τα βρήκα μια φορά σε πείσμα του τραγουδιού. Μια φορά, πάνε χρόνια, ό, τι είχα κάνει Ολυμπιακούς, και πήγα να βρω τα Κύθηρα και χάλασε το βαπορίδιο από τη Νεάπολη και μπήκα σε λίστα αναμονής στη θρυλική Ολυμπιακή για να γυρίσω να κάνω Παραολυμπιακούς - πρόλαβα, μη σκάσετε από αγωνία, δεν έγιναν; Έγιναν. Ε, πρόλαβα, αυτό λέω.
Στα Κύθηρα έχει κάτι μικρά κίτρινα λουλουδάκια που λένε πως ζούν για πάντα, τα λένε δε sempre viva. Αυτά ναι, είναι sempre viva, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα που ζει για πάντα. Άλλο από την επιθυμία ατόφια.
Το πρώτο πράγμα που αντικρύζεις καθώς πλησιάζει το καράβι στο νησί είναι ένα ναυάγιο. Σημειολογία αδυσώπητη. Κι όμως, τα Κύθηρα δεν ανοίγουν πληγές. Στα Κύθηρα βρίσκεις τον τρόπο σου να ζεις μονοιασμένα με τις πληγές σου.
Στην Ελεγεία είχα γράψει ότι οι πληγές δεν κλείνουν, αλλά είναι σε μέρη που σπάνια ακουμπάς πια και γι' αυτό δεν πονάνε. Τώρα λέω πως και να τις ακουμπήσεις δεν έγινε και τίποτα, έχοντας πλέον και την πικρή πλην διδακτική εμπειρία που υπαγορεύει ότι οι πληγές γίνονται ουλές, δηλαδή δε γιατρεύονται μεν τελείως, αλλά σχεδόν κι αυτό είναι κάτι.
Τα Κύθηρα δεν είναι νησί κάποιου έρωτα. Είναι το no man's land του έρωτα: κανένας έρωτας δε διεκδικεί το νησί.
Που να μείνεις: να μείνεις στο ξενοδοχείο Μαργαρίτα. Κάθε δωμάτιο και το όνομα ενός ή μιάς του Δωδεκαθέου. Η οικία του παλαιού αρχαιολόγου Βαλέριου Στάη. Νιώθεις λίγο σα στο σπίτι σου και λίγο σα να κοιτάς από μια κλειδαρότρυπα, pas mal.
Τα Κύθηρα είναι το σκαρφάλωμα στο κάστρο, ένα ερειπωμένο ξωκκλήσι, η ανάγνωση της βιογραφίας του Σεφέρη από το Roderick Beaton (Waiting for the Angel), κάτι σα συμφωνία του μυστικού που έλεγε ο άλλος παλιός (Βενέζης, Αιολική Γη).
Τα Κύθηρα είναι τα κομμάτια που κολλάνε αίφνης, η ιδέα πως ο χρόνος ούτε ευτελίζει, ούτε απαξιώνει, μόνο φανερώνει.
Είναι η υπόσχεση της επιστροφής όταν η ώρα θα είναι σωστή - δεν έχω επιστρέψει ακόμα.
Που να φάτε: Στην ταβέρνα της Φιλιώς με τα σανταλόξυλα που υπνωτίζουν και την αίσθηση ότι σε έχουν αποθέσει βολικά στη χώρα των Λωτοφάγων.
Που να κολυμπήσετε: στο Καλαδί και στο Χαλκό.
Και, κατόπιν ενδελεχούς έρευνας, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το δράμα μου: δεν έχω φωτογραφίες, παρά μόνο αυτή:
που δεν είναι δική μου. Μου την είχε δώσει ο φίλος μου ο Σίμος πριν άπειρα χρόνια.
Κι αυτή που είναι δική μου:
Δηλαδή, την ώρα που φεύγω. Άβυσσος...Θα ορκιζόμουν ότι είχα φωτογραφηθεί στα Κύθηρα, who knows. Κατά τα λοιπά, φάε τη σκόνη μου Instragram. Φωτογραφίζω παλιές τυπωμένες φωτογραφίες με το iphone. Θεϊκό καρα-vintage αποτέλεσμα. Το αεροπλανάκι-lego της φωτό βοηθά στη συνολική εντύπωση.
Τραγουδάκι;
Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε, Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος, Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Ταξίδι στα Κύθηρα, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Στίχοι και Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Στα Κύθηρα έχει κάτι μικρά κίτρινα λουλουδάκια που λένε πως ζούν για πάντα, τα λένε δε sempre viva. Αυτά ναι, είναι sempre viva, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα που ζει για πάντα. Άλλο από την επιθυμία ατόφια.
Το πρώτο πράγμα που αντικρύζεις καθώς πλησιάζει το καράβι στο νησί είναι ένα ναυάγιο. Σημειολογία αδυσώπητη. Κι όμως, τα Κύθηρα δεν ανοίγουν πληγές. Στα Κύθηρα βρίσκεις τον τρόπο σου να ζεις μονοιασμένα με τις πληγές σου.
Στην Ελεγεία είχα γράψει ότι οι πληγές δεν κλείνουν, αλλά είναι σε μέρη που σπάνια ακουμπάς πια και γι' αυτό δεν πονάνε. Τώρα λέω πως και να τις ακουμπήσεις δεν έγινε και τίποτα, έχοντας πλέον και την πικρή πλην διδακτική εμπειρία που υπαγορεύει ότι οι πληγές γίνονται ουλές, δηλαδή δε γιατρεύονται μεν τελείως, αλλά σχεδόν κι αυτό είναι κάτι.
Τα Κύθηρα δεν είναι νησί κάποιου έρωτα. Είναι το no man's land του έρωτα: κανένας έρωτας δε διεκδικεί το νησί.
Που να μείνεις: να μείνεις στο ξενοδοχείο Μαργαρίτα. Κάθε δωμάτιο και το όνομα ενός ή μιάς του Δωδεκαθέου. Η οικία του παλαιού αρχαιολόγου Βαλέριου Στάη. Νιώθεις λίγο σα στο σπίτι σου και λίγο σα να κοιτάς από μια κλειδαρότρυπα, pas mal.
Τα Κύθηρα είναι το σκαρφάλωμα στο κάστρο, ένα ερειπωμένο ξωκκλήσι, η ανάγνωση της βιογραφίας του Σεφέρη από το Roderick Beaton (Waiting for the Angel), κάτι σα συμφωνία του μυστικού που έλεγε ο άλλος παλιός (Βενέζης, Αιολική Γη).
Τα Κύθηρα είναι τα κομμάτια που κολλάνε αίφνης, η ιδέα πως ο χρόνος ούτε ευτελίζει, ούτε απαξιώνει, μόνο φανερώνει.
Είναι η υπόσχεση της επιστροφής όταν η ώρα θα είναι σωστή - δεν έχω επιστρέψει ακόμα.
Που να φάτε: Στην ταβέρνα της Φιλιώς με τα σανταλόξυλα που υπνωτίζουν και την αίσθηση ότι σε έχουν αποθέσει βολικά στη χώρα των Λωτοφάγων.
Που να κολυμπήσετε: στο Καλαδί και στο Χαλκό.
Και, κατόπιν ενδελεχούς έρευνας, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το δράμα μου: δεν έχω φωτογραφίες, παρά μόνο αυτή:
Κι αυτή που είναι δική μου:
Τραγουδάκι;
Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε, Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος, Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Ταξίδι στα Κύθηρα, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Στίχοι και Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου