Κι επειδή είμαστε πολλοί ακόμα εδώ, για να δούμε τι θα κάνουμε στον κλεινόν (βρ)άστυ που κοχλάζει τις τελευταίες μέρες - δε με ενοχλεί τραγικά, δεν υποχρεούμαι να μετακινούμαι, και, επιτέλους, είναι Ιούλιος, ας κάψει λιγάκι.
Ταράτσες: του Gazarte στο Γκάζι, την είχε επισημάνει ορθώς η Κλειώ στο φμπουκ, την επισκέφτηκα πρώτη φορά πριν χρόνια στην ωραιότερη δεξίωση του ωραιότερου γάμου έβερ. Όχι δεξίωση, πάρτι, με κούρασαν τα κτήματα, τα ακρογιάλια κλπ. Παιδιά, αυτοσχεδιάστε, παντρευτείτε δημιουργικά. Παρεμπίπτον σχόλιο: απέναντι από το Gazarte δημιουργείται παρκάκι, ουχί κτήριο, εύγε στον που το αποφάσισε, πολλά εύγε στον που το υλοποιεί, εύγε μας κι εμάς που θα το χαιρόμαστε.
του Μαραμπού στην Πανόρμου, πάνω απ' το Ποτοπωλείο. Το Μαραμπού το γνωρίσαμε ως ταβέρνα με θεϊκά κεφτεδάκια, μας προέκυψε ποτάδικο, δεν κλαίμε κιόλας, ωραία ταράτσα, δροσερή με ωραία μουσική - μέχρι πέρυσι, φέτος δεν πήγα ακόμη, διορθώστε με, αν άλλαξε κάτι.
Προφήτης Ηλίας, Πειραιάς: παλαιάς κοπής ατμόσφαιρα και σέρβις, με την καλή έννοια, θέα ανυπέρβλητη, παππουδογιαγιάδες κι εμείς. Αξίζει.
Friday's, Παγκράτι: ευρύχωρη ταράτσα, μαργαρίτες ωραιότατες προς το ελαφρύ, η τελευταία τους επινόηση είναι μαργαρίτα σε shaker, τουλάχιστον τρία ποτά, για δυνατούς πότες.
Σαρδέλλες: δεν είναι σε ταράτσα, είναι πάνω στο πεζοδρόμιο, απέναντι από την είσοδο της Τεχνόπολης, στο Γκάζι επίσης, την προτελευταία φορά που πήγα με λύπησε το άθλιο σέρβις, χτες που ξαναπήγα μου θύμισε παλιές καλές εποχές, έχει γίνει λίγο υπερπαραγωγή, αλλά το φαϊ παραμένει υπέροχο, κι αυτό είναι το ζητούμενο: τα μύδια, κατ' εμέ τα κορυφαία του άστεος, αν βρήκατε καλύτερα και ασφαλή, ενημερώστε με, μου αρέσουν. Λεμονόπιτα: οπωσδήποτε, αλλιώς θα το μετανιώσετε. Στο τέλος κέρασμα λικέρ μαστίχα και λιμοντσέλο, και, αν θέλετε, ένα γλαστράκι πλατύφυλλο βασιλικό για το σπίτι - πέρυσι τον φύτεψα και θέριεψε και τον έκανα και πέστο, φέτος έχω οικοδομικές δραστηριότητες απέναντι και δίπλα στο σπίτι μου, άρα δε φύτεψα, πέστο τσιμεντόσκονη δε θα επιθυμούσα.
Ταβέρνα του Σακελλάρη, Ψάθα: μου άρεσε το ψάρι, το γεγονός ότι η ιδιοκτήτρια μας καθάρισε σε χρόνο dt το ψάρι, γιατί "είστε παιδιά" - αυτό μου άρεσε περισσότερο κι απ΄ το ψάρι, η θέση μπροστά στη θάλασσα, η ώρα, η ανυπέρβλητη ώρα που αρχίζει δειλά να δροσίζει ανεπαίσθητα.
Και μιας και είπα Ψάθα, όλη η περιοχή, με προσωπικό αγαπημένο το Πόρτο Γερμενό με το αρχαίο τείχος της Αιγόσθενας να φτάνει ως τη θάλασσα, ενδείκνυται για μπάνιο. Έχει κατάστημα με τα πάντα, αν ξεχάσατε π.χ. το μαγιό, τις σαγιονάρες ή την ομπρέλα σας, και πλήθος ταβερνών. Μία ώρα και κάτι από το άστυ, μεταφέρεσαι αλλού. Παράκληση: ας παίρνουμε μαζί φεύγοντας και τα σκουπίδια μας, πολύ σκουπίδι, κρίμα.
Τα Λεγραινά τα αγαπούσα και τα αγαπώ πάντα, αλλά πήξανε και είναι πολύ μικρή παραλία, καθημερινές είναι καλύτερα. Και ο,τιδήποτε μεταξύ Σουνίου και Λαυρίου, απίστευτο απλά το νεράκι!
Και δυο-τρία μέρη στην Κηφισιά που μου υπέδειξε η Κλειώ και την ευχαριστώ: δίπλα στη βουή, κι όμως αλλού. Ένα κομμάτι της Κηφισιάς που το αγνοούσα, χωρίς μαγαζιά, χωρίς πλήθη, μόνο με ολίγους, με μικρά σπίτια, ήπιας κυκλοφορίας και μικρά στέκια για ανάπαυλα.
Ακούω Summer in the city, Lovin' Spoonful, 1966, πιο γνωστό από την εκτέλεση του Joe Cocker, αλλά, no offense κιόλας, δε συγκρίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου