Ρόδος

το παρόν αφιερώνεται με σειρά αλφαβητική και μόνο στον Άνθιμο, την Άννα, τον Αντώνη, την Εύα, την Ιωάννα, τη Λίλα, τη Στέλλα και την Τούλα.

Με τις ευχαριστίες μου στο Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου για τη φιλοξενία.

το Κέντρο από την παραλία

το Κέντρο

το κλειδί για το δωμάτιο έξι του ξενώνα του Κέντρου

η θέα του Κέντρου

παράθυρο, δωμάτιο έξ

Η Ρόδος διήρκεσε πέντε - ναι, πέντε - εβδομάδες φθινοπώρου που ήταν καλοκαίρι, παράπονο ουδέν. Στη Ρόδο συνέβησαν αρκετά, δηλαδή δε συνέβησαν όλα στη Ρόδο, στη Ρόδο έφτασαν τα μαντάτα τα οποία πάντα φτάνουν όταν δεν τα θες. Αλλά ακόμη κι αν κάποιες συνεργασίες κατέληξαν σε EPIC FAIL (δες φωτό αμέσως προηγούμενης ανάρτησης) αυτό καλό ήταν τελικά με βάση τη ρήση για τα πίτουρα και τις κότες. Και το καταθέτω μετά από πολλή σκέψη και περίσκεψη, αλλά "καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια" που λέει κι ο Γ.Σ(εφέρης). Εξάλλου, προέκυψαν άλλες και, όπως αποδεικνύεται συχνά, μου άρεσαν περισσότερο.

paradise reclaimed

Η Ακαδημία, Πόλη της Ρόδου

Το Ενυδρείο, Πόλη της Ρόδου

Η παραλία μου, Πόλη της Ρόδου

από το Κέντρο

Κέντρο, αυλή

Φρούριο Αγίου Νικολάου, Πόλη της Ρόδου - δυστυχώς κλειστό

Ιταλικό συντριβάνι, Παλιά Πόλη

Μαντάτα aside, στη Ρόδο πήγα για να συγγράψω το τρίτο μυθιστόρημά μου, στο Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών, το οποίο με ευγένεια περισσή έκανε δεκτή τη σχετική αίτησή μου. όπερ και έπραξα, και για να μην τελειώσει το ωραιότερο καλοκαίρι του κοσμου, όπερ και επετεύχθη.

Και η γενναιόδωρη Ρόδος με υποδέχτηκε το πρώτο κιόλας βράδυ με το παραπάνω γκράφιτι. Enough said...

Ιουστίνη

Η Ρόδος ήταν το νησί της Ιουστίνης στο ανάποδο διάβασμα του Κουαρτέτου. Και η Ιουστίνη πιστή στο αναγνωστικό σχήμα που επέλεξα αρχής γενομένης στη Σχοινούσα τελείωσε με το τελευταίο μπάνιο την ημέρα της αναχώρησης από τη Ρόδο με το χέρι τούμπανο από την τσούχτρα που τότε ακόμη νόμιζα ότι ήτο προϊστορικό τέρας, αλλά άντεξα. Το πειστήριο ακολουθεί, η διαγώνια γρατζουνιά έμεινε για περισσότερο από έναν μήνα, ανάμνηση πες από τον κόσμο της Ρόδου:

η τσούχτρα

Η Ρόδος, που λες, είναι μια άλλη χώρα, όπου έχει όντως παντα ήλιο ακόμα και μια μέρα που έριξε μια φαντασμαγορική βροχή μετά άλλαξε γνώμη και μας χάρισε ένα φως μαγικό σα να μη συνέβη η βροχή. Και μια άλλη μέρα που νόμιζες ότι θα έριχνε αλλη μια βροχή, δεν την έριξε, συννέφιασε μόνο, βάρυνε η ατμόσφαιρα κι έπεσε μια τεράστια υγρασία να σκάσεις, να μη μπορείς να βρεις ησυχία πουθενά κι έπεσαν κάποιες αχνές ψιχάλες σα σπρέι νοσταλγίας και ο κήπος του Αρχαιολογικού Μουσείου Ρόδου ήταν λίγο σα μυστικός και λίγο σαν Ερόικα και ένιωθες ηρωίδα Κοσμά Πολίτη και αναρωτιόσουν το ίδιο ερώτημα με τη Μόνικα (όχι από τα Φιλαράκια, όχι την τραγουδίστρια, την άλλη της Ερόικα), αυτό με το πανηγύρι των τρελών και την κατάληξή του.
 




