ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Όλοι μαζί ή ο καθένας χώρια, τα καλοκαίρια τα περνάμε στις θάλασσες - με την ιδέα περί θάλασσας που έχουμε στο κεφάλι μας και την ταλαιπωρία που υφιστάμεθα στο πετσί μας, όταν με το καλό φτάνουμε στις θάλασσες.
Οι θάλασσες, σε εποχές συγκεντρώσεων πληθυσμού, μυρίζουν βενζίνη, έχουν ένα διόλου αδιόρατο φιλμ από λάδι (αντηλιακό και καύσιμο) στην επιφάνειά τους, είναι θολές, και καταλήγουν σε παραλίες που βρωμούν.
Οι ομπρέλες εκ του μακρόθεν συνθέτουν ένα υπέροχο πανδαιμόνιο, ώστε, αν υπάρχουν εξωγήινοι που πραγματοποιούν πτήσεις πάνω απ' το κεφάλι μας, θα πρέπει τα καλοκαίρια να είναι τουλάχιστον εκστασιασμένοι με το υπερθέαμα που τους προσφέρουμε ως έθνος και ως είδος πρωτίστως.

Καλά κάνουμε και πάμε στις θάλασσες, καλά κάνουμε και συντηρούμε πάντοτε το μύθο μας, καλά κάνουμε και παρά την ταλαιπώρια εμείς εκεί, επιμένουμε. Διάβασα πολλά αφιερώματα σε νησιά και hot spots αυτή την εβδομάδα. Η γεύση, μία από τα ίδια. Κορυφαίο δε, ένα σε περιοδικό, το είχε η Λου στην παραλία, δεν το αγόρασα, εγώ διαβάζω μόνο Πλίνιο Πρεσβύτερο, χαχα, όπου κατηγοριοποιούνταν οι αγορές ανάλογα με το προφίλ σου και το νησί που σου ταιριάζει. Θέλουμε κάποια στιγμή να πεταχτούμε στη Λευκάδα όσο θα είμαστε στο Θέρμο. Και λέει η Λευκάδα ταιριάζει στις cool mamas. Ναι, πλην δεν εμπίπτω στην κατηγορία, άσε που την τσάντα παραλίας που μου προτείνεις για τη Λευκάδα θα προτιμούσα να κουβαλώ την πετσέτα μου στους ώμους ως άλλος Άτλας, παρά να την κυκλοφορώ.

Εν πάση περιπτώσει, το καλοκαίρι είναι η εποχή της φαιδρότητος. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσω το χθεσινοβραδινό πάρτι κάπου στη γειτονιά, που κράτησε ως το πρωί. Δε λέω, παιδιά, διασκεδάστε, αλλά προγραμματίστε λιγάκι τη μουσική αφενός, κοιλιές πολλές κοιλιές έκανε, ενημερώστε λίγο τον κατάλογο τραγουδιών αφετέρου: απ' τον Καπετανάκη (μα που τον θυμηθήκατε;) στο because the night κι απ' το One way or another στην Πριγκηπέσσα - δε θα επεκταθώ, ξέρεις εσύ...

Φαιδρό επίσης είναι να επιμένω να αγοράζω βιβλία που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν παίζει να διαβάζονται. Τώρα γιατί το κάνω; Άβυσσος. Επίσης, προσοχή στην επιμέλεια. Οκ, καλό είναι ο συγγραφέας να κατέχει τη γλώσσα, λέω εγώ τώρα, αλλά κι ο επιμελητής ας κάνει κάτι. Τα ρήματα με β συνθετικό το πολύπαθο "άγω", λυπηθείτε τα. Παρακαλώ.

Συνεπώς, διαβάζω, όπως και σύσσωμο το έθνος, Ζυράννα. Η Ζυράννα Ζατέλη ουσιαστικά γράφει όλη της τη ζωή μία ιστορία: μία τεράστια, υπέροχη, μαγική, απλή και τέλεια ιστορία, με συνέπεια και τρόπο. Και ενώ τα τούβλα δεν με εξυπηρετούν στη θάλασσα, εξαιρείται το νέο της βιβλίο, που περιμέναμε με καρτερία οι γκρούπις της Ζυράννας. Ογκωδέστατο, με γραμματάκια ψιλά-ψιλά, σα μια τεράστια υποσημείωση. Ανθίσταμαι, δεν το έχω ανοίξει ακόμη, κρατιέμαι για τη μαγική στιγμή που θα βρίσκομαι άρτι αφιχθείσα στην πετσέτα μου μετά από δροσιστική βουτιά σε μεσημέρι με τζιτζίκια να κορυβαντιούν, να σκάμε απ' τη ζέστη, να ψιλοπεινάμε, να ακούμε "Λαλάκη, η κρεμούλα σου" και άλλα φαιδρά πάντα, είπαμε είναι η ώρα του φαιδρού και ενίοτε μας αρέσει κιόλας, και να βυθιζόμαστε στον κόσμο των ηρώων της Ζυράννας χωρίς περισπασμούς.

Ακούμε όλα τα τραγούδια που περιέχουν τη λέξη "καλοκαίρι" από το ανυπέρβλητο Σαββοπούλειο έως τον ύμνο των Beach Boys και ονειρευόμαστε ότι αυτό το καλοκαίρι θα κρατήσει για πάντα, κι ας ξέρουμε καλά ότι "όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει..." θα κληθούμε να επιστρέψουμε.

Κι επειδή πολύ ζαλίζουμε ο ένας τον άλλον με νησιά, θάλασσες και ακτές, αν δεν εκδράμετε, ποσώς να σας απασχολήσει, όλα στο μυαλό μας είναι.

Καλό καλοκαίρι!

Υ.Γ. Η χειραποσκευή δε με εξυπηρέτησε αυτή τη φορά. Ζητώ έλεος, θα διαπράξω το έσχατο αμάρτημα του ταξιδιώτη: βαλίτσα επικών διαστάσεων...

ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜ' ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ...

Κι επειδή είμαστε πολλοί ακόμα εδώ, για να δούμε τι θα κάνουμε στον κλεινόν (βρ)άστυ που κοχλάζει τις τελευταίες μέρες - δε με ενοχλεί τραγικά, δεν υποχρεούμαι να μετακινούμαι, και, επιτέλους, είναι Ιούλιος, ας κάψει λιγάκι.

Ταράτσες: του Gazarte στο Γκάζι, την είχε επισημάνει ορθώς η Κλειώ στο φμπουκ, την επισκέφτηκα πρώτη φορά πριν χρόνια στην ωραιότερη δεξίωση του ωραιότερου γάμου έβερ. Όχι δεξίωση, πάρτι, με κούρασαν τα κτήματα, τα ακρογιάλια κλπ. Παιδιά, αυτοσχεδιάστε, παντρευτείτε δημιουργικά. Παρεμπίπτον σχόλιο: απέναντι από το Gazarte δημιουργείται παρκάκι, ουχί κτήριο, εύγε στον που το αποφάσισε, πολλά εύγε στον που το υλοποιεί, εύγε μας κι εμάς που θα το χαιρόμαστε.

του Μαραμπού στην Πανόρμου, πάνω απ' το Ποτοπωλείο. Το Μαραμπού το γνωρίσαμε ως ταβέρνα με θεϊκά κεφτεδάκια, μας προέκυψε ποτάδικο, δεν κλαίμε κιόλας, ωραία ταράτσα, δροσερή με ωραία μουσική - μέχρι πέρυσι, φέτος δεν πήγα ακόμη, διορθώστε με, αν άλλαξε κάτι.

Προφήτης Ηλίας, Πειραιάς: παλαιάς κοπής ατμόσφαιρα και σέρβις, με την καλή έννοια, θέα ανυπέρβλητη, παππουδογιαγιάδες κι εμείς. Αξίζει.

Friday's, Παγκράτι: ευρύχωρη ταράτσα, μαργαρίτες ωραιότατες προς το ελαφρύ, η τελευταία τους επινόηση είναι μαργαρίτα σε shaker, τουλάχιστον τρία ποτά, για δυνατούς πότες.

Σαρδέλλες: δεν είναι σε ταράτσα, είναι πάνω στο πεζοδρόμιο, απέναντι από την είσοδο της Τεχνόπολης, στο Γκάζι επίσης, την προτελευταία φορά που πήγα με λύπησε το άθλιο σέρβις, χτες που ξαναπήγα μου θύμισε παλιές καλές εποχές, έχει γίνει λίγο υπερπαραγωγή, αλλά το φαϊ παραμένει υπέροχο, κι αυτό είναι το ζητούμενο: τα μύδια, κατ' εμέ τα κορυφαία του άστεος, αν βρήκατε καλύτερα και ασφαλή, ενημερώστε με, μου αρέσουν. Λεμονόπιτα: οπωσδήποτε, αλλιώς θα το μετανιώσετε. Στο τέλος κέρασμα λικέρ μαστίχα και λιμοντσέλο, και, αν θέλετε, ένα γλαστράκι πλατύφυλλο βασιλικό για το σπίτι - πέρυσι τον φύτεψα και θέριεψε και τον έκανα και πέστο, φέτος έχω οικοδομικές δραστηριότητες απέναντι και δίπλα στο σπίτι μου, άρα δε φύτεψα, πέστο τσιμεντόσκονη δε θα επιθυμούσα.

Ταβέρνα του Σακελλάρη, Ψάθα: μου άρεσε το ψάρι, το γεγονός ότι η ιδιοκτήτρια μας καθάρισε σε χρόνο dt το ψάρι, γιατί "είστε παιδιά" - αυτό μου άρεσε περισσότερο κι απ΄ το ψάρι, η θέση μπροστά στη θάλασσα, η ώρα, η ανυπέρβλητη ώρα που αρχίζει δειλά να δροσίζει ανεπαίσθητα.

Και μιας και είπα Ψάθα, όλη η περιοχή, με προσωπικό αγαπημένο το Πόρτο Γερμενό με το αρχαίο τείχος της Αιγόσθενας να φτάνει ως τη θάλασσα, ενδείκνυται για μπάνιο. Έχει κατάστημα με τα πάντα, αν ξεχάσατε π.χ. το μαγιό, τις σαγιονάρες ή την ομπρέλα σας, και πλήθος ταβερνών. Μία ώρα και κάτι από το άστυ, μεταφέρεσαι αλλού. Παράκληση: ας παίρνουμε μαζί φεύγοντας και τα σκουπίδια μας, πολύ σκουπίδι, κρίμα.

Τα Λεγραινά τα αγαπούσα και τα αγαπώ πάντα, αλλά πήξανε και είναι πολύ μικρή παραλία, καθημερινές είναι καλύτερα. Και ο,τιδήποτε μεταξύ Σουνίου και Λαυρίου, απίστευτο απλά το νεράκι!

Και δυο-τρία μέρη στην Κηφισιά που μου υπέδειξε η Κλειώ και την ευχαριστώ: δίπλα στη βουή, κι όμως αλλού. Ένα κομμάτι της Κηφισιάς που το αγνοούσα, χωρίς μαγαζιά, χωρίς πλήθη, μόνο με ολίγους, με μικρά σπίτια, ήπιας κυκλοφορίας και μικρά στέκια για ανάπαυλα.

Ακούω Summer in the city, Lovin' Spoonful, 1966, πιο γνωστό από την εκτέλεση του Joe Cocker, αλλά, no offense κιόλας, δε συγκρίνονται.

TOP FIVE

Είπαμε, μας αρέσουν οι λίστες, εξ ου και της Λένας (la sagrada familia) της άρεσαν κι εκείνης, τόσα κουσούρια δικά της, ε, ας πάρει κι ένα δικό μου, δε βαριέσαι...

Σήμερα αποφάσισα, μιας και μπήκαμε για καλά σε τροχιά διακοπών και στροβιλιζόμαστε μ' ένα κεφάλι καζάνι από το βαρύ χειμώνα που πέρασε, αλλά δεν προσπέρασε τίποτε από αυτά που μείνανε τελικά, γιατί ήταν φαίνεται γραφτό τους, αποφάσισα, έλεγα, αλλά λοξοδρόμησα, ως συνήθως, να καταρτίσω λίστες με top five για τις διακοπές. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο και γιατί έχω (άλλο) ένα κουσούρι:
τις πετσέτες θαλάσσης.
Πάμε, μαέστρο:

TOP FIVE ΠΕΤΣΕΤΕΣ
1. HELLO KITTY, όχι η ροζ, έλεος, η ροζ ήταν τοπ πριν από δέκα συναπτά στο μακρινό Berkeley στην Καλιφόρνια, παίζει η μαύρη, αλλά τοπ είναι η φαντασμαγορική πολύχρωμη με ολόκληρο σενάριο πάνω της, ποιος Μποτιτσέλι με την Αφροδίτη του, ο Sanrio με την Kitty του δίνει: ουρανός, άμμος, κουβάδακι, ήλιος, πτηνά, αστερίες κλπ. και άκρη αριστερά η Kitty μες στη χαρά, όπως πάντα, πλην ανέκφραστη, με ροζ πουαντιγιέ μπικίνι, τι να λέει...για παλιμπαιδίζουσες κορασίδες.

2. ΤΣΕ: ναι, ο γνωστός. Την είδα στην Πάτρα, δεν πρόλαβα να την αποκτήσω, αν τη βρείτε, πείτε μου που να σπεύσω. Κόκκινη πετσέτα και μαύρη στάμπα η γνωστή υπέροχη φωτογραφία με το μπερέ κατά μήκος, για επαναστάτες ή λάτρεις του ωραίου (άνδρα).

3. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ: άσπρη-μπλε, και στον πάτο HELLAS, για πατριώτες.

4. ΛΙΤΗ ΚΙ ΑΠΕΡΙΤΤΗ ΜΑΥΡΗ: τώρα, αν βγάλεις τη μπέμπελη, δε φταίω, για ορκισμένους στο στιλ.

5. MISSONI: είναι δοτικές με τα ζιγκ-ζαγκ τους, πλην δεν δύναμαι, για εχούμενους.