Βαρκελώνη. Εκεί που είχα πάει το 2001 και ξαναπήγα το 2011. Nice! Η Βαρκελώνη είναι ωραία. Είναι δε και δημοφιλής, δεν περιμένεις εμένα να στο πω. Την προηγούμενη φορά είχα μείνει κοντά δυο μήνες. Αυτή τη φορά κοντά δυο μέρες, πως τα φέρνει η ζωή...

Έχει καινούργιο αεροδρόμιο, πλην δεν έχει κάτι της προκοπής να ψωνίσεις, εκτός από παιδικά, εξαιρετικά παιδικά - επίσης, δεν έχει κάτι της προκοπής να φας. Παράκληση προς αεροδρόμια, εξαίρεση το SFO: σκεφτείτε και τον κόσμο που θέλει κάτι ωραίο, φρέσκο και όχι με 1,000,000 θερμίδες, ευχαριστώ. Είχε βέβαια άπειρες κάβες (κρασιά, όχι χώρους, το αφρώδες της Ισπανίας) σε τιμές θεϊκές, αλλά βαριόμουν να κουβαλάω, τι να κάνω.

Που να πας τώρα κι εσύ; Να πας στη Μποκερία, την αγορά φρέσκων προϊόντων, μία πανσπερμία, η χαρά της ζωής σε φρούτα, λαχανικά, κρέατα και χαμόν, αχ αυτά τα χοιρομέρια, αχ...Εκεί παραδίπλα, πέρνα τη Ράμπλα, πας και στην Ερμού, μην το κάνεις θέμα, μπες στα στενοσόκακα του Ελ Ραβάλ, και κάτι θα βρεις, αν μη τι άλλο, άπειρες photo ops.

Αυτή τη φορά πήγα σε μία περιοχή που δεν είχα ξαναπάει. Εκεί που είναι το πανεπιστήμιο, με πράσινο, σπιτάκια με μπουκαμβίλιες, δηλ. δεν τα λες και σπιτάκια, ωραιότατα ήσαν. Θα ανέβαζα και τις παλαιές φωτό μου, αλλά δεν ξέρω που είναι, sad. Οπότε, here's a flower for you.

Μετά γύρισα. Πολύ καλημέρα σας.

Καιρό έχω να σας ενημερώσω για το τι διαβάζω και το τι ακούω κι όσο να 'ναι έναν καημό θα τον έχετε. Λοιπόν, διαβάζω αλληλοδιαδόχως (για να θυμηθούμε τους κλασικούς, Χρύσα Παραδείση, και μ' εβαζε η μάνα να ανακατεύω μίγματα κέικ με την τομάκλα ανά χείρας, αχ μάνα, αχ κέικ - δίαιτα - Χρόνια Πολλά, μαμά!) Το Κοιμητήριο της Πράγας, Ουμπέρτο Έκο, και το Λεμονοδάσος, Κοσμάς Πολίτης, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, τι γυρεύεις τώρα. Διάβασα την Περίπτωση Φίνκλερ και έχω καβάντζα τα Σταφύλια της Οργής. Ό, τι να 'ναι, I know, άλλοι το λένε eclectic. Δύο θετικά: α. σε δουλειά να βρισκόμαστε, β. και κυριότερον, επανήλθε η όρεξη για ανάγνωση λογοτεχνίας που μέσα σ' έναν μακρύ, λίαν δυσοίωνο χειμώνα, είχε παραμεριστεί. Ο χειμώνας πέρασε, κάτι ερασιτεχνικά κρύα σε γκεστ εμφάνιση δεν πτοούν πόδια εξασκημένα στη σαγιονάρα, και ήλθε ορμητική η διάθεση, εκτός των άλλων, και για διάβασμα.

Ακούω διάφορα επίσης, χτες συγκεκριμένα αυτό: Αγκριτζέντο, Γιώργος Νταλάρας ερμηνεύει, Μουσική και Στίχοι του Γιώργου Ζήκα, με ολίγον φοκλόρ στις συνοδευτικές φωτό, έτσι, για να γουστάρουμε.
Και μιας και σε βρήκα, τσάκο κι αυτό: Του κάτω κόσμου τα πουλιά, ξανά Νταλάρας (γιατρέ μου, να το κοιτάξω;), Στίχοι Μάνος Ελευθερίου, Μουσική Σταύρος Κουγιουμτζής.

Πάω να κρεμάσω τις Κυκλάδες στ' αυτιά μου, μπούχτισα τον αστικό μου βίο. Σας φιλώ.