Σύμφωνα με τις προγραμματικές μου δηλώσεις, στην ανάρτηση για το Λονδίνο, εμείς τα καλοκαίρια τα περνάμε στα νησιά - όχι εξ ολοκλήρου, φευ, αλλά, όταν, όποτε και για όσο μπορούμε.
Στα νησιά τα οποία πληρώνουμε χρυσά για υπηρεσίες αμφισβητούμενες έως απαράδεκτες ενίοτε, αλλά επειδή είμαστε μοντερνιστές στο πνεύμα και κολλημένοι στην ιδέα μας περί νησιών μέχρι σημείου ιδεοληψίας, επιμένουμε.
Σπέτσες, λοιπόν. Οι Σπέτσες είναι νησί του Αργοσαρωνικού, απέναντι από το Πόρτο Χέλι, σε περίπτωση που διακατέχεστε από περιέργεια αβάσταχτη. Ήταν νησί καταπράσινο παλαιά, την προτελευταία δε φορά που πήγα, ήταν κατά το ήμισυ πράσινο, τα λοιπά πεύκα εκάησαν και το θέαμα ήταν τουλάχιστον αποκαρδιωτικό.
Πήγα ξανά, θέλαμε Τζια, δεν προέκυψε, και καταλήξαμε Σπέτσες, δεν κλάψαμε κιόλας...Φεύγεις από Πειραιά, σε δύο ώρες και κάτι έφτασες, κι αν εξαιρέσουμε τα ρυπαρά καθίσματα και τις μηδενικές παροχές του flying dolphin στην προσιτή τιμή των 35 ευρώ απλή διαδρομή, δεν είναι και δύσκολη η πρόσβαση.
Προσωπικά, οι Σπέτσες μου αρέσουν περισσότερο από την Ύδρα και σόρι κιόλας. Το λιμάνι το συμπαθώ, το πρώτο πράγμα που αντικρύζεις είναι η Ντάπια, υπό φυσιολογικές συνθήκες, υπό συνθήκες παραμονών Ευρωεκλογών, το πρώτο πράγμα που αντικρύζεις είναι ακαλαίσθητα κομματικά περίπτερα και αναλόγου αισθητικής τεράστια πανό.
Πλέον, το ξενοδοχείο Ποσειδώνιο, ιστορικό κτήριο, άρτιας αισθητικής, ανακαινίζεται εκ βάθρων. Θα λυπηθώ, δεδηλωμένα μου αρέσουν τα ερειπωμένα κτήρια που αντηχούν παλαιά κλέη και τώρα χάσκουν αδειανά. το Ποσειδώνιο δε χάσκει πια, ανακατασκευάζεται σε μεγάλη κλίμακα με ρυθμούς ιλίγγου για να προλάβει. Θα το επισκεφθώ όταν έρθει η ώρα και θα σας ενημερώσω δεόντως.
Εμείς μείναμε στο Αρμάτα, δηλώνει boutique hotel, είναι συμπαθέστατο, με τιμές φυσιολογικές, πισίνα ωραία, ασφυκτικά στενό χώρο για ξαπλώστρες και ευγενικό προσωπικό. Πεντακάθαρο, ωραία θέα, ήσυχο, τέλειος κήπος, γενικώς φροντισμένο, παράπονο δεν έχω.
Στις Σπέτσες έχει πολλά ταξί, όχι δρόμου, αυτά είναι λίγα, θαλάσσης, που εκτελούν δρομολόγια κανονικότατα. Και λίγες άμαξες, με καροτσέρη, καροτσέρη κλπ. Έχει τη χάρη του κι αυτό, μην το γελάτε, ας είναι (καρα)φολκλόρ. Να πάρετε την άμαξα να σας πάει Αγία Μαρίνα, βλ. παρακάτω. Να μην την πάρετε από Ντάπια προς Παλιό Λιμάνι και τούμπαλιν, να περπατήσετε, είναι πανέμορφη η διαδρομή και, επιτέλους, το έχω ξαναπεί, περπατάμε!
Παραλίες: θα σας πω το μυστικό, η παραλία του Γαρύφαλλου, στο δρόμο για την Αγία Μαρίνα, την "κοσμική" παραλία του νησιού. Η Αγία Μαρίνα δεν έχει ιδιαίτερη θάλασσα, έχει ξαπλώστρες (μόλις 5 ευρώ εκάστη!), beach bar, που κάποτε έκανε ωραία πίνια κολάδα, τώρα δεν ήπια, ήπια μοχίτο, πολλή ζάχαρη, αν πάρετε ζητήστε ζάχαρη με ρέγουλο.
Η άλλη πάλι δεν έχει ξαπλώστρες, δεν έχει μουσική, δεν έχει beach bar, δεν είχε δε και κόσμο και πολύ το χαρήκαμε. Πάρτε το αμαξάκι να σας αφήσει πριν το μονοπατάκι, μικρό μονοπατάκι, δε θα κουραστείτε, πάρτε νερό, αν δεν πάρετε ομπρέλα, λίγο πιο πέρα ειναι μία μικρότερη παραλία με βράχο σκεπό για τους μη ανεχόμενους τον ήλιο. Θάλασσα τέλεια, ηρεμία, πασχαλίτσες να περπατούν επάνω μας - δεν εκστασιάστηκα κιόλας, αλλά από μυρμήγκια, κάλλιο. Λένε ότι φέρνουν καλοτυχία, ίδωμεν...Τις προάλλες βρήκα μία να περιεργάζεται ένα από τα φυτά μου, πασχαλίτσα στην Αθήνα, pas mal.