Η Ρόδος είναι το ακριβώς αντίθετο από τα νησιά τσέπης που μας απασχόλησαν φέτος το καλοκαίρι. Είναι ένα νησί κτηνωδών διαστάσεων εξ ου και μπορείς να κάνεις ό, τι θες όπου θες και κυρίως πολλά διαφορετικά πράγματα. Κοινώς στη Ρόδο δε βαριέσαι κι αν βαρεθείς θα φταις εσύ, όχι η Ρόδος. Και θα σου ανοίξει διάπλατα τα ματάκια και θα σου οξύνει τις αισθήσεις, γιατί κάθε μέρα είναι αλλιώς και άμα σου αρέσει και η θάλασσα και το βουνό και το περπάτημα και οι εκδρομές και η αρχαιολογία και η τέχνη και το έξω και το φαΐ και η περιπέτεια, και το διάβασμα και το γράψιμο, ε, όλα εκεί θα τα βρεις, ακόμα και το shopping, κι ας έχει ξεθωριάσει η αίγλη που για πολύ λίγο απέκτησε κάποτε για σένα.

Θα σου πω λίγα ιστορικά, γιατί βαριέμαι, δεν είμαι πια στη Ρόδο, άρα καλά κάνω και βαριέμαι. Τα υπόλοιπα στο θείο Μπάρμπι, όπως αποκάλεσα ένα βράδυ εκ παραδρομής το Robin Barber, εκ παραδρομής και εκ Καΐρ ροζέ (when in Rome, κλπ.), δηλαδή στο Blue Guide Δωδεκάνησα, μόνο που άλλαξαν κάποια πράγματα από το 1997, όπως η δραχμή που παραλίγο να ξαναλλάξει, αλλά καταπώς λένε τη γλιτώσαμε, νομίζω. Επίσης, ενώ στα περί της πόλης είναι αστέρι, παραέξω σα να μην πήγε; σα να βαρέθηκε; πάντως δε λέει σχεδόν τίποτα, ακόμα και για μείζονος σημασίας χώρους, όρα Λίνδος. Καλού-κακού έστειλα ένα μέιλ στους Blue Guide εκδότας, πρώτον, για να εκφράσω το θαυμασμό μου, δεύτερον, για να αναρωτηθώ εάν θα υπάρξει ενημέρωση και με ενημέρωσαν ότι υπήρξε μικρή ενημέρωση στο συνολικό Blue Guide Greece. Μη και σκάσεις από αγωνία στο λέω τώρα αυτό.
Ακολουθούν μερικές Λίνδοι (συγγραφική άδεια), για να ανοίξει το ματάκι μας το ταλαιπωρημένο:

Λίνδος, ακρόπολη

Λίνδος, είσοδος Κάστρου

Λίνδος, Ναός Αθηνάς

 

Η Ρόδος υπήρξε αρχαία, είχε τρεις σπουδαίες πόλεις, τη Ρόδο, τη Λίνδο και την Κάμιρο,  έστειλε αποίκους στην Ιταλία κι έκανε κι άλλα πολλά. Μετά τους Βυζαντινούς την παρέλαβαν οι ιππότες κι έχτισαν πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων κάποια υπέροχα κάστρα - σε ένα απ΄αυτά έζησε εξόριστος ο κύριος Μεγάλος Μάγιστρος (ο αρχι-ιππότης, σα να λέμε) και πολύ τον ζήλεψα ένα απόγευμα που η μοίρα και η παρέα οδήγησαν τα βήματά μου στο κάστρο αυτό. Το κάστρο:

 Ακολουθούν μερικές Κάμιροι και το συγκλονιστικότερο καπέλο που εκόσμησε αυτό το κεφάλι - ως τώρα τουλάχιστον. Όπως ο Νίκος Καρβέλας, είμαι οπαδός του "ποτέ μη λες ποτέ".

Για να μιλήσω λοιπόν για τη Ρόδο, όπως της πρέπει κι όπως θέλω, θα θυμηθώ στιγμές και τόπους και κυρίως ανθρώπους και θα νοσταλγήσω τραγικά και μπορεί και να αφήσω και στη μέση καμιά ανάρτηση και να σηκωθώ να πάω.

Πού να κολυμπήσεις:
Άντονι Κουίν. Τώρα του τη χάρισαν, του είπαν ότι του τη χάρισαν και την πήραν πίσω, του την πούλησαν και θέλουν την αγοράσουν, δεν έχω καταλάβει, κάτι έκαναν όμως και τώρα οι κληρονόμοι του κάτι κάνουν, τέλος πάντων, άμα μάθεις, πες μου κι εμένα:

Άντονι Κουίν, καβούρι!

 

Να πας κατά προτίμηση εκτός Κυριακής, για να αποφύγεις τα παντός είδους βαρκίδια που ξεφορτώνουν (όχι στην Καισαριανή, αυτό είναι από αλλού) τουριστάκια χαρωπά και εμποδίζουν τις απλωτές σου. Έχει κάτι βράχους. Δηλαδή εκτός από τους κάτι βράχους που έχει έξω, όπως τεκμαίρεται από τις φωτογραφίες που μόλις είδες, έχει και κάτι άλλους μέσα, στους οποίους μια φορά πατήσαμε, κι αφού σταθεροποιηθήκαμε με κόπο - γλιστράνε ελεεινά- κάναμε γιόγκα προς τέρψιν ενός γέροντος.

Κοπριά:

γερμανικό τηλεγραφείο

καραβοτσακισμένοι στον πηγαιμό για Τήλο ή κάτι ανάλογο

 

Τώρα θα μου πεις, να πάω να κολυμπήσω σε μια παραλία με τόσο θελκτικό όνομα; Ναι, να πας, κι αν δεν κολυμπήσεις που δεν κολύμπησα γιατί δε μου αρέσουν τα ανταριασμένα πελάγη, θέλω ακύμαντες γαλάζιες θάλασσες και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, για να παραφράσω, ποιον άλλον, το Γ.Σ(εφέρη) πάλι - είναι η ανάρτηση που τον προτιμά, τι να κάνω, μόνο του πάει το χέρι. Γιατί έχει ένα γερμανικό τηλεγραφείο κι άμα ρωτήσεις τον κύριο στην από πάνω ταβέρνα εκεί που θα επιστρέψεις τα άδεια μπουκάλια μπίρας θα σου πει όλη την ιστορία. Και γιατί έχει μια αύρα σπάνια. Και γιατί έκαναν τα κύματα rattle rattle και παρέπεμπαν σε άλλα νησιά και άλλες παραλίες, όλος μας ο βίος παραπομπές, άμα το καλοσκεφτείς, κι αυτό μου θυμίζει κάτι παραπομπές που πρέπει να ελέγξω, σσσ, ελπίζω να μη διαβάσει η Στέλλα το παρόν.

Η Κοπριά είναι στη δυτική πλευρά του νησιού, η οποία, σε αντίθεση με την ατέλειωτη ανατολική, δεν έχει αυτό που λέμε παραλίες. Αλλά μας άρεσε εξίσου.

Πρασονήσι:

το νοτιότερο άκρο του νησιού. Άμμος, αέρας, και μου θύμισε το Φραγκοκάστελλο, το οποίο, μην ταράζεσαι, δεν είναι στη Ρόδο, και δε μοιάζει κιόλας, αλλά εμένα αυτή η αίσθηση μου ήρθε και την καλοδέχτηκα. Το Πρασονήσι ενώνεται με ένα όντως νησάκι με μια στενή λωρίδα άμμου - εμείς δεν την είδαμε και κυρίως δεν την περάσαμε, το άτιμο νεράκι την είχε καλύψει. Την επόμενη φορά όμως, χα! Το Πρασονήσι είναι ο παράδεισος των σέρφερ και των άλλων που κρεμιούνται από κάτι πανιά κλπ. δηλαδή κανονικά δεν είναι για μας, αλλά μιας και το 'φερε η κουβέντα, κάποιος μου είπε να κάνω και απ' αυτό, έτσι κι εγώ, θα κρεμαστώ απ' το πανί και τα ουρλιαχτά μου θα φτάσουν ως τα βάθη της Ανατολίας να ξυπνήσουν τα κοιμισμένα θεριά του Βενέζη της Αιολικής Γης.

