ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Όλοι μαζί ή ο καθένας χώρια, τα καλοκαίρια τα περνάμε στις θάλασσες - με την ιδέα περί θάλασσας που έχουμε στο κεφάλι μας και την ταλαιπωρία που υφιστάμεθα στο πετσί μας, όταν με το καλό φτάνουμε στις θάλασσες.
Οι θάλασσες, σε εποχές συγκεντρώσεων πληθυσμού, μυρίζουν βενζίνη, έχουν ένα διόλου αδιόρατο φιλμ από λάδι (αντηλιακό και καύσιμο) στην επιφάνειά τους, είναι θολές, και καταλήγουν σε παραλίες που βρωμούν.
Οι ομπρέλες εκ του μακρόθεν συνθέτουν ένα υπέροχο πανδαιμόνιο, ώστε, αν υπάρχουν εξωγήινοι που πραγματοποιούν πτήσεις πάνω απ' το κεφάλι μας, θα πρέπει τα καλοκαίρια να είναι τουλάχιστον εκστασιασμένοι με το υπερθέαμα που τους προσφέρουμε ως έθνος και ως είδος πρωτίστως.

Καλά κάνουμε και πάμε στις θάλασσες, καλά κάνουμε και συντηρούμε πάντοτε το μύθο μας, καλά κάνουμε και παρά την ταλαιπώρια εμείς εκεί, επιμένουμε. Διάβασα πολλά αφιερώματα σε νησιά και hot spots αυτή την εβδομάδα. Η γεύση, μία από τα ίδια. Κορυφαίο δε, ένα σε περιοδικό, το είχε η Λου στην παραλία, δεν το αγόρασα, εγώ διαβάζω μόνο Πλίνιο Πρεσβύτερο, χαχα, όπου κατηγοριοποιούνταν οι αγορές ανάλογα με το προφίλ σου και το νησί που σου ταιριάζει. Θέλουμε κάποια στιγμή να πεταχτούμε στη Λευκάδα όσο θα είμαστε στο Θέρμο. Και λέει η Λευκάδα ταιριάζει στις cool mamas. Ναι, πλην δεν εμπίπτω στην κατηγορία, άσε που την τσάντα παραλίας που μου προτείνεις για τη Λευκάδα θα προτιμούσα να κουβαλώ την πετσέτα μου στους ώμους ως άλλος Άτλας, παρά να την κυκλοφορώ.

Εν πάση περιπτώσει, το καλοκαίρι είναι η εποχή της φαιδρότητος. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσω το χθεσινοβραδινό πάρτι κάπου στη γειτονιά, που κράτησε ως το πρωί. Δε λέω, παιδιά, διασκεδάστε, αλλά προγραμματίστε λιγάκι τη μουσική αφενός, κοιλιές πολλές κοιλιές έκανε, ενημερώστε λίγο τον κατάλογο τραγουδιών αφετέρου: απ' τον Καπετανάκη (μα που τον θυμηθήκατε;) στο because the night κι απ' το One way or another στην Πριγκηπέσσα - δε θα επεκταθώ, ξέρεις εσύ...

Φαιδρό επίσης είναι να επιμένω να αγοράζω βιβλία που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν παίζει να διαβάζονται. Τώρα γιατί το κάνω; Άβυσσος. Επίσης, προσοχή στην επιμέλεια. Οκ, καλό είναι ο συγγραφέας να κατέχει τη γλώσσα, λέω εγώ τώρα, αλλά κι ο επιμελητής ας κάνει κάτι. Τα ρήματα με β συνθετικό το πολύπαθο "άγω", λυπηθείτε τα. Παρακαλώ.

Συνεπώς, διαβάζω, όπως και σύσσωμο το έθνος, Ζυράννα. Η Ζυράννα Ζατέλη ουσιαστικά γράφει όλη της τη ζωή μία ιστορία: μία τεράστια, υπέροχη, μαγική, απλή και τέλεια ιστορία, με συνέπεια και τρόπο. Και ενώ τα τούβλα δεν με εξυπηρετούν στη θάλασσα, εξαιρείται το νέο της βιβλίο, που περιμέναμε με καρτερία οι γκρούπις της Ζυράννας. Ογκωδέστατο, με γραμματάκια ψιλά-ψιλά, σα μια τεράστια υποσημείωση. Ανθίσταμαι, δεν το έχω ανοίξει ακόμη, κρατιέμαι για τη μαγική στιγμή που θα βρίσκομαι άρτι αφιχθείσα στην πετσέτα μου μετά από δροσιστική βουτιά σε μεσημέρι με τζιτζίκια να κορυβαντιούν, να σκάμε απ' τη ζέστη, να ψιλοπεινάμε, να ακούμε "Λαλάκη, η κρεμούλα σου" και άλλα φαιδρά πάντα, είπαμε είναι η ώρα του φαιδρού και ενίοτε μας αρέσει κιόλας, και να βυθιζόμαστε στον κόσμο των ηρώων της Ζυράννας χωρίς περισπασμούς.

Ακούμε όλα τα τραγούδια που περιέχουν τη λέξη "καλοκαίρι" από το ανυπέρβλητο Σαββοπούλειο έως τον ύμνο των Beach Boys και ονειρευόμαστε ότι αυτό το καλοκαίρι θα κρατήσει για πάντα, κι ας ξέρουμε καλά ότι "όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει..." θα κληθούμε να επιστρέψουμε.

Κι επειδή πολύ ζαλίζουμε ο ένας τον άλλον με νησιά, θάλασσες και ακτές, αν δεν εκδράμετε, ποσώς να σας απασχολήσει, όλα στο μυαλό μας είναι.

Καλό καλοκαίρι!

Υ.Γ. Η χειραποσκευή δε με εξυπηρέτησε αυτή τη φορά. Ζητώ έλεος, θα διαπράξω το έσχατο αμάρτημα του ταξιδιώτη: βαλίτσα επικών διαστάσεων...