Σπέτσες ξανά. Τα καϊκάκια δεν πήγαιναν, έτσι μας είπαν. Βέβαια σε κατάσταση αποχαύνωσης στο Γαρύφαλλο είδαμε καναδυό, αλλά δεν το κάναμε θέμα, εμείς μια χαρά ήμασταν εξάλλου. Αγαπημένη παραλία, όταν πηγαίνουν τα καΐκια, οι Άγιοι Ανάργυροι με τη σπηλιά του Μπεκίρη, η τη σπηλιά "Τζένη-Τζένη", όπως τη λέμε εμείς. Την επισκέπτεσθε δε είτε από ξηράς, από μικρό μονοπάτι που ξεκινά από την παραλία και καταλήγει σε σκαλάκια, είτε κολυμπώντας ως εκεί, δεν είναι δα και η διάσχιση του τούνελ της Μάγχης, αφού το έκανα εγώ (δις), μπορούν όλοι! Το νερό στη σπηλιά είναι ρηχό, κάτω έχει βότσαλα και όχι προϊστορικά τέρατα, όπως νόμιζα την πρώτη φορά που έφτασα εκεί, στην αρχή είναι σκοτεινά, αλλά μετά συνηθίζεις και, όπως κάθε σπήλαιο που σέβεται τον εαυτό του, έχει μία απόκοσμη ησυχία και για λίγο, μέχρι να ξαναπάς στην ξαπλώστρα σου, είσαι κάπου αλλού. Το καραβάκι της επιστροφής είναι όλα τα λεφτά, όταν πέφτει ο ήλιος κι έχεις τσουρουφλιστεί και αυτή η δροσιά σου αρέσει, κι όταν κουνάει, βρέχεσαι κιόλας, μεγαλεία.
Μετά το μπάνιο, ο κόσμος πεινάει, και πριν και κατά τη διάρκεια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Πού να φάτε; "Οι Σπέτσες είναι ακριβή", για να παραθέσω ιδιοκτήτη εστιατορίου του νησιού, όσπερ χρέωσε 4.5 ευρώ ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, που το αφήσαμε μισό, ήτοι 2.25 ευρώ νερό πήγε χαμένο.
Εμείς φάγαμε στο Μουράγιο, μας άρεσε, μας περιποιήθηκαν δεόντως, μας έστειλε ο ξενοδόχος μας, το φαγητό είναι καλό, η ατμόσφαιρα και η εξυπηρέτηση καλύτερη ακόμη. Κατά τα λοιπά, ταβέρνες πολλές, το φαγητό λίγο-πολύ ίδιο, επιλέξτε.
Για σουβλάκια και μαγειρευτά στην πλατεία.
Κάποτε δε υπήρχε το εστιατόριο "Βράχος", όπου είχα πάει με τη μαμά μου, παλιά, πολύ παλιά. Έκλεισε δυστυχώς. Δε θα ξαναπάω, κρίμα.
Η θάλασσα δεν ήταν κρύα, ήταν ιδανική, εγώ, ως συνήθως κοκκίνισα, παρά μαύρισα, και πάνω που άρχιζαν τα ωραία, φύγαμε.
Τα εισιτήρια είναι ένα ακανθώδες ζήτημα, διότι τα καβαντζάρουν οι ντόπιοι για πάρτη τους. Κλείστε από νωρίς, πολύ νωρίς, ή απευθυνθείτε σε κάποιο τοπικό πρακτορείο να σας τα κρατήσει από κει.
Μετά, φτάσαμε στον Πειραιά, αφού παραλάβαμε άνθρωπο τραυματισμένο στον αυχένα, ήτοι αναγκαστικά ακίνητο, από Ύδρα. Δέσαμε, λοιπόν, κι ενώ το ασθενοφόρο περίμενε απέξω, ο ακίνητος δε μπορούσε να κουνηθεί έτσι κι αλλιώς, άρχισαν να βγαίνουν τα στίφη περνώντας κυριολεκτικά πάνω από τον ακίνητο. Έτσι ζούμε το μύθο μας στην (τουριστική) Ελλάδα, για να μη λέμε μόνο τα φαιδρά ή τα ειδυλλιακά ή και τα γραφικά.
Από δω και πέρα, περιμένω feedback, σε ποια νησιά θα πάτε, σε ποια θα θέλατε να πάτε, που δε θα ξαναπατήσετε το πόδι σας και άλλα όμορφα.
Καλό καλοκαίρι, επισήμως μπαίνει τη Δευτέρα κι εγώ εκτάκτως μάθημα. Μαζί θα το υποδεχθούμε, φοιτητές μου, μαζί θα το ξεκινήσουμε και από κει και πέρα ο καθένας το δρόμο του, το δισάκι του, τη βαρκούλα του, θα αρμενίζουμε όλοι στα ίδια πελάγη για το επόμενο τρίμηνο έως τετράμηνο και είθε να συναντηθούμε κάπου.