Έχει κι άλλες πολλές παραλίες και αρκετές τις κολύμπησα. Τα νερά της Ρόδου είναι βαθιά και πεντακάθαρα, φχαριστιέσαι μπάνιο κοινώς, έχει και σπηλιές και βότσαλα και βραδινά μπάνια, αναγκαστικά, άμα αρχαιολογείς όλη μέρα σε βουνά και λαγκαδιές, και αρκετές Τουρκίες απέναντι για να μην ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στις εσχατιές του ελληνικού κόσμου.

Η παραλία της Πόλης της Ρόδου, επίσης αχανής και πεντάμορφη, πεντακάθαρη και με δύο πλευρές. Όταν φυσάει στη μία, κόβει στην άλλη, οπότε το 'χεις δίπορτο. Οι σημαδούρες βοηθάνε να δεις πόση απόσταση διάνυσες όταν βγεις έξω και θέλεις απλώς να ξαπλώσεις κατάκοπος. Προσοχή στις τσούχτρες, είναι ύπουλες και πονάνε πολύ. Φενιστίλ άμα σου συμβεί και καμιά κορτιζονούχα δε θα έβλαπτε, αλλά κυρίως ψυχραιμία, όχι πια δάκρυα, όχι πια έρωτες (άσχετο, αλλά ωραίο τραγούδι, να εδώ: Κόρε Ύδρο, όχι πια έρωτες, Στίχοι: Π. Ε. Δημητριάδης, Μουσική: Π. Ε. Δημητριάδης και Αλέξανδρος Μακρής). Κι άμα σε πιάσει και το παράπονο, δεν πειράζει, άνθρωπος είσαι, κλάψε άμα θες, εγώ δε θα σε εμποδίσω, ενδέχεται όμως να μη σε παρηγορήσω.

Κι επειδή η παρούσα έγινε μαμούθ, σταματώ και θα επανέλθω με Ρόδος ΙΙ, για να σου πω για την Παλιά Πόλη, που να ξεκοιλιαστείς, που να πνίξεις τον πόνο σου στο αλκοόλ, που με τσίμπησε η σφήκα - κυρίως αυτό, και που βρίσκονται τα πιο φωτογενή σκαλιά της οικουμένης.

Ακούω Max Richter, November κι αυτό. "Τώρα που πας στην ξενιτιά", Ερμηνεία: Νάνα Μούσχουρη, Μουσικη: Μάνος Χατζιδάκις, Στίχοι: Νίκος Γκάτσος.

Διάβασα το The Green Shore, Natalie Bakopoulos. Οι άνθρωποι, οι Αμερικανοί άνθρωποι, κι ας μας στραβοκάθεται, έχουν παράδοση και πειθαρχία στο γράψιμο. Ακόμα και μία ιστοριούλα είναι μία καλογραμμένη ιστοριούλα. Τέλος.


Και μαζί Ξανθούλη, παραμυθία σε καιρούς σύγχυσης, ο σταθερός καλός Ξανθούλης, Ο γιος του δάσκαλου, και γουστάρω τόνο στην προπαραλήγουσα.

Και μετά θα πιάσω το Εκ Πειραιώς, Διονύσης Χαριτόπουλος, παρότι τον μίσησα τον άνθρωπο χωρίς να τον ξέρω, επειδή πόνεσε τη Μαλβίνα, τι τα θες τώρα, που επίσης δεν την ήξερα, για να εξηγούμαι. Θα το πιάσω διότι έχω σχηματίσει μία άκρως γοητευτική εικόνα για τον τότε Πειραιά από το Μουρσελά αφενός στα Βαμμένα Κόκκινα, από το Τζούμα αφετέρου στην αυτοβιογραφική τριλογία του.