ΙΘΑΚΗ

Άμα τώρα είσαι νησί και σ' έχει καταστήσει υπερδιάσημη ο κορυφαίος κατά πολλούς των Ελλήνων αισθαντικών (ναι, ο Κωνσταντίνος, όχι ο τέως,  ο άλλος), τι να πρωτογράψω τώρα εγώ;
Εγώ...Εγώ δεν ήθελα να πάω στην Ιθάκη φέτος. Ήθελα να πάω στο Θέρμο. Όπως σας έγραψα ήδη, μη χάσω, πήγα. Αλλά έσκασα, πλάνταξα, κουράστηκα και θέλησα λίγο θάλασσα - όχι λίγη, λίγο, για να θυμόμαστε οι παλαιότεροι και να μεταλαμπαδεύουμε τη γνώση, ως οφείλουμε ως είδος και ως έθνος, και για να παραφράσω τους ευμεγέθεις κλασικούς "μαζί τα ακούγαμε", μη μου κάνεις τώρα την πάπια.

Θέλησα να βρω τη θάλασσα στη Λευκάδα, πλην κόσμος, τουρισμός δε μπορούσε να με εξυπηρετήσει το νησί που εξυπηρέτησα από τριών ετών ακάματα επί χρόνια. Θέλησα Κάλαμο, άντε και Καστό - ομολογουμένως την Καστό δεν την είχα αντιληφθεί, μόνο τον Κάλαμο γνώριζα αμυδρά, ανεπαίσθητα, τυχαία πες. Δε μπόρεσαν, δυο δωμάτια όλα κι όλα, τα δώσανε αλλού. Θέλησα Παξούς, έχοντας τοποθετήσει νοερά την Ηγουμενίτσα δίπλα στην Πρέβεζα. Αμ δε...Δίπλα στο Τεπελένι, σου λέει η Ηγουμενίτσα, στα σύνορα - που να το ξέρω; Το έμαθα, πάνε κι οι Παξοί. Κεφαλλονιά είχαμε πάει, Κέρκυρα με το ποντικονήσι δεν ήταν της παρούσης - θα 'ρθει η ώρα σου, ω Νησί των Φαιάκων, μη χαίρεσαι, Ιθάκη είχε πάει πρόσφατα κι η Μαίρη, Ιθάκη it was.

Ιθάκη. Πως να μην πας: Αστακός. Τι ταλαιπωρία, τι κούραση, τι κάματος, τι απόγνωση, τι να λησμονήσω...πράγματι. Φτάσαμε πρώτα στην Κεφαλονιά. Γιατί, αγόρι μου, αφού πρώτα είναι η Ιθάκη στο διάβα μας, γιατί δε μας αφήνεις; Όχι, πρώτα Κεφαλονιά, μετά θα σας ξεφορτώσω στην Ιθάκη και μετά θα ξαναπάω στην Κεφαλονιά, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε. Φτάνεις στον Αετό, όχι πουλί, λιμάνι, λιμάνι λέμε τώρα, άστα να πάνε, μία απίθανη παραλία που την κάνανε λιμάνι. Ο Έλληνας, αγάπη μου, ο απόγονος του πολυμήχανου. Δεν έχω λόγια, έχω; Όχι, δεν έχω. Ωραίες διαδρομές τύπου Κεφαλονιά, αν έχετε πάει, αλλά σύντομες, short and sweet, όσο πρέπει να είναι μία διαδρομή διακοπών πριν αρχίσεις τα σιχτίρια και τις νοσταλγίες για τον καναπέ σου.

Μείναμε στο Σταυρό,

όταν ξαναπάμε δε, θα μείνουμε στο Κιόνι που πολύ αγαπήσαμε την άπειρη ομορφιά του και δεν αστειεύομαι, είναι πανέμορφο, από τα ωραιότερα χωριά που έχω δει στη ζωή μου. Το μόνο του πρόβλημα το πάρκινγκ, πολλά αυτοκίνητα και δε χωρούν.
Η Ιθάκη είναι ένα νησί που έχει ένα χωριό που το λένε Φρίκες. Ρισπέκτ τώρα. Για το όνομα, το χωριό δε μου άρεσε.
Που να φάτε: στον κυριούλη με τα κοψίδια στο Σταυρό. Πλατεία ντουγρού, απέναντι από την εκκλησία του χωριού, το γουρουνόπουλο στη σούβλα κι ο Λάλας δίπλα μας. Το Λάλα τον κέρασαν καρυδόπιτα, εμάς όχι, γιατί;
Στην Πινακοθήκη στο Βαθύ, γιατί έχει ωραίους μεζέδες, αν είσαι δε και ρισκέ αγόρι ή κορίτσι, καλή ώρα, δες:

μου το φέρανε και δε μπόρεσα να αντισταθώ: ναι, αδελφές μου, δοκίμασα γλώσσα βοδινή. Μπλιαχ πολλών μεγατόνων!
Στον Οδυσσέα λένε όλοι. Τον πετύχαμε σε κακή  βραδιά, τα 'χανε φάει όλα. Απογοήτευση.
Στο παλιοκάραβο. Η ρετσέτα ή κάπως έτσι (τσερέπα) μούφα. Τα λοιπά συμπαθή. Γενικώς, στο θέμα φαΐ η Ιθάκη δε μας εκστασίασε.

Που να κολυμπήσεις:

στο Γιδάκι. Φύσαγεεεεε. Παραλίγο να μείνουμε εκεί για πάντα - αλήθεια, λέω.
στον Αι-Γιάννη:

στην Πόλη

Τι να δεις

την αρχαιολογική συλλογή του Σταυρού

τη Μονή Καθαρών

Το μενίρ του Αράκλη

το ναό στην Ανωγή

το ναυτικό μουσείο

καμιά έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη ή και στη συμπαθέστατη γκαλερί

το Λάκη Γαβαλά με άψογο στιλ, όπως πάντα - μην τον δεις καλά και σώνει αν δε θες. Εμείς τον είδαμε, το καταθέτω.

το Χριστό φαντάρο στην επιστροφή με το γνωστό τρόπο πάμε πέρα-δώθε στο Ιόνιο και κάποτε την κάνουμε για αιτωλοακαρνανικές ακτές.
Τι διάβαζα στην Ιθάκη. Τίποτα. Σοκάρεστε, το ξέρω, αλλά τίποτα - κάτι ψιλο σοκ, αμόκ, τοκ, νοκ κλπ. ρυπαρά τα διάβασα αποκλεισμένη στο Γιδάκι, μετά τα πέταξα, φιλώ σταυρό.
Τι άκουγα στην Ιθάκη: τίποτα. Ησυχία. Να 'ταν κι άλλα. Να 'μαστε καλά να ξαναπάμε.
Ασπασμοί φθινοπώρου, με θερμοκρασίες καλοκαιριού. Πιστέψτε με, η καλοκαιρία που εμείς θεωρούμε αυτονόητη είναι προνόμιο σ' αυτή τη χώρα - τα υπόλοιπα, όχι.
Και ούτε πήγα Tindersticks πάλι, τι ζωή.

ΔΙΑΚΟΠΕς ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ

Το καλοκαίρι επισήμως μας αποχαιρετά εξ ου και το ως άνω επιτύμβιο, εντοιχισμένο στη Χώρα της Αμοργού - δες προηγούμενη ανάρτηση για να το εμπεδώσεις. Σκασίλα μας. Εμείς θα το συνεχίσουμε. Αποφάσισα. Κουράστηκα να πέφτουν όλοι σαν ακρίδα, πες, σα λαίλαπα, σαν κάτι κακό πάντως, εγώ θα πάω εδώ, εγώ θα πάω εκεί, στη νήσο, αδελφές μου, στη νήσο ή "θάλαττα, θάλαττα" ανάλογα αν σου αρέσουν οι αρχαίοι ή είσαι της ρωσικής λογοτεχνίας. Εν πάση περιπτώσει, κουράστηκα. Ναι, πήγατε, πήγαμε κι εμείς, πήγαμε όλοι, μπράβο μας.

