ΠΑΓΩΝΩ, ΠΑΓΩΝΕΙΣ, ΠΑΓΩΝΕΙ

"κι εγώ θα νιώθω πως παγώνω", λέει η Βούλα Σαββίδη σ' ένα λατρεμένο άσμα, βλ. παρακάτω, κι εγώ παγώνω, δεν το νιώθω απλώς.

Οι τελευταίες μετακινήσεις έφεραν σεισμούς, μετασεισμικές δονήσεις και πολύ κρύο: 6 ώρες στην Πάτρα και 4 στην Πανεπιστημιούπολη εδώ, κρυώσαμε επιτέλους, φτιάξτε τα κλιματιστικά. Προβλέπεται, δε, πολύ περισσότερο κρύο οσονούπω στους Δελφούς και μετά, μετά...

Και μιας και μιλώ για πλευρίτωμα, Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, Θέατρο Μαύρη Σφαίρα, Ζωοδόχου Πηγής 48, Εξάρχεια. Εξαίρετο σε υπόγειο παγωμένο. Και στη μετάφραση του Γκάτσου, υπόψιν: "Η καρδιά μου κοντεύει να εκραγεί σα ρόδι πίκρας"...

Και επίσης, Συμπόσιον ή Περί Έρωτος στο θέατρο Θησείον, ναι, του Μαρμαρινού που ξεπάρκαρε τη μηχανή του ό,τι έφτανα. Κρύο είχε κι εκεί, όπως παντού. Το έργον δεν...σόρι κιόλας. Κατανόησα τη χαρά των παιδιών που έπαιζαν και την αγωνία του δασκάλου (Δ. Λιγνάδη) για το ορθόν ή μη της μεθόδου του, πλην αυτές οι διεργασίες γίνονται μυστικά και υπόγεια και αν οδηγήσουν σε κάτι έχει καλώς, αλλιώς... Τεχνικώς άψογος ο Λιγνάδης, ευχή να επιστρέψει σ' αυτό που ξέρει να κάνει όσο λίγοι: στο θέατρο.

Και τέλος σινεμά: Στρέλλα, τώρα μου 'ρθε. Γέλασα, δεν το περίμενα. Εντυπωσιακές ισορροπίες για ελληνική ταινία, έδωσε, γλίτωσε το μελό στο παρατρίχα και πέρασα καλά.

Μιας και μιλάμε για τέλος, σήμερα τελείωσε το καθιερωμένο πια ετήσιο παζάρι του Συνδέσμου Εκδοτών στην Κλαυθμώνος, σήμερα εδέησα, ε, τα καλά είχαν φύγει, εύρηκα ωστόσο κάτι διαμαντάκια, τύπου Πικρολέμονα, ένα ωραιότατο λεύκωμα για τους Γάλλους περιηγητές εν Ελλάδι και κάτι ψιλά.

Και είδα και άστεγους στην Κοραή, απέξω απ' τις τράπεζες ακριβώς, οποία ειρωνεία, πρώτη φορά είδα άστεγους σε τόσο εμφανές σημείο. Είδα και τους κίονες της πρόσοψης της Ακαδημίας να γράφουν RESIST με μαύρο σπρέι, κίων και  γράμμα, και κάπως πρώτη φορά δεν εξοργίστηκα με το γκράφιτι στην τριλογία των αδελφών Χάνσεν, σαν αρμόττον το βρήκα: αντισταθείτε αισθητικά, γιατί χανόμαστε, ας πούμε. Είδα και τη νέα συλλογή της Prada λίγο πιο πέρα, στη Βουκουρεστίου: διότι αυτό είναι το ταξίδι στην πόλη, τα πάντα όλα.

Ακούω, λοιπόν, Το Μάη λένε πως θα βρέξει, ερμηνεία Βούλα Σαββίδη, Μουσική/Στίχοι: Γιώργος Αρσενίδης /Ηλίας Κατσούλης. Το ωραίο του πράγματος είναι ότι το ψάχνω μέρες στο youtube.com κι ανέβηκε μόλις χθες. Διαβάζω τις Μυθολογίες του Roland Barthes και το Εν Λευκώ του Οδυσσέα Ελύτη - εκεί που μιλάει για την τέχνη των αρχαίων, απόλαυση. Και παίρνω τα πάνω μου.