Τώρα που γυρίσατε - ερώτημα: αν τόσο δε σας αρέσει αυτή η ρημαδοπόλη, γιατί επιστρέψατε; - μη μας τους κύκλους ταράσσετε - στο φμπουκ φυσικά - με δηλώσεις τύπου "πάει η αγάπη μου, πάνε οι διακοπές μου, άτιμη κοινωνία, μου φάγαν το μπιφτέκι μου" κλπ. Κουράστηκα, το ξαναείπα, ε;

Σταματώ τη γκρίνια, τα ' πα και ξεθύμανα η γυναίκα, και έρχομαι στο θέμα μου: το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι μας γονάτισε φέτος, μια υγρασία, μια άπνοια, μια απελπισία, γιατί τα 'καψες τα δέντρα, γιατί κακό παιδί; Αλλά δε μου έφτασε, ήταν λίγο. Ήταν βασανιστικό και λίγο. Άτιμο καλοκαίρι και τώρα σα να νυχτώνει μια ιδέα - και δύο - νωρίτερα.

Και πέρασε κι η πανσέληνος του Αυγούστου - σκασίλα μας. Πέρνα κι εσύ, βαρεθήκαμε. Έχει κι άλλο καλοκαίρι, με ένα διαφημιστικό διάλειμμα ψύχους πενθήμερο - θα περάσει, θα τσιτώσει και το δέρμα και μετά λέω να το συνεχίσω το καλοκαίρι.

Κι ένα ταξιδιωτικό: πήγα στο χωριό μου, είχε ζέστη, υγρασία, άπνοια κλπ., απεγνωσμένη μία μέρα πήγα για μπάνιο στο ποτάμι, εκεί που παλιά πλένανε, τραγουδάγανε τους καημούς τους, γκομενίζανε υποθέτω κλπ. Εγώ για ένα μπάνιο πήγα κι αυτό χλιαρό. Το ποτάμι ήταν χλιαρό, τι να λέμε τώρα...Στο Βαλτσόρεμα άμα θες να πας, αλλά να είσαι καλό παιδί γιατί λίγοι πάμε και μην το κάνουμε σαν τα μούτρα μας κι αυτό, ξέρεις εσύ, σκουπίδια κλπ. σε σακουλίτσα και δρόμο. Έχει την κοσμική παραλία, που κατεβαίνεις με το αμάξι και στήνεις και ομπρέλα άμα λάχει - το είδα, το αναφέρω - έχει και την κακοτράχαλη, αυτή που πήγαμε εμείς, γιατί είχαμε βάλει ένα ψιλοστοίχημα του είδους, που έχει όμως κάτι νερά που τρέχουν με ορμή και κάνεις κι ένα τζακούζι στα μεγάλα κέφια - αυτό το είχα ξανακάνει, παραπέρα στο ποτάμι, γι' αυτό το ξεφτιλίζει κάπου η Λένα στο σαγράδα, σε περίπτωση που σας θυμίσει κάτι.
Πάρτε λίγο ακόμη ποτάμι να σας βρίσκεται:

Επίσης, εγώ τώρα που γράφω φοράω ένα απολύτως βρωμερό patch (επίθεμα, κόρη μου, επίθεμα) σιτρονέλλας παρόλ' αυτά με τσιμπούν κουνούπια και σκνίπες, γιατί; Ένα κομμάτι του καλοκαιριού που δε λυπηθώ να χάσω είναι τα ιπτάμενα μοβόρικα όντα, μετά Νείλου ή άνευ, με έχουν κάνει πιτσιλωτή φέτος.

Προς τι η θυμηδία; Είναι μάλλον που διάβασα χθες τον τελευταίο Μάτεσι, ναι, το γκραφίτο, ξεσαλώνει ο Μάτεσις, δε χρωστάει τίποτα σε κανέναν και δίνει τα ρέστα του, από τη Μητέρα του Σκύλου είχα να τον απολαύσω τόσο, θαλερός ανεξαρτήτως ηλικίας εν αντιθέσει με τον μέχρι πρότινος αγαπημένο Τσόκλη που κατέρριψε την αγάπη μου εν μιά εκπομπή. Ο καθένας δικαιούται να καταλήξει στα συμπεράσματά του.

Αυτά, αποχωρώ, βιάζομαι, τι πρωτότυπο! φωτό αργότερα. Καλό φθινόπωρο. Και ναι, έβαλα φωτό, αργότερα μεν, έβαλα δε. Καλό απόγευμα Κυριακής.